ในทวีปแพนดอร่า นอกจากเอลฟ์หรือคนแคระ ก๊อบลิน ออร์ค โกเลมส์ และเผ่าพันธุ์อื่นๆ ที่คล้ายกับสัตว์ประหลาดก็อยู่ร่วมกับมนุษย์เช่นกัน แต่ด้วยรูปลักษณ์ที่เหมือนกัน แต่สิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ด้วยสัญชาตญาณเช่นก็อบลินจรจัดถูกจัดประเภทเป็นสัตว์ประหลาด
สำหรับผู้อยู่อาศัยในแพนดอร่า ความสามารถในการเข้าใจผู้อื่น สติปัญญา และการใช้เหตุผลมีความสำคัญมากกว่ารูปลักษณ์ แต่ในทวีปอาร์คที่ปกครองโดยมนุษย์ โดยเฉพาะภูมิภาคที่ปกครองโดยคริสตจักร ไม่ว่าคุณจะเป็นมนุษย์หรือไม่ มีความสำคัญมากกว่า
ในตอนแรก แม้ว่าจะเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์เดียวกัน แต่พระเจ้าของพวกเขาแตกต่างกัน พวกเขาจะเรียกกันและกันว่านอกรีตและเริ่มฆ่ากันและกัน พวกเขาไม่ยอมให้มีความเชื่อที่ต่างออกไป อย่างน้อยการอนุญาตให้มีเชื้อชาติที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงก็เป็นไปไม่ได้เลยสำหรับศาสนจักรในปัจจุบัน
และด้วยเหตุนี้ คำว่า [ปีศาจ] จึงถือกำเนิดขึ้น เป็นคำที่รวบรวมสัตว์ประหลาดและเผ่าพันธุ์ต่างๆ เข้าด้วยกันโดยไม่แบ่งแยก
สำหรับผู้ที่เชื่อในคริสตจักร [ปีศาจ] ก็เหมือนกับสัตว์ประหลาดและไม่มีปัญหาในการฆ่าพวกมัน ในความเป็นจริงพวกเขามีความสุขที่ได้ฆ่า ‘ศัตรูของพระเจ้า’
ดังนั้น ด้วยอุดมการณ์การเลือกปฏิบัติเช่นนี้ การรุกรานไป ไดดาลอส จึงเกิดขึ้นเมื่อครึ่งปีที่แล้ว
นั่นเป็นครั้งแรกที่มนุษย์แห่งสาธารณรัฐซินเครต่อสู้กับปีศาจแห่งไดดาลอส
แต่การต่อสู้ระหว่างอัศวิน 2,000 คนกับกองกำลังป้องกัน ไดดาลอส ไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่า ‘การต่อสู้’ พวกเขาเป็นเพียงอัศวินในนามเท่านั้น ทั้งหมดที่พวกเขาคิดได้คือการข้ามกำแพงของไดดาลอส และนำทองคำของพวกเขาไปเป็นของตัวเอง คิดแบบโจรจริงๆ ดังนั้นพวกเขาจึงประเมินปีศาจต่ำไป ดังนั้นรูปแบบการโจมตีจึงคล้ายกับโจร
แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป
โดยมีอัครสาวกและอาร์คบิชอป มีสายการบังคับบัญชาที่เหมาะสม และทหารที่อยู่ภายใต้พวกเขาไม่ใช่พวกที่ข้ามทะเลเพื่อหารายได้ แต่พวกเขาเป็นผู้ศรัทธาที่เคร่งศาสนาซึ่งมาที่นี่เพื่อถวายดินแดนนี้แด่พระเจ้าเป็นหน้าที่ของพวกเขา
ต่อจากนี้ไป ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของกองทัพของสาธารณรัฐ ซินเคร ที่ควบคุมครึ่งหนึ่งของทวีปอาร์คจะได้แสดงให้เห็นในขณะที่ต่อสู้กับปีศาจ
บนท้องฟ้า อัครสาวกที่ 7 ซาเรียล และ เกวิน่าl ราชามังกรเผชิญหน้ากัน และบนพื้นดิน ผู้ทำสงครามครูเสด 15,000 คนปะทะกับกองทัพ 20,000 คนของ ไดดาลอส
“——–รักษารูปแบบขบวนไว้!! หยุดพวกมันไว้จนกว่า ฯพณฯ จะฆ่ามังกรร้ายได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น!!”
(T/N:- แมกซ์เวลล์เรียก ฯพณฯ แทน ซาเรียล) {[พะนะท่าน] น. คํานําหน้าชื่อหรือตําแหน่งข้าราชการผู้ใหญ่ชั้นรัฐมนตรี เอกอัครราชทูต เป็นต้น. (ย่อมาจากคํา พณหัว พณหัวเจ้า พณหัวเจ้าท่าน)}
แมกซ์เวลล์กำลังต่อสู้อยู่ในแถวหน้าของกองทัพเมื่อส่งมอบคัมภีร์ยุทธภัณฑ์และมองดูซาเรียล
[ รูปแบบขบวน ] ที่เขาพูดถึงคือกลวิธีที่มนุษย์คิดขึ้นมาเพื่อเอาชนะ ปีศาจ
มนุษย์และปีศาจต่างก็ใช้ภาษาเดียวกัน และต่อสู้โดยสวมเกราะและดาบในมือของพวกเขา
แต่รูปแบบการต่อสู้ของทั้งสองมีความแตกต่างกันอย่างชัดเจน
ความแตกต่างที่โดดเด่นที่สุดคือการสู้รบแบบกลุ่มใหญ่เช่นนี้
ปีศาจที่แข็งแกร่งโดยพื้นฐานแล้วในแง่ของความสามารถทางกายภาพและพลังงานเวทย์มนตร์ เน้นจุดแข็งของแต่ละคน ใประสานงานได้ในระดับนึงแต่ในกลุ่มที่มีคนมากกว่า 100 คน พวกเขาไม่มีทางที่จะเป็นผู้นำและสั่งการกองทัพขนาดใหญ่ได้อย่างง่ายดาย
ไม่เลย ในตอนแรกการต่อสู้ในกลุ่มใหญ่ ๆ นั้นอยู่นอกเหนือความคิดของพวกเขาแล้ว
นั่นคือเหตุผลที่ แม้แต่เกวินัลที่สร้างประเทศโดยไม่บังคับบัญชาลูกน้อง 20,000 คน ก็ยังท้าทายซาเรียลในการต่อสู้แบบตัวต่อตัว กวินัล ที่ไม่รู้จักมนุษย์อื่นใดนอกจากพวกที่อาศัยอยู่ในทวีปแพนดอร่าอยู่แล้ว คิดว่าแม้แต่มนุษย์ก็คงไม่พบว่ามันผิดปกติ
นั่นก็เพราะว่าเป็นเรื่องปกติของผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดที่จะได้เป็นราชา และในระหว่างสงคราม มันก็เป็นเรื่องปกติที่ผู้บังคับบัญชาจะเผชิญหน้ากันในการต่อสู้ตัวต่อตัว
นั่นคือเหตุผลที่เขาไม่สงสัยในความจริงที่ว่าซาเรียลกำลังเผชิญหน้ากับเขาเพียงลำพัง
แต่ในโลกของมนุษย์ที่ซึ่งผู้แข็งแกร่งที่สุดไม่จำเป็นต้องเป็นกษัตริย์ การต่อสู้แบบตัวต่อตัวเป็นเพียงแหล่งความบันเทิงเท่านั้น
ท้ายที่สุดแล้ว สำหรับผู้บัญชาการที่ตั้งใจจะควบคุมกองทัพไปเผชิญหน้าผู้บังคับบัญชาของศัตรูเพียงลำพังนั้นไม่สมเหตุสมผลเลย เพราะในสงครามมนุษย์ ผู้ที่มาเป็นแม่ทัพไม่ได้แข็งแกร่งที่สุด แต่เป็นผู้ที่มีความสามารถด้านการบัญชาการสูงสุด
แน่นอนว่ามีนายพลหลายคนที่ตัวเองแข็งแกร่งเช่นกันและก็มีความสามารถในการบังคับบัญชาที่ยอดเยี่ยมเช่นกัน
ดังนั้น แม้ว่าซาเรียลจะเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของกองทัพ สำหรับเธอในการต่อสู้กับผู้บัญชาการของศัตรู หลังจากมอบอำนาจการบังคับบัญชาทั้งหมดแก่รองผู้บัญชาการลิวโครม เป็นเพียงกลยุทธ์ที่ชาญฉลาด
ในขณะที่ทิศทางเดียวที่กองทัพ 20,000 คน มีคือโจมตี ป้องกัน และถอย มีเพียงสามทิศทางเท่านั้น
เช่นเดียวกับครั้งนี้ ตราบใดที่พระราชามีคำสั่งให้โจมตี สิ่งที่พวกเขาต้องทำก็แค่โจมตีอย่างเต็มกำลัง และถึงแม้จะเรียกว่าการจู่โจม สิ่งที่พวกเขาทำก็คือทุกคนพุ่งเข้าหาศัตรูเท่านั้น
พวกเขาจะถอนตัวคือเมื่อกษัตริย์ของพวกเขาสิ้นพระชนม์หรือเห็นได้ชัดว่าพวกเขาเสียเปรียบ
โดยพื้นฐานแล้ว การต่อสู้ที่ทำโดยปีศาจนั้นขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของทหารแต่ละคนและเท่านั้น
แต่มนุษย์ไม่เหมือนกัน
ในต่างโลกนี้ เวทมนตร์มีอยู่จริง และสิ่งมีชีวิตอย่างซาเรียลที่มีพละกำลังมหาศาลก็มีอยู่เช่นกัน
แต่สิ่งอื่นๆ โดยพื้นฐานแล้วคล้ายกับสิ่งที่อยู่ในโลกเดิมของคุโรโนะ
โดยลำพัง มนุษย์มีกำลังน้อยกว่าสัตว์ป่า แต่ด้วยปัญญาและการทำงานเป็นกลุ่ม พวกมันจึงไปถึงจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร
ที่นี่ วัฒนธรรมอาจอยู่ในยุคกลาง แต่มนุษย์มีความคล้ายคลึงกับโลกดั้งเดิมของคุโรโนะ มีการใช้กลยุทธ์และยุทธวิธีเสมอ
ดังนั้น วิธีที่ดีที่สุดในการต่อสู้กับคนจำนวนมากคือการใช้ [รูปแบบ]
ในการรบปัจจุบัน เหตุผลที่พวกครูเซดสามารถรับมือกับการโจมตีของปีศาจที่แข็งแรงกว่าและมีทหารเพิ่มขึ้นอีก 5,000 นาย เป็นเพราะการใช้และการวางกำลัง [รูปแบบ] ที่พัฒนาขึ้นผ่านการฝึกฝนอย่างหนักและคำสั่งที่แม่นยำ
“วันอังคาร แท่งไม้ขีดไฟเผาไหม้ หอกเพียร์ซ ร่ายมนต์เสร็จแล้ว ยิงเลย! ”
“ثلاثاء نار متقدة عصا الشعلة سبيرز بيرس―― ร่ายมนต์เสร็จแล้ว ยิงเลย!”
“เดี๋ยวก่อน!! หอกเพลิง – อิกนิส กริซาจิตา!!”
กองทหารของนักเวทย์ยืนเป็นเส้นตรงเป็นเส้นตรงใช้ไม้เท้าและเวทย์ไฟ
เพื่อซื้อเวลาให้พวกเขาร่ายสำเสร็จ พวกเขาได้รับการคุ้มครองโดยทหารที่ถือหอกยาว
กองทัพของ ไดดาลอส ถูกเผาด้วยการยิงพร้อมกันของเวทมนตร์แห่งไฟ – หอกเปลวไฟ – อิกนิส กริซาจิตาเหนือสิ่งอื่นใด ฝนลูกธนูก็ถูกยิงออกไปเป็นการโจมตีครั้งสุดท้าย
“เวรเอ๋ย! พวกมันยังมีชีวิตอยู่! สัตว์ประหลาดพวกนั้น!!”
ถูกเผาด้วยไฟ แทงด้วยลูกธนู แต่พวกเขาก็เหวี่ยงดาบ แต่ในที่สุดพวกเขาก็ถูกฆ่าตายหลังจากถูกทหารหอกยาวแทงแทง
พลังชีวิตที่น่าเหลือเชื่อของพวกได้แสดงให้เห็น แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะฝ่าแนวป้องกันอันแข็งแกร่งของพวกครูเซดที่รวมกันเป็นหนึ่งได้
ในแนวหน้าของสงครามเหล่านี้ กองทัพ ไดดาลอส ถูกปราบปรามโดย [รูปแบบสี่เหลี่ยมจัตุรัส]
ไม่ว่าพวกเขาจะถูกโจมตีจากทิศทางใด พวกเขาก็สามารถรับมือกับมันได้ แม้ว่าจะขาดความคล่องตัว แต่ก็มีความสามารถในการป้องกันอย่างล้นหลาม
รูปแบบสี่เหลี่ยมนี้ประกอบด้วยกองหอก กองธนู และกองทหารเวทมนตร์ ทั้ง 3 ตำแหน่งนี้
หอกที่ใช้คือหอกซึ่งเป็นอาวุธประเภทเสายาว 6 เมตรซึ่งใช้ในทวีปอาร์คเป็นอาวุธต่อต้านทหารม้า
ปัจจุบันกองทหารราบของไดดาลอสที่ถูกการสกัดกั้น ที่แสดงให้เห็นถึงพลังโจมตีที่ใกล้เคียงกับทหารม้าหนักจริงๆ
กองหอกเหล่านี้อัดแน่นอยู่ในจัตุรัสพร้อมกับผู้ใช้ธนูยาวและผู้ใช้หน้าไม้ รวมทั้งผู้ใช้เวทมนตร์ระยะไกล
ถ้าคุโรโนะได้เห็นจัตุรัสที่จัดวางแล้วนี้ เขาคงคิดว่ามันคล้ายกับจัตุรัสสเปน หากนักรบเวทมนตร์เหล่านี้ถูกแทนที่ด้วยปืนคาบศิลา มันจะเหมือนกับจัตุรัสสเปนทุกประการ
แน่นอน ในโลกที่เวทมนตร์มีอยู่จริง นักเวทย์ไม่เพียงแต่แทนที่ปืนคาบศิลาด้วยความแข็งแกร่งที่เท่าเดิม แต่ยังมีความสามารถในการเสริมพลังเวทย์บูตและเวทมนตร์ฟื้นฟู ซึ่งเป็นหน่วยสนับสนุนอเนกประสงค์อย่างแท้จริง
แต่ถึงกระนั้น ถึงแม้ว่าทหารและนักเวทย์ของพวกครูเซดจะสามารถดึงเอาพละกำลังสูงสุดของพวกเขาออกมาต่อสู้กันอย่างหนัก พวกเขาก็ยังเป็นฝ่าตั้งรับฝ่ายเดียวจากกองทัพ ไดดาลอส ที่ทรงพลัง
แม้ว่าปีศาจจะไม่รู้จักขบวนทัพ แต่กับความแข็งแกร่งของพวกมันและจำนวนที่มากกว่า แม้จะมีความแข็งแกร่งในการป้องกันรูปแบบสี่เหลี่ยม การรั้งพวกมันไว้ได้ชั่วคราวคือสิ่งที่พวกเขาสามารถทำได้มากที่สุด
“ท่านซาเรียล โปรดประทานปาฏิหาริย์แก่พวกเราด้วย……..”
อาร์คบิชอปและรองผู้บัญชาการกองทัพ ลิวโครม มองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ซึ่งซาเรียลกำลังต่อสู้เป็นตายกับราชามังกรและกระซิบอย่างเงียบ ๆ
ทั้ง อาร์ส และ ลิวโครม ได้ปลดปล่อยพื้นที่ที่ชายแดนของสาธารณรัฐ ซินเคร ซึ่งพวกนอกรีตได้อาละวาดนั้นเป็นความสำเร็จนั้นเป็นที่ยอมรับและ อาร์สได้กลายเป็นพระคาร์ดินัลและเขาก็กลายเป็นอาร์คบิชอปตั้งแต่อายุยังน้อย
ประสบการณ์ในการได้รับชัยชนะจากพวกนอกรีตของลิวโครมนั้นชัดเจน ในการต่อสู้กับปีศาจเหล่านี้เช่นกัน แต่ถึงแม้จะมีประสบการณ์และทักษะการบังคับบัญชาอันยอดเยี่ยมร่วมกับนักรบครูเสด 15,000 คน แต่ ลิวโครมก็ยังไม่มีกำลังที่จะเอาชนะความแข็งแกร่งอันยิ่งใหญ่ของกองทัพไดดาลอส
เพื่อนำพวกนักรบครูเสดไปสู่ชัยชนะ จำเป็นต้องสังหารผู้บัญชาการของ ไดดาลอส ราชามังกร เกวินอล
นักรบครูเสดกำลังดิ้นรน ไม่ใช้ว่าพวกเขาด้อยกว่าแต่ผู้ที่สามารถพลิกสถานการณ์นี้ได้คือเพียงซาเรียล และคนสามารถเผชิญหน้ากับราชามังกรได้มีเพียงคนเดียวก็คืออัครสาวกที่ 7 ซาเรียลเท่านั้นในตอนนี้
พวกครูเซดจะบรรลุชัยชนะอันรุ่งโรจน์หรือว่าพวกเขาต้องเผชิญกับการสูญเสียอันน่าสลดใจ ชะตากรรมของพวกเขาจะเป็นอย่างไร ทุกคนมอบหมายให้เด็กหญิงผิวขาวตัวเล็กที่ชื่อซาเรียล
