148 – คุณมีประจําเดือนหรือเปล่า
หวังเค่อแนะนําให้เล่นโป๊กเกอร์ โจวเจ๋อไม่ได้ปฏิเสธ ไปวิ่งไม่สนใจเรื่องนี้ แม้ว่าเหล่าเต่รู้สึกตื่นเต้น แต่คนสองคนไม่สามารถเล่นโป๊กเกอร์ได้ พวกเขาจึงต้องยอมแพ้
ในท้ายที่สุดหวังเค่อนําเคสของผู้ป่วยออกมาทําศึกษาโดยตรง และเริ่มงานของเขาอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้รู้สึกกลัวฆาตกรคนนั้นแม้แต่น้อย
โจวเจ๋อมองไปที่ “พี่ชาย” ของเขาที่เติบโตขึ้นมาในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าด้วยกัน ราวกับว่าเขาเห็นตัวเองในอดีต
แม้กระทั่งก่อนตายเขายังคงสนุกกับงานของตัวเอง เขารู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่เงินเดือนออกมันเป็นเหมือนการสะสมเมล็ดพืชของพวกกระรอก
แต่ว่าเขาไม่ได้ทํางานมานานแล้ว
นอกหน้าต่างก็เริ่มมีแสงสว่าง ค่ําคืนที่ผ่านไปแบบนี้ ผีดิบตัวนั้นไม่ได้มาไม่มีใครเคาะประตูหรือทําให้หน้าต่างแตก คืนนี้มันช่างเงียบสงบ
โจวเจ๋อรออยู่สักครู่จนกระทั่งเช้า จากนั้นเขาค่อยลุกขึ้น
“คงไม่มีอะไรแล้ว ผมขอกลับก่อน”
หวังเค่อไม่ได้ขอให้โจวเจ่ออยู่ที่นี่ต่อเพื่อปกป้องเขา เขาก้มศีรษะลงและทํางานของตัวเองต่อไป เมื่อโจวเจ๋อจากไป เขาก็เงยหน้าขึ้นและยืดออกเล็กน้อยอย่างเหน็ดเหนื่อย เขายิ้มให้โจวเจ๋อ
“กินข้าวเช้าก่อนแล้วค่อยกลับ”
เหล่าเต่อยากจะพยักหน้าแต่เมื่อเขามองหน้าของโจวเจ๋อเขาก็รีบหุบปากอย่างรวดเร็ว
สําหรับเหล่าเต้ เขาพอใจกับรสชาติอาหารของครอบครัวหวังเป็นอย่างยิ่ง มันละเอียดอ่อน และปราณีตเขาผู้ซึ่งกินอาหารแบบลวกๆโดยมุ่งเน้นที่ความอิ่มเท่านั้นจึงรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก
“อย่าเลย ช่วงนี้ผมยุ่งๆ”
โจวเจ๋อมีทัศนคติที่ห่างไกลต่อทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับ “การกิน” ของครอบครัวหวัง
เหล่าเต่รู้สึกผิดหวัง อันที่จริงเมื่อวานแม้ว่าเขาจะค่อนข้างกินไปเยอะแต่เขาก็ยังไม่อิ่ม
ในเวลานี้ ภรรยาของหวังเค่อก็ลงมาจากบันไดชั้น 2
เธอสวมชุดนอนสีดํา เนื่องจากมีแขกอยู่ในบ้าน เธอจึงมีเสื้อคลุมสีขาวทับอีกชั้นไว้ แต่ก็ยังพอจะมองเห็นร่างที่สวยงามของเธอได้
ผู้หญิงที่อยู่ในช่วงวัย 30 แบบเธอนั้นเปรียบเสมือนกับดอกไม้ที่เบ่งบานอย่างเต็มที่ ไปยิ่งยืนอยู่ข้างโจวเจ๋อ เธอเอื้อมมือออกไปแล้วดึงแขนของโจวเจ๋ออย่างแผ่วเบา
เมื่อโจวเจ๋อมองไปในทิศทางสายตาของไปอิง เขาก็มองเห็นรอยเส้นสีแดงบนขาซ้ายและน่องของภรรยาหวังเค่อดุจดั่งเลือด ที่ไหลตามเส้นทางของลําธารที่คดเคี้ยว
“ที่รัก เมื่อคืนฉันเข้านอน ฉันเคาะขวดยาทาเล็บ แต่ไม่ได้สังเกต พอตื่นเช้ามา ฉันกลัว แทบตายเมื่อเห็นสีแดงบนพื้น” ภรรยาหวังเค่อมาถึง หวังเค่อก็สัมผัสคางของเธอ
สามีของเธอไม่ได้นอนทั้งคืนดังนั้นเธอลําบากใจเล็กน้อย
“คุณผอมเกินไป ต้องกินให้อ้วนมากกว่านี้รู้ไหม” หวังเค่อตอบด้วยรอยยิ้ม
“อยู่ทานอาหารเช้าด้วยกันก่อนนะคะ”
“ไม่ดีกว่าครับพี่สะใภ้” โจวเจ๋อปฏิเสธอีกครั้ง “เราไปก่อนนะ ถ้ามีอะไรทําก็แวะมาหาผมที่ร้านหนังสือตอนนี้ผมย้ายร้านไปอยู่ที่ถนนทิศใต้แล้ว”
ความหมายของโจวเจ๋อนั้นชัดเจนว่าต้องการให้หวังเค่อไปหลบภัยที่ร้านของเขา
นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่โจวเจ๋อสามารถทําได้ เขาไม่สามารถอยู่ที่บ้านของหวังเค่อได้ตลอด 24 ชั่วโมงเพื่อปกป้องเขา นอกจากนี้ วันนี้เป็นเทศกาลเชงเม้ง ร้านหนังสือควรจะต้องเปิดเพื่อต้อนรับกิจการที่ดี
เขารู้ว่าวันนี้ร้านหนังสือของเขาจะมีลูกค้ามากมายดังนั้นเขาจําเป็นต้องเปิดร้านเพื่อต้อนรับคนพวกนั้น
เขาปฏิเสธการกินอาหารเช้าที่บ้านของหวังเค่อพวกเขาจึงเดินออกจากวิลล่าหลังนี้และมุ่งหน้าสู่ที่ด้านหน้าของหมู่บ้านเพื่อเรียกแท็กซี่
เมื่อออกไปโจวเจ๋อก็หยุดและมองกลับไปที่ระเบียง
ลูกสาวของหวังเค่อควรจะยังหลับอยู่ ตอนนี้เป็นวันหยุดเทศกาลเชงเม้ง เธอไม่ต้องไปโรงเรียน
ในความเป็นจริงเด็กหญิงตัวน้อยไม่ควรจะกลับมาได้อีกแล้ว หากว่าเธอกลับมาได้ความปลอดภัยของหวังเค่อก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร
“เจ้านาย นั่นยาทาเล็บจริงหรือ” ไป๋อิ่งถามในขณะที่เดินตามโจวเจ๋อมาอย่างสงสัย
“อาจเป็นเพราะมีประจําเดือนเธอเลยหาข้ออ้างแบบนั้น”
“…………………” ไป๋อิ่ง
จู่ๆโจวเจ๋อก็นึกถึงคําถาม มองไปที่ไป๋อิ่งเขาพูดว่า
“คุณมีประจําเดือนหรือเปล่า?”
“………” ไป๋อิ่ง
ทั้งสามคนมาที่ประตูชุมชน มันเป็นตอนเช้าดังนั้นที่นี่จึงยุ่งมาก
ไม่ว่าเหตุการณ์ร้ายใดจะเกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้ชีวิตของผู้คนจะดําเนินต่อไป
ชายวัยกลางคนที่มีแขนขาแข็งแรงคุกเข่าลงกับพื้น ถือชามอยู่ในมือกําลังขอทานที่นั่น เขาดูน่าสงสาร เขาสกปรกและเอาแต่พูดว่า “อ่า อ่า” ในปากของเขาเหมือนเป็นใบ้
เมื่อเหล่าเด็ผ่านไป ขอทานก็เอื้อมมือไปคว้ากางเกงของเหล่าเต่า แล้วโบกมือไปที่ขันของตัวเอง ท้ายที่สุดแล้วเหล่าเต่ําก็แต่งตัวเป็นนักบวชเขาควรจะมีจิตเมตตามากกว่าคนอื่น
ขอทานเป็นอาชีพที่ต้องใช้ประสบการณ์อย่างมาก พวกเขารู้วิธีแยกแยะและมุ่งเน้นการเลือกฐานลูกค้าของตนเอง
ใครจะรู้ว่าเลาเต๋จะโบกแขนเสื้อโดยตรงและดึงมือขอทานออกไป ก่อนจะถมน้ําลายใส่หน้าขอทานพร้อมกับตะโกนว่า
“มือเท้าก็ยังมี อายุก็น้อยอาจจะมาขอทาน คุณฉีกหน้าบรรพบุรุษของตัวเองจนหมดแล้ว!”
ในวัยของเขา เขามีสิทธิ์ที่จะพูดสิ่งเหล่านี้
ในช่วงเวลานี้เขาแก่มากแล้วมิหนําซ้ํายังต้องรับใช้ฝีถึงสองคน ดังนั้นในปกติเขาจะประหยัดเงินมาก
เมื่อขอทานได้ยินก็โกรธมาก เขาลุกขึ้นยืนและส่งเสียงกรีดร้องพร้อมกับนอนลงบนพื้นดิ้นทุรนทุราย
ความหมายของเรื่องนี้ชัดเจนอยู่แล้ว ว่าเขาแสร้งทําเป็นถูกทําร้ายเพื่อทําการแบล็คเมล์เอาเงินของเหล่าเต่า
เหล่าเตโกรธมากที่เห็นฉากนี้ เขาเดินไปข้างหน้าต้องการจะกระทบขอทานคนนั้นตรงๆ
แน่นอนผู้คนเริ่มเข้ามาดูรอบๆ ทุกคนมาที่นี่ด้วยทัศนคติที่มีชีวิตชีวา และไม่มีใครพูดหรือแสดงความเห็นใจต่อขอทาน
ทุกวันนี้คนมองว่าอาชีพขอทานนั้นเป็นอาชีพคนโกงชนิดหนึ่ง เป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่จะเห็นอกเห็นใจผู้อ่อนแอ แต่ทุกวันนี้ บางครั้งคนที่ดูเหมือนว่าจะอ่อนแออาจมีชีวิตที่ดีกว่าพวกเขาก็ได้
โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่อยากเสียเวลากับเรื่องนี้จึงบอกให้ไป๋อิ่งจัดการ
ไป๋อิ่งเดินเข้าหาขอทานด้วยสายตามุ่งร้าย ขอทานคนนั้นกระโดดขึ้นยืนพร้อมกับพูดว่า
“ฉันหนาวมากฉัน”
เขาสามารถพูดได้ ทําให้ผู้คนมากมายที่มุงดูอยู่ต่างก็หัวเราะออกมา
หลังจากนั้นขอทานก็ไม่มีใบหน้าเหลืออยู่แล้วเขาจึงรีบวิ่งหนีไป
เหล่าเต๋าถอนหายใจแล้วพูดว่า
“คนบางคนก็สมควรที่จะเป็นคนจนจริงๆ”
โจวเจ่อยิ้ม แต่ไม่ได้บอกว่าเขามองเห็น iPhone X ที่อยู่ในกระเป๋าของขอทาน
ทั้งสามคนรับประทานอาหารเช้าอยู่ที่หน้าชุมชนนั้นก่อนที่ไปกิ่งจะเดินออกไปเรียกรถแท็กซี่
ในเวลานี้ ชายชราผมขาวคนหนึ่งกําลังเดินอยู่ต่อหน้าคนทั้งสาม ชายชราถือถุงผ้าในมือซ้าย และถุงพลาสติกในมือขวา ราวกับว่าเขาเพิ่งกลับจากการช้อปปิ้งที่มือซ้ายของชายชรามีเพียง 2 นิ้วเท่านั้น
เหล่าเต่เห็นฉากนี้จึงเดินเข้าไปหาชายชราแล้วถามว่ามีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า
ชายชราส่ายหัวและตอบว่าไม่
เหล่าเต๋าบอกว่า
“พี่ครับ ไม่เป็นไรครับ บ้านอยู่ในหมู่บ้านนี้หรือเปล่าเดี๋ยวผมจะเดินไปส่ง”
แต่ชายชรายังคงยืนกรานและสายหัวเพื่อแสดงว่าเขาสามารถทําสิ่งต่างๆของตัวเองได้ เขาสามารถทําได้ด้วยตัวเองและไม่ต้องการความช่วยเหลือใดๆ แม้ว่าสองนิ้วของเขาจะแบกของด้วยความยากลําบากจริงๆ
ชายชราเดินต่อไป เขาควรจะอยู่ในชุมชนเดียวกันกับหวังเค่อ
