“ แน่นอน นิคคุณต้องเชื่อมั่นในฝีมือผม” ถังหยาน กล่าวพร้อมหยิบธนูที่วางอยู่ด้านข้าง เขาจ้องไปที่ละมั่งแอฟริกาที่กำลังเล็มหญ้าอยู่ห่างออกไปราว 60 เมตรและหยิบลูกศรออกจากซองหนังพร้อมกับง้างสายแล้วเล็งไปที่เป้าหมาย
ตามหลักการใช้งานคันธนู ธนูตรงคันธนูทแยงและธนูผสม คันธนูแบบตรงและธนูแบบผสมมักจะใช้สำหรับการล่าสัตว์ในขณะที่คันธนูทแยงมักไม่เป็นที่นิยมใช้กันเพราะมีขนาดเล็กจึงไม่ค่อยทรงพลัง
ฟิ้วววว เสียงดังขึ้นและลูกศรก็บินออกจากคันธนูทแยงมันบินโค้งแบบพาราโบลาในอากาศจากนั้นก็พุ่งตัวไปทางละมั่ง ละมั่งดูเหมือนจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติในวินาทีสุดท้ายมันวิ่งไปข้างหน้า ทำให้ลูกธนูที่ควรพุ่งไปที่หน้าอก พลาดเป้าหมายไปโดนที่บริเวรต้นขาของละมั่งผู้โชคร้าย ละมั่งส่งเสียงกรีดร้องแล้วกระโจนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เหตุผลหลักที่ว่าทำไมคันธนูทแยงมักไม่เป็นที่นิยมใช้ในการล่าสัตว์ก็คือแรงที่เกิดขึ้นนั้นน้อยเกินไปโดยทั่วไปแล้วจะมีผลเฉพาะกับเป้าหมายในระยะ 50 เมตรเท่านั้น
“แย่แล้ว”
ชายผิวเข้มเห็นละมั่งเตลิดไปอย่างนั้นเขารีบวิ่งตรงไปที่รถกระบะที่จอดไว้ด้านข้าง
เสียงเครื่องยนต์คำรามพร้อมกับรถกระบะทะยานไปข้างหน้าในพริบตา
ถังหยานสะพายคันธนูและกระโดดขึ้นด้านหลังของรถบรรทุกทันที
ถังหยานเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคอยดูแลวิศวกรของโครงการ Chinese Aid เขายังเป็นนักยิงธนูมือสมัครเล่นที่ฝีมือค่อนข้างดีอีกด้วย ชายแอฟริกันที่มากับเขาคือ นิค จาฟารี่ ผู้นำกลุ่มทหารรับจ้างชาวไนจีเรียมีหน้าที่รับผิดชอบด้านความปลอดภัยสถานที่ก่อสร้างทางรถไฟพวกเขาสองคนมักจะออกล่าสัตว์ในป่าด้วยกันบ่อยๆหลังเลิกงานเพื่อเป็นการผ่อนคลาย
ทักษะการขับขี่ของจาฟารีค่อนข้างดี หลังจากที่ละมั่งถูกยิงที่ต้นขาความเร็วในการหนีก็ลดลงอย่างมาก
“ฮ่าฮ่า มันช้าลงแล้วพี่ชายถังช่วยแสดงความสามารถของคุณอีกครั้ง!” จาฟารี ตะโกนอย่างตื่นเต้นขณะที่เขาเหยียบคันเร่งหนักขึ้น
“แน่นอนๆ แต่ช่วยขับให้มันดีดีหน่อย” ถังหยานพูดขึ้นมาพร้อมกับง้างธนูอีกครั้ง
ถนนบนทุ่งหญ้าไม่ราบเรียบและรถก็สะดุดหลุมเล็กๆตลอดเวลา ในทางทฤษฎีมันเป็นไปไม่ได้ที่จะยิงให้ถูก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับละมั่งแอฟริกาที่ยังคงหนีตายอยู่ บางทีอาจจะรู้สึกถึงวิกฤตของมันละมั่งก็เริ่มออกวิ่งอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง
“แม่แกจะรีบไปตายที่ไหนวะ” จาฟารีสบถออกมา ก่อนเหยียบแรงขึ้น
มีเนินเขาปรากฏอยู่ด้านหน้า มีทุ่งหญ้าและพุ่มไม้อยู่บนยอดซึ่งบังสายตาไว้พอดี
“ มันพยายามหนีเข้าไปในพุ่มไม้!” จาฟารีตะโกนใส่ถังหยาน ในขณะที่เหยียบคันเร่งของรถจนสุด แต่เนื่องจากรถกำลังปีนขึ้นเขาความเร็วของมันก็ลดลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถังหยาน รู้ว่าเขาจะต้องลงมือในทันทีมิฉะนั้นละมั่งจะหนีไป
ถังหยาน สูดหายใจลึก ๆ และไม่สนว่าใจรถจะพุ่งไปชนกับอะไรความสนใจเขาอยู่ที่ละมั่งเท่านั้น ฟิ้ววววว ลูกศรพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วและลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ก่อนจะปักเข้าที่บริเวณช่องท้องของละมั่ง เท้าของมันพันกันล้มแล้วค่อยกลิ้งไปตายในพุ่มไม้
“เยี่ยมยอด!” จาฟารีตะโกนอย่างตื่นเต้น
ถังหยาน ต่อยหมัดใส่อากาศเป็นการประกาศชัยชนะ
แต่เมื่อจาฟารีพยายามเหยียบเบรกของรถกลับเบรกไม่อยู่ พวกเขามาด้วยความเร็วเกินไปรถวิ่งเข้าไปในพุ่มไม้
ทั้งสองคนคว้ารถและเตรียมพร้อมสำหรับการปะทะ
แต่สิ่งที่พวกเขาไม่เคยจินตนาการมาก่อนคือหลังพุ่มไม้จะเป็นเป็นหน้าผา
รถตกสู่ด้านล่างทันที
“แย่แล้ว”
ถังหยานกระโดดไปทางด้านหลังของรถกระบะในขณะที่เขาลอยอยู่ในอากาศเขาเห็นเมฆสีขาวอยู่เหนือศีรษะจากนั้นเมื่อความมืดเริ่มล้อมเขาขณะที่เขาร่วงลงสู่ด้านล่าง
ความคิดของ ถังหยาน เป็นเหมือนวิดีโอเทปทบทวนชีวิตที่ผ่านมาของเขาอย่างต่อเนื่องซึ่งเต็มไปด้วยความอ้างว้างและต่ำต้อย
เขาขบฟันแน่นก่อนกระแทกพื้น ถังหยานรู้สึกว่าสติของเขาค่อยๆหายไป
