ตอนที่ 145: การแก้แค้น
หมอเรย์แมนพาด็อกเตอร์เราไปที่ห้องแล็บเดียวกันกับที่ลูซิเฟอร์ถูกฆ่าตายครั้งสุดท้ายดอกเตอร์ราวที่ไร้หนทางไม่สามารถแม้แต่จะขยับแขนและขาของเขาเพื่อต้านทานแต่เขาก็ยังคงขอร้องเคนซึ่งเขายังคงเชื่อว่าเป็นแซนเดอร์ต่อไป
“มาสเตอร์แซนเดอร์! ฉันรู้ว่าฉันเคยหยาบคายกับนายมาก่อนแต่นายทําไม่ได้หรอกใช่ไหม นายไม่สามารถทําร้ายมนุษย์ที่อ่อนแอได้!โปรดช่วยฉันด้วยให้รัฐบาลจัดการกับ ฉัน! อย่าช่วยให้เกิดความอยุติธรรมที่นี่!”ดอกเตอร์ราวขอร้องเคน
“อย่ากังวล ฉันไม่ได้ช่วยให้เกิดความอยุติธรรมที่นี่ตรงกันข้ามความอยุติธรรมกําลังขอความช่วยเหลือจากฉันและฉันกําลังปฏิเสธ”เคนตอบในขณะที่เขาเพิกเฉยต่อคํา วิงวอนขอความช่วยเหลือ
ไม่นานนักก่อนที่ดอกเตอร์เรย์แมนจะมาถึงห้องแล็บลูซิเฟอร์ยังจําสถานที่แห่งนี้ได้นี่เป็นห้องสุดท้ายที่เขาเห็นในโรงงานแห่งนี้และเขาไม่มีวันลืมมันได้
“ฉันขอวางเขาลงเพื่อเปิดประตูนี้สักครู่ได้ไหม” ดอกเตอร์เรย์แมนถามลูซิเฟอร์
“ไม่จําเป็น” ลูซิเฟอร์พูด ขณะก้าวไปข้างหน้าและทุบประตูด้วยการเตะก่อนจะเข้าไปข้างใน
เคนเข้าไปในห้องแล็บด้วย แต่เขาไม่ได้ลืมที่จะบอกอะไรบางอย่างกับหมอเรย์แมนก่อนจะเข้าไป
“แกน่าจะอยู่ที่ประตูนั้นได้ ดังนั้นอย่าทําอะไรโง่ๆและฟังเขา”เคนกล่าว
ดอกเตอร์เรย์แมนเหงื่อตกเพราะความกลัวแต่คราวนี้เขายิ่งกลัวมากขึ้นไปอีกเมื่อก้าวเข้าไปในห้องแล็บ พลาง สงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เมื่อเขาเข้าไปในห้องแล็บ เขาสังเกตเห็นลูซิเฟอร์ยืนอยู่ใกล้เตียงจ้องมองไปที่มัน
ลูซิเฟอร์อดไม่ได้ที่จะแตะเตียงนั้น ดูเหมือนทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เองตอนที่เขาถูกพามาที่นี่และบอกให้นอนบนเตียง
เขามองไปที่ดอกเตอร์เรย์แมนและกล่าวว่า “วางมัน ไว้บนเตียง”
ดอกเตอร์เรย์แมน รีบก้าวไปข้างหน้าและวาง ดอกเตอร์ราวไว้บนเตียง
ด็อกเตอร์ราวเริ่มมีความรู้สึกไม่ดีอย่างมากในขณะที่เขาถูกวางลงบนเตียงเขาเชื่อว่าเขาเข้าใจสิ่งที่ลูซิเฟอร์กําลังจะทําอะไรและความคิดนั้นก็น่ากลัว
“อ๊ะ! ลูซิเฟอร์! ฟังฉันนะ! ได้โปรดหยุด! ถ้านายทําเช่นนี้จะไม่มีการย้อนกลับมาอีก! อย่ากลายเป็นคนชั่วมิฉะนั้นมรดกของพ่อแม่ของนายจะถูกทําลาย!เราสามารถแก้ไขความแตกต่างของเราได้ด้วยการพูดคุย!ฉันจะทําทุกอย่างที่นายต้องการพูดยกโทษให้ฉันครั้งนี้ครั้งเดียวก็ได้!นายยังมีชีวิตอยู่ดังนั้นไม่มีอะไรสูญหาย!อย่าทําผิดพลาดแบบนี้!”ดอกเตอร์ราวกรีดร้องด้วยความกลัว
ไม่เพียงแต่ลูซิเฟอร์เท่านั้น แต่เขายัง อ้อนวอนเคนอื่นๆต่อไป “แซนเดอร์! โปรดช่วยฉันด้วย! ฉันสาบานต่อพระเจ้าว่าฉันจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง! ฉันจะไม่ทําอะไรผิดอีก!”
น่าเสียดายที่ไม่มีคนเดียวที่นี่ที่จะฟังเขา มีเพียงดอกเตอร์เรย์แมนเท่านั้นที่มีแนวโน้มจะฟังเขาแต่ถึงกระนั้นเขาก็กลัวเกินกว่าที่ชีวิตจะต่อสู้กับลูซิเฟอร์
“ติดสายไฟและเครื่องจักรทั้งหมดที่เขาผูกกับฉันในวันนั้นให้เขาด้วย”
เมื่อดอกเตอร์ราวถูกวางอยู่บนเตียง ลูซิเฟอร์จึงออกคําสั่งต่อไปนี้แก่ดอกเตอร์เรย์แมน
เมื่อถึงจุดนี้ แม้แต่เคนก็เข้าใจสิ่งที่ลูซิเฟอร์ต้องการทํา
“ฮ่าฮ่าฮ่า! บราโว่า ฉันชอบอันนี้!” เคนพูดพลางหัวเราะเสียงดัง ”นี่เป็นความคิดที่ดีทีเดียว!”
ดอกเตอร์เรย์แมนก็เข้าใจเช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ เขายังคงหวังว่าตั้งแต่ที่เขาช่วยลูซิเฟอร์ เขาจะปลอดภัย
ยิ่งไปกว่านั้น ดอกเตอร์ราวที่ทําทุกอย่าง คราวที่แล้วเขาแค่ฟังคําสั่งเท่านั้นไม่ใช่ว่าอาชญากรรมของเขาจะร้ายแรงขนาดนั้น
เขาติดเครื่องไว้กับร่างของดอกเตอร์ราว รวมทั้งสายไฟทั้งหมดด้วยนอกจากนี้เขายังหยิบวัตถุคล้ายแถบคาดศีรษะที่เชื่อมต่อกับเครื่องจักรที่อยู่ด้านหลังเขาและวางไว้รอบศีรษะของดอกเตอร์ราว
“วันนี้ฉันเป็นผู้ควบคุมสถานที่นี้! เริ่มการทดสอบ! ฉันต้องการดูว่าเขาสามารถรับมือกับความเจ็บปวดได้มากแค่ไหนหากฉันจําไม่ผิดทุกคนเรียกมันว่าดัชนีความเจ็บปวดใช่ไหมล่ะ ฮ่าๆ” ลูซิเฟอร์ถามขณะยืนอยู่ใกล้แล็ปท็อปซึ่งดอกเตอร์เรย์แมนเคยควบคุมทุกอย่างไว้เป็นครั้งสุดท้าย
ดอกเตอร์เรย์แมน เตรียมพร้อมสําหรับสิ่งนั้นแล้ว เพราะมันเดาได้ไม่ยากหลังจากที่ลูซิเฟอร์ ขอให้วางร่างของดอกเตอร์ราว ไว้บนเตียงที่นี่
เขาเปิดแล็ปท็อปและกดปุ่ม 2-3 ปุ่ม ก่อนจะมองไปที่ลูซิเฟอร์และพูดว่า “ทุกอย่างพร้อมแล้วครับท่าน”
“ดี ทําตามที่ฉันบอก” ลูซิเฟอร์พูดย้ําคําที่หมอราวพูดเมื่อดอกเตอร์เรย์แมนบอกเขาว่าเขาพร้อมที่จะเริ่มแล้ว
เมื่อได้ยินการนับ ความกลัวความตายเริ่มมีผลมากขึ้นเมื่อหัวใจของหมอราวปั่นปวนด้วยความเจ็บปวด
“ได้โปรดหยุดเพื่อประโยชน์ของพระเจ้า!” ดอกเตอร์ราวตะโกน
“วันนี้ ทุกอย่างจะเกิดขึ้นเพื่อฉัน วันนี้ฉันเป็นพระเจ้าองค์เดียวของแก”ลูซิเฟอร์บอกหมอราว ก่อนที่เขาจะเริ่มการนับต่อ
“1. เริ่ม!”
ดอกเตอร์เรย์แมนกดปุ่มบนแล็ปท็อปทันทีที่ลูซิเฟอร์นับเสร็จและเสียงเบา ๆ กระบวนการก็เริ่มขึ้น
“อ๊าาาากกกก!” ด็อกเตอร์ราว กรีดร้องออกมาดังที่สุดเท่าที่จะทําได้ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวหัวใจที่ไหลผ่านร่างกายของเขา เขารู้สึกว่าร่างกายของเขากําลังถูกฉีกเป็ นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและทุกเซลล์ในร่างกายของเขาก็แตกสลายอย่างรวดเร็ว
เขายังคงกรีดร้อง แต่การทรมานไม่หยุด กลับดําเนิ นต่อไปและดําเนินต่อไปในสิ่งที่ดูเหมือนชั่วนิรันดร์
“การเต้นของหัวใจเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วดัชนีความเจ็บปวดถึง 10 เปอร์เซ็นต์การทําลายเซลล์ได้เริ่มขึ้นแล้ว” ดอกเตอร์เรย์แมนประกาศขณะอ่านข้อมูลบนหน้าจอ
ในใจเขารู้สึกประหลาดใจ
“เมื่อเราทดสอบกับลูซิเฟอร์ การทําลายเซลล์เริ่มต้นที่ดัชนีความเจ็บปวด 60 เปอร์เซ็นต์ แต่กับดอกเตอร์ราวมันเริ่มต้นที่ดัชนีความเจ็บปวดเพียง 10 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น”
” หยุดเดี๋ยวนี้! การทําลายเซลล์ของฉันได้เริ่มขึ้นแล้ว!ฉันขอร้องนายล่ะนะ!โปรดช่วยฉันด้วย!ช่วยชีวิตฉันด้วย!”
“ถ้าไม่หยุด การตายของฉันมันจะไร้ประโยชน์! ฉันขอเถอ นะอภัยให้ฉันด้วยอ๊ากกกกก! หยุด! มันเจ็บมาก!” ด็อกเตอร์ราวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่เขาขอร้องให้ค นตรงหน้าหยุดการทรมานนี้โดยลืมไปว่าเขาได้ทรมานลูซิเฟอร์ไปรุนแรงมากกว่านี้
ดอกเตอร์อยู่ที่ดัชนีความเจ็บปวดเพียง 10 เปอร์เซ็นต์เท่านั้นในขณะนี้
