บทที่ 19 – สู่หมู่บ้านไอร์ส (2)
หลังจากนั้นไม่นาน รั้วสูงประมาณ 2 เมตรก็เข้ามาในระยะสายตาของผม เป็นเมืองที่คล้ายกับเมืองท่าพอร์ตทาวน์ที่ผมเคยไปครั้งแรก หมู่บ้านมีรั้วล้อมทุกด้าน แต่ทั้งรั้วไม้และอาคารภายในหมู่บ้านนี้ มีขนาดเล็กมากเมื่อเทียบกับของเมืองท่าพอร์ตทาวน์นั้น
นอกจากนี้บ้านภ่ยในหมู่บ้านทั้งหมดไม่มีรั้วกั้น เช่นเดียวกับที่วัสซัง ได้กล่าวไว้ มีหลายเผ่าพันธ์ุอาศัยที่นี่และอาจเป็นผู้มีอาชีพชาวนาที่อยู่ด้านนอก ดูเหมือนว่ารั้วจะล้อมเฉพาะใจกลางหมู่บ้านเท่านั้น
ตอนแรกมีบ้านที่อยู่ในรั้วเท่านั้น แต่เนื่องจากการเพิ่มขึ้นของประชากรทำให้พื้นที่ของหมู่บ้านขยายใหญ่ขึ้น แต่พวกเขาไม่สามารถสร้างรั้วใหม่ได้ในปัจจุบัน ทั้งหมดทั้งมวลสรุปได้จากการพูดคุยกับลิลลี่ระหว่างเดินทางมาที่นี่
“ นั่นคือประตูเมืองใช่ไหม”
“ใช่”
ข้างหน้าผมเป็นประตูไม้ธรรมดาที่เปิดอยู่ ข้างประตูมียามถือหอกยาวในมือ ยืนประจำการอยู่
“ โอ้? เธอคือลิลลี่ซัง”
เขาสวมเกราะเบา และถือหอกยาวมันดูคล้ายกับหอกที่พอร์ตทาวน์ยกเว้นทั้งตัวของเขามีเกล็ดสีน้ำเงินตามลำตัวและศรีษะของจิ้งจก
นี่คือสิ่งที่พวกเขาเรียกว่า ลิซาร์ดแมน ใช่ไหม?
“ สวัสดี!” (ลิลลี่)
เขาเป็นคนรู้จักของลิลลี่ ลิลลี่จึงทักทายเขาด้วยเช่นกัน
“สวัสดี! นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้พบคุณ ผมเป็นที่รู้จักในนามจอมเวทย์มนต์ดำคุโรโนะ”
ดูเหมือนว่าการมีนามสกุลไม่ใช่เรื่องธรรมดาดังนั้นผมจึงเอ่ยชื่อเท่านั้น การเรียกตัวเองว่าจอมเวทย์ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกในโลกนี้
“สวัสดี ผมชื่อกรินท์เป็นแค่คนเฝ้าประตู แต่เป็นจอมเวทย์ใช่มั้ย? ลิลลี่ซัง รู้จักคนที่หายากเสียด้วย”
“ ผมเพิ่งได้พบกับลิลลี่ แต่เราเป็นเพื่อนกันแล้ว”
“ เอ๊ะ”
เป็นเรื่องปกติที่ลิลลี่จะรู้สึกอายขณะที่เกาะอยู่บนไหล่ของผม แต่มันจะสว่างเกินไปหน่อยถ้าเธอเริ่มส่องแสงวิบวับแบบนั้นในระยะใกล้ ๆ
“ อย่างนั้นเหรอ? หากคุณเป็นเพื่อนกับแฟรี่ ลิลลี่ซัง คุณก็ไม่ใช่คนเลว คุณกำลังจะเข้าไปข้างในหมู่บ้านใช่ไหม คุณผ่านไปได้”
“ จะดีเหรอที่ปล่อยให้ผมผ่านไปอย่างง่ายดาย”
“ การได้อยู่กับแฟรี่เป็นสัญญาณของการเป็นคนดี แฟรี่จะไม่อยู่กับคนเลว ท้ายที่สุดพวกเขาสามารถอ่านความคิดของผู้คนได้”
“ เอ๊ะลิลลี่อ่านใจได้!?”
“?”
อะไร? ราวกับถามอย่างนั้นลิลลี่ก็มองมาที่ผม
“ ลิลี่ลองเดาว่าตอนนี้ผมคิดอะไรอยู่”
“ตกลง.”
อันที่จริงผมเป็นสมาชิกของชมรมวรรณกรรมในโลกก่อนหน้าของผมที่ผมชอบเขียนนวนิยายที่มีเนื้อหาที่เจ็บปวดเล็กน้อย (T / N: เขากำลังพูดถึงการเขียนนิยายประเภท Chuunibyou)
“ ไม่รู้”
“……เข้าใจแล้ว”
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถอ่านความคิดของผมแบบคำต่อคำ ตอนแรกเธออ่านใจผมจริงเหรอ?
“ อ่าฮะพวกคุณสนิทกันมาก อย่ามัวแต่ยืนอยู่ตรงนั้นทั้งวันเข้ามาสิ”
“ขอบคุณมาก”
ดังนั้นผมจึงเข้าไปในหมู่บ้าน ไอริส
หมู่บ้านไอริส มีขนาดเล็กมากเมื่อเทียบกับเมืองท่าพอร์ตทาวน์ แต่ผมเข้าใจได้อย่างรวดเร็วทันทีที่เข้ามาว่านี่คือหมู่บ้านที่เงียบสงบ
ที่จัตุรัสกลางหมู่บ้าน อาจเพราะเป็นเวลารับประทานอาหารกลางวัน ผู้คนจำนวนมากจึงมารวมตัวกันและสามารถมองเห็นการรับประทานอาหารได้อย่างทั่วไป ตามที่ก๊อบลินวัสซังได้กล่าวไว้ ดูเหมือนว่าจะมีหลายเผ่าพันธุ์ที่อยู่ร่วมกันในหมู่บ้านแห่งนี้
เพียงแค่มองเข้าไปในจัตุรัสนี้ มีทั้งมนุษย์ที่เห็นก่อนหน้านี้ ก็อบลิน ลิซาร์ดแมน เอลฟ์ที่มีหูยาว คนแคระที่มีเคราที่สวยงาม เผ่าหมาป่า และเผ่าแมว ฯลฯ ทั้งหมดนี้สามารถมองเห็นได้ทั่วไป
ถึงตอนนี้ผมได้เห็นสิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่ดูจะแตกต่างจากมนุษย์ทั่วไปมามากมาย ทั้งในฐานะสัตว์ประหลาดในฐานะศัตรู แต่เมื่อมองไปที่ฉากนี้ผมก็รู้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกเป็นเรื่องเล็กน้อย ยังไงก็ตามเอลฟ์ หรือคนแคระก็เป็นชื่อทางการเช่นกันนั่นคือสิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากลิลลี่ แต่เนื่องจากคำที่ผมได้ยินหรือพูดนั้น ได้รับการแปลโดยอัตโนมัติเนื่องจากการดัดแปลงร่างกายของผม ดังนั้นการออกเสียงที่แท้จริงอาจจะแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
สิ่งที่ผมพูดจะได้รับการแก้ไขโดยอัตโนมัติสำหรับอีกฝ่ายดังนั้นผมจึงไม่มีอะไรต้องกังวล
“ เอาล่ะ บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านคือ —-“
“ทางนั้น!”
ผมตัดสินใจที่จะทักทายหัวหน้าหมู่บ้านเป็นครั้งแรกเมื่อผมมาที่นี่
ตามที่ลิลลี่บอกไม่ใช่เรื่องยากที่คนนอกจะได้พบกับหัวหน้าหมู่บ้านเมื่อมาที่นี่เป็นครั้งแรก เขาจะได้พบกับจอมเวทย์ที่น่าสงสัยอย่างผมโดยไม่ได้นัดหมาย ถ้าเป็นญี่ปุ่นคงไม่มีแบบนี้ แต่การได้พบกับหัวหน้าหมู่บ้านนั้นให้ความรู้สึกเหมือนเกม RPG ไม่สิ! บางทีในสมัยก่อนมันอาจจะไม่ได้หายากนัก
แต่อย่างที่คาดไว้คุณจะไม่พบใครอย่างกษัตริย์หรือรัฏฐาธิปัตย์ ผมคิดว่ามันคงยากพอ ๆ กับการเข้าพบนายกรัฐมนตรีของญี่ปุ่น
อย่างไรก็ตามผมหวังว่าจะถามหลายสิ่งหลายอย่างจากหัวหน้าหมู่บ้านเกี่ยวกับโลกนี้ ลิลลี่ที่เป็นเหมือนเด็กเล็ก ๆ นั้น มีปัญหาในการอธิบายสิ่งต่าง ๆ อย่างมีเหตุผล ดังนั้นหากผมต้องการข้อมูลที่เหมาะสมผมควรถามผู้ใหญ่ หลังจากที่เข้าพบหัวหน้าหมู่บ้าน คงจะได้รับการชี้แจงเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ มากมาย
แต่คงจะดีถ้าไม่ถูกสงสัย……
“ ผมเดาว่ามันจะช่วยให้ไม่กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้”
ด้วยการเตรียมใจที่พร้อมจะรับความเสี่ยงทุกรูปแบบ ผมจึงพาลิลลี่ไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน
