หนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็วหลังจากพบกับลิลลี่
แม้ในโลกนี้ก็มีคำศัพท์สำหรับเรียกเวลา เช่น สัปดาห์ เดือน และปี เพราะถึงแม้การตั้งชื่อจะแตกต่างกัน แต่โลกนี้ก็ใช้ปฏิทินสุริยคติเช่นเดียวกับโลก
ผมได้พบกับลิลลี่ในช่วงสัปดาห์แรกของ [เดือนแห่งเรียวคุฟุ(สว่างสายลมต้นฤดูร้อน)] ซึ่งจะตรงกับเดือนเมษายน
ใช่แล้ว ตอนนี้ก็เดือนพฤษภาคมหรือ [เดือนเอนไร (จุดฟ้าร้องอยู่ไกล)] สัปดาห์ที่สองจะเริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้
แม้แต่ในปฏิทินนี้เดือนกุมภาพันธ์ [เดือนโฮโชว (เกล็ดน้ำแข็งที่ส่องแสง)] มีทัังหมด 28 วันและมี 29 วันในทุกๆ 4 ปี
ด้วยเหตุนี้ผมจึงสามารถเรียนรู้ปฏิทินได้อย่างรวดเร็ว อีกทั้งเวลาของ 1 วันยังยาวเท่ากันคือประมาณ 24 ชม. น่าเสียดายที่ผมไม่มีนาฬิกาจึงไม่สามารถแน่ใจได้
นอกจากนี้ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับสภาพแวดล้อมของหมู่บ้านด้วย หมู่บ้านไอริส และหมู่บ้านอื่น ๆ โดยรอบเป็นหมู่บ้านเกษตรกรรมที่มีการผลิตข้าวสาลีเป็นจุดสนใจ
แต่ในโลกนี้อันตรายที่รู้จักกันเป็นมอนสเตอร์ที่มีอยู่ดังนั้นแม้ที่เล็กที่สุดของหมู่บ้านขนาดใหญ่
มีความสวยงามและพวกเขายังมีรั้วไม้เป็นการล้อมรั้วขั้นพื้นฐานเพื่อป้องกัน
ดังนั้นผู้คนจึงไม่กระจายไปทั่วเป็นกลุ่มเล็ก ๆ และทำให้หมู่บ้านต่าง ๆ ที่มีการระบุไว้ในแผนที่อย่างชัดเจนและเป็นที่รู้จักแม้ว่ามันจะเป็นเหมือนยุคกลางที่นี่
ผมยังเห็นแผนที่คร่าวๆของบริเวณโดยรอบที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านดังนั้นตอนนี้ผมจึงรู้สถานที่ของหมู่บ้านกัวร์ ที่อยู่ใกล้เคียงแฟรี่การ์เด้น ถ้ำกัวร์ ซากปรักหักพังของมีเดีย และภูเขาและแม่น้ำอื่น ๆ ในพื้นที่
สภาพแวดล้อมของหมู่บ้านไอริส ตั้งอยู่ในประเทศที่เพิ่งได้รับการเลี้ยงดูโดยการ์วิน่า แห่งเผ่ามังกร เมืองหลวงไดโบลอส ซึ่งถูกใช้เป็นชื่อประเทศเช่นกันเป็นดินแดนที่ราชามังกรอาศัยอยู่
เห็นได้ชัดคือการ์วิน่าเป็นชายหนุ่มที่แม้แต่ในชนเผ่ามังกร แต่ความเข้มงวดในการปกครองและความทะเยอทะยาน เขาก็กลายเป็นกษัตริย์และสร้างประเทศ
อ๊ะ อย่างไรก็ตามตอนนี้ทวีปแพนโดร่ากำลังอยู่ภายใต้การโจมตีของมนุษย์
ผมได้ยินเรื่องต่างๆ เช่นการบุกเบิกและการล่าอาณานิคมที่เมืองท่า แต่เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องจริง นอกจากนี้สถานที่ซึ่งเป็นที่ตั้งของสิ่งอำนวยความสะดวกนั้นเรียกว่าทวีปอาร์ค
ในโลกของฉันมีการบันทึกไว้แล้วในประวัติศาสตร์ว่าผู้ที่ข้ามทะเลพิชิตประเทศต่างๆได้อย่างไรในแอฟริกาและอินเดียชาวพื้นเมืองตกอยู่ภายใต้การปกครองโดยตกเป็นทาส และได้รับอนุญาตให้ทำการค้ากับประเทศบ้านเกิดเท่านั้น
ในอเมริกาใต้ประเทศที่ปกครองมายาวนานเช่นอินคาและแอซเท็กต่างถูกทำลายและผู้คนต้องเผชิญกับการทำลายล้าง
แล้วทวีปแพนโดร่านี้จะมุ่งหน้าไปสู่การเป็นทาสหรือการทำลายล้างในซักวันหรือไม่? ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น
ผู้ล่าอาณานิคมในโลกของผมสามารถทำได้เพราะพวกเขามีอำนาจที่แตกต่างกันอย่างท่วมท้น ตรรกะง่ายๆ ที่แม้แต่เด็กก็เข้าใจได้เช่นผู้แข็งแกร่งจะปกครองผู้อ่อนแอ
แต่เอลฟ์ คนแคระ ก็อบลิน และเผ่าพันธุ์สัตว์ร้ายอื่น ๆ มีความแข็งแกร่งเพียงพอที่จะขับไล่ผู้รุกราน ซึ่งในโลกแห่งเวทมนตร์นี้ปืนไม่ใช่อาวุธขั้นสูงสุด แม้แต่กริชแรปเตอร์ตัวเล็ก ๆ ก็สามารถเผชิญกับเสียงปืนได้อย่างง่ายดาย แน่นอนว่าเมื่อพิจารณาถึงอาวุธที่ผมเห็นดูเหมือนว่าปืนยังไม่ได้ถูกประดิษฐ์ขึ้นที่นี่
อนึ่งในช่วงหนึ่งเดือนนี้ผมได้เข้าใจว่ามนุษย์ธรรมดาในโลกนี้มีพละกำลังมากเพียงใด
เมื่อผมหลบหนี ผมสามารถฆ่าคนสวมหน้ากาก และคนที่สวมชุดเกราะเบาได้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียว ไม่ใช่เพราะพวกเขาอ่อนแอ แต่เป็นเพราะนั่นคือความแข็งแกร่งโดยเฉลี่ยของมนุษย์ทั่วไป
ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะสามารถสร้างกองทัพที่มีความแข็งแกร่งพอๆ กับซาเรียลซัก 10,000 หรือ 100,000 คน
ผมเดาว่าซาเรียล เป็นข้อยกเว้นจริงๆ มนุษย์ในโลกนี้โดยพื้นฐานแล้วคล้ายกับมนุษย์ในโลกของผม
แม้ว่าพวกเขาอาจจะใช้พลังได้ แต่กองทัพของมนุษย์ก็ไม่ได้มีข้อได้เปรียบเหนือกลุ่มสัตว์ประหลาดแต่อย่างใด ซึ่งในความเป็นจริงความแข็งแกร่งของแต่ละบุคคลนั้นมันชั่งสูญเปล่า
แต่ถ้าพวกเขามีซาเรียล ก็คงจะมีคนที่มีความแข็งแกร่งระดับเดียวกันอยู่เช่นกัน ตัวอย่างเช่น การ์วิน่าราชาแห่งเผ่ามังกร ที่ปกครองไดดาลอส
เชื่อมโยงไปถึงของผู้คนจากทวีปอาค เป็นที่น่าเสียดายที่ผมไม่สามารถพูดได้ว่าโชคดีที่ได้อยู่ฝ่ายไดดาลอส ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเผชิญหน้ากับกองทัพที่น่ากลัวของไดดาลอส ซึ่งนำโดยราชามังกร ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงไม่สามารถรุกคืบทวีปแพนโดร่าต่อไปได้
ปัจจุบันกองทัพไดดาลอส ได้จับผู้คนในทวีปอาร์คและพวกเขาต้องการเจรจา
ทั้งหมดนี้ได้ยินมาจากหัวหน้าหมู่บ้าน แต่เมื่อพิจารณาจากสิ่งที่ผมได้ยินจากการสนทนาในเมืองท่าอาจเป็นเรื่องจริงที่การพิชิตทวีปแพนโดร่าจะไม่เป็นไปด้วยดี
ดูเหมือนว่าผมจะกังวลอย่างไม่มีจุดหมายว่าจะถูกลากเข้าสู่สงคราม ผมสามารถใช้ชีวิตที่สงบสุขต่อไปในฐานะนักผจญภัยที่นี่
วันธรรมดาของชีวิตในต่างโลกของผมได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
“ อ่า…วัสซัง สวัสดีตอนเช้า” ( คุโรโนะ)
“ โย่…เป็นเช้าที่ดีนี่ โอ้? วันนี้ลิลลี่ซังไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ? หายากนะเนี่ย” ( วัสซัง)
“ เธออยู่ในบ้านกำลังปรุงยา ผมไม่มีอะไรจะสามารถช่วยได้”
“ อย่างนั้นเหรอ? ปกติเธอจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลาดังนั้นคุณคงรู้สึกเหงา แต่ฉันเห็นว่าวันวางขายยาใกล้เข้ามาแล้ว”
“ คราวนี้เธอจะทำมากกว่าปกติดังนั้นโปรดมาอุดหนุนบ้าง แม้ว่าเราจะเรียกเก็บเงินก็ตาม”
“ อ่าฮะคุณกลายเป็นเหมือนพ่อค้ามากขึ้น”
“ เยี่ยมเลย อาชีพของเราขึ้นอยู่กับมันหลังจากนี้”
“ คุณไม่ได้เป็นนักผจญภัยด้วยหรือ? ฉันได้ยินมาว่าคุณมีพรสวรรค์มากเหมือนกัน”
“ ไม่มีทางหรอกแค่มนต์ดำของผมนั้นหายาก”
“ ตราบใดที่คุณสามารถกำจัดมอนสเตอร์ได้ทุกอย่างก็ดี วันนี้คุณจะไปที่กิลด์อีกครั้งใช่ไหม ขยันดีนี่!”
“อืม แล้วเจอกัน”
การทักทาย วัตซัง ตอนเช้าทุกวันในขณะที่ไปหมู่บ้านก็กลายเป็นนิสัยไปแล้ว
แม้ว่าผมจะรู้สึกประหลาดใจที่เห็นก็อบลินเหมือนเขาในตอนแรก….มันน่าทึ่งมากที่คุณคุ้นเคยกับสิ่งต่างๆ วัตซังนั้นทำงานในภาคสนามพร้อมกับภรรยาและลูก ๆ ของเขา ซึ่งดูเหมือนกับกลุ่มสัตว์ประหลาดจากระยะไกล แต่ก็ยังคงเป็นสมาชิกที่ยอดเยี่ยมของหมู่บ้านไอริส
“ กรินท์ซาน สวัสดีตอนเช้า”
“ สวัสดีตอนเช้า ลิลลี่ซัง คือ —-“
ผมถูกทุกคนถามว่าปกติแล้วผมมักจะเห็นลิลลี่ อธิบายไม่นานผมก็ผ่านประตูตามปกติ
“ โอ้ใช่หลายคนสังเกตเห็นหมาป่าลมดูเหมือนว่าฝูงของพวกมันได้ปรากฏตัวขึ้น”
หมาป่าลมเป็นสัตว์ประหลาดเหมือนหมาป่าที่สามารถใช้เวทย์ลมได้ พวกมันเป็นมอนสเตอร์อันดับ 1 ที่ต่ำที่สุดที่ล่าเป็นกลุ่มคล้ายกับกริชแร็พเตอร์ แต่สำหรับชาวบ้านพวกมันเป็นอันตรายมากพอ
“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมจะกำจัดพวกมันถ้าผมเห็นพวกมัน” ( คุโรโนะ)
“ ได้เลย ฉันจะปล่อยให้คุณจัดการ” ( กรินท์)
การรับฟังความเคลื่อนไหวของสัตว์ประหลาดก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผม
กรินต์ซานเป็นหัวหน้าคณะกองกำลังป้องกันหมู่บ้านดังนั้นจึงกลายเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องเป็นผู้เฝ้าประตูเช่นกัน
ถึงกระนั้นเขาก็รับรู้ข้อมูลและข่าวสารเกี่ยวกับพื้นที่จากการพูดคุยกับชาวบ้านคนอื่น ๆ เป็นอย่างดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับสัตว์ประหลาด
แม้ว่ามนุษย์จะบุกรุกเข้ามา แต่อันตรายโดยตรงต่อหมู่บ้านนั้นคือสัตว์ประหลาดเท่านั้น
“ สวัสดีตอนเช้า วันนี้คุณจะหาหนังสือเล่มไหนดี?” ( ชิโอเนะ )
การมาที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเพื่ออ่านหนังสือก็กลายเป็นกิจวัตรประจำวันของผมไปด้วย
ชิโอเนะซังมักจะต้อนรับผมที่เข้าไปใช้บริการห้องสมุดของเธอทุกวันอย่างมีความสุข ขอบคุณที่
ให้ชาและของกินทุกวัน……
“ มีหนังสือเล่มใดที่เกี่ยวข้องกับการโอนย้ายหรือการอัญเชิญเวทมนตร์หรือข้อมูลเกี่ยวกับซากปรักหักพังที่มีอุปกรณ์พิธีกรรมประเภทเดียวกันหรือไม่?” ( คุโรโนะ)
“ แม้ว่าจะไม่มีเวทมนตร์ แต่มาดูกันดีกว่าว่าควรมีบันทึก หรือบันทึกของนักผจญภัยที่เข้าไปในดันเจี้ยนประเภทซากปรักหักพังในประวัติศาสตร์”
“ ถ้าอย่างนั้นได้โปรด”
เห็นได้ชัดว่าผมไม่ยอมแพ้ที่จะกลับไปยังโลกของตัวเอง
แต่ผมไม่รู้ว่าผมควรทำอย่างไรกับมัน ดังนั้นผมจึงสามารถค้นคว้าเกี่ยวกับการอัญเชิญเวทมนตร์ที่เขียนไว้ในหนังสือเท่านั้น
“ดิฉันคิดว่าหนังสือที่เชี่ยวชาญด้านเวทมนตร์หรือดันเจี้ยนหาได้จากห้องสมุดไดดาลอสเท่านั้น” (ชิโอเนะ )
“ เป็นเช่นนั้นจริงๆ ผมจะลองไปเที่ยวที่นั่นสักวัน” ( คุโรโนะ)
ดีแล้วล่ะ ไม่จำเป็นต้องใจร้อนผมจะแก้ปัญหานี้อย่างช้าๆ
