ตอนที่ 37: การกลับมา
เมืองลีเจี้ยนทั้งหมดถูกปิดกั้น และทุกคนที่ออกจากเมืองจะถูกตรวจสอบอย่างละเอียด น่าเสียดายที่บุคคลที่พวกเขาพยายามตามหาได้ออกจากเมืองไปแล้วก่อนที่แซนเดอร์จะสั่งปิดกั้นเมือง
ไม่ว่าในกรณีใด แม้แต่แซนเดอร์ก็ไม่คิดว่าเขาจะอยู่ในเมืองแม้ว่าจะถูกปิดกั้นก็ตาม
…
ในขณะนี้ ลูซิเฟอร์อยู่ห่างจากเมืองลีเจี้ยนไปแล้ว 300 กิโลเมตร ความเร็วของเขาเร็วขึ้นมากในขณะที่เขาใช้พลังลมเพื่อเคลื่อนที่และรักษาความเร็วของเขาไว้อย่างรวดเร็ว แต่มันก็ได้ใช้พลังงานของเขาไปมากและทำให้เขาหิว
เขาไม่มีอาหารติดตัวเลย และท้องของเขาก็เริ่มจะคำราม
ตลอดทั้งวันเขาไม่ได้กินอะไรเลย และมันก็เป็นเวลาเย็นแล้ว
เขาลดความเร็วลงอย่างมาก ในขณะที่เขาคิดจะหาที่พักผ่อน
ลูซิเฟอร์มองไปรอบๆ ก็เห็นต้นไม้ต้นหนึ่งอยู่ใกล้ๆ เขาเดินไปที่ต้นไม้และนั่งใต้ต้นไม้ ขณะที่เขาเอนหลังพิงต้นไม้
“อาหารกำลังกลายเป็นปัญหา ฉันทำอาหารไม่ได้ และฉันก็พกอาหารไปด้วยไม่ได้ในคราวเดียวด้วย ฉันต้องเรียนรู้วิธีทำ” ลูซิเฟอร์พึมพำ ขณะหลับตา
ท้องของเขายังคงคำราม แต่เขาเพิกเฉยและพักผ่อนต่อไป
เขาพักเป็นเวลา 6 ชั่วโมงและลุกขึ้นยืนกลางดึกก่อนจะเดินทางต่อไปอีกครั้ง พยายามเพิกเฉยต่อความหิวของเขา
เท่าที่ตาเขามองเห็น มีเพียงป่าเท่านั้น ไม่มีเมืองใดอยู่ในสายตา
…
เวลา 9 โมงเช้า ในที่สุดลูซิเฟอร์ก็เห็นเมืองหนึ่ง เป็นเมืองเล็กๆ ที่มีบ้านเพียงไม่กี่หลังเหมือนหลายๆ เมืองก่อนหน้านี้ มันยังดูว่างเปล่าเป็นส่วนใหญ่
ลูซิเฟอร์ลดความเร็วลงเมื่อเขาเข้าไปในเมือง
ลูซิเฟอร์เดินผ่านเมืองเพื่อค้นหาร้านอาหาร ไม่นานเขาก็รู้ว่าไม่มีสถานที่นั้น อย่างน้อยก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจำได้ทันทีว่าเป็นร้านอาหาร
ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจถามใครสักคนว่ามีอะไรแบบนั้นในเมืองนี้หรือเปล่า
ขณะที่เขาเดินไปตามถนนที่ว่างเปล่าเพื่อค้นหาคนที่จะถาม ในไม่ช้าเขาก็เห็นคนๆ หนึ่ง
เป็นชายหนุ่มที่ดูเหมือนเขาอายุ 20 ต้นๆ ชายผมดำมีรูปร่างผอมเพรียวราวกับไม่ได้กินอะไรมาก รอยคล้ำรอบดวงตามองเห็นได้แม้ในระยะไกล
ลูซิเฟอร์เดินไปหาชายคนนั้นด้วยท่าทางสงบ ไม่รีบร้อนแต่อย่างใด
หยุดก่อนชายคนนั้นถามว่า “มีโรงแรมหรือร้านอาหารอยู่ใกล้ ๆ หรือไม่”
ชายคนนั้นส่ายหัวอย่างเกียจคร้าน
“ที่นี่ไม่มีที่ไหนแบบนั้น ขอโทษด้วย” เขากล่าว
ลูซิเฟอร์เริ่มครุ่นคิดว่าจะทำอะไรต่อไปได้เมื่อได้ยินเสียงยางดังลั่น
เมื่อเขามองย้อนกลับไป เขาเห็นรถกำลังวิ่งมาทางเขาด้วยความเร็วที่รวดเร็ว
รถสีแดงสวยงามวิ่งตรงไปยังลูซิเฟอร์ ดูเหมือนตั้งใจจะชนเขาตอนที่เขาอยู่ตรงหน้ารถ และดูเหมือนรถจะไม่ช้าลง
ดูเหมือนว่ามันจะควบคุมไม่ได้ รถไม่ได้ลดความเร็วลง แม้จะเข้าใกล้ลูซิเฟอร์อย่างอันตราย
คนที่ยืนอยู่ข้างลูซิเฟอร์ก็กลัว เท้าของเขาติดอยู่กับที่ ไม่ยอมเคลื่อนไหว ขณะที่จิตใจของเขาว่างเปล่า ราวกับว่าเขาสามารถเห็นยมฑูตเดินเข้ามาหาเขาด้วยเคียวในมือเพื่อปลิดชีวิตเขา
โชคดีสำหรับเขา จากทางที่รถวิ่งเข้าหาพวกเขา ดูเหมือนว่ามันจะไม่ชนเด็กคนนั้น แต่ลูซิเฟอร์จะต้องโดนแน่นอน
รถไปถึงลูซิเฟอร์ แต่แทนที่จะกังวล จิตใจของเขาก็สงบนิ่งอย่างสมบูรณ์ เขาเคยผ่านเรื่องเลวร้ายมากว่านี้ บางสิ่งเช่นนี้จะไม่ทำให้เขาหยุดสมองหรือกลัว
เขาก้าวไปด้านข้างโดยใช้พลังของลมและออกจากช่วงที่รถอาจจะชนเขา
รถแล่นผ่านเขาไปชนกับต้นไม้ตรงหน้าบ้านก่อนจะจอดในที่สุด
ลูซิเฟอร์ค่อยๆ ก้าวไปทางด้านคนขับของรถ โดยไม่คิดอะไร เขาต่อยกระจกหน้าต่างแตก และดึงปลอกคอของคนขับจากด้านหลัง ศีรษะของคนขับมีเลือดออก
คนๆนั้นดูเหมือนผู้หญิงที่หัวนอนอยู่บนพวงมาลัยทำให้ลูซิเฟอร์ไม่เห็นหน้าเธอ
เขาดึงผู้หญิงคนนั้นออกจากรถแล้วโยนเธอไปข้างหลังโดยไม่สนใจ แต่ไม่นานสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เมื่อเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น มันเกิดขึ้นทันทีหลังจากที่เขาปล่อยเธอ
ใบหน้าซีดขาวราวกับเห็นผี โดยไม่ได้คิดอะไร เขาวิ่งตามผู้หญิงคนนั้นไปเพื่อจับเธอ และหลังจากนั้นเพียงวินาทีเดียวก่อนที่เธอจะล้มลงกับพื้น
ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้จะดูเหมือนคนที่เพิ่งจะอายุ 20 ปี หน้าผากของผู้หญิงคนนั้นมีเลือดออก แต่เธอก็ยังมีสติอยู่
เธอจ้องที่ลูซิเฟอร์ด้วยดวงตาสีฟ้าที่สวยงามของเธอ ผมสีเงินของเธอยาวถึงเอวของเธอ
“ฉัน-ฉันขอโทษ ทุกคนสบายดีไหม” ผู้หญิงคนนั้นถามขณะมองไปทางลูซิเฟอร์
แม้ว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บ แต่เธอก็ยังดูเป็นห่วงความปลอดภัยของผู้อื่น
ลูซิเฟอร์มองไปที่ผู้หญิงคนนั้นโดยไม่สามารถตอบได้ ริมฝีปากของเขายังคงสั่นเมื่อพยายามจะพูด แต่ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของเขา
“ฉัน… ฉันรู้ว่าคุณอาจจะโกรธ แต่เชื่อฉันเถอะ มันไม่ใช่ความผิดของฉัน พวงมาลัยของฉันอยู่ๆมันก็ขยับไม่ได้ และฉันสูญเสียการควบคุมรถ ฉันเสียใจเป็นอย่างยิ่ง ฉันจะรับผิดชอบอย่างเต็มที่ “ผู้หญิงคนนั้นบอกลูซิเฟอร์ ขณะที่เธอขอโทษ
เลือดหยดลงมาบนใบหน้าของเธอ เธอได้รับบาดเจ็บจริงๆ
ลูซิเฟอร์ยกมือขวาขึ้นและนำไปที่ใบหน้าของหญิงสาว ขณะที่เขาพยายามเช็ดเลือด
ผู้หญิงคนนั้นมองกลับมาที่ลูซิเฟอร์ด้วยใบหน้าที่ทึ่ง
ลูซิเฟอร์เปิดริมฝีปากอย่างช้าๆ ขณะที่เขาโพล่งออกมาหนึ่งคำ “แม่?”
… ยังมีต่อ
————————————————————–
