1.2
Chapter 1.2
“เฮ้อ~”
“อย่าเครียดไปเว้ย เดี๋ยวกูช่วยหาข่าวอีกทาง”
เสียงเรียบๆ แฝงความห่วงใยของ ‘ทศพล’ เรียกสติคนที่คิดไม่ตกให้หลุดจากภวังค์ สารินละสายตาจากแก้วกาแฟที่ปล่อยให้เย็นชืดแล้วหันมามองหน้าเพื่อนร่วมงานที่อุตส่าห์หยิบยื่นน้ำใจให้ความช่วยเหลืออย่างรู้สึกซาบซึ้ง เมื่อไอ้ทศถือว่าเป็นนักข่าวฝีมือดีคนหนึ่งที่หาข่าวเด็ดๆ มาให้เดอะซันเล่นเป็นสื่อแรกได้ตลอด ถ้าเขายอมให้มันช่วยเหลือเขาคงไม่ต้องกังวลเรื่องถูกไล่ออกแน่นอน แต่เขาก็ไม่เห็นแก่ตัวพอที่จะเพิ่มงานให้มันเพื่อให้ตัวเองอยู่รอดหรอกนะ
“อย่าเลยกูเกรงใจข่าวมึงก็ต้องส่งเหมือนกัน จะมาช่วยกูหาอีกได้ยังไง แค่มึงทำงานของตัวเองอย่างเดียวก็แทบไม่มีเวลาพักแล้ว”
“เฮ้ย! กูช่วยมึงได้นะ คอนเนกชั่นกูเยอะมึงก็รู้ แค่หาเพิ่มอีกสองสามข่าวจะเป็นไรไป” ทศพลบอกด้วยท่าทางสบายๆ ไม่คิดมากอะไร
“แต่มึงหามามันก็ควรเป็นผลงานของมึงสิ จะให้กูชุบมือเปิบได้ยังไง”
“เฮ้อ~ ถ้าไม่ให้กูช่วยแล้วมึงจะทำยังไง ภายในเดือนนี้ที่พี่เชษฐ์บอกก็เหลือเวลาอีกแค่สามอาทิตย์เองนะ มึงจะหาข่าวอะไรมาเล่นวะ แถมช่วงนี้วงการบันเทิงก็เงียบเหงายิ่งกว่าป่าช้า ไม่มีข่าวอะไรพีกๆ เด็ดๆ ให้ขยี้เลยสักนิด”
สารินหน้าเครียดกว่าเก่าเมื่อถูกตอกย้ำเรื่องเวลาที่มีจำกัด เพราะมันอาจจะเป็นสามอาทิตย์สุดท้ายที่เขาได้ทำงานในฐานะนักข่าวของเดอะซันก็ได้ และในขณะที่กำลังใช้สมองคิดหาหนทางอื่นๆ อยู่นั้น ถ้อยคำถากถางจากอริเจ้าประจำก็ดังขึ้นทันที
“ไม่มีฝีมือก็ลาออกไปสิวะ จะอยู่เป็นภาระให้คนอื่นเขาลำบากทำไม”
คนที่เพิ่งเจอปัญหาเครียดๆ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปมองนักข่าวรุ่นพี่ที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอดด้วยความเบื่อหน่าย ส่วนอีกฝ่ายก็ไม่วายเข้ามาประจันหน้าแล้วพูดจาเย้ยหยันเขาไม่หยุด
“ทำงานมากี่ปีแล้วยังไม่มีปัญญาหาข่าวดีๆ มาเล่นอีกเหรอวะ โคตรกระจอกเลยว่ะ ถ้าแค่นี้ยังทำไม่ได้ก็ลาออกไปให้คนอื่นที่มีความสามารถมากกว่าเข้ามาทำแทนสิ ไม่รู้เหรอไงว่าที่ที่มึงอยู่ตำแหน่งที่มึงได้ตอนนี้ มีคนอีกกี่คนที่อยากมาทำ”
สารินมองคนแก่กว่าที่พูดแต่เรื่องเดิมซ้ำๆ แล้วเหยียดยิ้มหยัน ก่อนจะตอกกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เป็นความจริงทุกอย่างให้อีกฝ่ายดิ้นพล่าน
“เฮ้อ~ การที่พี่มาคอยจับผิดผม คอยแดกดันผม มันทำให้คนของพี่ได้ทำงานที่นี่ไหมครับ ถ้าไม่ก็หยุดสักทีเถอะมันเปลืองพลังงานชีวิต เพราะถ้าคนของพี่มีความสามารถจริงๆ ก็คงได้งานไปตั้งนานแล้ว ไม่ใช่เปิดโอกาสให้ผมมายืนอยู่ตรงนี้และต้องทนฟังถ้อยคำเสียดสีจากพี่ทุกวันหรอก แต่อย่างว่าที่ที่ไม่ใช่ของเขายังไงก็เข้าไม่ได้ล่ะนะ เพราะขนาดเล่นเส้นสายออกตัวแรงว่าเป็นเด็กฝากของพี่เขาก็ยังไม่ได้ทำงานที่นี่อยู่ดี”
“ไอ้โซ่! ปากดีไปเถอะมึง กูจะรอเหยียบซ้ำวันที่มึงถูกไล่ออก! แต่กูว่าก็คงอีกไม่นานหรอกเพราะมึงมันกระจอกขนาดนี้!”
พูดจบอีกฝ่ายก็เดินตึงตังหน้าเขียวหน้าดำออกไป ส่วนเขาที่โดนว่าร้ายเป็นประจำก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเพราะความรำคาญอีกครั้ง เมื่อการปะทะฝีปากระหว่างเขากับ ‘พี่วุธ หรือ คฑาวุธ’ นักข่าวรุ่นพี่ในโต๊ะเดียวกัน มีมาตั้งแต่วันแรกที่เขาก้าวเข้ามาทำงานในเดอะซันแล้ว
ตอนนั้นสารินไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมคนที่ไม่รู้จักมักคุ้นกันมาก่อน ถึงได้แสดงออกด้วยท่าทางเขม่นกันและขยันเหน็บแนมเขาทุกวันแบบนั้น และไม่ว่าเขาจะพยายามเข้าหาอีกฝ่ายดีๆ กี่ครั้ง เจ้าตัวก็จะทำหน้ายักษ์ใส่และพูดจาแดกดันเขาอยู่เสมอ ซึ่งเขาก็ได้แต่ปล่อยเบลอพยายามไม่สนใจอะไรมากมาย เพราะคิดว่าเดี๋ยวเจ้าตัวคงเหนื่อยและหยุดไปเอง
แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างนั้น แถมไอ้ทศยังหงุดหงิดและทนไม่ไหวแทนเขาไปอีก เมื่อมันรู้สึกว่าคนที่โตกว่าเป็นสิบปีขนาดนั้นไม่น่าทำตัวไม่สมเป็นผู้ใหญ่อย่างนี้ มันจึงอาสาไปช่วยสืบหาความจริงจากคนใกล้ชิดของคฑาวุธมาให้ จนได้รู้ว่าที่นักข่าวรุ่นพี่เกลียดชังเขาขนาดหนัก เป็นเพราะเขาดันปาดหน้าเค้กมารับตำแหน่งนักข่าวคนใหม่แทนรุ่นน้องคนสนิทของเจ้าตัว ที่อุตส่าห์ใช้เส้นสายฝากฝังเข้ามาทำงาน
เมื่อรู้สาเหตุที่แท้จริงของคนแก่กว่าแต่ดันไร้วุฒิภาวะ สารินจึงตัดรำคาญด้วยการเลิกสนใจและเลิกให้ความเคารพเจ้าตัวไปเลย และนั่นก็ทำให้คฑาวุธที่เห็นว่าเขาเมินเฉยรีบสบโอกาสร้องบอกคนอื่นๆ ว่าเขาเป็นเด็กปีนเกลียวไม่เห็นหัวผู้ใหญ่ หลังจากนั้นมาเขากับอีกฝ่ายก็กลายเป็นคู่อริกันมายาวนานจนถึงทุกวันนี้
“มึงจะเอายังไงต่อ”
——————————
#30วันให้ฉันจูบนาย
#ปัณณ์โซ่
Talk : คอมเมนต์ติชมกันได้เหมือนเดิมนะคะ
พูดคุยเม้าท์มอยนิยายได้ที่ Twitter @ppolarisma
