บทที่ 11 – พบกับแฟรี่
ผมรู้สึกตัวจากการนอนหลับด้วยแรงสั่นสะเทือนที่สั่นสะเทือนไปทั้งร่าง
“ ขะ…… .. ขอ……. อีกแค่ 5 นาทีน่าแม่… .. ”
นั้นคือสิ่งที่ผมกำลังพูด แต่แม่ของผมที่ไม่ยอมให้ลูกชายของเธอดื่มด่ำกับความเกียจคร้านก็ดึงฟูกของผมออกและเตะผมให้ตื่น
แต่มันก็นานมากแล้วที่ผมนอนหลับสนิทแม้ว่าช่วงเวลาที่เหมือนสวรรค์นี้จะสิ้นสุดลงในอีกสิบวินาทีข้างหน้าผมก็อยากจะ ———-
* ซ่า *
“ อู้ว! หนาว!?”
เนื่องจากการสาดน้ำเย็นที่ใบหน้าของผมอย่างกะทันหันสติของผมที่ล่องลอยอยู่ระหว่างความฝันและความจริงจึงจำต้องกลับคืนสู่ความเป็นจริงที่โหดร้าย
“ แม้ว่าผมจะยังไม่ตื่นเต็มตา แต่การสาดน้ำใส่หน้าผมก็โหดร้ายเกินไปแล้วแม่ -”
ในไม่ช้าผมก็รู้ว่าร่างของแม่ผมไม่มีให้เห็นตั้งแต่แรกแล้วและนี่ไม่ใช่ห้องของผมด้วยซ้ำ
ท้องฟ้าสีฟ้าใสต้นไม้เขียวชอุ่มรอบ ๆ มีเศษไม้และแอปเปิ้ลสีแดงวางอยู่ใกล้ ๆ ขาของผมมีร่างสีขาวหมอบอยู่และตัวสั่นเทา
“ อะไรวะ……”
ไม่ต้องรีบร้อน ใจเย็น ๆ ใช่แล้วที่ผมแอบเข้าไปในเรือบรรทุกสินค้าที่ตั้งใจจะข้ามไปยังทวีปแพนโดร่าและสินค้านั้นคือกล่องไม้ที่เต็มไปด้วยผลไม้สีแดงคล้ายกับแอปเปิ้ลนั่นหมายความว่าไม้และผลไม้รอบตัวผมคือ ส่วนที่เหลือของกล่องนั้น
นอกจากนี้ผมไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับป่าแห่งนี้ในระหว่างที่ผมนอนหลับ มีอะไรเกิดขึ้นกับผมบ้างก็ไม่รู้ เนื่องจากผมมาที่นี่พร้อมกับกล่องที่ถูกทำลายได้ยังไงก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ?
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่น่าจะเป็นอุบัติเหตุหรือมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างการขนส่ง
แต่ทิ้งสถานการณ์นั้นไว้ข้างหลังไม่ว่าผมจะคิดยังไงสิ่งที่ผมไม่เข้าใจก็คือร่างสีขาวตรงหน้าผม
“ นี่มันอะไรกัน…….?”
ตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นตุ๊กตารูปมนุษย์หรืออะไรสักอย่าง
ศีรษะโตและแขนขาเล็กดูเหมือนเด็กอายุ 3-4 ขวบ
แต่สิ่งที่แปลกก็คือร่างกายของเด็กคนนี้มีแสงระยิบระยับเล็กน้อยและมีปีกแสง 4 ปีกด้านหลังเล็ก ๆ งอกออกมาปีกแห่งแสงไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกแสบตา แต่ว่าเด็กคนนี้เปลือยอย่างสมบูรณ์
“ ………เธอคือแฟรี่เหรอ”
เมื่อผมมองไปที่ร่างดังกล่าวผมคิดได้แค่นั้น
แต่ถ้าจะคิดว่าตอนนี้ผมเห็นแฟรี่แล้วผมคงจะตาฝาดแน่เลย
จู่ๆผมก็ถูกโยนเข้าไปในชีวิตประจำวันที่เต็มไปด้วยการทดลองอันแสนทรมานระดับของความสิ้นหวังจนทำให้สูญเสียสติไป
เดี๋ยวก่อน ใจเย็น ๆ คิดว่านี่คือโลกที่เต็มไปด้วยเวทมนตร์และสัตว์ประหลาดไม่แปลกที่แฟรี่จะมีอยู่จริง
ไม่แปลก แต่ทำไมมันถึงตัวสั่นขณะที่หมอบอยู่ต่อหน้าผมถ้าผมเห็นแบบนี้เรื่อย ๆ ผมจะเริ่มรู้สึกสงสารดังนั้นผมควรจะลองคุยดู
“ เฮ้ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“!?”
โอ้มันแค่ตอบสนอง
“ เกิดอะไรขึ้น บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
“ ……”
หลังจากความเงียบ 30 วินาทีเต็ม แฟรี่ก็หันหน้ามาทางผมอย่างเอียงอาย
ผมยาวสีบลอนด์แพลตตินั่มเปล่งประกายอย่างแท้จริงและดวงตาสีเขียวมรกตโปร่งใสภายใต้ดวงตาที่กลมโตและน่ารักนั้นมีน้ำตาให้เห็น
หวาเจ้าสิ่งมีชีวิตที่น่ารักนี่มันอะไรกัน!? …….
ผมไม่ใช่โลลิคอนอย่างแน่นอน แต่ผมไม่ปฏิเสธว่าผมเพิ่งมีรักแรกพบขนาดที่ทำให้หัวใจเต้น
“ …….”
ภายใต้สายตาที่ร้อนแรงของผม แฟรี่ยืนขึ้นอย่างเอียงอาย และรีบวิ่งหนีไปซ่อนตัวในเงาของต้นไม้ อ่า เธอน่ารักเกินไปแล้ว และผมก็จ้องมองไปที่เธอ ผมทำให้เธอระมัดระวังผมเกินไปหรือเปล่านะ
“ …… .อู้วววว”
เธอวิ่งหนีไปหรือเปล่าผมคิดว่า แต่จากเงาของต้นไม้เธอแอบมองขณะที่แสดงเพียงใบหน้าของเธอและถามด้วยเสียงแผ่วเบา
“คุณสบายดีหรือเปล่า?”
“ฮะ?”
ชั่ววินาทีที่ผมไม่เข้าใจความหมายของเสียงที่ไพเราะเหมือนระฆังนั้น
ไม่ใช่สายตาของผมเหรอ ทำไมคุณแฟรี่ถึงเป็นห่วงผม
“ ตกลงมา”
ตอนที่ผมสงสัยว่าเธอกำลังพูดถึงอะไรผมก็รู้ว่าการจ้องมองของเธอกำลังบ่งบอกอยู่ข้างหลังผม
เมื่อมองย้อนกลับไปก็มีหน้าผาสูงชันอยู่ตรงนั้นผมตกลงไปจากที่นั่นหรือเปล่า?
“ โอ้”
ผมมองไปที่เศษไม้และแอปเปิ้ลอีกครั้ง กล่องที่ผมอยู่ข้างในตกลงมาจากยอดหน้าผาสูงชันนั้น และตกลงมาที่ป่านี้พร้อมกับผม
แล้วคนที่สาดน้ำใส่ผม และปลุกผมคือคุณแฟรี่นั่น?
“ คุณพยายามช่วยผมหรือเปล่า”
ขณะที่เขย่าคอเธอพยักหน้าหงึกหงัก
“ อย่างนั้นเหรอขอบคุณ ผมสบายดีไม่บาดเจ็บสักนิดเดียว”
การได้รับบาดเจ็บแม้จะตกจากที่สูงขนาดนี้ก็ต้องขอบคุณร่างกายที่ถูกปรับเปลี่ยนของผม ผมมีความสุขที่ไม่ทำให้แฟรี่ตัวน้อยน่ารักกังวลใด ๆ
“ดีแล้ว.”
เมื่อได้เห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนของเธอผมก็ตระหนักได้ว่าผมได้รับความกรุณาในโลกนี้เป็นครั้งแรกถูกต้องมีหลายคนในโลกนี้ที่อาจเป็นห่วงผม
“ อ่า ขอบคุณจริงๆ -”
ในขณะที่ผมจมอยู่กับความสุข ผมก็สังเกตเห็นข้อเท็จจริงที่สำคัญอีกประการหนึ่ง
ผมสามารถสื่อสารกับแฟรี่ได้ ผมพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ แต่มันไม่ได้น่าทึ่งขนาดนั้นเลยเหรอ?
“ อ่า…อืม…คุณเข้าใจคำพูดของผมใช่ไหม”
“?”
เมื่อผมมองไปที่ร่างของเธอที่เอียงศีรษะไปข้างหนึ่งเหมือนนกตัวน้อย ผมเสียใจที่ถามคำถามแปลก ๆ กับเธอ
เมื่อพิจารณาถึงปฏิกิริยาของเธอจนถึงตอนนี้ ความฉลาดของเธออาจอยู่ในระดับเดียวกับรูปร่างหน้าตาของเธอ แล้วบางทีมันอาจจะดีกว่าที่จะพูดคุยกับเธอเหมือนที่ผมทำกับเด็ก ๆ
ผมไม่มีประสบการณ์ในการรับมือกับเด็ก ๆ เลยจริงๆ นอกจากญาติ ๆ ของผม
“ ผมชื่อคุโรโนะ มาโอะ เธอคือ?”
ผมพยายามทำตัวให้อ่อนโยนที่สุด แต่โดยปกติแล้วเด็กคนนั้นจะวิ่งหนีไปหลังจากที่ได้เห็นหน้าสุดโหดเหี้ยม ของผมในจังหวะนี้ แต่คุณแฟรี่ก็ได้ตอบผมอย่างชัดเจน
“ ………ละ..ลิลลี่”
“ ลิลลี่?”
“ใช่.”
ด้วยการพยักหน้าเล็ก ๆ อีกครั้งเธอซ่อนใบหน้าครึ่งหนึ่งไว้หลังต้นไม้ด้วยความเอียงอาย
น่ารักทุกอิริยาบทจริงๆ!
“ แล้วลิลลี่รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน”
“ ที่นี่คือ แฟรี่การ์เด้น สถานที่ที่เหล่าแฟรี่อาศัยอยู่”
ผมเห็นป่าที่แฟรี่อาศัยอยู่
ลิลี่ช่วยผมไว้ ดังนั้นผมไม่คิดว่าพวกเขาจะเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งกับมนุษย์ ——-
“ อ้าาาา !!”
“มันเป็นใคร !?”
“!?”
เสียงอื่นที่ไม่ใช่ของผมหรือของลิลลี่มาจากด้านหลัง
เมื่อผมหันไปเห็นลูกบอลแสงที่ลอยอยู่ในอากาศก็เข้ามาในสายตาของผม
ก่อนที่ผมจะรู้ตัวลูกบอลแสงอื่น ๆ ที่คล้ายกันก็ปรากฏขึ้นและกำลังบินอยู่รอบ ๆ
“ ทำไมมีมนุษย์อยู่ที่นี่!”
ลูกบอลแห่งแสงที่ก่อนหน้านี้ตะโกนพูดขณะที่เข้ามาใกล้ใบหน้าของผม
เมื่อมองดูใกล้ ๆ มันมีขนาดตัวประมาณ 15 ซม. และมีปีกคล้ายกับลิลลี่
“ เธอเป็นแฟรี่เหรอ”
“ เห็นก็รู้นี่ แกไม่เห็นเป็นอย่างนั้นหรือไง!”
ราวกับว่าผมจะรู้ผมเห็นสิ่งนี้เป็นครั้งแรก
แต่แทนที่จะทะเลาะกับเธอ ผมควรหาข้อมูลบางอย่างโดยการพูดคุยกับแฟรี่คนนี้
“ผม–”
“ ที่นี่คือป่าศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเราเหล่าแฟรี่อาศัยอยู่ มนุษย์ควรออกไปซะ !!”
“ ห๊ะ!?”
ก่อนที่ผมจะแนะนำตัวเอง ผมก็ถูกขอให้ออกไปแทนในทันที
เป็นบ้าอะไรกัน แฟรี่ควรจะเป็นเผ่าพันธุ์ที่เป็นมิตรกับมนุษย์มากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ นั่นอาจเป็นความประทับใจของผมเองเท่านั้น
อย่างน้อยลิลี่ก็พยายามช่วยผม และยังแสดงปฏิกิริยาที่น่ารักน่าเอ็นดูอีกด้วย!
“ ลิลลี่ แกก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ”
แฟรี่ตัวนั้นไม่สนใจผม มันบินไปหาลิลลี่
“ การที่แกมาอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เรื่องดี ”
“ อือ…… .. ฉันขอโทษ”
“ นอกจากมนุษย์คนนั้นแล้ว ไม่อนุญาตให้แฟรี่ปลอมเข้ามาที่นี่ด้วยเธอเข้าใจใช่ไหม”
ผมไม่รู้สถานการณ์ของ แฟรี่การ์เด้น แต่ผมตระหนักดีว่า ลิลลี่ ได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างจากแฟรี่ตัวเล็ก ๆ คนอื่น ๆ
แม้ผมจะไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดอะไรในขณะที่ยังไม่รู้อะไรเลย แต่ผมไม่หุบปากและปล่อยให้คนแรกในโลกนี้ที่แสดงความเมตตากับผมทำหน้าเศร้าแบบนั้น
“ เอิ่ม… คุณไม่จำเป็นต้องว่าลิลลี่เขาแบบนั้น จริงๆ แล้วลิลลี่แค่มาช่วยฉัน”
“ สิ่งที่แกไม่รู้จริง ๆ ก็คือน้ำพุแห่งแสงที่ตั้งอยู่ภายใน ป่าแฟรี่การ์เด้น ห้ามใครเข้ามานอกจากแฟรี่ นั่นคือเหตุผลที่มนุษย์อย่างแก และแฟรี่ปลอมอย่างลิลลี่ต้องไม่เข้ามาในป่านี้ !”
“ ผมน่ะเป็นมนุษย์แน่ ๆ แต่ทำไมลิลลี่ถึงเป็นแฟรี่ปลอมล่ะ ไม่ว่าผมจะเห็นยังไงเธอก็เป็นแฟรี่ไม่ใช่เหรอ”
“ อย่าพูดโง่ ๆ น่า นายเคยเห็นแฟรี่ตัวใหญ่แบบนี้ที่ไหนเธอเป็นครึ่งระหว่างมนุษย์กับแฟรี่ ที่มีพลังของแฟรี่พร้อมกับร่างกายที่เป็นมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือแฟรี่ นั่นก็คือ ลูกครึ่ง เอาจริง ๆ เรื่องแบบนี้แค่เห็นเพียงแวบแรกก็รู้แล้ว”
อย่างที่ผมพูดไป ผมไม่รู้อะไรแบบนั้น ในตอนแรกผมไม่รู้เกี่ยวกับชีววิทยาของโลกนี้เลย
แต่ในระหว่างการทดลองมีสัตว์ประหลาดที่มีพลัง แต่ไม่มีพลังชีวิตบางอย่างสามารถเรียกได้ว่าเป็น ผีหรือวิญญาณเท่านั้น
แฟรี่ตัวเล็กตัวนี้เหมือนกันอย่างแน่นอนมีเพียงพลังเวทย์มนตร์เท่านั้นที่สามารถสัมผัสได้แม้ว่าคุณภาพจะแตกต่างกัน
อาจเป็นไปได้ว่าแฟรี่ถูกสร้างขึ้นจากพลังเวทย์มนตร์อย่างสมบูรณ์
เมื่อเทียบกับสิ่งนั้นผมสามารถสัมผัสถึงพลังเวทย์มนตร์ได้อย่างชัดเจนคล้ายกับแฟรี่ตัวอื่น ๆ จากลิลี่ แต่ก็รู้สึกได้ถึงพลังชีวิตเช่นกันในที่สุดผมก็เข้าใจสิ่งที่แฟรี่ตัวนี้พูด
“ ถ้าคุณเข้าใจก็ออกไปตอนนี้ฉันจะมองข้ามไป ดังนั้นจงขอบคุณในตามเมตตาของฉันซะซิเจ้ามนุษย์”
“ อืม… .. ”
ท่าทางการพูดของแฟรี่นั้นดูน่ารำคาญเล็กน้อย แต่ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำลาย ‘น้ำพุแห่งแสง’ นี้และผมก็ต้องการหลีกเลี่ยงการทะเลาะวิวาทกับสิ่งมีชีวิตในโลกนี้เช่นกัน
ผมควรควบคุมความโกรธและจากไปอย่างเงียบ ๆ ตามที่แฟรี่บอก
แต่หัวใจของผมเจ็บปวดมากที่เห็นใบหน้าเศร้าของลิลี่ที่ถูกเรียกว่าแฟรี่ปลอม
“ อืมใช่แล้วดูเหมือนพวกก็อบลินจะปักหลักอยู่ในถ้ำทางทิศตะวันตก แกรีบไปดูแลด้วยลิลี่”
“ โอ้วไม่น่ะ เข้าใจแล้ว”
“ เฮ้ยเดี๋ยวก่อน เธอกำลังจะให้ลิลลี่ไปสู้กับเจ้าพวกสัตว์ประหลาดนั่นงั้นเหรอ!”
ผมรู้สึกประหลาดใจที่แฟรี่สั่งอะไรแบบนั้นราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ แม้ว่าลิลลี่จะยอมรับมันได้อย่างง่ายดาย แต่ก็น่าแปลกใจเช่นกัน
“ มนุษย์ แกนี่กวนประสาทนักนะ! มันไม่เกี่ยวอะไรกับมนุษย์โง่ ๆ อย่างแก”
“ โง่แล้วยังไงละ! หรือว่านั้นมันไม่อันตรายอย่างนั้นเหรอ !!”
“ การกำจัดสัตว์ประหลาดเป็นเรื่องปกติแม้แต่แฟรี่ปลอมก็ยังไม่แพ้มอนสเตอร์ระดับต่ำที่ไม่ใช้เวทมนตร์ด้วยซ้ำ”
“ เป็นอย่างนั้นเหรอ”
ขณะที่ผมมองไปทาง ลิลลี่ ด้วยสีหน้าไม่สบายใจผมนึกภาพไม่ออกว่าเธอกำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาด แต่ด้วยวิธีการพูดของเธอมันหมายความว่าเธอสามารถใช้เวทมนตร์ได้
ถ้าเธอสามารถโจมตีด้วยเวทมนตร์ ขนาดของร่างกายก็ไม่เกี่ยวข้องกับความแข็งแกร่ง แม้แต่ผมก็สามารถเอาชนะมังกรได้
“ ถ้าแกเข้าใจแล้วพวกแกทั้งคู่ก็รีบออกไปซะ! แกน่ะ ตั้งใจจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน นี่แกต้องการให้ฉันใช้กำลังใช่มั้ย!”
บอลแสงเริ่มกระพิบอย่างแรง เธอพยายามข่มขู่ผมหรือเปล่า?
“ ผมเข้าใจแล้ว! พวกเราจะไป อย่ายิงเวทย์มนต์มาที่พวกเราเลยนะ”
หลังจากนั้นผมกับลิลลี่ก็ออกจากที่นี้
ลิลลี่มองดูแฟรี่ที่เอาแอปเปิ้ลที่กระจัดกระจายกลับเข้าไปในป่าลึกด้วยความอิจฉา
“เธออยากกินไหม”
“ใช่.”
ไม่เป็นไรผมจะเอามาให้ทีหลัง”
“!?”
“ไว้ทีหลังเรากินด้วยกันดีไหม”
“ขอบคุณค่ะ!”
เมื่อมองไปที่ลิลลี่ที่กำลังยิ้ม ผมก็รู้สึกมีพลัง
