บทที่ 16 – เพื่อนคนแรก
“ ผมกลับมาแล้ว”
“ ยินดีต้อนรับกลับ!”
เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปในกระท่อม ลิลลี่ก็ทักทายผมด้วยรอยยิ้ม เพียงแค่นั้นผมก็รู้สึกหายจากอาการเหนื่อยล้ากลับมาเป็นปกติ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ใส่อะไรเลยนอกจากกางเกงในที่เปียกชื้น นี่ไม่ใช่เวลาที่จะหลงอยู่กับความคิด
“ คุโรโนะรับสิ่งนี้ไป”
“ หืม?”
ลิลลี่ให้ผ้านุ่ม ๆ ผืนหนึ่งให้แก่ผม นี่คือผ้าขนหนู?
“ ใช้ได้ดีไหม”
“ใช่”
“ ขอบคุณ”
สำหรับตอนนี้ด้วยเหตุผลดังกล่าว ผมจึงไม่จำเป็นต้องสวมกางเกงในที่เปียกชื้นจนกว่าเสื้อผ้าจะแห้ง ผมว่าผมควรจะเอาผ้าขนหนูคลุมศีรษะ แล้วผมจึงเอาผ้าขนหนูมาพันรอบเอว ผมเอากางเกงในมาแขวนไว้ข้างเสื้อผ้าที่เหลือบนกิ่งไม้ด้านนอก
“ ก่อนอื่นผมควรไปหาเสื้อผ้าจากที่ไหนสักแห่ง”
ลิลี่ไม่ได้ใส่อะไรเลยเธอจึงไม่ค่อยรู้เรื่องนี้มากนัก ถ้าผมไปที่หมู่บ้านที่เธอขายยาผมควรจะหาเสื้อผ้าสำหรับตัวเองได้
“ลิลลี่หมู่บ้านใกล้ ๆ มีร้านขายเสื้อผ้าไหม? ถ้ามีจะมีกี่ร้าน?”
“?”
เธอมองมาที่ผมเฉย ๆ การถามคำถามสองข้อในเวลาเดียวกันมากเกินไปหรือไม่?
“ ฉันคิดว่าร้านมือสองก็ขายได้”
“ ปกติพวกเขาขายอะไรกัน?”
“ อะไรก็ได้! ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเสื้อผ้า แต่พวกเขามีชุดเกราะ!”
“ แม้แต่ชุดเกราะ? ว้าวพวกเขาขายอะไรก็ได้จริงๆ”
ผมคิดว่ามันอาจจะเหมือนร้านสะดวกซื้อ แต่นี่คือโลกที่มีสัตว์ประหลาดเกิดขึ้นทุกวัน อาวุธมีความสำคัญมากกว่าโลกของผม แม้แต่ในหมู่บ้านก็มีร้านค้าที่ขายอยู่
“เชิญ! คุโรโนะ”
อา…มันแปลกๆ ที่จะพูดในขณะที่ยืนอยู่หน้าประตู จากนั้นเมื่อได้รับการเชื้อเชิญจากเจ้าของบ้านผมจึงเข้าไป
นี่เป็นบ้านสไตล์ตะวันตกจึงไม่มีพื้นที่สำหรับถอดรองเท้าก่อนเข้าบ้าน ผมไม่เคยไปต่างประเทศ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าประสบการณ์ครั้งแรกของผมในการใช้รองเท้าภายในบ้านของใครบางคนจะอยู่ที่ต่างโลกนี้
ในกรณีที่ผมเช็ดสิ่งสกปรกออกจากเท้าแล้วก้าวเข้าไปด้านใน ลิลลี่ก็ยังคงเดินภายในบ้านด้วยเท้าเปล่า
สำหรับลิลี่ที่แทบจะสูงไม่ถึงหัวเข่าของผม ที่นี่จะต้องรู้สึกเหมือนบ้านหลังใหญ่ แต่สำหรับผมที่โตมามีร่างกายใหญ่โตอย่างไร้ประโยชน์แล้วมันก็ยังรู้สึกคับแคบ
บ้านหลังนี้ให้ความรู้สึกค่อนข้างใหญ่ แต่เนื่องจากชั้นหนังสือขนาดใหญ่ที่เรียงรายอยู่ข้าง ๆ กัน พร้อมกับกล่อง และกระสอบลึกลับที่วางอยู่รอบ ๆ ผมจึงรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย
เตียง และโต๊ะเล็ก เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้รู้สึกว่ามีคนอาศัยอยู่ที่นี่ แม้ว่าลิลี่จะอาศัยอยู่ที่นี่ แต่ดูเหมือนจะมีสิ่งที่ไร้ประโยชน์มากมาย แม้ว่ามันอาจจะมากเกินไปสำหรับเธอที่จะรื้อชั้นหนังสือขนาดใหญ่เหล่านั้นด้วยตัวเอง
“ เชิญนั่ง!”
ขณะที่ผมมองไปรอบ ๆ บ้านลิลี่ก็ร้องเรียกผม
ลิลี่กระโดดขึ้นเตียงและใช้มือทั้งสองข้างตบที่นอนสีขาว เนื่องจากดูเหมือนว่าจะไม่มีเก้าอี้จึงเป็นที่เดียวที่จะนั่ง
ในขณะที่ผมนั่งลงบนเตียงผมก็รู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับความรู้สึกนุ่มสบายของที่นอนทันที ตั้งแต่ผมนอนบนพื้นแข็งจนถึงตอนนี้ความนุ่มนวลนี้เป็นสิ่งที่หรูหรามาก
ขณะที่ผมจมอยู่กับสิ่งนั้น
“ ฉันจะไปชงชา!”
ผมกำลังจะขอให้เธออย่าสร้างปัญหาให้ตัวเอง แต่ทันทีที่ร่างที่เปล่งประกายของเธอเข้ามาในมุมมองของผม
“ ขอบคุณ”
นั่นคือทั้งหมดที่ผมสามารถพูดได้ในตอนท้าย
ผมเอาผ้าขนหนูให้เธอแล้ว ถ้าผมนั่งอยู่ตรงนี้ต่อไปผมรู้สึกว่าผมติดหนี้ลิลี่จะมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะเริ่มตั้งแต่ชา ขอโทษนะลิลลี่ในตอนนี้ผมมีแค่ร่างกาย และมนต์ดำของผม แต่วันหนึ่งผมจะคืนความสุขนี้ให้คุณเป็นสิบเท่า! ผมสัญญา!
ในขณะที่ผมสาบานอย่างจริงจังในใจ ผมมองไปที่ลิลี่
“ ฟู่วว !!!”
ลิลลี่กำลังหายใจด้วยไฟ
ลิลลี่กลายเป็นมังกรไปแล้ว!? ผมแทบจะลุกขึ้นยืนและก้มกราบ ใจเย็น ๆ มันวิเศษมาก
อย่างที่ผมพูดตอนนี้ลิลี่กำลังพ่นไฟไปทางกาต้มน้ำขนาดใหญ่ (?) จากปากเล็ก ๆ ของเธอ มีหลายคนที่สามารถใช้เวทย์มนตร์ประเภทไฟได้ แต่นี่เป็นครั้งแรกของผมที่เห็นคนที่เป็นมนุษย์หายใจเป็นไฟ นั่นเป็นเวทมนตร์ของแฟรี่หรือ?
ผมมีข้อสงสัยมากมาย แต่เมื่อดูจากที่ลิลี่ทำงานหนัก เพียงแค่ชงชาผมก็ไม่สามารถเรียกหาเธอได้
ผมจะรอที่นี่อย่างเงียบ ๆ –
“เสร็จแล้ว!!”
ด้วยเสียงนั้นผมถูกดึงกลับสู่ความเป็นจริงจากการนอนหลับตื้น ๆ หรือที่เรียกว่าอยู่ในภวังค์
ลิลลี่ยืนอยู่บนโต๊ะด้วยท่าทางที่น่ากลัว และข้างๆ เธอมีกาน้ำชาและถ้วยที่ให้กลิ่นหอมหวานวางเรียงรายอยู่
“ โอ้ ขอบคุณมาก!”
ผมค่อนข้างกังวลว่าลิลี่ที่ดูเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ จะชงชาได้ถูกต้องหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าความกังวลของผมจะไร้ประโยชน์
ในถ้วยเต็มไปด้วยชาดำ? ควรเป็นสิ่งที่ใกล้เคียงกับสีของมัน
“ ดื่มเถอะคุโรโนะ!”
ผมได้รับสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังจากลิลี่ –
“ โอ้! จะกินละนะครับ -“
เมื่อผมเอื้อมมือไปที่ถ้วยผมก็นึกขึ้นได้
“ฮะ? ลิลลี่ นั่งตรงไหนน่ะ!”
บนโต๊ะข้างถ้วยมี แต่กาน้ำชา เธอลืมเรื่องสถานะตัวเองว่าเป็นเจ้าของบ้าน?
“ มีแค่หนึ่งเดียว”
“ เอ๊ะอะไรนะ”
“ถ้วย.”
“ อย่างนั้นเหรอ? ทำไม–”
เป็นไปได้ไหมว่าเธอไม่มีเงิน? ถ้าเป็นเช่นนั้นผมเสียใจที่จบลงด้วยการถามอะไรโง่ ๆ
“ เพราะไม่มีใครเคยมา แต่คุโรโนะมาเป็นครั้งแรก ลิลลี่มีความสุขมาก” (T / L: ลิลี่พูดเป็นบุคคลที่สามแทนที่จะเป็น “ฉัน” เธอใช้ชื่อของเธอเอง)
ผมเสียใจยิ่งกว่าตอนนี้ ผมเห็นดังนั้นนี่คือความหมายที่ถูกขับออกจากน้ำพุแห่งแสง (แฟรี่การ์เด้น)
ถ้าเธออาศัยอยู่ในหมู่บ้านคงไม่เป็นแบบนี้ แต่เนื่องจากเธอเป็นแฟรี่เธอจึงไม่ต้องการออกจากป่าด้วยเช่นกัน
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมถ้าเธอเหมือนแฟรี่ทั่วไปคงไม่ถูกขับไล่ เธอก็สามารถสนุกสนานกับเพื่อน ๆ ได้ทุกวัน เธอคงมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่มีความเศร้าหรือความเจ็บปวดใด ๆ แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมควรจะพูดในตอนนี้
ต้องยอมรับความจริงที่ว่าเธอถูกไล่ออกมา และยังอาศัยอยู่ที่นี่มากกว่าที่จะอยู่ในหมู่บ้านมันเป็นการตัดสินใจของลิลี่เอง ผมจึงไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธมัน
“ นั่นหมายความว่าผมเป็นเพื่อนคนแรกที่เคยได้รับเชิญมาที่บ้านของคุณ? ผมรู้สึกเป็นเกียรติ”
“ เพื่อน?”
“ใช่. หลังจากทั้งหมดเราได้ต่อสู้กับกองทัพก็อบลินด้วยกันโดยเชื่อใจกันและกัน เราเป็นมากกว่าเพื่อนธรรมดา ๆ อยู่แล้ว!”
นั่นคือเหตุผลที่ผมจะกลายเป็นคนแรกที่ให้ความช่วยเหลือกับลิลี่ที่อยู่คนเดียวมาตลอดจนถึงตอนนี้ ในโลกที่แตกต่างนี้ ผมอาจจะงมงายและขาดความรู้สึกทั่วไป ผมไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น อย่างน้อยผมก็สามารถต่อสู้กับสัตว์ประหลาดได้
“ ใช่ ลิลลี่เป็นเพื่อนของคุโรโนะ!”
วันนี้ผมเห็นรอยยิ้มที่ยอดเยี่ยมที่สุดของลิลลี่ ผมเป็นคนที่มีความสุขมากที่ได้มีเพื่อนคนแรกในที่สุด ถึงแม้จะอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยศัตรูของผม
ใช่แล้วแค่ได้พบเธอผมก็ดีใจที่ได้มาที่นี่
