ตอนที่ 10 – ฉันต้องการเงิน
โจวเจ๋อเริ่มดันเท้าของเขาไปทางด้านในเพื่อจะออกจากตู้แช่แต่มีเสียง “คลิก” อยู่ด้านนอกซึ่งหมายความว่าล็อคด้านนอกถูกใส่ไว้ เขาถูกขังและไม่สามารถออกไปได้
คราวนี้โจวเจ๋อไม่ได้คลั่งหรือโกรธ เขาแค่เอื้อมมือไปเคาะที่แผ่นโลหะเหนือตำแหน่งศีรษะ:
โจวเจ๋อไม่คิดว่าจะมีคนมาที่นี่เพื่อช่วยเขาปิดประตูตู้แช่ คนคนนั้นจะต้องเป็นบ้าอย่างแน่นอนหรือไม่เขาก็ต้องโชคร้ายมากเกินไป
แต่คนบ้าที่ไหนจะรู้รหัสเปิดประตูห้องเก็บศพ?
ดังนั้นโจวเจ๋อจึงคิดว่ามีใครบางคนที่ “ช่วยเหลือ” เขาและเมื่อคนคนนั้นได้ยินเสียงของเขาก็น่าจะเปิดประตูตู้ให้
อย่างไรก็ตามยังคงไม่มีเสียงอะไรตอบกลับจากด้านนอก
โจวเจ๋อไม่สนใจเขาหลับตาลงและนอนหลับอีกครั้ง การนอนหลับครั้งนี้เป็นไปอย่างง่ายดาย เป็นเพราะว่าเขาไม่ได้นอนหลับมาแล้วถึง 2 วัน
…………
ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน เมื่อโจวเจ๋อลืมตาขึ้นเขารู้สึกสดชื่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ร่างกายของเขาถูกแช่แข็งจนแทบจะไม่สามารถขยับตัวได้
ความแข็งแกร่งของร่างกายซูเล่อแย่มาก โจวเจ๋อพยายามอย่างเต็มที่ที่จะดิ้นไปมาในพื้นที่แคบๆ เสียง “กรอบ” ดังมาจากร่างกายของเขาไม่หยุดทำให้เขารู้สึกสบายเป็นอย่างมาก
ในขณะเดียวกันเล็บของโจวเจ๋อก็เติบโตเป็นสีดำและเปล่งประกายด้วยความแวววาว น้ำแข็งที่อยู่ในร่างกายของเขาถูกดูดซับไปอยู่บริเวณปลายนิ้วที่มีเล็บสีดำแหลมคม
กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาไม่นาน แต่มันทำให้โจวเจ๋อไม่รู้สึกหนาวและอึดอัดอีกต่อไป
โดยไม่รู้ตัวเมื่อเขายันด้านในของตู้แช่ประตูตู้ก็เปิดออก
ใครเป็นคนปลดล็อค?
โจวเจ๋อรู้สึกมึนงงเล็กน้อย เขาลุกขึ้นนั่งจากนั้นก็เดินลงมาที่พื้นพร้อมกับดันตู้แช่กลับเข้าไป
เสื้อผ้าบนร่างกายของเขาแข็งเล็กน้อยเหมือนกระดาษแข็งที่แขวนอยู่บนร่างกายของเขาทำให้เขารู้สึกอึดอัดมากในขณะที่ดวงตาของโจวเจ๋อกำลังมองไปรอบๆ
ห้องเก็บศพนี้มีขนาดไม่ใหญ่โตมากนัก เมื่อเทียบกับโรงพยาบาลในเมืองใหญ่แล้วมันดูเล็กกระจิ๋วหลิวไปเลย แต่ถึงจะอย่างนั้นก็มีคนตายเป็นจำนวนมากถูกเก็บไว้ที่นี่
โจวเจ๋อไม่รู้ว่าใครเป็นคนช่วยเหลือเขาในบรรดาคนทั้งหมดที่นอนอยู่
โชคดีที่อีกฝ่ายได้ปลดล็อกให้เขาด้วย ไม่เช่นนั้นเขาจำเป็นต้องทำมาหากินอยู่ที่นี่ตลอดไป
เขาเดินไปที่ทางเข้าห้องเก็บศพตั้งใจจะออกไป แต่เมื่อเดินผ่านเตียงที่ปูด้วยผ้าสีขาวโจวเจ๋อก็หยุด ศพที่คลุมด้วยผ้าสีขาวไม่มีอะไรแตกต่างกันรวมถึงหญิงชราที่ห่อด้วยผ้านวมก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
แต่โจวเจ๋อยังคงหยุดเพราะเขาจำได้ว่าศีรษะและเท้าของหญิงชราเปลี่ยนทิศทางจากตอนที่เขาเข้ามา
โจวเจ๋อมองไปที่หญิงชราและพูดว่า:”ผมกำลังจะออกไปแล้วถ้าคุณต้องการพูดอะไรก็รีบๆพูดมา”
หญิงชราพยายามช่วยเหลือเขาไม่ให้บุรุษพยาบาลพบความผิดปกตินั่นแสดงว่าเธอมีบางอย่างต้องการให้เขาช่วยเหลือ
หลังจากรอครึ่งนาทีก็ไม่มีอะไรผิดปกติ โจวเจ๋อไม่ได้วางแผนที่จะรอ
เมื่อเขากำลังจะหันกลับและจากไปก็มีคนถอนหายใจอยู่ข้างหลัง
โจวเจ๋อรู้สึกรังเกียจความรู้สึกนี้มากเขาอยากปฏิเสธ แต่ในที่สุดเขาก็หันกลับมา
เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นหญิงชราที่เสียชีวิตไปแล้ว แต่เธอแค่อยากทำท่าทางเหมือนเด็กหญิงตัวน้อย โจวเจ๋อหันไปรอบๆและมองไปข้างหลัง
หญิงชราผมสีเงินหมอบอยู่ที่นั่นเธอเช็ดน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้าสีขาวในมือ
แต่ผีไม่มีน้ำตาดังนั้นหญิงชราจึงดูตลกเล็กน้อยจากมุมมองของโจวเจ๋อ
“ถ้าคุณเอาแต่ร้องไห้ผมจะไปแล้ว” โจวเจ๋อกำลังจะไป
“ช่วยฉันฉันมีเงิน” ทันใดนั้นหญิงชราก็พูดขึ้น
“ดี.” โจวเจ๋อบอกว่าเขาขาดแคลนเงิน
ไอ้คนไม่ได้เรื่องซูเล่อมีเงินใน Airpay WeChat ไม่ถึงสองร้อยหยวนบวกกับเงินหนึ่งพันหนึ่งร้อยที่ฆาตกรมอบให้ กล่าวคือทรัพย์สินทั้งหมดของโจวเจ๋อมีน้อยกว่าหนึ่งพันสามร้อยหยวน
ทรัพย์สินทั้งหมดของโจวเจ๋อถูกยกให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไปหมดแล้วดังนั้นเขาจึงไม่มีทรัพย์สินใดๆเหลืออยู่ในโลก
“ เงินของฉันอยู่ในชั้นของตู้ที่บ้านมันเป็นตู้เก่าๆทาสีเหลือง มีเงินอยู่ในนั้น 30000 หยวน นอกจากนี้ยังมีปิ่นหยกและสร้อยข้อมือหยกที่แม่ของฉันมอบให้ตอนแต่งงาน
ฉันไม่รู้ว่ามันมีมูลค่าเท่าไหร่แต่น่าจะขายได้หลายพันหยวน ฉันกำลังจะจากไปเร็วๆนี้แต่ไม่ได้บอกลูกชาย ฉันกลัวว่าพวกเขาจะขายบ้านทิ้งโดยไม่ทันได้เอาเงินออกมา “
โจวเจ๋อพยักหน้า “ผมขอครึ่งนึง”
ใบหน้าของหญิงชราเต็มไปด้วยความคับแค้นและไม่ยินยอม แต่ในที่สุดเธอก็พยักหน้า “ตกลง”
หญิงชรารู้ว่าหากไม่มีข้อความจากโจวเจ๋อลูกชายของเธออาจไม่สามารถหาทรัพย์สินเหล่านั้นพบ
………………
เมื่อออกจากโรงพยาบาลโจวเจ๋อนั่งแท็กซี่ตรงไปยังสถานที่ที่เรียกว่า “เมืองซิงตง” ในเขตถงโจวซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสนามบินของตงเฉิง
โจวเจ๋อไปที่สำนักงานทะเบียนเพื่อสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้และได้ทราบว่า หญิงชราถูกนำส่งโรงพยาบาลและเสียชีวิตจากการช่วยเหลือที่ไม่ถูกต้อง จากนั้นครอบครัวก็ทิ้งผู้ตายไว้ในโรงพยาบาลมิหนำซ้ำพวกเขายังค้างค่ารักษาพยาบาลอีกด้วย
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาโจวเจ๋อก็มาที่เมืองและพบหมู่บ้านตามคำอธิบายของหญิงชรา
บ้านเป็นอาคารสองชั้นที่สร้างขึ้นด้วยตัวเอง มันเป็นบ้านที่มีสภาพทรุดโทรม
เมื่อโจวเจ๋อมาที่นี่เขาพบว่ามีคนงานหลายคนกำลังรื้อบ้านอยู่
โจวเจ๋อเดินเข้ามาและยื่นบุหรี่ให้กับคนงานคนหนึ่ง “ใกล้จะวันปีใหม่แล้วทำไมยังยุ่งอยู่?”
“วันปีใหม่นั่นแหละถึงได้ค่าแรงเยอะหน่อย” ช่างคนนั้นตอบด้วยรอยยิ้ม
“ ห้องนี้มีอะไรเหรอ?” โจวเจ๋อถามและมองเข้าไปข้างใน เขาเห็นคนงานสองคนกำลังทุบทำลายพนังของบ้าน ตู้สีเหลืองที่หญิงชราบอกหายไปหมดแล้วไม่มีแม้กระทั่งม้านั่งตัวเล็กๆ
“ แม่ของพวกเขาตายไปแล้วเธอเคยอยู่บ้านคนเดียวตอนนี้พวกเขาต้องการที่จะทุบที่นี่ทิ้งเพื่อสร้างขึ้นใหม่” นายช่างคนนั้นเอ่ยพร้อมกับจุดบุหรี่ เขายิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ดูสิคนที่เพิ่งเดินมาหน้าบ้านคือพี่ชายคนโตของพวกเขา”
โจวเจ๋อมองไปและพบชายที่มีผมสีขาวซึ่งมีรอยพกช้ำเต็มใบหน้า
“ พี่น้องห้าคนต่อยตีกันเพื่อแย่งชิงเงินที่เหลืออยู่ของแม่พวกเขาเลวร้ายมากเกินไป ได้ยินว่าแม้แต่ศพของแม่ก็ยังอยู่ที่โรงพยาบาลโดยที่พวกเขาไม่คิดจะจ่ายค่ารักษาด้วยซ้ำ”
“ แล้วของในบ้านหญิงชราล่ะ” โจวเจ๋อเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ จากคำบอกเล่าของหญิงชรามีเงินเก็บอยู่ในนั้นถึง 30000 หยวนแม้แต่กำไลข้อมือรวมทั้งปิ่นปักผมก็น่าจะมีมูลค่าหลายแสนหยวน “
” ในตอนที่แม่ของพวกเขาเข้าโรงพยาบาลพวกเขาก็แอบขายมันไปหมดแล้ว”
โจวเจ๋อหัวเราะทั้งน้ำตา ลูกชายทั้ง 5 ของหญิงชรานั้นเป็นคนที่เลวร้ายที่สุดที่เขาเคยเจอมาในโลก
ตอนนี้โจวเจ๋อรู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อยเขาไม่มีเงินมันเป็นปัญหาใหญ่จริงๆ เขาไม่เต็มใจที่จะใช้ความสามารถพิเศษของเขาในการหาเงิน ครั้งสุดท้ายที่เขาใช้มันช่วยเหลือเด็กผู้หญิงคนนั้นเขาแทบจะเอาตัวไม่รอด
โจวเจ๋อไม่รู้ว่ามันเกี่ยวข้องกันหรือไม่แต่เขาคิดว่าเขาไม่ควรประมาทจะดีกว่า
เขารู้ว่าเขาไม่ใช่มนุษย์แต่ทุกคนในโลกคิดว่าเขาเป็นมนุษย์ เขาจึงไม่ควรทำอะไรเตะตาคนที่กำลังตามหาเขา
แต่เขาจะหาเงินได้ยังไง?
ตอนนี้โจวเจ๋อต้องการเงิน เขาไม่ต้องการที่จะรีดไถครอบครัวของ”ภรรยาตามกฎหมาย” อย่างน้อยเขาต้องซื้อตู้แช่ขนาดใหญ่ให้กับตัวเอง?
ไม่งั้นเขาคงต้องวิ่งไปที่ห้องเก็บศพของโรงพยาบาลทุกวันเพื่อนอนหลับ?
แต่ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเขาก็ดังขึ้น โจวเจ๋อหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมามองและเห็นว่าเป็นเบอร์แปลกๆเขาจึงกดรับ “สวัสดี”
“พี่ใหญ่ของมาถึงอย่างปลอดภัยแล้วคุณจะมาตรวจสอบด้วยตัวเองเมื่อไหร่ออเดอร์ครั้งนี้แน่นมาก” ชายที่อยู่อีกด้านของโทรศัพท์ลดเสียงลงและกล่าวอย่างระมัดระวัง
โจวเจ๋ออ้าปากค้าง ในเวลาเดียวกันภาพของซูเล่อก็ผุดขึ้นมาในใจของเขา
