Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม – ตอนที่ 15: อยู่ห่าง ๆ

ตอนที่ 15: อยู่ห่าง ๆ

ลูซิเฟอร์เดินในตัวเมืองเป็นเวลานานเพื่อค้นหาบ้านของเขา น่าเสียดายที่เขาไม่พบสถานที่ที่ดูเหมือนบ้านเก่าของเขา ไม่เพียงแค่นั้น แต่ร่างกายของเขาก็เริ่มหิวด้วย

ท้องของเขาส่งเสียงหนัก เมื่อลูซิเฟอร์เดินผ่านถนนที่อบอุ่น ซึ่งร้อนยิ่งกว่าเพราะแสงแดดจ้าเหนือศีรษะของเขา

ความหิวทำให้เขาฟุ้งซ่าน เขามีความอยากว่าการกินเป็นสิ่งที่เขาไม่ควรพลาด แต่สำหรับเรื่องนั้น เขาต้องหาสถานที่ที่มีอาหารทุกครั้งที่เขาพยายามหาอาหาร สิ่งต่างๆ ไม่ได้จบลงอย่างที่เขาหวังไว้

เขาสงสัยว่าตอนนี้สิ่งต่าง ๆ จะเปลี่ยนไปหรือไม่ ในขณะที่เขาเปลี่ยนเป้าหมายการค้นหาจากบ้านเป็นที่ที่เขาสามารถหาของกินได้

เขาเดินไปรอบๆ อีกเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเห็นสถานที่นั้นในที่สุด มันเป็นร้านอาหารเล็กๆ ที่มีป้ายเก่าๆ ที่ด้านหน้าเขียนว่า “Home Food (โฮม ฟู้ด)”

“อาหารบ้านๆงั้นเหรอ?” เขาพึมพำ ในขณะที่เขาเริ่มเดินไปที่ทางเข้าร้านอาหาร

มีกระดิ่งที่เชื่อมต่อกับประตู ซึ่งแจ้งเตือนเจ้าของเมื่อมีคนเข้าไปในร้านอาหาร มันเริ่มดังขึ้นเมื่อลูซิเฟอร์ผลักประตูเปิดออก

ร้านอาหารดูเหมือนจะเล็ก ข้างในยังไม่ค่อยมีคนมากนัก

ชายวัยกลางคนนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ ซึ่งยืนขึ้นโดยไม่รู้ตัว ขณะได้ยินเสียงกระดิ่ง ชายคนนั้นดูเหมือนเขาจะอายุ 40 นอกจากชายผู้นี้แล้ว เขาไม่เห็นใครเลย แม้แต่คนเดียวภายในร้าน

“วันนี้เราหยุดนะ” ชายคนนั้นโพล่งออกมาทันที ก่อนที่เขาจะรู้ว่าใครเข้ามาในร้าน

ในไม่ช้าเขาก็ตระหนักว่าเป็นเด็กตัวเล็กที่ก้าวเข้ามา

“ทำไมเธอถึงอยู่คนเดียว พ่อแม่ของเธออยู่ที่ไหน จากเสื้อผ้าของเธอ ดูเหมือนเธอจะไม่มีพ่อแม่ดูแลเธอนะ  คนที่อายุน้อยกว่าเธอไม่ควรได้รับอนุญาตให้เดินไปไหนมาไหนโดยไม่มีผู้ปกครองสิ” เขาถามลูซิเฟอร์

เขาไม่ได้คาดหวังว่าเด็กชายอายุ 10 ขวบจะเป็นคนที่เข้ามาในร้านอาหารของเขา

“ผมต้องการอาหาร” ลูซิเฟอร์พูดโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ

“ใครน่ะ?”

เสียงผู้หญิงดังมาจากด้านหลัง ขณะที่มีผู้หญิงคนหนึ่งก้าวออกจากห้องครัว ผู้หญิงผมสีเข้มมีดวงตาสีฟ้าที่สวยงาม ดูเหมือนว่าเธอจะอยู่ในวัย 30 ปลายๆ ดวงตาที่อ่อนโยนของเธอทำให้ลูซิเฟอร์รู้สึกใกล้ชิด

ลูซิเฟอร์อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

‘อย่าล้ม! ไม่มีใครที่จะใจดีจริง ๆ หรอก!’ เขาย้ำในหัวเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ทำผิดพลาดแบบเดียวกับที่เขาทำกับนักวิทยาศาสตร์

หญิงผมดำเป็นภรรยาของชายวัยกลางคน

เธอกับสามีทำร้านอาหารด้วยกัน ภรรยาทำอาหาร ในขณะที่สามีให้บริการลูกค้าและจัดการการเรียกเก็บเงิน

ผู้หญิงคนนั้นกำลังล้างจานอยู่ ในขณะนี้ สำหรับร้านอาหารนั้น มีป้ายเล็กๆ ห้อยอยู่ที่ลูกบิดประตู ซึ่งบอกว่าวันนี้ร้านอาหารปิดทำการ ลูซิเฟอร์เพิกเฉยต่อป้ายนั้นอย่างเย็นชา

“เป็นเด็กผู้ชาย ดูเหมือนเขาจะหิว เขาอาจจะเป็นเด็กกำพร้าด้วย” ชายวัยกลางคนตอบภรรยา

“แค่นั้นเหรอ ไม่เป็นไร ฉันจะทำอาหารให้เขา” หญิงผมดำพูดขณะที่เธอพยักหน้า

เธอหันกลับมามองลูซิเฟอร์ก่อนจะพูดต่อ “เจ้าหนู รอเดี๋ยวนะ”

ผู้หญิงคนนั้นก้าวเข้าไปในครัว ทิ้งสามีและลูซิเฟอร์ไว้ข้างหลัง

“จริง แม้ว่าเราไม่สามารถช่วยเด็กกำพร้าหรือทุกคนที่ต้องการความช่วยเหลือได้ แต่อย่างน้อยเราก็สามารถเลี้ยงข้าวให้เด็กที่มาถึงร้านของเราได้” ชายคนนั้นพึมพำในขณะที่เขายิ้มอย่างอ่อนโยน เขาเดินไปหาลูซิเฟอร์เพื่อลูบหัวของเขา

เมื่อมองดูชายผู้นั้นเดินเข้ามาหาเขา ลูซิเฟอร์ก็อดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลัง

“อยู่ให้ห่างจากผม!” ลูซิเฟอร์ตะโกน

“อืม ไม่เป็นไร ฉันจะอยู่ห่างๆ” ชายหนุ่มหยุดนิ่ง เขาโบกมือเบา ๆ ขณะที่เขาก้าวถอยหลัง

เขาสงสัยว่าลูซิเฟอร์เกลียดเขาหรือเขามีบาดแผลที่ชายคนนั้นเผลอไปกระตุ้นเด็กชายคนนั้นหรือไม่ เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ ถ้ามันเป็นบาดแผล ผู้ชายไม่อยากทำให้เรื่องนี้เลวร้ายขึ้นสำหรับลูซิเฟอร์

ชายวัยกลางคนและลูซิเฟอร์ต่างก็อยู่ในตำแหน่งของตน โดยไม่มีใครเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย

ความเงียบดำเนินไปจนกระทั่งผู้หญิงคนนั้นออกมาพร้อมกับชามซุปในอีกไม่กี่นาทีต่อมา

“หืม เด็กน้อย เธอกำลังทำอะไรอยู่ที่นั่น อย่างน้อยเธอก็สามารถนั่งก่อนได้” ผู้หญิงผมดำยิ้มออกมา

เธอมองดูสามีของเธอและอดไม่ได้ที่จะตำหนิเขาอย่างน่ารัก “คุณควรจะขอให้เขานั่งลงก่อน มานี่เลย ฉันจะตีคุณเดี๋ยวนี้!”

เมื่อมองดูผู้หญิงคนนั้นดุสามีของเธอ ลูซิเฟอร์ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงพ่อแม่ของเขา แม่ของเขามักจะดุพ่อของเขาบ่อยครั้ง เมื่อพวกเขายังมีชีวิตอยู่

ในใจเขารู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย เมื่อเขานึกถึงพ่อแม่ของเขา เขากำหมัดแน่นจนเล็บเริ่มทะลุผิวหนัง

“มากินนี่ก่อนเถอะจ้ะ” หญิงผมดำพูดพาดพิงถึงลูซิเฟอร์ ขณะที่เธอวางชามซุปไว้บนโต๊ะ

“เขาไม่ไว้ใจฉันนี่นา ฉันไม่คิดว่าเขาจะไปนั่งตรงนั้น ตราบใดที่คุณยังยืนอยู่ตรงนั้น” ชายวัยกลางคนบอกภรรยาของเขา ทำให้เธอตะลึงงัน “กลับมานี่ๆ”

ผู้หญิงคนนั้นประหลาดใจ แต่เธอฟังสามีของเธอ เธอหันหลังเดินเข้ามาใกล้เขา

“เราจะไม่เข้าใกล้เธอหรอก เธอสามารถกินได้อย่างสบายใจเลย” ชายวัยกลางคนบอกลูซิเฟอร์ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของเขา

ลูซิเฟอร์มองทั้ง 2 คนครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปที่โต๊ะ เขายังคงสวมถุงมือยางในมือของเขา

————————————————————–