นานมาแล้วมีสาวสวยคนหนึ่งเคยอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ห่างไกล
หญิงสาวนั้นไม่เพียงแค่สวย แต่ยังฉลาดมีความรู้รอบตัว และยังมีพรสวรรค์ในเชิงดาบอีกด้วย แต่กระนั้นเธอก็มีบุคลิกที่สงบและอ่อนโยน ด้วยความที่เป็นลูกสาวคนเดียวของหัวหน้าหมู่บ้าน เธอจึงเป็นที่รักของทุกคน เธอเปรียบเสมือนภาพของหญิงสาวในอุดมคติอย่างแท้จริง
เด็กสาวเองก็พอใจกับชีวิตของเธอจนถึงตอนนี้ และปราศจากความไม่พอใจต่อการหมั้นหมายกับชายที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่บ้าน
แต่ในวันที่จอมเวทย์มาเยี่ยมหมู่บ้านนั้น โชคชะตาของเธอก็เริ่มวุ่นวาย
เด็กหนุ่มได้มากำจัดสัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งซึ่งเริ่มปรากฏตัวใกล้หมู่บ้าน เขาเป็นเพียงมือใหม่ในฐานะจอมเวทย์ แต่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น อีกทั้งด้วยความยุติธรรมในใจของเด็กหนุ่ม นั่นคือเหตุผลที่เขารับคำขอนี้ซึ่ง สำหรับคนอื่น ๆ พวกเขาเองรู้สึกว่าอันตรายเกินไปเมื่อเทียบกับรางวัลภารกิจ
และทำให้เด็กหนุ่มพร้อมกับทหารของหมู่บ้านเข้าภูเขาเพื่อที่จะกำจัดมอนสเตอร์
แต่สัตว์ประหลาดตัวนี้ไม่ได้แข็งแกร่งเพียงอย่างเดียว มันยังมีไหวพริบอีกด้วย ทั้งยังสั่งการเหล่ามอนสเตอร์ขนาดเล็ก เพื่อเข้าจู่โจมเด็กหนุ่มพร้อมทั้งเหล่าทหารอย่างกระทันหัน
เนื่องจากการโจมตีที่กระทันหันเป็นเหตุให้เหล่าทหารกระจัดกระจาย และสัตว์ประหลาดตัวเล็ก ๆ ขัดขวางการร่ายมนต์ของเด็กหนุ่มทำให้เขาไม่สามารถโจมตีได้ เขาเกือบจะไม่สามารถกลับมาที่หมู่บ้านได้ เมื่อเขากลับมาพร้อมกับอาการบาดเจ็บสาหัส และได้รับการรักษาโดยหญิงสาวที่เรียนรู้เกี่ยวกับศาสตร์การแพทย์ แต่หัวใจของเธอก็อยู่ในสภาพที่สิ้นหวัง เช่นเดียวกับชาวบ้านคนอื่น ๆ
บาดแผลของเขาหายเป็นปกติ แต่เขาได้สูญเสียศรัทธาของชาวบ้านไปแล้ว
แต่เด็กหนุ่มไม่ยอมแพ้
ความสามารถของเด็กหนุ่มนั้นอ่อนแอ แต่ความยุติธรรมที่เขามีอยู่ในใจของเขานั้นเหมือนกับจอมเวทย์ที่ปรากฏในเทพนิยาย มันจะไม่พังทลายด้วยการสูญเสียเพียงครั้งเดียว
แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับความช่วยเหลือจากชาวบ้าน แต่เขาก็กลับไปเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดและเข้าไปในภูเขาตามลำพังอีกครั้ง
แน่นอนว่าไม่สามารถต่อสู้กับสัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งที่นำสัตว์ประหลาดฝูงใหญ่ได้ เขากลับมาด้วยสภาพบาดเจ็บอีกครั้ง หญิงสาวได้รักษาเด็กหนุ่มอีกครั้ง และพวกชาวบ้านก็ดูถูกเขาอีก
แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ยอมแพ้ที่จะเอาชนะมอนสเตอร์และช่วยหมู่บ้าน เขากลับเข้าไปในภูเขาอีกครั้ง
แพ้อีกครั้งรักษาโดยหญิงสาวอีกครั้ง เข้าท้าทายสัตว์ประหลาดอีกครั้ง วงจรเดียวกันนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกนับครั้งไม่ถ้วน
เด็กหนุ่มเริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ ในทุก ๆ การต่อสู้และจำนวนสัตว์ประหลาดตัวเล็ก ๆ ก็ค่อยๆ ลดลงเรื่อย ๆ
แต่ถึงกระนั้นหัวหน้าสัตว์ประหลาดก็ยังคงไม่ได้รับความเสียหาย ซึ่งจากมุมมองของชาวบ้าน เขาก็ไม่ประสบความสำเร็จ และศรัทธาของพวกเขาที่มีต่อเด็กหนุ่มก็ยังไม่ได้รับการฟื้นฟู แต่หญิงสาวที่รักษาเขาทุกครั้งที่เขาบาดเจ็บ กลับเริ่มมีความรู้สึกที่ดีขึ้นเกี่ยวกับจอมเวทย์คนนี้ที่ไม่ยอมแพ้
เมื่อมองไปที่ร่างของเด็กหนุ่มที่จริงจังตลอดเวลานั้น ความรู้สึกของหญิงสาวเริ่มจะลึกซึ้งขึ้น
“ ขอบคุณเหมือนเคย”
ขอบคุณหญิงสาวที่รักษาเขาได้ และเขากำลังจะกลับไปต่อสู้กับสัตว์ประหลาดอีกครั้งในขณะนั้น
“ คุณช่วยพาฉันไปด้วยได้ไหม”
หญิงสาวถามเด็กหนุ่มพร้อมเหวี่ยงดาบใหญ่ด้วยมือข้างเดียว
ตามปกติแล้วเด็กชายปฏิเสธ
แต่หญิงสาวกลับดื้อรั้นในการติดตามเขา
” ฉันต้องการช่วยคุณที่ต่อสู้เพื่อหมู่บ้านนี้ ฉันยังต้องการต่อสู้เพื่อกอบกู้หมู่บ้านนี้ ฉันมีความมั่นใจในทักษะของฉัน ฉันนำขวานและดาบมาด้วยไม่ได้ เพื่อที่หัวหน้าหมู่บ้านจะไม่ตามหา ฯลฯ” หญิงสาวที่คัดค้านเด็กหนุ่มจากการปฏิเสธไม่ให้เธอร่วมทาง
“ คุณจะพาฉันไปด้วยใช่มั้ย?”
ในที่สุดเด็กหนุ่มก็ยอมจำนนต่อความกระตือรือร้นอันแรงกล้า แต่หญิงสาวนั้นถือเด็กหนุ่มเป็นสำคัญ ซึ่งในความเป็นจริงเธอแค่ต้องการช่วยเขาในทุกทางที่ทำได้ หมู่บ้านเป็นเพียงเหตุผลรองลงมา
หรือบางทีหญิงสาวคนนั้นอาจจะแปลกไปเพราะตกหลุมรักเป็นครั้งแรก
“ใช่! ครั้งนี้ผลลัพธ์ดีขึ้นมาก!” (เด็กหนุ่ม)
เนื่องจากการเข้าร่วมของหญิงสาวทำให้ศักยภาพในการต่อสู้เพิ่มขึ้นอย่างมาก
ในการปลดปล่อยเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งจำเป็นต้องมีการร่ายมนต์ ดังนั้นนักดาบหรือทหารจึงจำเป็นต้องปกป้องผู้ร่ายในช่วงเวลานั้น
หลังจากแข็งแกร่งขึ้นเนื่องจากการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดเพียงอย่างเดียวนับไม่ถ้วน ด้วยการเพิ่มนักดาบเพียงคนเดียวมันเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาสามารถแสดงความแข็งแกร่งได้มากกว่าปกติหลายเท่า
นอกจากนี้หญิงสาวยังสามารถปกป้องเด็กหนุ่มได้อย่างสมบูรณ์แบบในขณะที่เขากำลังร่ายมนต์
แม้ว่ามันจะเป็นอุปสรรค แต่มันก็ยังคงเป็นเพียงขวากหนาม เธอสามารถจัดการสัตว์ประหลาดตัวเล็ก ๆ ได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ทักษะของเธอเหนือกว่าทหารในหมู่บ้านอย่างแน่นอน
หลังจากนั้นทั้งสองก็เข้าไปในภูเขาด้วยกัน และเริ่มต้อนสัตว์ประหลาดเข้ามุม
“ วันนี้แหล่ะ ฉันจะจบมันที่นี่”
ในการต่อสู้ครั้งสุดท้ายฝูงสัตว์ประหลาดเกือบจะถูกทำลายและแม้แต่หัวหน้าสัตว์ประหลาดก็ได้รับบาดเจ็บ
ด้วยคำพูดของเขาเด็กหนุ่มจึงตั้งปณิธานแน่วแน่และร่วมกับเด็กสาวมุ่งหน้าสู่การต่อสู้ครั้งสุดท้าย
“ ฉัน ฉันทำได้แล้ว“
หลังจากต่อสู้มาทั้งวันในที่สุดเด็กหนุ่มและเด็กหญิงก็เอาชนะสัตว์ประหลาดได้ หลังจากต่อสู้มานานเด็กหนุ่มมีความสุขที่ได้ช่วยหมู่บ้านในที่สุด แต่หญิงสาวมีความสุขเพียงเพราะความจริงที่ว่าเด็กหนุ่มมีความสุข
เมื่อถึงเวลานี้หญิงสาวไม่สามารถคิดถึงสิ่งอื่นใดนอกจากเด็กหนุ่มสาวจนถึงขนาดที่ทุกสิ่งทุกอย่างดูหมือนไร้ค่า เธอกำลังเก็บงำความรักที่บิดเบี้ยวไว้ในใจ
การต่อสู้ร่วมไปกับเด็กหนุ่มด้วยกันโดยไม่บอกชาวบ้านมันเป็นช่วงเวลาที่หญิงสาวมีความสุขที่สุดในชีวิตของเธอ
เมื่อกลับไปที่หมู่บ้านด้วยกันเด็กหนุ่มบอกให้ชาวบ้านรู้ว่าในที่สุดสัตว์ประหลาดก็พ่ายแพ้แล้ว
ณ ลานกลางหมู่บ้านที่มีหัวหน้าหมู่บ้าน เหล่าทหาร และคนอื่น ๆ เด็กหนุ่มได้บอกเล่าถึงหัวหน้าของสัตว์ประหลาดและเปิดเผยว่าการต่อสู้ของพวกเขาเหมือนนิทานที่กล้าหาญ
ด้วยเสียงปรบมือที่ดีชาวบ้านขอโทษเด็กหนุ่มสำหรับความไม่สุภาพ จนถึงตอนนี้และหัวหน้าหมู่บ้านก็มอบลูกสาวของเขาให้กับเด็กหนุ่มที่ประสบความสำเร็จอย่างมาก หรือเด็กผู้หญิงคนนั้นคิดไปเองอย่างโง่เขลา
“ ฉันเข้าใจแล้วเนื่องจากคุณเอาชนะมอนสเตอร์ได้แล้วเราจะให้รางวัลคุณ แต่เป็นเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยที่คุณทำให้ลูกสาวของฉันตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ ฉันขอให้คุณออกจากหมู่บ้านนี้ทันที” ( หัวหน้าหมู่บ้าน)
ชั่ววินาทีที่หญิงสาวไม่สามารถเข้าใจคำพูดของพ่อของเธอได้
จากมุมมองของชาวบ้านเด็กหนุ่มถูกเหยียดหยามจนเกินกว่าจะฟื้นได้และแม้ว่าในที่สุดเขาจะเอาชนะสัตว์ประหลาดและนำความสงบสุขมาสู่หมู่บ้านมันก็ [สายเกินไปแล้ว]
แม้แต่หัวหน้าหมู่บ้านก็ยังรู้สึกว่าการให้รางวัลเป็นการปฏิบัติต่อเด็กหนุ่มอย่างไม่เป็นธรรม และเหนือสิ่งอื่นใดไม่ใช่แค่หัวหน้าหมู่บ้าน แต่แม้แต่ชาวบ้านก็พบว่าเป็นเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยที่เด็กหนุ่มมีส่วนเกี่ยวข้องกับหญิงสาวที่มีค่าของพวกเขาตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้
“เป็นไปไม่ได้–”
ทำไม? เป็นสิ่งที่หญิงสาวกำลังจะพูด แต่เธอก็ฉลาดและรู้ความคิดชาวบ้านในไม่ช้า ในตอนท้ายหญิงสาวก็ไม่อยากจะเชื่อ
แต่เห็นเด็กหนุ่มโค้งคำนับ และขอโทษ,
“ ขอบคุณจนถึงตอนนี้ ขออำลา” ( เด็กหนุ่ม)
และในขณะที่คำพูดที่น่าเศร้าเหล่านี้มาถึงหูของเธอโลกของหญิงสาวก็หยุดหมุนไปอย่างสิ้นเชิง หมู่บ้านที่ควรจะอวยพรเขาและเธอ หมู่บ้านของเธอที่เธอเติบโตขึ้นมาได้ทำร้ายจิตใจของเด็กหนุ่ม พวกเขาเป็นศัตรูที่ไม่น่าให้อภัยที่เลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์ประหลาด
“ ฉันจะไม่ให้อภัย —–“ (หญิงสาว)
ประการแรกเธอตัดศีรษะพ่อของเธอ จากนั้นเธอก็ผ่าท้องของชายที่ควรจะเป็นคู่หมั้นของเธอและพูดในสิ่งที่หยาบคาย และท้ายที่สุดชาวบ้านแต่ละคนมีรูปลักษณ์ของ ‘สัตว์ประหลาด’ ในสายตาของเธอ
“ ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้พวกแก !!!”
ขวานใหญ่ที่ได้รับการปรับปรุงด้วยเวทมนตร์ของเด็กหนุ่ม ซึ่งผ่านการผ่าสัตว์ประหลาดมานับไม่ถ้วน ตอนนี้ถูกปกคลุมไปด้วยพลังเวทย์มนตร์เล็กน้อยและแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งที่เหนือกว่าดาบธรรมดา
เมื่อใช้ขวาน ในตอนนี้ไม่มีใครในหมู่บ้านที่สามารถหยุดเด็กผู้หญิงที่กำลังผ่าทุกคนด้วยความรักอันรุนแรง
หญิงสาวเฉือนทุกคนที่เข้ามาในมุมมองของเธอ
ในตอนท้ายสิ่งที่เหลืออยู่คือเด็กหนุ่มที่ล้มลงและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ต่อหน้าโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันและหญิงสาวที่ยิ้มขณะที่เลือดไหล
“ ทะ ทำไมคุณ … … .. ” (เด็กหนุ่ม)
เขานั่งบนพื้นกอดคฑาโปรดของเขา เขาถามหญิงสาวด้วยเสียงสั่นเทา
“ทำไม? ไม่ชัดเหรอ —-“ (หญิงสาว)
หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มที่ชวนให้หลงใหลและมีเสน่ห์
“ เพราะฉันรักคุณ นั่นคือเหตุผล”
ดังนั้นขวานใหญ่ที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและความรักจึงถือกำเนิดขึ้น
สำหรับเด็กผู้หญิงแล้วโลกที่ต้องปกป้องนั้นมีเพียงเด็กหนุ่มกับตัวเธอเอง และทุกสิ่งทุกอย่างก็คือศัตรู ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือสัตว์ประหลาดก็ไม่มีความแตกต่าง ดังนั้นมันจึงเกิดคำสาปของการโจมตีทุกอย่างตามอำเภอใจ
“ – นี่คือเรื่องราวสุดอันตรายที่อยู่เบื้องหลังขวานใหญ่นี้”
อาวุธต้องสาปที่ผมได้มาจากก็อบลินพวกนั้น ผลการประเมินมาที่ร้านขายไอเทมและผมก็ได้รู้เกี่ยวกับเรื่องราวเก่า ๆ ที่เต็มไปด้วยเลือดของโลกที่แตกต่างนี้ซึ่งจะดีกว่านี้ถ้าผมไม่รู้ หรือมากกว่านั้นการประเมินจะเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดที่อยู่เบื้องหลังการกำเนิดของอาวุธด้วยหรือไม่? …… .. เวทมนตร์นั้นน่าทึ่งจริงๆ อย่างไรก็ตามชื่อทางการของมันคือ [Cursed Hatchet – ซึจิกิริ ] หากคุณปล่อยให้ใบมีดดูดซับเลือดและเพิ่มประสิทธิภาพต่อไปมันจะเปลี่ยนชื่อและรูปร่างของมัน
เอาจริงดิมันเป็นระบบอัพเลเวลที่อันตราย อย่างน้อยมันก็อาจจะมีอะไรบางอย่างที่อ่อนกว่าเช่นแต้มประสบการณ์ แต่ให้ใบมีดดูดเลือด……….
“ และคฑาสีดำนี่คืออาวุธในตำนานจำลองที่มีเวทมนตร์ซ่อนเร้นที่เรียกว่า Black Barrister”
ของจริงนั้น กล่าวกันว่าสามารถยิงลูกศรที่ทำจากมนต์ดำที่สามารถแทงทะลุกำแพงปราสาทได้ แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไร แต่มันก็น่าจะคล้ายกับวิธีที่ผมยิงกระสุนเวทย์มนตร์ของผมเนื่องจากผมสามารถดึงความแข็งแกร่งออกมาได้มากขึ้นเมื่อใช้ Rifle หรือ Buckshot ด้วยคฑานี้ ดังนั้นคฑาชิ้นนี้เข้ากันได้กับผม
“ มีดเรียกว่า [ Efreet’s Thumb] มันมีไว้เพื่อใช้เวทย์มนตร์ประเภทไฟ”
สิ่งของที่อยู่ในกล่องสมบัติพร้อมกับคฑาคือมีดเวทย์ไฟ ฟังดูดีทีเดียว มันเป็นเวทย์มนต์ไฟชนิดเดียวที่สามารถใช้เป็น ……
“ อืมพ่นไฟเล็ก ๆ แล้ววางกำแพงกั้นเปลวไฟที่สามารถไล่แมลงตัวเล็ก ๆ ออกไปได้”
ถึงผมจะเรียกมันว่าเวทย์ไฟ แต่มันก็แค่เปลี่ยนเป็นไฟแช็กหรือสารไล่แมลง
ก็ดีที่สามารถใช้ได้ แต่ก็ยังคงรู้สึกเศร้าเล็กๆ
นอกจากนี้ยังมีอาวุธต้องสาปที่ผมซื้อที่ร้านจิปะถะ แต่ใช้ค่อนข้างยากในการต่อสู้จริง”
คงจะดีมากถ้ามันเป็นอะไรซักอย่างที่ตรงเหมือนดาบ แต่กลับเป็น [เข็ม] ฉันสงสัยว่ามันสามารถเรียกได้ว่าเป็นอาวุธ
มันถูกก็เลยซื้อมาในที่สุด….
“ นี่ นี่ คุโรโนะ ” (ลิลลี่)
“ หืม?” ( คุโรโนะ)
“ เกิดอะไรขึ้นกับเด็กหนุ่มและหญิงสาวหลังจากนั้น”
ดูเหมือนลิลลี่พบว่าเรื่องโหดร้ายนั้นน่าสนใจ
“ อืม – พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป”
หลังจากนั้นเราก็ไม่ถูกโจมตีโดยสัตว์ประหลาดตัวอื่นๆเช่น Dagger Raptor และไปถึงสถานที่ ที่หญ้าริเซียเติบโตอย่างปลอดภัย
“ โอ้ว ดูเหมือนว่ามันกำลังเติบโตขึ้นมากมาย เราน่าจะใส่กระเป๋าได้ง่าย”
หญ้าริเซีย นั้นดูธรรมดามากจนคุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันอยู่ที่นั่นถ้าผมไม่มองมันดีๆ
ลักษณะเดียวคือใบหยักคล้ายดอกแดนดิไลออน แต่นอกเหนือจากนั้นคล้ายกับวัชพืช
แต่มันไม่สามารถเติบโตได้ในที่อื่นนอกจาก แฟรี่การ์เด้น เนื่องจากต้องการสภาพแวดล้อมที่มีพลังเวทย์มนตร์หนาแน่นในการเติบโต
ไม่ใช่แค่คนหรือสัตว์ประหลาด แต่คิดว่าพลังงานวิเศษส่งผลกระทบต่อพืชด้วยสำหรับคนที่ทันสมัยอย่างผมมันยากมากที่จะเข้าใจ
“ มันสามารถทำเป็นยาได้จริงหรือ?” ( คุโรโนะ)
“ ไม่ได้ใช้โดยตรงนะ” ( ลิลลี่)
“ ใช่แล้ว เนียนโกะซังบอกอะไรแบบนั้น แม้ว่าผมจะคิดว่าหญ้าเองก็อาจฟื้นคืนได้เช่น 10 hp”
“ eahpi ?”
ผมอธิบายแนวคิดของ HP ให้ลิลลี่ฟัง แม้ว่าจะเรียกว่าพืชสมุนไพร แต่ตามที่ เนียนโกะซัง จะไม่แสดงผลใด ๆ จนกว่าคุณจะต้มอย่างถูกต้องและแปรรูปเป็นยาที่เหมาะสม
อย่างที่ลิลลี่กล่าวไว้หญ้าริเซีย ไม่มีผลใด ๆ ต่อร่างกายหากใช้โดยตรง แม้ว่าจะไม่ได้ศึกษาเกี่ยวกับการแพทย์อย่างมืออาชีพ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลายในหมู่คนในชนบท แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนอายุน้อยกว่าที่คิดว่าส่วนผสมใด ๆ ของยาจะมีผลเช่นเดียวกัน
ผมอยู่ในประเภทหลังอย่างชัดเจน ผมรู้สึกอาย
“ ฉันจะเรียนรู้ตั้งแต่ที่นี่เป็นต้นไปดังนั้นก็ไม่เป็นไร”
ผมตัดหญ้าริเซีย ด้วยมีดของ Efreet จากราก เห็นได้ชัดว่าผมไม่ปล่อยไฟ ผมจะทำอย่างไรหากเกิดไฟป่า?
“ ในการใช้มีดและไฟเข้าด้วยกันโดยพื้นฐานแล้วจะเหมือนกับระบบสับเปลี่ยนอเนกประสงค์”
ผมไม่รู้สึกถึงคุณค่าของเวทย์ไฟ แต่มันยังมีประโยชน์ดังนั้นผมจะปล่อยมันไว้อย่างนั้น
“ ตอนนี้ผมคิดออกแล้วลิลลี่ถอนหญ้ายังไง”
แม้แต่ผมที่มีร่างกายที่เสริมความแข็งแกร่งก็ยังทำได้เร็วกว่าเมื่อผมมีมีด ลิลลี่ใช้มือเปล่าคงไร้ประสิทธิภาพแน่นอนและเธอก็ไม่สวมเสื้อผ้าดังนั้นผมค่อนข้างมั่นใจว่าเธอไม่มีเคียวหรือมีดด้วย
ผมอยากรู้อยากเห็นจึงมองไปที่ลิลลี่ที่ดูเหมือนเด็กอนุบาลทำงานหนักมาก ขณะที่ลิลลี่ถือรากหญ้าไว้ในมือแสงไฟเล็ก ๆ ก็สว่างวาบใกล้มือและหญ้าก็แยกออกจากกันอย่างสมบูรณ์จากนั้นลิลลี่ก็โยนหญ้าลงในถุง
“ ใช้เลเซอร์เผา…… .. เธอเป็นเด็กที่น่ากลัว”
ต้องขอบคุณเวทมนตร์ที่เธอสามารถทำมันออกมาได้ดี ผมควรประยุกต์เพิ่มเติมสำหรับเวทมนตร์ของผมด้วย!
เมื่อดูการใช้เวทมนตร์ของลิลลี่ ผมตัดสินใจที่จะเพิ่มทักษะในฐานะจอมเวทย์ด้วยเช่นกัน
อย่างไรก็ตามเมื่อมองไปที่กระเป๋าที่ลิลลี่วางหญ้าทั้งหมดแล้วมองไปที่ [หลุมดำ] ที่ผมสร้างขึ้นผมก็รู้สึกหดหู่อีกครั้ง ผมคิดว่าเวทมนตร์มิติของผมไม่เหมือนใคร… ..
หลังจากนั้นเราเคลียร์ภารกิจได้โดยไม่มีปัญหาใด ๆ
เนื่องจากเรามีถุงสามถุงเราจึงได้รับยาสกัดหญ้าริเซีย 1000 มิล.หลายชุดจากเจ้าของร้านจิปะถะ
แต่แทบจะไม่มีอันตรายใด ๆ ในเควสต์ระดับ 1 ดังนั้นผมจึงไม่มีเวลาลองยานี้จริงๆ ดีผมจะใช้มัน แต่สิ่งนี้มีวันหมดอายุหรือไม่?
