บทที่ 14 – การกำจัดก็อบลิน (2)
“คุโรโนะ!”
“ลิลลี่ มันอันตรายนะ กลับมาก่อน”
ก็อบลิน เป็นเผ่าที่ว่องไวเหมือนลิงอยู่แล้ว แต่เจ้าตัวนั้นที่กระโจนเข้าหาผมอย่างน่ากลัว ว่องไวยิ่งกว่า
“ไรเฟิ้ล!”
ผมยิงไรเฟิ้ลใส่ก็อปลินตัวนั้นอย่างต่อเนื่อง แต่ด้วยการเคลื่อนไหวที่ไม่ธรรมดาของมันทำให้มันปัดการโจมตีด้วยขวานได้
แม้ว่าจะถูกยิงที่บางส่วนตามร่างกาย แต่ดูเหมือนว่ามันจะยังคงใช้ขวานนั้นอย่างคล่องแคล่ว ราวกับว่ามันไม่รู้สึกเจ็บ
นี่จะเป็นสิ่งที่จะต้องเจอจนกว่าผมจะสามารถฆ่ามันได้ ผมอยู่ห่างแห่งจากก็อบลินนั่น ประมาณ 3 เมตร
ตอนนี้มันอยู่ตรงหน้าผม ผมรู้สึกได้ถึงพลังงานชั่วร้ายที่รู้จักในชื่อของ คำสาป
“ออโต้ เฟนซิ่ง”
เพื่อสกัดศัตรูที่กำลังเข้ามา ผมได้ควบคุมแท่งสีดำด้านของผม หากคู่ต่อสู้ใช้อาวุธปกติ ผมก็สามารถใช้แท่งนี้ป้องกันเอาไว้ได้
“กุอ้าาาาาา!!!”
เมื่ออยู่ต่อหน้าของขวานต้องสาป แท่งดำด้านก็หักออกเป็นสองท่อนอย่างง่ายดาย
ดูเหมือนว่าแท่งดำด้านทั้ง 4 ด้าม จะสามารถใช้ต่อสู้กับก็อบลินได้ แต่ทว่าดูเหมือนพวกมันจะไม่ได้รับบาดเจ็บเลย ในขณะที่ใช้แท่งดำด้านต่อสู้อยู่นั้น ผมก็ได้ยิงไรเฟิ้ลไปที่พวกมัน แต่ด้วยการเคลื่นไหวที่ไม่ธรรมดา มันหลบ หรือปัดการโจมตีได้ มันทำลายแท่งดำด้านภายใน 10 วินาที และพุ่งตรงเข้าหาผม
“อุ ชิลด์!!”
ดูเหมือนว่า โล่ที่เรียกออกมาจะป้องกันผมไว้ได้
แม้แต่โล่ที่แข็งแกร่งที่สุด ที่ไม่เป็นอะไรหลังจากรับการโจมตีของ กระสุนต่อต้านวัตถุ ก็ยังร้าวไปครึ่งหนึ่ง หากโดนอีกรอบคงแตกเป็นแน่
“บั๊กช๊อต”
แต่ผมจะไม่อาจรอให้มันเกิดขึ้นได้
ด้วย บั๊กช็อตในระยะใกล้ ก็อบลินถูกเป่าออกไปและถูกกระสุนหลายนัดยิงทะลุ แต่อาจเพราะ อาวุธเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับมัน มันยังคงอยู่ในสภาพที่มีรอยขีดข่วนเพียงเล็กน้อย
มันลงจากกลางอากาศอย่างแผ่วเบา
ในจังหวะที่มันพยายามจะโจมตีผมอีกครั้ง เศษแท่งดำด้านที่แตกก็ค่อยๆ ขดรวมกัน
“กีกี้!?”
พวกมันคงคิดว่า แท่งดำด้านที่แตกคงทำอะไรไม่ได้ แต่ทว่า ออโต้เฟนซิ่ง มันไม่จบแค่เพียงเพราะว่าแท่งดำด้านแตกออกเป็นสองสามท่อนหรอกนะ
ถึงมันไม่ได้มีผลอะไรกับซาเรียล แต่กับก็อบลินมันเป็นอาวุธที่สร้างความเสียหายอย่างมีประสิทธิภาพ
เมื่อจับขาก็อบลินแล้วจึงกระชากเพื่อให้มันล้มหน้ากระแทกพื้น แต่มันก็ยังไม่ยอมปล่อยอาวุธในมือ
“อาวุธต่อต้าน”
จนถึงตอนนี้ก็อบลินกระโดดไปมา แต่เนื่องจากมันร่วงลงมาผมจึงสามารถเล็งได้อย่างแม่นยำในครั้งนี้ และในตำแหน่งนั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเหวี่ยงขวานนั้น แม้จะเป็นอาวุธต้องสาปก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อโครงสร้างของร่างกายได้ กระสุนยิงทะลุแขนที่แข็งแรงและเป่ามือพร้อมกับอาวุธออกไปจนตกลงที่พื้น
“ ปืนไรเฟิล”
ในขณะเดียวกันปืนไรเฟิลก็ยิงเข้าที่หน้าผากของมันโดยตรงเลือดและสมองแตกกระจายออกมา
“ ว้าว การต่อสู้ระยะใกล้ของมนุษย์ช่างน่ากลัวจริงๆ…….”
หากปราศจากผู้ใช้ อาวุธต้องสาปย่อมไม่สามารถแสดงผลได้อีกต่อไป
เดี๋ยว มันบินเองไม่ได้แล้วลอบมาสับผมใช่ไหม นั่นคือสิ่งที่ผมคิด แต่ออร่าสีดำที่มาจากขวานนั่นดูเหมือนจะสงบลงในที่สุด
“ ตอนนี้ผมควรจะพัก”
ผมไม่อยากสู้กับก็อบลินตัวอื่นที่หยิบมันขึ้นมาแล้วบ้าคลั่งอีกครั้ง
“ คุโรโนะหยุด! มันอันตราย!”
ลิลลี่ที่ยืนเงียบ ๆ ข้างหลังผม ขณะที่เสียงของเธอดังขึ้นเมื่อเธอเห็นผมเข้ามาใกล้ขวาน ผมพยายามจะแตะต้องอาวุธต้องสาปมันเป็นเรื่องปกติที่จะพยายามหยุดผม
“ อา ไม่เป็นไร ลิลลี่”
ในขณะนั้นผมแตะด้ามจับอย่างไม่ลังเล
—- ฮาท – ฆ่า – รัก – ตาย –
“ โอ นี่คือความรู้สึกคิดถึง… .. ”
มันคล้ายกับความคิดที่อยู่ในใจของผมอย่างแรงโดยวงแหวนแห่งความยับยั้งชั่งใจ ความคิดของความรักและความเกลียดชังเข้ามาในใจของผมทำให้ผมรู้สึกหนาวสั่น
“ เสียงดังเกินไปแล้วอยู่เงียบ ๆ ไปซะ! —- กลืนกิน !!”
คล้ายกับตอนที่ก๊อบลินจับมันออร่าสีดำเริ่มออกมาจากขวาน แต่พลังเวทย์มนตร์ที่เข้มกว่าของผมเอาชนะมันได้
อย่างที่ผมคิดขวานใหญ่นี้มีพลังเวทย์มนตร์ดำอยู่ข้างในคล้ายกับของผม แต่ปริมาณในตัวผมนั้นสูงกว่ามันมาก
ผมไม่รู้ว่ามันมีความอาฆาตพยาบาทแบบไหน แต่เมื่อเทียบกับพลังเวทย์มนตร์ที่แตกต่างกันอย่างท่วมท้นมันจะไม่สามารถทำให้ผมโกรธและเข้าควบคุมผมได้เหมือนก็อบลิน โดยพื้นฐานแล้วความเข้ากันได้ของผมกับขวานนั้นดี
“ คุ…คุโรโนะ?”
“ ดูสิผมบอกแล้วว่าจะไม่เป็นไร”
ฮ่า ๆ ๆ ในขณะที่หัวเราะ ผมเหวี่ยงมันเล่นไปรอบ ๆ มือเหมือนปากกา
ในตัวผมไม่มีเทคนิคแบบนั้น แต่เนื่องจากอาจเป็นผลของการสัมผัสกับอาวุธผมจึงรู้สึกราวกับว่าอาวุธเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของผมและใช้มันอย่างเชี่ยวชาญ
“ คำสาป?”
“ อืมผมไม่ได้ยินเสียงที่แสดงความเกลียดชังอีกแล้ว แต่ลิลลี่ไม่ควรแตะต้องมัน เหตุผลเดียวที่ผมทำได้ก็เพราะความเข้ากันได้ของผมสูง”
“ เป็นอย่างนั้นหรือ”
“ใช่”
“เข้าใจแล้ว”
หลังจากที่แน่ใจว่าผมไม่แสดงท่าทีเปลี่ยนแปลงด้วยขวานต้องสาปในมือของผม ในที่สุดลิลลี่ก็ยิ้มออกมา แต่ว่าในฉากที่พวกเรายิ้มขณะที่ล้อมรอบไปด้วยกองซากศพก็อบลิน ดูเหมือนมันไม่เข้ากับบรรยากาศซักเท่าไหร่นะ?
“ โอ้ผ มเกือบลืมไปแล้ว! ยังมีก็อบลินเหลืออยู่”
ก่อนที่ผมจะรู้ตัวก็อบลินที่ไม่สูญเสียจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้กำลังอยู่รอบตัวผมอย่างช้าๆ
ดูเหมือนว่าในที่สุดพวกมันจะตื่นตัวขึ้นเล็กน้อยพวกมันได้เปลี่ยนกลยุทธ์เพื่อค่อยๆ ปิดล้อมพร้อมทั้งล่นระยะห่างในขณะที่เคลื่อนที่ไปทุกด้าน ผมสามารถต่อสู้ได้อย่างง่ายดายโดยไม่มีปัญหาใด ๆ แต่มันจะเป็นอันตรายหากปล่อยให้ลิลลี่มาล้อมผมด้วย
“ ลิลลี่เร็ว ๆ “
ถอยออกไป ขณะที่ผมพยายามจะพูดผมก็ได้ยินเสียงของบางอย่างที่บินมาหาพวกเรา
อะ พวกมันยิงธนู
ขณะที่ผมเงยหน้าขึ้นลูกศรจำนวนมากพุ่งเข้ามาหาพวกเราราวกับห่าฝน
ผมจะสามารถหักเหลูกศรทั้งหมดด้วยบัคช็อตได้หรือไม่? แม้ว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น ด้วยความช่วยเหลือของขวานผมจะสามารถปกป้องร่างกายของตัวเองได้เป็นส่วนใหญ่
ไม่ว่าในกรณีใดเนื่องจากโล่ถูกทำลายไปบางส่วนก่อนหน้านี้ผมจึงไม่สามารถสร้างโล่ขึ้นมาใหม่ได้ทันเวลา
ตอนนี้ผมควรจับลิลลี่และปกป้องเธอจาก –
“ นนนนนน !!”
“ฮะ?”
ช่วงเวลาขณะที่ผมคิดที่จะอุ้มลิลลี่ที่ยืนอยู่บนพื้นผมรู้ว่าเธออยู่บนไหล่ของผมแล้ว จับมือทั้งสองข้างของเธอไปด้านหน้าพร้อมกับ“ นนนนนนน” เสียงลิลลี่หลับตาและคร่ำครวญ
“ นี่แน่ะ !!!”
ด้วยเสียงตะโกนที่น่ารักของลิลลี่ร่างสีขาวที่เปล่งประกายจาง ๆ ของเธอเริ่มเปล่งประกายมากขึ้นกว่าเดิม
“ สว่างเกินไปแล้ว!?”
วินาทีต่อมาลำแสงจำนวนมากถูกปล่อยออกมาจากมือของลิลลี่
“อะไร? มันคือลำแสง!? นั่นคือลำแสง!?”
ลำแสงจำนวนมากที่ลิลลี่ปล่อยออกมาบินเข้าหาลูกศรที่เข้ามาในขณะที่ทิ้งร่องรอยไว้ข้างหลัง ด้วยความเร็วที่เร็วกว่าลูกศรมากลำแสงหนึ่งของลิลี่ทำลายลูกศรหลายดอก
“ เป็นไปได้ไหมที่จะติดตามโดยอัตโนมัติ”
ยิ่งไปกว่านั้นเป้าหมายก็คือลูกศรซึ่งค่อนข้างเร็วเช่นกัน
ในขณะที่ผมพึมพำห่าฝนลูกธนูก็ถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์กลางอากาศ หลังจากนั้นลำแสงที่ตอบโต้การโจมตีก็หายไปเช่นกัน
“ …….ส…สุดยอด”
มันเป็นเวทมนตร์ที่มีประสิทธิภาพสูงที่ทำให้ปืนไรเฟิลหรือกระสุนของผมดูเหมือนของเล่น น่าอัศจรรย์แฟรี่ทุกตนสามารถใช้เวทมนตร์ระดับนี้ได้หรือไม่? มันสมเหตุสมผลแล้วที่ก๊อบลินจะไม่ใช่คู่ต่อสู้
“ เอ๋…”
