ถังหยานพบว่าไม่สามารถยอมรับได้กับวิธีที่เขาถูกดึงเข้าไปในพื้นที่เสมือนจริง แต่เขาก็รู้สึกตื่นเต้นทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของ เซเลีย
เขาตั้งความหวังไว้มากกับสิ่งนี้ ไม่งั้นเขาก็คงไม่ลงแข่งขันในรุ่น 50 เมตร กระบวนการนี้ค่อนข้างน่าเบื่อสำหรับเขาแต่ในที่สุดเขาก็ชนะการแข่งขันรายการสำคัญครั้งแรกและได้รับ 1 คะแนนเกียรติยศ เขามองกลับไปที่อินเทอร์เฟซระบบและพบว่ามีการเปลี่ยนแปลงไม่มากนัก ชื่อส่วนใหญ่ยังคงเป็นสีเทามีเพียงตัวอักษรสามแถวจากจุดเริ่มต้นเท่านั้นที่สว่างขึ้น ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวในครั้งนี้คือเมื่อเขาเลือกชื่อของหลี่กวง มีคำว่า ‘อัพเกรด’ อยู่เหนือรูปอวตารของเขา เมื่อกดเลือกเมนูตัวเลือกก็ปรากฏขึ้น ปลดล็อก 60% ของความสามารถของ
หลี่กวง: [ใช่] / [ไม่ใช่]
ถังหยานเลือกที่จะอัพเกรดความสามารถของหลี่กวงโดยไม่ลังเล
ความรู้สึกมึนงงเข้ามาครอบงำเขาอีกครั้งก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไรกับเซเลียถังหยานก็พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในโลกแห่งความจริง
“หยาบคายจริงๆ!” ถังหยานพึมพำเงียบ ๆ แสดงความดูถูกในใจ เมื่อได้สติเขามองไปรอบแล้วพบว่าผู้ชมยังคงส่งเสียงเชียร์เขาอยู่.
พวกเขากำลังเฉลิมฉลองการกำเนิดของแชมป์ใหม่
“ขอแสดงความยินดีกับถังหยาน ผู้ชนะการแข่งขันประเภทบุคคล 50 ม. และขอแสดงความยินดีกับรองชนะเลิศ ….. ”
หลังจากได้รับเหรียญทองแล้วเขาก็ออกจากสถานที่แข่งขันพร้อมกับผู้เล่นคนอื่น ๆ หลังจากนั่งอยู่ในห้องพักนักกีฬาเขารู้สึกว่าทุกอย่างเหมือนกับความฝัน
เขาเพิ่งคว้าแชมป์แรกในอาชีพ แม้ว่าจะเป็นเพียงระดับจังหวัด แต่นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยกล้าที่จะฝันถึงในชีวิตก่อนหน้านี้ ในขณะที่เขากำลังหมกมุ่นอยู่กับชัยชนะประตูของห้องพักนักกีฬาก็เปิดออก
ถังหยานมองขึ้นไปเขาเห็นร่างที่คุ้นเคยสองสามคน ผู้อาวุโสหลี่ พร้อมด้วย เฉาปิง, เซียวหยานและหัวหน้าโค้ชคนอื่นๆ เข้ามาหลังจากจบการแข่งขัน 50 เมตร ตอนนี้เป็นการแข่งขันของระดับ 70 เมตร
ดังนั้นนักธนูส่วนใหญ่ในห้องเป็นนักธนูที่ลงแข่งระยะ 50 เมตร
เมื่อคนเหล่านี้เห็นผู้อาวุโสหลี่เข้ามาดวงตาของทุกคนก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น สายตาทุกคู่จ้องมองผู้อาวุโสหลี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง บางคนที่มีความกล้าหน่อยก็ตรงเข้าไปแสดงความเคารพเพียงเพื่อได้รับการเหลือบแลสักนิดก็ยังดี
พวกเขาหลายคนได้แต่เฝ้าดูได้ในขณะที่ผู้อาวุโสหลี่เดินผ่านไป …
เมื่อมองไปที่จุดมุ่งหมายของผู้อาวุโสหลี่พวกเขาตระหนักได้ว่าเขากำลังเดินไปหาถังหยาน
ผู้อาวุโสหลี่มาที่นี่เพราะถังหยาน …
เมื่อเห็นเช่นนี้นักธนูที่ยืนขึ้นก็รู้สึกหน้าชาอับอายเล็กน้อย
“เจ้าหนูจำฉันได้ไหม” ผู้อาวุโสหลี่เดินเข้าหาถังหยานด้วยรอยยิ้ม
“แน่นอนครับ” ถังหยานกล่าวด้วยความเคารพขณะที่เขายืนขึ้น
“โค้ชเฉามักกล่าวถึงคุณเสมอ”
“เขาว่าไงฮ่า ๆ เขาพูดอะไรเกี่ยวกับฉันเหรอ?” ผู้อาวุโสหลี่ยิ้มและมองไปที่เฉาปิง
“ เขาบอกว่าคุณเป็นอาจารย์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่เขาเคยพบ เขามีความสุขที่สุดกี่ครั้งหนึ่งเคยได้รับการฝึกฝนจากคุณ. ” ถังหยานกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“โอ …. ” เฉาปิงตกตะลึง
“ฮ่าฮ่า … ” ผู้อาวุโสหลี่หัวเราะอย่างเต็มที่แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่ทุกคนก็บอกได้ว่าเขายินดีที่ได้ยินคำพูดนี้
ถังหยานยิ้มอย่างใสซื่อ แต่มีข้อสงสัยอยู่ในหัวของเขา แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้มาที่นี่เพียงเพื่อรับฟังคำพูดนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ใช่กับคนกลุ่มใหญ่ที่ติดตามเขามา
“ถังหยานฉันได้ยินมาว่าเธอไม่เคยเรียนยิงธนูมาก่อน แต่เธอก้าวหน้าไปมากในช่วงเวลาสั้นๆ เธอบอกเราได้ไหมว่าใครเป็นคนสอน?” ผู้อาวุโสหลี่ถามพลางหัวเราะ
เมื่ออาวุโสหลี่พูดเช่นนี้โค้ชคนอื่นๆ รวมถึงเฉาปิงก็มองเขาด้วยสายตาสงสัยโดยเฉพาะเซียวหยานที่สายตาเต็มไปด้วยความไม่ไว้วางใจ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ถังหยานก็ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น คนเหล่านี้หวาดระแวงเขา
อันที่จริงก็เป็นธรรมดาที่มันน่าสงสัย ท้ายที่สุดแล้วกีฬายิงธนูเป็นกีฬาที่ต้องอาศัยความสามารถและการฝึกฝนเป็นอย่างสม่ำเสมอเป็นเวลานาน ไม่เคยมีมาก่อนสำหรับคนที่สามารถเล่นได้ดีหลังจากฝึกซ้อมเพียงแค่ครึ่งปีเท่านั้น
“ ผมไม่มีโค้ช ผมเรียนด้วยตัวเอง” ถังหยานกล่าวตามความเป็นจริง
“เรียนด้วยตัวเอง?” ไม่รอให้อาวุโสหลี่กล่าว เซียวหยานถามด้วยน้ำเสียงไม่ไว้วางใจ
ถังหยานพยักหน้า สายตาของเขาจดจ่อไปที่อาวุโสหลี่โดยไม่สนใจ เซียวหยาน เขาอธิบายกับอาวุโสหลี่: “ผลการเรียนของผมค่อนข้างแย่ผมจึงเรียนการยิงธนูด้วยความหวังว่าจะได้รับทุนการศึกษาด้านกีฬาสำหรับศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยในปีหน้าก่อน ผมเริ่มเรียนก่อนการทดสอบระดับเมืองเพียงแค่ 3 เดือนเท่านั้น การทดสอบครั้งนั้นเป็นการแข่งขันครั้งแรกของผม “
ดวงตาของอาวุโสหลี่ฉายแววตกตะลึง
“ ขอ.. ให้ฉันดูคันธนูของเธอหน่อยได้ไหม?”
ถังหยานไม่รีรอรีบส่งคันธนูให้ทันที
หลี่ลาวจับคันธนูและสังเกตมันสักพัก เขาลองดึงสายธนูราวกับว่าเขากำลังจะยิงมัน หลังจากยืนยันว่าไม่มีปัญหาเขาไม่ได้ส่งคืนให้ถังหยานในทันที แต่ส่งมอบให้เซียวหยานด้วยท่าทางไม่พอใจ
เซียวหยานหยิบคันธนูขึ้นมาและตรวจสอบมันพินิจพิเคราะห์อย่างละเอียดทีละนิด
เมื่อพบว่าไม่มีอะไรเขาย่นคิ้วเล็กน้อย
ถังหยานอดไม่ได้ที่จะยิ้ม
ดูเหมือนหัวหน้าโค้ชของเมืองอู่หางกำลังสงสัยว่าเขาโกง
