ตอนที่ 9: ผู้ป่วยในโรงพยาบาล
“ฉันสงสัยว่าคนร้ายจะยังอยู่ข้างใน เขาอาจจะหายไปนานแล้ว คุณสอบปากคำคนข้างนอก ฉันจะตรวจสอบข้างใน” แซนเดอร์บอกฟลูเรน สายตาของเขาไม่สั่นคลอน
ฟลูเรนรับทราบคำสั่งของหัวหน้าทีมและออกจากร้านอาหารพร้อมกับผู้ชาย 2-3 คน
เขาทิ้งทั้งเจ้าหน้าที่นิติเวชในทีมและแซนเดอร์ไว้ข้างหลัง
สมาชิกในทีมเดลต้าคนหนึ่งได้ตรวจสอบครัวแล้ว มันว่างเปล่าและไม่มีวี่แววว่าจะมีใครอยู่ที่นั่น
อย่างไรก็ตาม พวกเขาตรวจสอบเฉพาะผู้คนเท่านั้น แต่ไม่ได้เจาะจงด้วยการกลั่นกรองทุกสิ่งเล็กน้อย
สำหรับการตรวจสอบอย่างละเอียดนั้นเริ่มที่ห้องโถงใหญ่ก่อน พวกเขากำลังรวบรวมเบาะแสจากภายนอกและต้องการย้ายเข้าไปข้างในหลังจากเสร็จสิ้นที่นี่
เมื่อเวลาผ่านไป ศพมีโอกาสที่จะสึกกร่อนมากขึ้น ซึ่งจะขัดขวางการรวบรวมหลักฐาน พวกเขายังไม่ได้สัมผัสอะไรในครัวเลย
แซนเดอร์ก็ทำตามรูปแบบเดียวกัน เขาแจกจ่ายงานให้กับทุกคน ส่วนหนึ่งของทีมของเขาถูกนำไปสอบปากคำชาวเมือง โดยมี ฟลูเรนเป็นผู้นำ
ส่วนที่ 2 ของทีมถูกทิ้งให้เก็บตัวอย่างเลือดและลายนิ้วมือในห้องโถงใหญ่
หลังจากแจกจ่ายงาน แซนเดอร์เป็นคนเดียวที่ว่าง ในไม่ช้าเขาก็ตัดสินใจที่จะตรวจสอบภายในครัวด้วยตัวเอง
เขาเดินเข้าไปในครัว ประตูที่พังไปแล้ว
ดวงตาของเขากวาดไปทั่วทั้งห้องเล็ก ๆ พยายามหาสิ่งแปลก ๆ
เขาสังเกตเห็นประตูวางอยู่ที่ปลายอีกด้านของห้องครัว และมันก็ไม่ได้ทำให้เขาตกใจเลย เขารู้แล้วว่าผู้กระทำผิดมีความแข็งแกร่งเหนือมนุษย์และค่อนข้างหุนหันพลันแล่นเช่นเดียวกับความโกรธ
มิฉะนั้น พวกเขาไม่สามารถก่อความโกลาหลเช่นนี้ได้ จึงไม่น่าแปลกใจที่ประตูทั้งหักและคับแคบมาก
‘มันต้องล็อกอยู่แล้ว ซึ่งทำให้ผู้ชายคนนั้นรำคาญมากยิ่งขึ้น และด้วยเหตุนี้ เขาจึงระบายความโกรธที่ประตูนี้ทั้งหมด แต่ทำไมเขาถึงพยายามเข้าครัวขนาดนั้น? เป็นไปได้ไหมว่าชายคนนั้นหิวและนั่นเป็นสาเหตุที่เขามาที่นี่? หรือมีอะไรพิเศษเกี่ยวกับสถานที่นี้’ แซนเดอร์คิด ขณะขมวดคิ้ว
ฝีเท้าของเขาช้าแต่แม่นยำราวกับว่าเขากำลังก้าวอย่างระมัดระวัง ในขณะที่ดวงตาสีฟ้าของเขาสแกนไปทุกหนทุกแห่ง
“นั่นดูเป็นไปได้และมีเหตุผล ฉันไม่เชื่อว่ากลุ่มวายร้ายกลุ่มใหญ่จะส่งเพื่อนร่วมทีมเพื่อฆ่ากลุ่มคนในร้านอาหาร มันคงเป็นแวเรียนท์อารมณ์ร้ายปกติที่หิวโหยและเกิดความขัดแย้งอย่างใด กับคนที่นี่ ดูเหมือนว่าจะมีโอกาสสูงที่สุด” เขาสรุปในความคิดลึก ๆ นิ้วเรียวของเขาแตะคางเบา ๆ
เขาเดินไปที่กล่องใส่อาหารและหยุดลง เมื่อสังเกตเห็นวัตถุคล้ายแป้งผิดปกติกระจัดกระจายอยู่ที่นั่น ซึ่งดูเหมือนเศษของบางอย่าง
แซนเดอร์สังเกตอย่างระมัดระวังแต่ไม่ได้สัมผัสมันเพราะเป็นหลักฐานทั้งหมด และการสัมผัสอาจนำไปสู่การปลอมปน อาจทำให้หลักฐานเสียหายได้ เฉพาะนิติเวชเท่านั้นที่ควรสัมผัสด้วยเครื่องมือเฉพาะ
“มันเป็นพลังของเขา ฉันพูดถูก เขามาที่นี่เพื่อทานอาหารและกินจากที่นี่” แซนเดอร์ยอมรับก่อนจะหันหลังกลับ เขาเดินไปรอบ ๆ ห้องครัวเพื่อค้นหาเบาะแสเพิ่มเติมโดยจดจ่ออย่างเต็มที่
ขณะที่เดินไปรอบๆ ในไม่ช้าเขาก็พบเสื้อคลุมสีขาวนอนอยู่บนพื้น มันถูกปกคลุมไปด้วยเลือด ส่วนใหญ่เป็นสีแดงเพราะคราบเลือด แต่สีขาวดั้งเดิมยังสามารถมองเห็นได้ในสถานที่ต่างๆ
“เสื้อคลุมนี้… ผู้ชายคนนั้นมาจากโรงพยาบาลเหรอ?” คิ้วของแซนเดอร์กลายเป็นขมวดคิ้ว
“มันดูเล็กเกินไปสำหรับผู้ชายที่โตแล้ว” เขาพึมพำ ขณะจ้องมองเสื้อคลุมด้วยความสับสน
“โรงพยาบาลมีขนาดของชายคนนั้นหรือไม่ หรือมันเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับแฟชั่นที่จะใส่ไซส์ที่เล็กลง? หรืออาจจะเป็นผู้ชายที่มีส่วนสูงและขนาดที่เล็กกว่า?”
“เมเน่!” เขาเรียกด้วยเสียงอันดัง ขณะที่เขามองไปที่ประตู
ชายหนุ่มวิ่งเข้ามาทางประตูราวกับว่าหางของเขาติดไฟ ชายคนนั้นมีผมสีเงินสวยงามที่มัดเป็นหางม้า ดูเหมือนว่าเขาจะอายุ 20 ต้นๆ และเขาค่อนข้างประหม่า เมื่อยืนอยู่ต่อหน้าแซนเดอร์
เขาเป็นสมาชิกประจำของทีมเดลต้า ซึ่งอายุน้อยที่สุดเช่นกัน
“ครับท่าน” ชายผมสีเงินตอบ ขณะหยุดต่อหน้าแซนเดอร์
“โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างจากที่นี่เท่าไหร่” แซนเดอร์ถาม ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เสื้อคลุมสีขาว
“อา นี่เป็นครั้งแรกของผมที่มาที่นี่ ผมจะไปตรวจสอบครับ” เมแน่ตอบด้วยใบหน้าเขินอาย เขาดึงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าอย่างรวดเร็วและเริ่มดูแผนที่
ขณะที่เขารู้สึกประหม่า เขาอดไม่ได้ที่จะมองผิด 2-3 ครั้ง ความเงียบนั้นน่ากลัวสำหรับเขา และความรู้สึกของผู้บังคับบัญชาที่รอคำตอบนั้นยิ่งน่ากลัวขึ้นไปอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเขาเป็นสมาชิกใหม่ล่าสุดของทีม
“คุณไม่ต้องเครียดมาก ใจเย็น ๆ คุณสามารถใช้เวลาของคุณได้เต็มที่” แซนเดอร์พูดพาดพิง เมื่อเขาตระหนักว่าเมเน่ถูกข่มขู่
เขาหันหลังกลับและเดินไปที่ตู้ที่เปิดอยู่เพื่อตรวจสอบ ในขณะที่ให้พื้นที่แก่เมแน่และมีโอกาสให้เขาได้หายใจ
ตั้งแต่วินาทีที่แซนเดอร์เรียกหาเขา เมแน่ดูเหมือนไม่ได้หายใจเลย ขณะที่พยายามค้นหาโรงพยาบาลทางโทรศัพท์
ในที่สุดชายผมสีเงินก็ถอนหายใจออกมา เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะที่แซนเดอร์เดินจากไป ในที่สุดเขาก็สงบลง ตอนนี้เขาสงบแล้ว ในที่สุดเขาก็สามารถค้นหาได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น
ขณะที่เมแน่พยายามหาคำตอบสำหรับคำถามของแซนเดอร์ แซนเดอร์ก็ยุ่งกับการดูตู้
เมื่อสังเกตเห็นรอยบนตู้ แซนเดอร์สรุปว่า “เขาเปิดนี่ด้วย บางทีอาจจะมองหาอาหารเพิ่ม?”
“ฉันเข้าใจแล้ว ในเมืองนี้ไม่มีโรงพยาบาล แต่มีคลินิกอยู่ใกล้ๆ สำหรับโรงพยาบาลที่เหมาะสม โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดคงอยู่ในเมืองลีเจียน” เมเน่บอกแซนเดอร์
“เมืองลีเจียนเหรอ?” แซนเดอร์มองกลับมาที่เมแน่ ใบหน้าของเขามืดมนด้วยความคิด
“เป็นไปได้ว่าผู้กระทำผิดของเราเป็นผู้ป่วยที่หนีไม่พ้น แต่ก็เป็นไปได้เช่นกันที่เขาเพิ่งไปเอาเสื้อคลุมนั้นมาจากที่อื่น เขาสามารถได้มาจากเพื่อนหรือคนอื่นๆ มันช่างไร้ประโยชน์เพราะไม่มีโรงพยาบาลอยู่ในเมืองนี้ รวบรวมเสื้อคลุมนั้นแล้วส่งไปที่นิติเวช”
แซนเดอร์เริ่มออกจากครัว แต่ในขณะที่เขากำลังจะก้าวออกจากประตู เขาก็หยุดเดิน “ในความคิดที่ 2 เพียงเพื่อประโยชน์ของมัน ติดต่อโรงพยาบาลและถามว่ามีผู้ป่วยที่ หนีไป ฉันแน่ใจว่าเราจะไม่ได้อะไรเลย แต่มันก็เป็นแค่การโทรครั้งเดียว เราอาจจะพยายามระหว่างที่เรารอรายงานได้ด้วย”
หลังจากทำตามคำสั่งเสร็จแล้ว เขาก็ออกจากครัว
เมแน่อยู่ข้างหลังเพื่อเก็บเสื้อคลุมอย่างระมัดระวัง ในขณะที่ทำให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ทำของเลอะเทอะ มันค่อนข้างยากแต่ก็ไม่ยากเท่ากับอุปสรรคที่เขาข้ามมาเพื่อมาอยู่ในทีมนี้ ตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรยุ่งได้เลย
แซนเดอร์ก้าวเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ซึ่งทีมนิติเวชยังคงเก็บตัวอย่างและศพอยู่
“พวกคุณอยู่ที่นี่ รถบรรทุกหุ้มเกราะจะมาถึงในไม่ช้า อยู่ที่นี่และมองหาสิ่งที่เราอาจพลาด ทุกสิ่งมีความสำคัญ ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ พวกคุณมีหน้าที่รับผิดชอบในการนำศพกลับไปที่ฐานของเรา พวกเราต้องการให้พวกเขาหาข้อมูลเพิ่มเติมว่าจริงๆ แล้วพวกเขาเสียชีวิตอย่างไร” เขากล่าวพร้อมหายใจ
“ฉันจะออกไปข้างนอกกับ ฟลูเรนถ้าคุณต้องการอะไร โทรหาฉันได้” เขาพูดต่อก่อนจะออกจากร้านอาหาร
“ครับกัปตัน!” พวกผู้ชายก็พูดออกมาพร้อมกัน
รวมถึงเมแน่ ทั้ง 5 คนยังคงอยู่ในร้านอาหาร
ชาวเมืองต่างสับสน เมื่อเห็นเฮลิคอปเตอร์หุ้มเกราะ 3 ลำบินอยู่เหนือหัวของพวกเขา
พวกเขาส่วนใหญ่ยังไม่ทราบเกี่ยวกับการสังหารหมู่อันน่าสยดสยองที่เกิดขึ้นที่นั่น คนเดียวที่รู้เรื่องนี้คือคนที่ถูกสอบปากคำ
แซนเดอร์เดินผ่านถนนในเมือง และในไม่ช้าก็สังเกตเห็น ฟลูเรนในระยะไกล
เขาเดินเข้าไปใกล้ ฟลูเรนและได้ยินเขาสอบปากคำชาวเมืองคนหนึ่งว่า “คุณเคยเห็นคนที่ได้รับบาดเจ็บไหม เสื้อผ้าของเขาต้องมีเลือดติดอยู่”
ฟลูเรนกำลังสอบปากคำชายวัยกลางคน
“คนในชุดเปื้อนเลือด? ฉันจำไม่ได้ว่าเคยเห็นใครแบบนั้น ทำไม? มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?” ชายวัยกลางคนถามด้วยความสงสัย สงสัยว่าทำไมจู่ๆ เขาก็ถูกถามคำถามแบบนั้น
‘มีใครหนีออกจากคุกหรืออะไรทำนองนั้นไหม’ เขาคิด ส่วนใหญ่ข่มขู่ คนส่วนใหญ่คิดอย่างไร เมื่อเห็นคนเหล่านี้ถามคำถาม
รู้สึกเหมือนกำลังตามหาใครสักคน ด้วยเฮลิคอปเตอร์ทหารที่อยู่บนท้องฟ้าก็ดูเหมือนว่าพวกเขามาจากรัฐบาล ดังนั้น มันจึงได้แค่หมายความว่าพวกเขากำลังตามหาอาชญากรที่บาดเจ็บ
“ถ้าไม่เห็นใครเลย ไปได้ ถ้าเจออะไรหรือจำอะไรได้ ก็มาบอกเราได้ ความช่วยเหลือจะตอบแทนอย่างมากมาย” ฟลูเรนพาดพิงถึงพวกผู้ชายก่อนจะอนุญาตให้เขาออกไป
หลังจากที่ชายวัยกลางคนจากไป ฟลูเรนก็หันไปหาแซนเดอร์
“เราถามคนมามากเท่าที่จะมากได้ แต่ไม่มีใครอ้างว่าเห็นคนที่ตรงกับคำอธิบายของเรา เป็นไปได้ไหมว่าผู้กระทำผิดไม่ได้รับบาดเจ็บ?” เขาคร่ำครวญ
แซนเดอร์ส่ายหัวเบา ๆ ปฏิเสธแนวคิดเรื่องฟลูเรน เขามองกลับไปที่ร้านอาหารก่อนจะตอบ เสียงของเขาเบากว่าปกติเล็กน้อย แต่สงบ “ฉันไม่คิดอย่างนั้น”
เขาพูดต่อ “คนคนนั้นได้รับบาดเจ็บอย่างแน่นอน เราพบเสื้อคลุมที่เขาสวมอยู่ มีร่องรอยของเลือดที่ล้างอยู่ในอ่างล้างจาน เป็นไปได้ว่าเขาทำความสะอาดเลือดจากร่างกายของเขา แต่ถึงกระนั้น บาดแผลแบบนี้จะ เลือดไหลอีกแล้ว มันต้องมีคนเห็นคนตกเลือดแน่ๆ”
“ฉันหวังว่ามันจะเป็นอย่างที่นายพูด ไม่อย่างนั้นเราจะมีคนที่ปล่อยมือที่สามารถเช็ดใบหน้าของโลกใบนี้ได้เป็นพันๆ คนด้วยตัวเราเอง” ฟลูเรนพยักหน้าเบา ๆ ขณะที่เขาหวังว่าพวกเขาจะไม่ผิด
แต่เขาไม่สามารถบรรเทาความรู้สึกที่เป็นลางร้ายที่ตอกย้ำในหัวใจของเขาได้อย่างสมบูรณ์ ราวกับว่าพวกเขาพลาดอะไรบางอย่างไป และเมื่อดูสีหน้าของแซนเดอร์ เขาบอกได้เลยว่ารู้สึกมีกันและกัน
…ยังมีต่อ
