บทที่ 25 – ช่างทำเครื่องมือหมู่บ้านไอริส
“ ยินดีต้อนรับ”
ผมได้ยินเสียงของผู้ชายคนหนึ่งจากภายในร้านที่วุ่นวายเมื่อผมเปิดประตูเข้าไป
เป็นชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นช่างทำเครื่องมือในหมู่บ้านไอริส “คิชเช่”
“สวัสดีผมเป็นนักผจญภัยมือใหม่ที่เพิ่งลงทะเบียนกิลด์เสร็จ และผมมาที่นี่เพื่อซื้อไอเท็มที่จำเป็น”
“ โอ้ใช่แล้ว เรามีทุกสิ่งที่คุณต้องการอยู่ในร้าน ฉันชื่อ คิชเช่ และฉันหวังว่าคุณจะชอบร้านของฉัน ด้วยการอุดหนุนร้านของฉันในอนาคต”
“ครับ ผมชื่อคุโรโนะผมจะมาอุดหนุนคุณบ่อยๆ”
เจ้าของร้านยิ้มแย้ม ดูเหมือนว่าแม้จะอยู่คนละโลก แต่รอยยิ้มของธุรกิจก็เป็นทักษะพื้นฐานสำหรับพ่อค้า
“ อย่างไรก็ตามคุโรโนะซัง สิ่งที่คุณแบกไว้บนบ่าอาจจะ……”
“ ลิลลี่กำลังหลับ ผมอยากให้เราพูดอย่างเบาที่สุด”
ลิลลี่ที่จบหลักสูตรพื้นฐานในฐานะครูสอนการนอนหลับยังคงเดินทางในดินแดนแห่งความฝันแม้ว่าผมจะเดิมออกจากกิลด์แล้วก็ตาม
ช่วยไม่ได้ ผมเลยมาที่ร้านโดยแบกเธอไว้บนหลัง
“ไม่ต้องเกรงใจ คุณอยากจะวางเธอบนเก้าอี้ตัวนี้ไหม”
“ ขอโทษนะแล้วก็ขอบคุณ”
ด้วยการอนุญาตจากเจ้าของร้าน ผมค่อยๆ วางลิลลี่ลงบนโซฟา ตัวลิลลี่เบากว่าที่คิด ผมสงสัยว่าเป็นเพราะเธอเป็นแฟรี่ มันจะไม่สะดวกที่จะเดินไปรอบ ๆ ร้านโดยแบกเธอ และดูเหมือนว่าเธอจะฝันร้ายถ้าผมขยับมากเกินไป
“ ฉันรู้สึกประหลาดใจ คุณกับลิลลี่รู้จักกันไหม”
เป็นไปดังคาด ลิลลี่ซังเธอมีชื่อเสียงมาถึงที่นี่
“ใช่เราเป็นเพื่อนกัน ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปผมจะอยู่กับเธอ”
“ อย่างนั้นเหรอ? ทำไมคุณถึงอยากอยู่กับเธอล่ะ”
“ มีหลายอย่างเกิดขึ้น และผมจะขอบคุณถ้าคุณไม่สอดรู้สอดเห็นมากเกินไป”
“ อย่างไรก็ตามผมคิดว่าจะทำงานเป็นนักผจญภัยในหมู่บ้านแห่งนี้สักพักหนึ่งดังนั้นโปรดดูแลผมตั้งแต่นี้ไป”
“ นั่นเป็นข้อเสนอที่น่าซึ้งใจสำหรับพวกเราด้วยซ้ำเพราะการสนับสนุนนักผจญภัยไม่เพียงแต่เป็นงานของกิลด์เท่านั้น ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องการเตรียมตัวที่จะทำงานเป็นนักผจญภัยใช่มั้ย?”
“ ใช่ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำสิ่งนี้ และผมไม่รู้ว่าผมจะต้องเตรียมอะไรบ้าง คุณสามารถช่วยผมในการเลือกอย่างเหมาะสมได้หรือไม่”
ผมขอความช่วยเหลืออย่างตรงไปตรงมาโดยไม่อ้อมค้อม แม้ว่าผมจะซื้อมากเกินไปก็ไม่มีทางที่ราคาจะเกิน 20 เหรียญทองได้
“แน่นอนฉันช่วยแนะนำได้ แต่อย่างที่คุณเห็นนี่คืออุปกรณ์สำหรับนักผจญภัยมือใหม่”
“ นั่น……ฟังดูเหมือนสะดวกมาก”
“ เป็นเรื่องปกติที่ผู้มาใหม่จำนวนมากจะพลาดสิ่งที่สำคัญดังนั้นการขายสิ่งที่จำเป็นในชุดจะดีกว่ามาก”
“ โอ้ดูเหมือนว่าจะมีความต้องการชุดดังกล่าวมากทีเดียว”
“ อืม? คุโรโนะซังพอจะรู้คำว่า ‘ความอยาก’ คุณเป็นลูกชายของเจ้าของร้านไหม วิธีการพูดของคุณก็สุภาพมากเช่นกัน ―― โอ้ฉันบอกว่าฉันจะไม่สอดรู้สอดเห็นเรื่องของคุณ จากความคิดของฉันคุโรโนะซังเป็นนักผจญภัยและจะมาซื้อของที่ร้านของเรานั่นคือสิ่งสำคัญใช่ไหม?”
“ขอบคุณ”
“ ฉันจะไปเตรียมชุดอุปกรณ์ใหม่ของคุณดังนั้นโปรดรอสักครู่”
มันเรียกว่า ‘ชุดอุปกรณ์นักผจญภัย’ ใช่มั้ย? ชื่อรายการค่อนข้างตรงไปตรงมา แต่สำหรับผมในปัจจุบันมันเป็นสิ่งที่จำเป็น ผมขอขอบคุณจากใจจริง ดูเหมือนว่าผมจะซื้อสินค้าได้อย่างราบรื่น
“ โอ้ใช่แล้วชุดอุปกรณ์ดังกล่าวราคา 2 เหรียญทอง ขอขอบคุณที่มาอุดหนุน”
ชุดอุปกรณ์สำหรับมือใหม่ที่ผมซื้อเป็นชุดที่แพงที่สุด
มันไม่เหมือนกับว่าผมถูกเอาเปรียบเนื่องจากชุดนี้มีเต็นท์สำหรับนอนกลางแจ้งจึงมีราคาแพง ในตอนแรกมันเป็นสิ่งที่ผมไม่มีและการเพิ่มสิ่งต่าง ๆ ในการซื้อของผมมันก็มาถึงราคานี้
สิ่งที่ทำให้ผมประทับใจมากที่สุดในการซื้อครั้งนี้คือยาฟื้นฟู ผมอ่านเกี่ยวกับการรวบรวมส่วนผสมสำหรับปรุงยาในคำอธิบายของเควส แต่เมื่อได้เห็นของจริงตรงหน้ามันช่างน่าประทับใจจริงๆ
ยา มาในรูปแบบของเหลวที่บรรจุอยู่ในขวดบาง ๆ เหมือนกับที่คุณเห็นในเกม RPG ของเหลวที่อยู่ภายในไม่ใช่สีหลักเช่นสีแดงหรือสีเขียว แต่เป็นสีขาวอมเทา โพชั่น เป็นยาเหลวนอกจากนี้ยังมีขี้ผึ้งสำหรับรักษาบาดแผลด้วย
สำหรับการบาดเจ็บภายนอกเช่นเลือดออกให้ใช้ครีมและในระหว่างการต่อสู้อาจจะเร็วกว่ามากในการปิดบาดแผลเมื่อเทียบกับยา
ไม่ว่าในกรณีใดผมซื้อชุดสำหรับมือใหม่พร้อมสิ่งต่างๆในราคา 2 เหรียญทอง มันทำให้ผมมีความสุขที่คิดว่าตอนนี้มันเป็นทรัพย์สินทั้งหมดของผม
“ คุโรโนะซังกระเป๋าค่อนข้างหนักคุณแน่ใจหรือว่าแบกกลับได้”
เขาเตือนผมว่าผมไม่มีกระเป๋าเลยนับประสาอะไรกับรถม้า ในขณะที่ถือกระเป๋าเดินทางด้วยแขนข้างเดียวผมรู้ว่ามันมากเกินไปสำหรับคน ๆ เดียว แต่โชคดีที่ผมเป็นจอมเวทย์มนต์ดำ!
“ ไม่เป็นไรทุกอย่างจะเรียบร้อย ”
เงาทอดยาวออกมาจากเท้าของผมและเข้าไปในชุดอุปกรณ์มือใหม่ที่อยู่ข้างในเหมือนหล่ม
“ นี่คือ…ฉันแปลกใจที่คุณได้เรียนรู้เวทมนตร์เชิงพื้นที่ด้วย”
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าผมเป็นจอมเวทย์มนต์ดำจากการดูการ์ดกิลด์ของผม แต่เขาก็แปลกใจเพราะเขาคิดว่ามือใหม่คงไม่มีทักษะระดับนี้? นี่จึงเรียกว่าเวทมนตร์เชิงพื้นที่
ตอนนี้ผมได้รู้แล้วว่าเป็นเรื่องไม่ปกติที่มีคนรู้จักเวทมนตร์นี้ในระดับต่ำ
“ คุโรโนะดูเหมือนคุณจะมีทักษะในการใช้เวทมนตร์มากมาย แล้วคุณเตรียมอาวุธไว้หรือยัง”
“ อาวุธเหรอ? ผมพอจะมีอยู่บ้าง”
ผมมีขวานใหญ่ต้องสาป
“อย่างนั้นเหรอ สำหรับอาวุธมีโรงตีเหล็กอยู่ที่ชานเมือง คงจะดีถ้าคุณมุ่งหน้าไปที่นั่นพวกเขาซ่อมทุกอย่างยกเว้นอาวุธพิเศษ พวกเขาไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องไม้เท้าหรือเวทมนตร์ แต่คุณสามารถดูได้มากหรือน้อยในร้านของพวกเขา พวกเขาประเมินสินค้าและอาวุธด้วย ถ้าคุณเจออะไรแบบนั้นในดันเจี้ยนให้ไปประเมินราคาที่นั่น”
“ คุณหมายถึง “การประเมินราคา”
“ คุณรู้ไหมว่ามีของเช่นอาวุธพิเศษ”
“ ใช่ผมเคยเห็นพวกเขาหลายครั้งและยังใช้มันที่นี่และที่นั่นด้วย”
“ ถ้าคุณมีประสบการณ์มาบ้างก็ดีแล้ว ผู้ประเมินของเราสามารถอธิบายได้ว่าอาวุธพิเศษมีพลังประเภทใดวิธีใช้และอื่น ๆ อีกมากมาย”
“ การประเมินความคมของใบมีดหรือทักษะหรือคาถาใดที่มีอยู่นอกขอบเขตความเชี่ยวชาญ คุณสามารถไปที่โรงตีเหล็กได้หากคุณอยากใช้บริการตามปกติ”
“ ผมเข้าใจว่า…อาวุธต้องคำสาปสามารถประเมินได้ด้วยเหรอ”
“อุ อาวุธต้องสาปเหรอ? มันอันตรายและประเมินค่าไม่ได้หากเราไม่รู้จักคำสาป เราสามารถประเมินได้ไม่มากก็น้อย”
“ เป็นอย่างนั้นเหรอ -”
ผมแอบตื่นเต้นเล็กน้อยในขณะที่หยิบขวานต้องสาปออกจากเงา
“ คุณประเมินราคานี้ได้ไหม”
ฉันวางไว้บนเคาน์เตอร์ เป็นสีดำทึบตั้งแต่ด้ามถึงใบมีด
มันเป็นเวทมนตร์ของฉันหรือความอาฆาตพยาบาทของขวาน ออร่าที่น่ากลัวเริ่มไหลออกมาจากใบมีด
“ นะ นี่คือ…คุณมีของแบบนั้นด้วยเหรอ?”
เจ้าของร้านหันหน้ากลับ บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคนปกติมีอาวุธต้องสาปวางอยู่ตรงหน้าพวกเขา ไม่หรอกอาจจะเป็นเพราะเขาเป็นพ่อค้าเขาถึงได้มีปฏิกิริยามากขนาดนี้
“ คุโรโนะซัง……คุณล้างคำสาปด้วยความบังเอิญ…ไม่คุณเขียนทับคำสาปด้วยมนต์ดำใช่ไหม”
“ เรียกว่าเขียนทับ? ผมไม่รู้ แต่ว่าเพื่อที่ผมจะได้ใช้มันผมจึงหุ้มมันด้วยมนต์ดำ”
“ อย่างนั้นเหรอ? คุณทำได้ยอดเยี่ยมมากที่สามารถระงับความมุ่งร้ายของคำสาปเกือบทั้งหมดการที่จะ ‘เขียนทับ’ กระบวนการในตัวมันเองนั้นง่ายมาก แต่มันใช้พลังเวทย์มนตร์จำนวนมาก คุโรโนะซังคุณมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม”
“ อย่างนั้นเหรอ เช่นนั้นมันเป็นสิ่งที่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำ ก็แค่คิดว่าเพราะมนต์ดำของผมเข้ากันได้ดีกับคำสาปจึงสามารถใช่มันได้อย่างง่ายดาย”
“ ยอดเยี่ยม! คุโรโนะซังคุณเป็นประเภทที่หายากมาก สามารถใช้อาวุธต้องสาปได้โดยไม่มีเปลี่ยนแปลงใด ๆ ถ้าคุณไม่เป็นไรฉันสามารถขายอาวุธต้องสาปที่เรามีอยู่ที่นี่ในราคาถูกให้คุณได้”
“ อะ โอเคไหม”
“โดยธรรมชาติอาวุธต้องสาปนั้นใช้ยาก แต่ถึงแม้จะเก็บไว้อย่างปลอดภัยก็เป็นเรื่องยุ่งยาก หากไม่มีตราประทับที่สมบูรณ์บนคำสาปจะไม่สามารถใช้อาวุธได้อย่างง่ายดายแม้ว่าจะมีตราประทับหากไม่ได้รับการดูแลเป็นระยะใครจะรู้ว่า ภยันตรายใดที่อาจเกิดขึ้นกับผู้ใช้ ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาจะประสบกับโชคร้าย”
“ผมเห็นด้วย แต่เมื่อใช้ตามปกติมันมีพลังมหาศาล”
“ ไม่ว่ามันจะทรงพลังแค่ไหนหากคุณใช้มันอย่างประมาทคุณจะไม่สามารถกลับมามีชีวิตอีกได้หลังจากนั้น แล้วเป็นอย่างไรบ้าง”
“ ผมอยากรู้จริงๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่สำหรับวันนี้ผมขอตัวก่อน”
พระอาทิตย์ยังคงขึ้นและส่องแสง แต่ถ้าเราออกจากหมู่บ้านในช่วงพระอาทิตย์ตกเราจะต้องเดินบนถนนท่ามกลางความมืดมิด
“เข้าใจแล้ว ดังนั้นผลการประเมินจะได้รับในวันพรุ่งนี้ ได้ไหม?”
“ เอาล่ะถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมจะมาหา ก็คงจะดีถ้าคุณสามารถแสดงอาวุธต้องสาปให้ผมดู ผมอยากให้คุณดูอาวุธอื่น ๆ ของผมด้วย”
“ ขอความกรุณาด้วย”
ผมหยิบมีดเล่มเล็กและกระบองสีดำออกมาจากเงาของผม พวกเขาอยู่ในกล่องสมบัติพร้อมกับเสื้อคลุม ผมไม่เข้าใจวิธีใช้มีด และผมก็เข้าใจวิธีใช้กระบองเพียงผิวเผิน ไม่มีอันตรายใด ๆ ในการประเมินราคา
“ ราคาประเมินต่ออาวุธคือ 2,000 เหรียญเงิน คุณโอเคไหม”
ดูเหมือนว่าการประเมินอาวุธจำเป็นต้องใช้เวทมนตร์พิเศษพร้อมกับวัสดุที่จำเป็นสำหรับการเรียกใช้เวทมนตร์ “ตัวเร่งปฏิกิริยา” ดูเหมือนว่าราคานี้จะไม่แพงมากและเป็นเรื่องธรรมดาที่นี่
“ ขอความกรุณาด้วย”
“ แน่นอน แล้วเจอกันพรุ่งนี้”
ผมฝากอาวุธไว้กับเจ้าของร้านและออกจากร้านแล้วหยุดเดิน
ผมลืมมันไปเสียสนิทตอนนี้ผมสวมแค่ชุดชั้นในใต้เสื้อคลุม ผมมีอุปกรณ์ระดับเดียวกับพวกนิสัยแปลกๆ ที่บางครั้งปรากฏบนทางระหว่างไปโรงเรียน
สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผม ไม่ใช่ทั้งอาวุธพิเศษหรือสิ่งของ แต่เป็นเสื้อผ้าปกติ
“ ขอโทษนะผมจะซื้อเสื้อผ้าและชุดชั้นในได้ที่ไหน”
โดยไม่พูดสิ่งที่ไม่จำเป็นผมถามเจ้าของร้านอย่างใจเย็นโดยแสร้งทำเป็นสวมเสื้อผ้าอย่างมิดชิด
“ร้านขายเสื้อผ้าและชุดชั้นในเหรอ?”
ผมรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับการซื้อที่สำคัญที่สุดและคราวนี้จะออกจากร้านด้วยวิธี “เจ๋ง ๆ ” ยังไงซะลิลลี่ก็ยังหลับอยู่
