บทที่ 7 – อิสรภาพ
นับตั้งแต่ที่ผมมาถึงโลกเวทมนตร์อันชั่วร้าย นี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของผมที่ได้นอนหลับสนิท หลังจากฆ่าเด็กผู้ชายที่คล้ายกับผมในระหว่างการทดลอง ผมที่สูญเสียสติก็เฝ้ามองอย่างเฉยเมยในขณะที่ร่างกายต้องเผชิญกับการทดลองต่างๆทุกวัน
นั่นคือเหตุผลที่ผมไม่รู้สึกอะไรเลยแม้ในขณะที่เด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงที่ถูกทดลองทั้งหลายเหล่านี้ แต่สติที่มีค่อย ๆ หายไปอย่างช้าๆ เมื่อการนอนหลับสนิทของผมดำเนินต่อไปและคิดว่าความทรงจำเกี่ยวกับ คุโรโนะ มาโอะ จะหายไป
ถึงกระนั้นความเจ็บปวด ความทุกข์ทรมาน และการสังหารมนุษย์ที่คล้ายกันก็เกินขีดจำกัดที่ผมจะทนรับไหว การสูญเสียสติไปอย่างช้าๆ เช่นนี้เป็นสิ่งที่ผมปรารถนา
ผมคิดว่าคงไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็น ผมจำใบหน้าของพ่อแม่ไม่ได้อีกแล้ว สิ่งที่อยู่ในความคิดของผมคือใบหน้าของคนเก่ง ,ชายสวมหน้ากากที่สวมไม้กางเขน ,สัตว์ประหลาดที่ผมฆ่าไป และการทดลองอื่น ๆ
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมตอนนี้ถึงสบายดี ถ้าผมหายไปตอนนี้ผมจะสบายใจ ไม่จำเป็นต้องยึดติดกับสิ่งนี้อีกต่อไป
มันเป็นช่วงเวลาที่ผมได้รับรู้ทั้งหมดในระหว่างที่มีสติอย่างเลือนลาง
ครืนๆ —- *
ด้วยเสียงดังสนั่นและแรงกระแทกราวกับว่าสวรรค์และโลกถูกพลิกกลับ สติของผมก็กลับมาอย่างรวดเร็ว
“ —— ฮะ!?”
ในจังหวะนั้นผมได้ตื่นขึ้นบนพื้นอันแข็งกระด้างตามที่นอนตามปกติ
แต่ความรู้สึกที่หัวผมชัดเจนขึ้นกว่าที่เคยมี เป็นความอันตรายในสมองหายไปและสติของผมกลับมาอย่างสมบูรณ์ “รู้สึกสดชื่น” อาจจะรู้สึกแบบนี้?
ความมีสติของผมกลับคืนมาหลังจากนั้นไม่นานหัวของผมรู้สึกปลอดโปร่งและเวทมนตร์ไหลเวียนได้อย่างราบรื่นและความแข็งแกร่งของทั้งร่างกาย
“ นี่คือ……. ห้องทดลอง?”
ผมคงจะร่วงลงจากแท่นตรงกลางแน่ ๆ มันเกิดขึ้นได้อย่างไรก็ไม่รู้ แต่ชายสวมหน้ากากอีก 2 คนก็ล้มลงกับพื้นเช่นกัน
พวกเขาประสบอุบัติเหตุระหว่างการทดลองหรือเปล่า?
เห็นได้ชัดว่าผมไม่มีหน้าที่ที่จะต้องช่วยเหลือคนเหล่านี้เลย ขณะที่มองไปรอบ ๆ ห้องขณะที่กำลังสงสัยว่าจะทำอย่างไรมีบางอย่างที่ดึงดูดสายตาของผม
ผมเคยเห็นมันเพียงครั้งเดียว แต่ในไม่ช้าก็เข้าใจว่ามันคืออะไร
“ วงแหวน…สีขาว……”
อุปกรณ์ที่มี 7 เข็มซึ่งบังคับให้ผมต้องยอมจำนน อุปกรณ์ที่เมื่อติดแล้วไม่สามารถถอดออกได้วางอยู่ตรงหน้าผม
ผมเอามือแตะหัวช้าๆ ไม่รู้ว่าผมจะรู้สึกดีแค่ไหน แต่สิ่งที่สัมผัสได้คือเส้นผมและหนังศีรษะของผม
“ มันไม่อยู่………. วงแหวนมันไม่ได้อยู่ตรงนี้”
ตามปกติแล้ววงแหวนที่อยู่ตรงหน้าผมคือแหวนที่ติดอยู่บนหัวของผมจนถึงตอนนี้
“ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า – -“
วงแหวนไม่ได้เชื่อมต่อกับหัวของผม
สิ่งที่ยับยั้งผมไม่ได้มีอยู่อีกต่อไป ก่อนที่ผมจะรู้ตัววงแหวนในมือก็ถูกผมขยี้ไปแล้ว
“ อะฮ่า! กูเป็นอิสระแล้ว!!”
ถูกต้องถ้าผมเป็นอิสระผมก็ไม่ต้องเชื่อฟังคำสั่งเจ้าพวกนั้นอีกต่อไป!
อาจจะเป็นเพราะเสียงตะโกนอย่างตื่นเต้นของผมชายสวมหน้ากาก 2 คนจึงเริ่มลุกขึ้นโดยใช้กำแพงเป็นที่พยุง
ผมเข้าหาชายสวมหน้ากากที่อยู่ใกล้ผม
“ อะไร หมายเลข 49—-“
ไม่ว่าจะตระหนักถึงสถานการณ์หรือไม่เขาก็ส่งเสียงมาทางนี้
“ อย่าเรียกกูด้วยชื่อนั้น”
ด้วยมือซ้ายของผม ผมคว้าคอเสื้อของเขาและยกเขาขึ้น
“ ฮาฮาเซนต์หยุดเลย……. หมายเลข 49 …… .. ”
“ชื่อของกูคือ–”
ผมยกมือขวาขึ้น
สภาพของผมสมบูรณ์ดี พลังเวทย์มนตร์ดำพุ่งเข้ามาที่มือขวาของผมทันที
“ —คุโนรโนะ มาโอะ !!!”
ด้วยความสามารถทั้งหมดของฉันฉันจึงปล่อย (Pile Bunker) บนหน้ากากสีขาวที่น่ารำคาญนั้น
หัวของเขาถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ และกลายเป็นศพไร้หัว
“ แกกำลังทำอะไรอยู่หมายเลข 49?!”
ชายหน้ากากอีกคนวิ่งเข้ามาหาผม
แม้ว่าเขาจะไม่ได้ส่งเสียง แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงการปรากฏตัวของเขาอย่างชัดเจน การรับมือกับเขาไม่ใช่ปัญหา
ชายสวมหน้ากากพยายามแทงฉันด้วยเข็มฉีดยาที่ทำจากแก้วขณะที่ผมจับมันด้วยแขนซ้าย
“ เปล่าประโยชน์”
ผมแย่งเข็มฉีดยาและถือด้ามจับแบบย้อนกลับ
“เดี๋ยว–”
ผมเล็งไปที่ต้นคอแล้วกระแทกเข็มฉีดยาเข้าที่นั่น
บางทีอาจจะโดนเส้นเลือด แต่ของเหลวที่มีลักษณะเป็นพิษภายในเข็มฉีดยาถูกฉีดเข้าไปในตัวเขาจนหมด
“ อ๊อก อ๊อก………”
ชายคนนั้นกอดคอตัวเองไว้ พร้อมทั้งคร่ำครวญและล้มลงบนพื้นอีกครั้ง
“ ปืนไรเฟิล”
กระสุนสีดำปรากฏขึ้นใกล้นิ้วของผมแล้วยิงกระสุนไปที่หน้าผากของเขา เลือดและสมองกระจายไปทั่วพื้นและชายสวมหน้ากากก็ตาย เนื่องจากผมไม่รู้ว่าของเหลวนั้นคืออะไรผมคงหนักใจที่เขาฟื้นขึ้นมาหลังจากแข็งแกร่งขึ้นเหมือนผม
“ ถ้าอย่างนั้น – ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นี่เป็นโอกาสสำหรับผม”
ไม่มีวงแหวน พันธนาการก็ไม่มีอีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้นต้องขอบคุณการทดลองที่พวกเขาทำกับผมทำให้แข็งแกร่งพอที่จะฆ่ามังกรได้
น้อกจากนี้ข้อห้ามในการฆ่าแม้ว่าผมจะไม่รู้ตัว แต่ผมก็ได้กระทำไปแล้ว ผมไม่ลังเลเลยในขณะที่ฆ่าไอ้พวกสวมหน้ากากขาว ผมสามารถฆ่า 2 คนได้อย่างง่ายดายเพียงแค่นักวิจัยคนเดียวก็ไม่มีทางหยุดผมได้
คุณเก็บเกี่ยวสิ่งที่คุณหว่าน คนที่ทำให้ผมกลายเป็นสัตว์ประหลาดนั้นก็คือพวกเขา ตอนนี้ผมเป็นอิสระแล้วไม่มีอะไรที่จะหยุดผมไม่ให้ออกไปจากที่นี่ได้
“มาเริ่มกันเถอะ!!”
ตะโกนคำพูดปกติของผมเพื่อเป็นกำลังใจ ผมพังประตูเข้าไป – –
“ – แม้ผมจะบอกให้ระวังระหว่างล้างบาปหลายครั้ง !!”
เสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวดังก้องในห้องประชุม
“ ฮึม แต่มาตรการยับยั้งชั่งใจถูกนำมาใช้ตามที่กำหนด เขาน่าจะหมดหนทางอย่างสิ้นเชิง”
“ เชื้อดื้อยาอาจสูงกว่าที่คิด…………หรือไม่”
“ เนื่องจากแผ่นดินไหวเขาต้องฟื้นคืนสติในขณะที่การล้างบาปถูกขัดจังหวะ”
“ แล้วเรียกผู้คุมทั้งหมดมาจับตัวเขา !!”
คนที่ตะโกนว่าคือนักบวช เขาได้ข้อสรุปว่าต้องใช้องครักษ์ทั้งหมดเพื่อจับหมายเลข 49 ที่ใช้มนต์ดำได้
“ ฉันขอโทษด้วยพระองค์ สถานการณ์เป็นเรื่องสำคัญโปรดดำเนินการอพยพ -“
“ ใจเย็น ๆ ท่านนักบวช คุณไม่รู้หรือไงว่าทำไมพระคาร์ดินัลอย่างฉันถึงมาโดยไม่มีผู้พิทักษ์แม้แต่คนเดียว?”
อาร์สเองก็รู้ดีว่าการทดลองหมายเลข 49 ซึ่งควบคุมไม่ได้แล้วมีพลังจำนวนมากที่สามารถเอาชนะสัตว์ประหลาดจำนวนมากได้ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับพลังระดับนั้น
“ ตะ แต่……”
นักบวชอาวุโสมองไปทางซาเรียลที่ยืนอยู่ข้างๆ อาร์ส เขาตระหนักถึงความตั้งใจที่อยู่เบื้องหลังคำพูดของ อาร์ส
“ แต่ทั้งหมดนี้เป็นการจัดการที่ผิดพลาดของเรา เราไม่สามารถสร้างปัญหาให้ลอร์ดซาเรียล ได้—–“
“ คุณไม่จำเป็นต้องกังวล ลอร์ดซาเรียลฉันฝากสิ่งนี้ไว้กับคุณได้ไหม”
ซาเรียลพยักหน้าเล็กน้อย
“ ถ้าดูเหมือนว่ามันจะเป็นอันตรายก็ไม่จำเป็นต้องจับเป็นเขา”
ซาเรียล จากไปพร้อมกับก้าวเล็ก ๆ
“ งั้นเราไปกันเลยดีไหม? ไม่จำเป็นต้องตกใจ อีกไม่นานลอร์ดซาเรียลจะกลับมาพร้อมกับหัวของหมายเลข 49”
