Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม – ตอนที่ 24: บ้าน

ตอนที่ 24: บ้าน

ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆหนาทึบ ให้ร่มเงาที่จำเป็นมากแก่พื้นดิน

ภายใต้ร่มเงาของเมฆ เด็กชายอายุ 11 ปีกำลังเดินผ่านถนนในเมืองลีเจี้ยน

เด็กชายสวมเสื้อผ้าที่ดูสะอาดเรียบร้อย ซึ่งค่อนข้างใหญ่ เมื่อเทียบกับขนาดของเขา แต่พวกเขาไม่ได้สร้างความรู้สึกไม่สบายใดๆ

ขณะที่เด็กชายเดิน เขามองไปทางซ้ายและขวาราวกับว่าเขากำลังพยายามหาอะไรบางอย่าง

“ที่ไหนกันนะ…” เขาพึมพำด้วยสีหน้าสับสน ทำไมมันจึงยากที่จะหาบ้านของเขาเอง?

ลูซิเฟอร์ไม่ได้ไปที่บ้านของเขามาเป็นเวลา 5 ปีแล้ว และก่อนหน้านั้นเขาไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ดังนั้นเขาจึงมีช่วงเวลาที่ยากลำบากเป็นพิเศษในการพยายามหาบ้านของเขา

เขายังคงเดินผ่านเมืองจากถนนหนึ่งไปอีกถนนหนึ่ง เขาตรวจสอบถนนทุกสายและทุกตรอกเพื่อพยายามหาบ้านของเขาแต่ไม่เป็นผล

น่าเสียดายที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบ้านของเขายังมีอยู่หรือไม่ มันนานมากแล้ว เป็นไปได้อย่างยิ่งว่าบ้านจะถูกทำลายเพื่อให้มีอาคารอื่นเข้ามาแทนที่

เขาได้แต่หวังว่าจะไม่เป็นความจริง บ้านเป็นสิ่งเดียวที่เขาเหลือจากพ่อแม่ของเขา มันมีความทรงจำมากมายในช่วง 5 ปีแรกในชีวิตของเขา ซึ่งเป็นปีที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา เขาทนไม่ได้กับความคิดที่ว่ามันจะพังทลายลงไปแล้ว

มือของลูซิเฟอร์เปลือยเปล่า เขาไม่ได้สวมถุงมือเพราะพวกมันถูกทำลายไปแล้วเพราะพลังของเขา เขาไม่สามารถแม้แต่จะกอบกู้พวกมันไว้ได้

เสื้อผ้าที่เขาสวมก็ต่างจากชุดก่อนของเขาแต่ก็คล้ายกันเช่นกัน โชคดีที่เขาได้เปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดไปแล้ว

“ที่นั่น?”

เมื่อเขาคิดที่จะพักผ่อนอยู่พักหนึ่ง เขาก็สังเกตเห็นสถานที่แห่งหนึ่งที่ทำให้ดวงตาของเขาเป็นประกาย

ดวงตาของเขามีอารมณ์ขึ้นบ้าง ในขณะที่เขาหยุดอยู่หน้าบ้านที่ดูเก่าแต่ยังอยู่ในสภาพดี

มันเป็นบ้านของเขา บ้านที่เขาใช้เวลาครึ่งชีวิตกับพ่อแม่ของเขา ไม่เพียงแต่ปลอดภัยเท่านั้น แต่ยังคล้ายกับที่เคยเป็นมาก่อนหน้านี้ ดูเหมือนไม่ได้รับการดูแลอย่างเหมาะสม

โชคดีที่ดูเหมือนว่ามีการสร้างประตูใหม่ที่นี่ เนื่องจากประตูก่อนหน้านี้ถูกทำลายโดยเจ้าหน้าที่

การได้เห็นบ้านทำให้ความทรงจำในอดีตของเขากลับคืนมามากมาย

ลูซิเฟอร์เดินไปที่บ้านหลังเล็กที่อยู่ตรงหน้าเขา

เขาเอื้อมมือไปใกล้ประตูและพยายามผลักมันให้เปิด

ประตูไม่เปิดเพราะถูกล็อค

ลูซิเฟอร์ไม่อยากเสียเวลาอยู่ข้างนอกนาน เขากำหมัดแน่นแล้วทุบประตูที่ล็อคอยู่ให้แตกหักออกอย่างง่ายดาย

เมื่อกุญแจแตก เขาสามารถผลักประตูเปิดออกได้อย่างง่ายดาย

เขาก้าวเข้าไปในบ้านที่เขาไม่ได้อยู่เลยในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา บ้านที่เป็นบ้านของเขา…บ้านที่แท้จริงของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเขาโชคร้ายแค่ไหน

เขามีทุกอย่าง เขามีบ้านที่เหมาะสม มีพ่อแม่ที่รัก และมีชีวิตที่ดี เขามาอยู่ในสถานที่นี้ได้อย่างไร? ใครกันที่สาปแช่งชีวิตที่ดีของพวกเขา?

แวเรียนท์มักจะรวยเพราะความสามารถและความแข็งแกร่งของพวกเขา โลกนี้ให้ความสำคัญกับแวเรียนท์ เป็นอย่างมาก

เนื่องจากพ่อของเขาเป็นพ่อมดที่แข็งแกร่งที่สุดและแม่ของเขาเป็นแม่มดที่แข็งแกร่งที่สุด พวกเขาก็ไม่ขาดเหลือเรื่องเงินเช่นกัน

ถึงกระนั้น พ่อแม่ของเขาก็ยังอยู่ในบ้านที่ดูธรรมดา ซึ่งเป็นของปู่ของเขา เป็นบ้านเล็กๆ ที่ไม่หรูหรา มันไม่ใหญ่เกินไปหรือเล็กเกินไป

*******

“ลูซิเฟอร์ อาหารพร้อมแล้ว! หยุดวาด แล้วมากินก่อน เที่ยงแล้วค่อยไปทำต่อได้”

“อย่าซนนะลูก อย่าทำให้แม่ต้องดุ!”

“เฮ้อ สมกับเป็นพ่อจริงๆ มานี่สิ”

ขณะที่ลูซิเฟอร์เดินผ่านบ้าน ความทรงจำเก่าๆ มากมายก็เริ่มปรากฏขึ้น เขาได้ยินเสียงแม่ของเขาดุเขา

น้ำตาหยดหนึ่งไหลอาบแก้มของเขาขณะที่เขานึกถึงช่วงเวลาดีๆ

“ผมขอโทษครับแม่ ผมรบกวนแม่ไว้มาก ได้โปรดกลับมาเถอะ ผมสัญญาว่าผมจะฟัง ผมจะไม่รบกวนแม่ตลอดไป” เขาพึมพำขณะจ้องมองไปที่เก้าอี้ ซึ่งยังวางอยู่ใกล้หน้าต่างอย่างว่างเปล่า .

เป็นสถานที่ที่แม่ของเขามักจะนั่งมองออกไปข้างนอก

แม้ว่าลูซิเฟอร์จะพูดแบบนั้น แต่เขารู้ว่ามันเป็นแค่ความปรารถนาที่เป็นไปไม่ได้ พ่อแม่ของเขาไม่มีวันกลับมา เขาอยู่คนเดียวในโลกนี้ ไม่มีใครดูแลเขาสักคนเดียว

เขาส่ายหัวด้วยความเศร้าโศกบนใบหน้าของเขา

เขาเดินไปที่ห้องครัว ทุกอย่างดูเหมือนจะเหมือนกับตอนที่เขาถูกรัฐบาลยึดครอง

อาหารเดิมยังคงอยู่ในตู้เย็น แต่มันเน่าเสียเพราะตู้เย็นหยุดทำงานไปนานแล้ว ไม่มีไฟฟ้าในบ้านเพื่อให้มันทำงาน

หลังจากตรวจดูห้องครัวแล้ว เขาก็เดินไปที่ห้องนอนและยิ้มเป็นครั้งแรกในระยะเวลานาน เมื่อเขาได้เห็นอะไรบางอย่าง

สิ่งที่เขาค้นพบคือภาพถ่าย เป็นภาพของเขาและพ่อแม่ของเขา แม้ว่าเขาจะยิ้ม แต่ก็มีความเศร้าลึกซ่อนอยู่หลังรอยยิ้มนั้น

เขาสังเกตภาพอยู่พักหนึ่ง แต่ไม่กล้าหยิบขึ้นมา พลังที่โชคร้ายของเขาไม่ได้ปล่อยให้เขาแตะต้องของมีค่าขนาดนั้นโดยไม่ทำลายมัน เขาสงสัยว่าจะมีใครโชคร้ายกว่าเขาไหม

แม่ของเขาจัดการกับคำสาปแห่งความสามารถนี้ได้อย่างไร?

แม้แต่ถุงมือยางก็ไม่สามารถควบคุมพลังแห่งการเน่าเปื่อยของเขาได้นาน แม้ว่าจะสลายตัวช้ากว่ามาก

เขารู้คำตอบสำหรับคำถามของเขา แม้ว่าจะมีสิ่งที่ควบคุมพลังของแม่ของเขาไว้ได้และมันก็ปล่อยให้เธอมีชีวิตที่ปกติบ้าง สิ่งๆนั้นมันช่างเป็นของหายากและล้ำค่า

เขารู้ด้วยว่าแม่ของเขาเก็บอะไหล่ของชิ้นนั้นไว้ที่ไหน มันมี 2 คู่ คู่หนึ่งอยู่กับเธอ เมื่อเธอจากไป ในขณะที่อีกคู่อยู่ในบ้าน

“มันต้องยังคงอยู่ที่นี่ ตราบใดที่ไม่มีใครรับมันในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา”

————————————————————–