133 – หุ่นเชิด
มือกระดูกขาวที่มีเปลวไฟเย็นยะเยือกแทงทะลุผ่านร่างกายของเด็กหญิงตัวน้อยและทิ้งหลุมขนาดใหญ่ไว้ มันเป็นหลุมขนาดใหญ่ที่กําลังลุกไหม้
เด็กหญิงตัวน้อยทําได้เพียงหันกลับมาดูบาดแผลของวิญญาณตัวเองด้วยใบหน้าที่มืดมิด จากนั้นเธอพยายามแลบลิ้นที่ยาวเหยียดของเธอออกมาเสียบาดแผลไม่ให้พลังคําสาปลุกลามอย่างรุนแรง
ในตอนแรกพวกเขาต้องการประหยัดพลังงานเพราะพวกเขารู้ว่าคนที่หลบหนีจากนรกคนนี้ มีความสามารถที่มหัศจรรย์
แต่พวกเขาก็เชื่อมั่นว่าพวกเขาสามารถจัดการกับคนผู้นี้ได้ในค่ำคืนนี้อย่างแน่นอน เพราะ พวกเขเตรียมที่จะจัดการชายคนนี้มานานกว่า 2 เดือนแล้ว
2 เดือนไม่ถือว่ายาวนานเกินไป แต่สําหรับใครบางคนที่ต้องดิ้นรนหลบหนีท่ามกลางความเป็นตายมันเปรียบเสมือนความยาวนานตลอดชีวิต
ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็เผชิญหน้ากันอีกครั้ง!
แมวที่มีขนสีขาวราวกับหิมะ เป็นแมวสีขาวที่ละเอียดอ่อนและบริสุทธิ์ที่สุดในโลก แต่เงาของมันเป็นสีดําและไม่ได้มีลักษณะของแมวแม้แต่น้อย
ตอนนี้เงาของมันครอบคลุมไปทั่วห้องกระจายคําสาปและความสิ้นหวังเข้าหาทุกคน!
ดวงตาของเหลียงชวนนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงทอประกายลึกล้ำสร้างความกดดันทําให้ผู้คนหายใจไม่ออก
หากสังเกตดีๆจะพบว่าดวงตาของเขามีลักษณะเดียวกันกับแมวสีขาวตัวนั้น หากมองเข้าไปจะพบโครงกระดูกมากมายนับไม่ถ้วนอยู่ภายใน นี่เป็นภาพที่ลึกที่สุดและน่ากลัวที่สุดของนรก
แมวตัวนี้ไม่ใช่ภูตผีธรรมดา แต่มันคือสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในส่วนลึกที่สุดของนรก เป็นจุดหมายปลายทางของคนที่ชั่วช้าที่สุดในโลก!
มันคือชูร่า ราชาของขุมนรกที่ลึกที่สุด
“เหมียว!”
ในเวลานี้เหล่ายมทูตที่ออกมาตามล่าเหลียงชวนคิดว่าตัวเองกลับสู่นรกอันมืดมิดแล้วซะอีก
ในโลกแห่งนี้พวกเขาคือสิ่งมีชีวิตลึกลับที่ล่องลอยไปทั่วโลกสร้างเรื่องราวที่แปลกประหลาดพวกเขาไม่มีความแตกต่างจากเซียนบนสวรรค์
แต่เมื่อพวกเขาอยู่ในนรกพวกเขาก็เป็นเพียงพนักงานระดับล่าง ที่ไม่มีนัยยะสําคัญต่อแมวตัว นี้แม้แต่น้อย
ในเวลาเดียวกับที่แมวสีขาวส่งเสียงร้อง ดวงตาสีแดงเข้มของเหลียงชวนก็ค่อยๆมีเลือดไหลออกมา
ตอนนี้เพื่อนของเขาแทบจะตายไปหมดแล้ว ดังนั้นเขาต้องมีคํากล่าวให้กับทุกคน เขาต้องล้างแค้นให้กับทุกคนที่ถูกคนพวกนี้ ‘ฆ่าตาย’
สิบนิ้วของเหลียงชวนสั่นไหวอีกครั้ง นิ้วที่ซีดและเรียวยาวกําลังเคลื่อนไหวไปตามจังหวะคล้ายกับว่าเขากําลังบรรจงดีดตัวโน้ต
เพียงแต่ว่าน่าเสียดายที่ผู้ชมทั้งหมดจะต้องตายเมื่อเพลงนี้จบลง!
‘พวกแกจะจับฉัน พวกแกข่มเหงเพื่อนๆของฉัน พวกแกคิดว่าสิ่งที่พวกแกทํานั้นถูกต้อง
พวกแกหยิ่งผยอง มองว่าพวกเราเป็นมดแมลงที่พวกแกจะบดขยี้ได้ตลอดเวลา พวกแกคิดว่าตัวเองเหนือกว่าแม้กระทั่งมาดักฆ่าฉันอยู่ที่บ้านของฉันเอง
แล้วทําไมตอนนี้ทุกคนถึงไม่แสดงความเย่อหยิ่งจองหองเหมือนเมื่อสักครู่ !
พวกแกกรีดร้อง
พวกแกเจ็บปวด
พวกแกตื่นตระหนกเหมือนกับคนที่พวกแกเคยฆ่า? และฉันสัมผัสได้ว่าพวกแกหวาดกลัว!’
สิบนิ้วไขว้กัน ความถี่ของการสั่นเร็วขึ้นเป็นสองเท่า โน้ตแห่งความตายหลั่งไหลออกมาและยมทูตเหล่านั้นเริ่มฆ่ากันเอง
ตั้งแต่วินาทีที่เหลียงชวนเข้ามาที่นี่ แมวสีขาวก็ทําการควบคุมทุกคนไม่หมดแล้ว
ผีทุกตัวเมื่อยืนอยู่ต่อหน้าเหลียงฉวนกลายเป็นหุ่นเชิดของเขาอย่างรวดเร็ว
เขาสามารถเคลื่อนไหวอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ เขาสามารถเล่นอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ เขาสามารถทําอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ นี่คือสิ่งที่คนพวกนี้สมควรได้รับ!
‘พวกแกบอกว่าฉันทําตัวเป็นผู้พิพากษาและนั่นคือความผิดใหญ่หลวง ถ้าเช่นนั้นฉันก็จะพิพากษาชีวิตของพวกแกทุกคน!’
ที่มุมร้านเด็กหญิงตัวน้อยตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว เธอจ้องมองไปยังเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ และเธอเห็นว่าเพื่อนร่วมงานของเธอที่อยู่ข้างหน้ากําลังฆ่ากันอย่างบ้าคลังและไร้ความปราณี
เธอเห็นว่าดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยสีแดง เธอเห็นว่าชายที่พวกเธอกําลังตามล่ายืนจ้องมองทุกคนด้วยดวงตาสีแดงฉานพร้อมกับมีโลหิตไหลออกมา!
แต่ถึงจะอย่างนั้นเขาก็มีรอยยิ้มสดใสอยู่บนใบหน้า
สถานการณ์ของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง นี่มันความฝันชัดๆ
เธอคิดว่าเธอกําลังฝันไปแน่ๆ ใช่! สิ่งนี้มันไม่จริง เรื่องแบบนี้จะเป็นความจริงไปได้อย่างไร?
ถ้าโจวเจ๋ออยู่ที่นี่และเห็นฉากที่เด็กหญิงตัวน้อยกําลังหวาดกลัวจนถึงขีดสุด เขาจะต้องรู้สึกผิดหวังอย่างแน่นอน เด็กหญิงตัวน้อยคือภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา
แต่ในเวลานี้เธอแสดงออกถึงความหวาดกลัวไม่แตกต่างจากเด็กหญิงวัย 4-5 ขวบแม้แต่น้อย
เธอขดตัวอยู่ที่นั่น ร่างกายเธอสั่นเทาอย่างไม่อาจควบคุม
น่าเสียดายที่โจวเจ๋อไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นเขาคงเปิดกระโปรงเธอดูแล้วว่าเธอนี่เล็ดออกมาหรือเปล่า
แน่นอนว่าในตงเฉิงซึ่งอยู่ห่างจากเฉิงตูมากกว่า 2,000 กิโลเมตร โจวเจ๋อก็ใช่ว่าจะไม่สามารถสัมผัสได้ถึงสถานการณ์ที่รุนแรงจากฝังนั้น
ฝ่ามือขวาของเขาซึ่งเป็นตําแหน่งของเครื่องหมายกุญแจนรกรู้สึกร้อนฉ่าอยู่ตลอดเวลา ซึ่งมันแทบจะทําให้เขาทนไม่ได้ เขาทําได้เพียงกําหมัดแน่นเท่านั้น
แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่นแต่โจวเจ๋อมั่นใจว่าเด็กหญิงตัวน้อยและพรรคพวกของเธอจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลําบาก
ในเวลานี้กุญแจที่เธอทิ้งไว้กับเขาครึ่งเริ่มเกิดความสมบูรณ์มากขึ้นเรื่อยๆ นั่นย่อมแสดงว่าเธอสูญเสียความสามารถในการควบคุมมันแล้ว!
โจวเจ๋อกําลังรอคอยให้กุญแจกลายเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์ และนั่นมันจะหมายความว่าเด็ก หญิงตัวน้อยไม่มีทางกลับมาที่นี่อีกแล้วตลอดกาล!
‘ใบรับรองอยู่ในมือของฉัน กุญแจก็อยู่ในมือของฉันแล้ว ต่อให้เธอกลับมาได้เธอก็เป็นเพียงแค่ ผีตัวเล็กๆเท่านั้น’
ที่เฉิงตูภายในถนนเก่าเกิดความวุ่นวายอย่างสมบูรณ์
เมื่อเห็นฉากที่บ้าคลั่งอยู่ตรงหน้า เหลียงชวนก็หัวเราะอย่างมีความสุข เขาหัวเราะไม่หยุดราวกับว่าสิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้เป็นเรื่องน่าตลกที่สุดในโลก
เลือดยังคงไหลออกมาจากดวงตาของเขาตลอดเวลาในขณะที่นิ้วของเขาก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วมากยิ่งขึ้น ท่วงทํานองของบทเพลงก็ถูกเร่งให้เร็วขึ้นเช่นกัน
ในเวลานี้ร่างกายของแมวสีขาวถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดง แต่มันยังคงกัดฟันทําหน้าที่ของตัวเองต่อไป มันเป็นสหายของเหลียงชวนมันตั้งใจแล้วว่าจะต้องช่วยเหลือเขาจนถึงที่สุด
ดวงตาของเหลียงชวนไม่สามารถมองเห็นได้อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงเบ้าตาที่ว่างเปล่าร่างกายของเขาซีดเซียวเหมือนกับว่าของเหลวทั้งหมดในร่างถูกดึงออกไป
แต่เขายังคงมีความมุ่งมั่น เขาต้องฆ่าคนพวกนี้ให้ได้ต่อให้เขาจะตายก็ตาม
“เมื่อข้าไปนรกข้าจะดื่มความขุ่นข้องของน้ําพุ เมื่อข้าไปนรกข้าจะแบกรับคําสาปแช่งไม่รู้จบของน้ําพุ เมื่อข้าไปนรกข้าจะเผชิญกับความมืดและความสิ้นหวัง”
เสียงสวดดังมาจากเหลียงชวน มันกระตุ้นให้ผู้พิทักษ์ภูติผีพวกนั้นต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่ง บางคนแทงอาวุธของตัวเองเข้าใส่ร่างกายของสหายไม่หยุด
มีวิญญาณที่แหลกสลายมากขึ้นเรื่อยๆ
มีเสียงกรีดร้องโหยหวน มีเสียงคําราม
พวกเขารู้ดีว่าตัวเองกําลังทําอะไรอยู่ แต่พวกเขาไม่สามารถต่อต้านได้ นั่นคือส่วนที่น่ากลัวที่สุดของเรื่องนี้!!
พวกเขาหยุดไม่ได้ พวกเขาสูญเสียการควบคุมของร่างกายตัวเองไป พวกเขาทําได้เพียงจ้องมองไปยังดวงตาของสหายที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังหลังจากที่ถูกพวกเขาสังหารลงกับมือ
ณ เวลานี้ ดูเหมือนพวกเขาจะรู้สึกจริงๆว่าชายที่พวกเขาตามล่าและกล่าวหาว่าเขาทําตัวเป็นผู้พิพากษาคนนี้จะเป็นผู้พิพากษาที่แท้จริง
ตอนนี้เขากําลังพิพากษาชีวิตของทุกคน!
แต่ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงยุคปัจจุบันมีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่ลงมือสังหารภูตผีคนอื่นๆ มีครั้งไหนที่พวกเขาจะต้องเผชิญกับความทรมานและความสิ้นหวังแบบนี้?
