115 – เปิดร้านใหม่ด้วยความยินดี
แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายในการตกแต่งและค่าเช่าร้านของโจวเจ๋อล้วนแล้วแต่เป็นเงินของไป๋อิ่งและซูชิงหลาง
ซูชิงหลางให้เงินครึ่งหนึ่งและส่วนที่เหลือเป็นเงินจากไป๋อิ่งแน่นอนว่าซูชิงหลางกำลังจะ “กึ่งเกษียณ” เขาวางแผนที่จะขายกาแฟในร้านหนังสือเพื่อใช้ชีวิตอย่างขี้เกียจไปเรื่อยๆเท่านั้น
วิธีเดียวที่จะสร้างรายได้คือต้องพึ่งพาศักยภาพในการหาลูกค้าของโจวเจ๋อเท่านั้น โชคดีที่เขาไม่เคยสงสัยเกี่ยวกับความสามารถในการทำเงินของโจวเจ๋อ
ร้านใหม่ตั้งอยู่ที่ถนนสายใต้ มีการจราจรหนาแน่นและติดขัด
ตราบใดที่โจวเจ๋อพัฒนาความเป็นมืออาชีพไม่กลัวที่จะทนต่อความยากลำบากและไม่กลัวที่จะนอนดึกเพื่อส่งผีเหล่านี้ไปนรก
การหาเงินจำนวนมากไม่ควรเป็นปัญหาใหญ่ ตอนนั้นทุกคนจะนั่งยองๆอยู่หน้าร้านหนังสือเพื่อเผาเงินกระดาษรอคนมาหย่อนกระเป๋าเงินไว้ที่พื้น แม้แต่ค่าบริการธนาคารก็ยังไม่ต้องเสียแม้แต่แดงเดียว
โทนสีโดยรวมของร้านหนังสือดูนุ่มนวลและมืดครึ้ม และชั้นหนังสือด้านในไม่ได้จัดวางในลักษณะที่หนาแน่นมาก หนังสือพิมพ์และนิตยสารที่มีการอัพเดทค่อนข้างเร็วจะเรียงต่อกัน
นิยายก็เรียงเป็นแถวและหนังสือจริงจังอื่นๆก็อยู่ในพื้นที่แยกต่างหาก สำหรับสื่อการสอนและสิ่งอื่นๆโจวเจ๋อขายทิ้งในราคาขยะหมดแล้ว
ร้านหนังสือมีชั้นสองซึ่งแบ่งออกเป็นสามห้องนอนและหนึ่งห้องน้ำซึ่งเป็นพื้นที่ใช้สอยของทุกคน
วันแรกของการเปิดร้าน ไม่มีดอกไม้ไฟ ประทัด หรืออะไรทำนองนั้น ทุกอย่างดูเรียบง่ายและสงบสุข นักพรตชราทำความสะอาดกับไป๋อิ่งอย่างขยันขันแข็ง
โจวเจ๋อนั่งอยู่ที่ด้านหลังของบาร์และลิ้มรสค็อกเทลที่ทำโดยซูชิงหลางหลังจากจิบแล้วเขาก็วางแก้วลง
ลิงน้อยหยิบแก้วของตัวเองขึ้นมาจิบเบาๆ จากนั้นมันก็รู้สึกว่ามันยากมากที่จะดื่มต่อและพูดไม่ออก
ถังซืออยู่คนเดียวในห้องนอนชั้นบน เธอเป็นคนเก็บตัวเป็นอย่างมาก ถ้าเธอโอเคเธอสามารถอยู่ในห้องได้ทั้งวันโดยไม่รู้สึกเบื่อ
เมื่อทุกอย่างพร้อมและพวกเขาทุกคนพร้อมเตรียมรับแขกยามค่ำคืนแล้วท้องฟ้าก็มืดลง ไป๋อิ่งถือป้ายประกาศไปแขวน บนป้ายมีใจความว่า”ช่วงดึก” แล้วกระโดดลงปรบมือยืนยันว่ามันอยู่ในตำแหน่งที่น่าพอใจ
ร้านหนังสือยังคงทำธุรกิจเกี่ยวกับคนตายและธุรกิจของคนเป็นถือได้ว่าเป็นโบนัสเท่านั้น
ท้ายที่สุดแล้วก็มี “ร้านหนังสือตงเฉิง” อยู่ไม่ไกลจากถนนสายใต้ ซึ่งเป็นร้านหนังสือขนาดใหญ่ที่เชี่ยวชาญด้านการขายหนังสือจริง ถ้าจะแข่งกับมันมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้จริงๆ
โจวเจ๋อจำได้ว่าตอนที่เขายังเป็นเด็ก “ร้านหนังสือตงเฉิง” เป็นตัวแทนร้านหนังสือที่ทรงอิทธิพลที่สุดในตงเฉิง
อย่างไรก็ตาม ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ด้วยการบีบอัดและภาวะถดถอยของตลาดหนังสือทางกายภาพอย่างต่อเนื่อง ร้านหนังสือตงเฉิงจึงได้ลดพื้นที่ธุรกิจลงด้วย
พูดได้เลยว่าความนิยมของโทรศัพท์มือถือและการอ่านหน้าจอทำให้คนส่วนใหญ่ลืมนิสัยการอ่านหมึกและกระดาษไปแล้ว
ทุกอย่างเรียบร้อย เป็นไปตามแผน และจากนั้นก็เป็นธุรกิจ
ตามความเป็นจริงธุรกิจเป็นไปอย่างราบรื่นว ตั้งแต่เปิดร้านอย่างเป็นทางการ เวลา 19.00 น. จนถึงปัจจุบัน มีแขกหลายกลุ่ม แต่ทั้งหมดเป็นพวกที่มาอาศัยนั่งดื่มกาแฟแล้วพักผ่อนพูดคุยกัน
เมื่อผู้คนที่มีชีวิตเข้ามา โจวเจ๋อก็ไม่เคลื่อนไหวปล่อยให้ซูชิงหลางเป็นคนทักทายและรับรองแขกแทน
เป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง หลังจากลูกค้าหมดไปซูชิงหลางก็ดื่มน้ำหนึ่งคำและมองไปที่โจวเจ๋อซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกและสั่นหัวตลอดเวลา เขารู้สึกว่านี่เป็นความไม่ยุติธรรมเลย!
“เหล่าโจว ฉันคิดว่าพวกเราสามารถติดป้ายไม่อนุญาตให้คนที่ยังมีชีวิตอยู่เข้ามา คุณคิดอย่างไร?”
“แล้ววันรุ่งขึ้นกรมการค้าภายในจะมาตรวจสอบร้านเรา” โจวเจ๋อไม่ลังเลที่จะปฏิเสธข้อเสนอของซูชิงหลาง
“แต่ฉันรู้สึกเหนื่อยกว่าเปิดร้านก๋วยเตี๋ยวอีก” ซูชิงหลางดูเศร้า
ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาเปิดร้านก๋วยเตี๋ยว มีคนไม่มากนักที่ไปทานในร้านจริงๆ คำสั่งซื้อส่วนใหญ่เป็นแบบซื้อออนไลน์ เขาแค่ต้องการพักผ่อนและปิดซอฟต์แวร์สั่งซื้อ
แต่ตอนนี้มีคนเข้ามาไม่หยุดและเขาไม่สามารถผลักลูกค้าพวกนั้นออกไปได้
“เห็นไหม มันรายได้กำลังจะมาอีกแล้ว”
โจวเจ๋อมองออกไปนอกประตู
ดูเหมือนว่าเหตุผลที่แท้จริงคือสถานที่ ธุรกิจจริงๆของวันนี้กำลังจะมาในเร็วๆนี้
หญิงชราคนหนึ่งเข้ามาที่ประตูโดยพิงไม้ค้ำยัน เธอผอมและเหี่ยวเฉาเล็กน้อย ดวงตาของเธอเบิกกว้าง และเธอดูเหมือนเพิ่งขึ้นมาจากหลุมศพ
หญิงชรามีความขุ่นเคืองเล็กน้อย ซึ่งหมายความว่าเธอยังคงมีเรื่องติดใจอยู่บ้าง ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถไปนรกหรือไปเกิดใหม่ได้
แต่คำร้องทุกข์ของเธออยู่ห่างไกลจากวิญญาณชั่วร้าย ซึ่งเธอยังคงเป็นผีประเภท “ไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์”
“เตรียมตัว” โจวเจ๋อกล่าวกับซูชิงหลาง
ซูชิงหลางไม่ได้คัดค้านเรื่องนี้เพราะความความขมขื่นและความเหนื่อยล้า ที่จริงแล้วการเตรียมอาหารให้คนที่จะลงนรกเป็นคำแนะนำของเขา
เขาคิดว่าการกระทำของโจวเจ๋อ ในการส่งผีลงนรกโดยตรงนั้นเรียบง่ายและหยาบคายเกินไป ดังนั้นร้านของพวกเขาควรมีลูกเล่นมากกว่านี้
เขาจึงแนะนำว่าก่อนที่จะส่งคนลงนรก เขาควรทำอาหารและส่งของขวัญให้พวกเขา แล้วพวกเขาจะได้เก็บธนบัตรเพิ่ม
เหมือนกับว่านอกจากตั๋วหนังแล้ว ยังมีรายได้มหาศาลจากการขายโค้กและป๊อปคอร์นในโรงหนังอีกด้วย
อาหารจานนี้เรียบง่ายมาก บนจานมีเพียงหัวไชเท้าแห้ง ถั่วลิสง ข้าวชามที่มีตะเกียบคู่หนึ่ง และเหล้าจีนอีกถ้วย
นี่เป็นของสำเร็จรูปทั้งหมด แน่นอนว่าไม่มีทางที่พวกเขาจะลงทุนมากกว่านี้
นักพรตชราจัดโต๊ะเล็กๆและเก้าอี้พร้อมกับดึงม่านขึ้นเพื่อบังวิวจากภายนอก มิเช่นนั้นลูกค้าท่านอื่นจะตกใจหากเข้ามา
นี่เป็นช่องเล็กๆ สำหรับผีโดยเฉพาะ
โจวเจ๋อเข้ามาพร้อมกับถ้วยในมือและพูดกับหญิงชราว่า
“ได้โปรดนั่งลงทานอาหาร”
หญิงชราลังเลเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธอกลัวเรื่องอื่นแต่เธอกลัวโจวเจ๋อมากกว่า ปัจจุบันเธอทำได้เพียงนั่งลงอย่างมีสติเท่านั้น
ซูชิงหลางยื่นขวดน้ำให้กับนักพรตชราเป็นคนให้บริการในครั้งนี้
บอกตามตรงการเจอผีแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับนักพรตชรา ชั่วขณะหนึ่งเขารู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะนึกถึง*เจ้านายที่ยังอยู่ในเฉิงตู
แต่โชคดีที่เจ้านายของเขาบอกว่าสิ้นเดือนนี้จะกลับมาแล้ว
ไป๋อิ่งก็นั่งลงกับม้านั่งตัวเล็กเช่นกัน หญิงชราอายเล็กน้อยเพราะว่าตรงหน้าเธอตอนนี้มีทั้งซอมบี้ ผี นักพรตผู้ลึกลับ
ความขุ่นเคืองที่รายล้อมรอบกายของเธอหายไปจนหมดสิ้นเหลือเพียงความกลัวและความอายเท่านั้น
“ทานอาหารแล้วก็เดินทาง”
โจวเจ๋อกระตุ้น
หญิงชรายิ้ม ก้มศีรษะลงและเริ่มกิน
“ป้าครับ ป้าตายยังไงครับ” นักพรตชราเริ่มถามในเวลานี้
นักพรตชราเป็นคนกระตือรือร้น แม้จะแก่แต่ก็ช่างพูดช่างจา
เขายังคุยกับลิงน้อยถึงวิธีที่เขาปราบปีศาจเมื่อ 500 ปีก่อน และปราบปรามลิงตัวใหญ่ที่ตีนเขาห้านิ้ว ลิงก็เออออไปกับเขาด้วย
ตราบใดที่นักพรตซื้อขนมให้ ลิงก็สามารถนั่งฟังนักพรตในยามบ่ายและโบกมือคัดค้านเป็นครั้งคราว:
“ZZVXvbcc!”
นักพรตกำลังสับสน เขารู้ว่าหญิงชราพูดภาษาถิ่นดังนั้นเขาจึงมองไปที่โจวเจ๋อ
“ป่วยตาย” โจวเจ๋อแปล
ภาษาตงเฉิงค่อนข้างแตกต่างจากภาษาแมนดาริน
“อย่างนี้ไม่ได้นะป้า ถึงเป็นผีก็ต้องเรียนพูดจีนกลางให้ได้ไม่งั้นตกนรกไปป้าจะลำบาก คิดดูมีคนมากแค่ไหนบนเส้นทางหวงเฉวียนมันยากสำหรับป้าที่จะหาคนที่สามารถพูดภาษาตงเฉิงได้ “
นักพรตชราเตือนฉันอย่างใจดี
