ตอนที่ 69: สัญญาณแห่งความหวัง
ฝนที่ตกหนักได้หยุดลงแล้ว ท้องฟ้าเพิ่งเริ่มแจ่มใสปล่อยให้แสงแดดส่องผ่าน
ลูซิเฟอร์กําลังเดินผ่านเมือง และเขาเกือบจะใกล้ทางออกแล้วเขาไม่ต้องการใช้เวลาที่นี่มาก ไปกว่านี้แล้วเขากินอาหารไปบ้างแล้ว เพื่อสนองความหิวของเขาเสื้อผ้าของเขายังใหม่ไม่เหมือนกับเมื่อก่อน
ขณะที่เขาเดินไปตามถนน เขาไม่เห็นใครเลยไม่ชัดเจนว่าประชาชนได้รับคําเตือนจากกิลด์อินทรีย์แดงหรือผู้คนกลัวความโกลาหลที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ แต่ไม่มีใครออกจากบ้านแม้ฝนจะหยุดตก
แม้แต่คนที่อาศัยอยู่ห่างไกลจากความวุ่นวายก็ยังซ่อนตัวอยู่ในบ้านของพวกเขา
พระอาทิตย์ที่ส่องแสงจ้ารังสีของแสงแดดสะท้อนจากน้ําที่รวบรวมไว้บนพื้นดินเป็นประกายในที่สุด
เสื้อผ้าใหม่ของลูซิเฟอร์ยังเปียกอยู่ แต่เห็นได้ชัดว่าพวกมันกําลังจะแห้งเร็ว ๆ นี้ ท่ามกลางแสงแดดอันอบอุ่น
“อย่ากังวลไป มันเป็นแค่น้ําเล็กน้อยถ้าสวมเสื้อผ้าเปียกๆ ก็ไม่ตายหรอก!”
“อย่ากังวลไปเลย เด็กน้อย เราทําเพื่อประโยชน์ของคุณเรากําลังพยายามปลุกพลังแฝงของคุณ ในการทดสอบของเราบางคนปลุกพลังของพวกเขาหลังจากยืนอยู่กลางสายฝน เราเคยไปมาแล้ว คิดว่ามันอาจใช้ได้ผลกับคุณเช่นกัน แค่ยืนอยู่กลางสายฝนเทียมนี้อีก 12 ชั่วโมง เราจะหยุดถ้ามันไม่ได้ผล
“ฉันรู้ว่ามันยากสําหรับคุณ แต่คิดถึงพ่อและแม่ของคุณพวกเขาต่อสู้เพื่อมนุษยชาติและช่วย ชีวิตคนมากมายก่อนที่จะเสียชีวิตคุณไม่ต้องการเป็นฮีโร่เหมือนพวกเขาเหรอ ไม่อยาก ให้พ่อแม่ภูมิใจไหม คุณไม่ต้องการที่จะช่วยมนุษย์ผู้บริสุทธิ์และอ่อนแอที่พึ่งพาคุณเหรอ?”
“คุณรู้ว่ามนุษย์เป็นสายพันธุ์ที่ดีที่สุด พวกเขาอ่อนโยนและเอาใจใส่คุณไม่ต้องการให้พวกเขา ถูกกําจัดออกจากการดํารงอยู่ใช่หรือไม่ เราต้องการฮีโร่เช่นคุณมากกว่านี้ เพื่อเป็นสัญญาณแห่งความหวังสําหรับเรา โปรดอดทนกับความไม่สบายนิดหน่อย ฉันแน่ใจว่าอีกไม่นาน คุณจะปลุกพลังของคุณได้”
ขณะที่ลูซิเฟอร์เดินผ่านถนนที่เปียกโชกในเมืองด้วยเสื้อผ้าเปียกเขาก็อดนึกถึงอดีตของเขาไม่ได้
เขาใช้เวลา 5 ปีในศูนย์วิจัย เขาอยู่ที่นั่นมาครึ่งชีวิตแล้วนานกว่าเวลาที่เขาจําได้กับพ่อแม่เสียอีก
เมื่อเขาอยู่ที่บ้าน แม่ของเขามักจะทําให้เขาสบายใจเหมือนสมบัติชิ้นเล็กๆ อันล้ําค่า เธอไม่ เคยปล่อยให้เขาอึดอัดอย่าว่าแต่ให้เขาสวมเสื้อผ้าเปียก เธอไม่ปล่อยให้เขาอยู่ในห้องเย็นเพราะกลัวว่าเขาจะป่วย พ่อของเขายังห่วงใยเขามากและปกป้องเขาจากทุกสิ่ง
ครั้งแรกที่เขาจําได้ นั่นคือการที่เขาได้สวมเสื้อผ้าเปียกๆครั้งแรกในปีที่ 2 ที่เขาอยู่ในโรงงาน
ปีแรกของเขาในโรงงานนั้นสงบสุขกว่ามาก เนื่องจากทุกคนเชื่อว่าเขากําลังจะฟื้นขึ้นมาในไม่ช้านี้ เขาเป็นลูกชายของวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมนุษย์ แม้ว่ามันจะไม่เหมือนกับบ้าน แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ถูกปฏิบัติอย่างเลวร้าย
ปีที่ 2 เป็นช่วงที่สิ่งต่างๆ เริ่มเปลี่ยนไป และพวกเขาก็เริ่มพยายามทําสิ่งต่างๆ มากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อกระตุ้นศักยภาพของเขาและช่วยให้พลังของเขาตื่นขึ้น
มันเป็นปีที่ 2 ของเขาที่นั่น และเขาอายุแค่ 7 ขวบ ตอนนั้นเขาถูกบังคับให้ต้องอยู่กลางสาย ฝนเทียม 18 ชั่วโมง เขาถูกบังคับให้ยืนตลอดทั้งวัน พวกเขาบอกเขาว่าเพื่อมนุษยชาติพวกเขาบอกว่าเพื่ออนาคต
ลูซิเฟอร์ทนทุกข์เพียงลําพังท่ามกลางสายฝนในขณะที่เขาหวังว่าวันหนึ่งเขาจะช่วยให้มนุษยชาติต่อสู้กับสัตว์ร้ายที่เริ่มปรากฏขึ้นภายในโลก
มันกลับมาเมื่อเขายังมีศรัทธาในมนุษยชาติ เมื่อเขามีศรัทธาในการเลือกพ่อแม่ของเขาที่ จะปกป้องมนุษย์ ย้อนกลับไปตอนที่เขายังเชื่อว่ามนุษย์เป็นคนดีและพวกเขาดูแลกันและกันอย่างดี เป็นตอนที่เขายังเชื่อว่าเขาสามารถไว้วางใจผู้คนได้
เขาไม่รู้ว่าเพียง 3 ปีหลังจากนั้น คนเหล่านี้จะฆ่าเขาในห้องทรมานเพราะเขาไร้ประโยชน์ สําหรับเป้าหมายของพวกเขา เขาถูกฆ่าโดยมนุษย์คนเดียวกันที่ต้องการให้เขาช่วยมนุษยชาติ มันเป็นเรื่องน่าขัน
” คุณต้องการให้ฉันช่วยมนุษยชาติ งั้นเหรอด็อกเตอร์ ที่นั้นคือแสงแห่งความหวัง ที่นั้น คือที่ที่ฉันฝันถึงอนาคตและที่ที่ความฝันของฉันพังทลาย ที่นั้นคือที่ที่ฉันอาศัยอยู่ครึ่งชีวิต ที่นั้น ก็คือ ที่ที่ฉันตาย”
เท้าของลูซิเฟอร์สาดน้ําบนพื้น ขณะที่เขาเดินไปข้างหน้า ดูเหมือนเขาจะพูดกับตัวเอง ใบหน้า ของเขาไม่มีความสุขหรือเศร้า
“ตั้งแต่ฉันตายที่นั่น ทําไมสถานที่นั้นถึงยังมีชีวิตอยู่ ตั้งแต่ฉันถูกทิ้งทําไมสถานที่นั้นถึงยังยืนอยู่ได้ ตั้งแต่ฉันถูกฆ่า ทําไมพวกคุณถึงยังมีชีวิตอยู่?” เข้าพิมพ์
“ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรมเลย! พวกเจ้าทุกคนก็ต้องตายเหมือนกัน! ถ้าทําได้ก็กลับมา ถ้าทําได้ ก็จงมาทรมานแบบฉัน!
แม้ว่าเสื้อของเขาจะดูแห้ง แต่ก้นกางเกงของเขายังคงเปียกและขึ้น ยิ่งเขาเดินผ่านแอ่ง น้ําบนถนนโดยไม่สนใจที่จะเดินไปรอบๆ
จิตใจของเขาหมกมุ่นอยู่กับการคิดแก้แค้น ดังนั้นเขาจึงไม่สนเรื่องอื่นใด นับประสานกระเซ็น 2-3 หยด
ลซิเฟอร์ใช้เวลาไม่นาน ก่อนที่เขาจะก้าวออกจากเมืองอิเคร์โก้ในที่สุด
สมาชิกกิลด์อินทรีย์แดงที่คอยจับตาดูลูซิเฟอร์เห็นเขาออกไปเขาเรียกผู้สูงศักดิ์ให้มาหาทันที
“เขาเพิ่งก้าวออกจากเมือง” เขากล่าว “เขาไปแล้ว”
เขารอฟังคําตอบและเสียงเชียร์แห่งความสุขจากอีกฝ่ายหนึ่งแต่สิ่งที่เขาได้ รับการต้อนรับกลับเป็นสิ่งที่เขาไม่ได้คาดหวังเลย
“อะไรนะ คุณหมายความว่ายังไงที่คุณกําลังไป ห้ะ?” เขาอุทานออกมาด้วยความตกใจซึ่งมัน ทําให้เขาตกใจมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเขาได้ยิน
