149 – ต้องถูกสุขลักษณะ
เหล่าเด็ถอนหายใจยาวแล้วกล่าวว่า
“ชายชราคนนี้แก่กว่าผมเสียอีกแต่เขาก็ยังทําทุกอย่างด้วยตัวเอง ไม่เหมือนเจ้าเด็กนั้นที่ร่างกายแข็งแรงแต่ยังนั่งขอทาน ”
“เขามีบางอย่างไม่เหมือนคนปกติ มีบางอย่างที่เขาขาดหายไป” โจวเจ๋อกล่าว
“อะไรนะ เขาทํากระเป๋าตังค์หายเหรอ เจ้านายเดี่ยวผมจะเอาไปส่งเขาเอง”
เหล่าเต่รู้สึกร้อนรนแต่เมื่อเขามองไปเห็นมือของโจวเจ๋อที่มีเล็บสีดํางอกออกมาเขาก็รีบกระโดดถอยหลังทันที
“ดูเหมือนเจ้านายจะพูดถูก ชายชราคนนั้นมีนิ้วขาดหายไปจริงๆ”
“ก๊อกๆ…”
ข้างนอกมีเสียงเคาะประตู หวังเค่อซึ่งยังคงนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เงยหน้าขึ้นจัดเสื้อผ้า และเดินไปที่ทางเข้าเขาดูกล้องวงจรปิดแล้วเห็นชายชราคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น
ชายชราก้มศีรษะลงและมองไม่เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน
หวังเว่อรู้สึกสงสัยจึงไม่ได้เปิดประตู แต่ทันใดนั้นประตูก็เปิดขึ้นเอง
หวังเค่อก้าวถอยหลังและชายชราก็เดินเข้ามาในบ้าน
ที่ประตูมีลมมีด อุณหภูมิรอบๆประตูก็ค่อยๆลดลงเช่นกัน ชายชราปล่อยถุงพลาสติกในมือร่วงหล่นลงบนพื้น
“บาฮา”
ผักดอง ขิงและกระเทียมกระเด็นออกมา
“เดี๋ยวค่อยทําอาหารในภายหลัง”
เสียงของชายชราแหบพร่า มันเหมือนกับเสียงที่เกิดจากของเหลวในลําคอ
หวังเค่อสูดหายใจเข้าลึกๆในเวลานี้ เขาถอดแว่นอย่างใจเย็น เช็ดแล้วใส่กลับเข้าไปใหม่ ก่อนจะพูดว่า
“แม้ว่าสิ่งที่ผมพูดอาจจะดูไม่น่าเชื่อถือ แต่ผมขอยืนยันว่าผมกับโรงพยาบาลนั้นไม่มีความเกี่ยวข้องกัน
ในตอนที่โรงพยาบาลเปิดผมเป็นเพียงนักศึกษาแพทย์ที่ไปช่วยตัดริบบิ้นเท่านั้น”
“โอ้.”
ชายชราตอบแล้วเงยหน้าขึ้น ผิวของเขาเริ่มเหี่ยวย่นและเน่าเปื่อย เมื่อก่อนเป็นเพียงจุดด่างบางจุด แต่ตอนนี้มันกลายเป็นเหมือนเปลือกไม้แห้งไปหมดแล้ว
“ใครสน.”
ชายชราก้าวไปข้างหน้าและลดระยะห่างระหว่างตัวเขากับหวังเค่อ
“คนอื่นยังไม่เคยสนใจชีวิตของฉันแล้วทําไมฉันต้องสนใจชีวิตคนอื่นด้วย”
เมื่อมองดูชายชราที่เข้าใกล้เขาทีละก้าว หวังเค่อก็ถอนหายใจ
“ผมเป็นคนดี ผมรู้สึกเสียใจกับประสบการณ์ที่เลวร้ายของคุณถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรก็ตาม.. “
“ปัง!”
ก่อนที่เรื่องไร้สาระของหวังเค่อจะจบลง ชายทั้งก็โยนหวังเค่อเข้าไปในครัวซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่หลายเมตร
แขนซ้ายของหวังเค่อหักอย่างแน่นอนแล้วด้วยรูปร่างที่บิดเบี้ยวของมัน ในขณะเดียวกันที่โครงของเขาก็ไม่ทราบว่าหักไปกี่ซี่
ชายชรานั่งลงข้างหวังเค่อ
“พูดได้คําเดียวว่า คนในรูปนั้น คนที่เกี่ยวข้องกับโรงพยาบาลนั้นต้องตาย”
พูดจบชายชราเหยียดมือออกและตบใบหน้าของหวังเค่อด้วยมือที่ไม่มีนิ้ว ตําแหน่งที่นิ้วขาดออกของเขานั้นเต็มไปด้วยหนองซึ่งมันฉีดไปทั่วหน้าของหวังเค่อ
หวังเค่อถอนหายใจยาวและอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ดูเหมือนเขาจะจะต้องตาย แล้วในเวลานี้ ชายชราเงยหน้าขึ้นและมองไปที่บันได
ภรรยาของหวังเค่อยืนอยู่ที่นั่นและมองดูทุกสิ่งด้านล่างผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนชุดนอนแล้วและ ตอนนี้เธออยู่ในชุดกีฬา ดูเหมือนเธอจะออกไปวิ่งตอนเช้า
“กลับไป ฉันจะไม่ฆ่าผู้หญิง”
ชายชรายิ้มอย่างเคร่งขรึม ยืนขึ้นเหยียดมือออกแล้วลากข้อเท้าของหวังเค่อ เขาเดินไปข้างหน้าเขาและหวังเค่ออยู่ข้างหลังเขา ชายสองคนเข้าไปในส่วนลึกของครัว
ภรรยาของหวังเค่อลงบันไดมายืนอยู่ที่ประตูห้องครัว
ชายชรามองผู้หญิงที่ประตูโดยบังเอิญ ดูเหมือนเขาจะพร้อมรับมือกับมัน ในตอนแรกเขาคิดว่าเธอจะโทรหาตํารวจแต่สุดท้ายเธอก็ไม่ทํา
เขาคิดว่าหญิงคนนี้จะบุกเข้ามาเพื่อแย่งชิงตัวสามีของเธอคืนแต่ก็ไม่ใช่
เธอไม่ได้ส่งเสียงกรีดร้องแววตาของเธอสงบนิ่ง สิ่งที่ทําให้เขาตกใจมากที่สุดก็คือการกระทําของผู้หญิงคนนี้
เธอเดินเข้ามาในครัวแล้วหยิบอุปกรณ์ทําอาหารรวมไปถึงเครื่องปรุง เช่น ผักดองที่ชายชรานํามา เธอหยิบเครื่องปรุงรสทุกชนิดออกจากตู้ในครัว และเริ่มล้างจานให้ชายชรา
หวังเค่อซึ่งนอนอยู่บนพื้นเห็นฉากนี้และก่อนจะยื่นมือมากุมหน้าผากของตัวเองด้วยความปวดหัวพร้อมกับพูดว่า
“ที่รัก คุณปวยอีกแล้ว”
ชายชราสับสนกับพฤติกรรมของผู้หญิงคนนี้ เนื่องจากเขาคิดไม่ออก เขาจึงเลิกคิดเกี่ยวกับมัน ชายชรายกหวังเค่อขึ้นมาบนอ่างล้างจานพร้อมกับเปิดน้ําชําระร่างกายให้เขา
ผู้หญิงคนนั้นหยิบมีดออกมาแต่ไม่ได้มุ่งร้ายต่อชายชรา เธอทําเครื่องปรุงรวมทั้งผักที่ใช้ชราซื้อมาด้วยความชํานาญ
ที่จริงแล้ว มันชัดเจนว่าชายชรานําเครื่องเคียงมามากมายเพื่ออะไร ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นกําลังช่วยชายชราทําทุกสิ่งทุกอย่างให้ง่ายขึ้น
เธอจัดการเครื่องปรุงพวกนี้อย่างมีความสุข
หวังเค่อก็ไม่ขัดขึ้นเช่นกัน เขารู้ว่าเขาไม่สามารถต้านทานได้
ชายชราเอื้อมมือไปจับผมของหวังเค่อและกระชากให้ศีรษะของเขาเข้ามาใกล้ๆ จากนั้นชายชราก็ใช้เล็บแหวกว่ายไปบนผิวหน้าของหวังเค่อเช่นเดียวกับลูกค้าที่ไปห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อเนื้อ
เขากําลังเลือกว่าส่วนไหนของเนื้อที่น่าจะอร่อยสุด
“ผัดก่อน ตามด้วยซุปกระดูก มันจะอร่อยมาก ฉันกินเป็นประจํา
ภรรยาของหวังเค่อพูดกับชายชรา เธอพูดอย่างจริงจังผ่านการครุ่นคิดออกมาแล้ว เธอกลืนน้ําลายลงเล็กน้อย แสดงออกทางเต็มที่ว่าเธอหิว
ชายชราตกตะลึงเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า
ชายชรากําลังจะตัดเนื้อของหวังเค่อด้วยเล็บสีดําของเขา แต่ภรรยาของหวังเค่อก็ยื่นมีดทําครัวไปให้ชายชราอย่างรวดเร็ว
เธอชี้ไปที่เล็บของชายชราแล้วพูดว่า
“สกปรก ไม่ถูกสุขลักษณะ”
แม่บ้านที่มีประสบการณ์ในครัวมากมายรู้ดีว่าความสดของวัตถุดิบหลักมักเป็นตัวกําหนดคุณภาพของจาน พวกเขาจะต้องเข้มงวดและระมัดระวังกับวัตถุดิบให้มากที่สุด
และอย่าให้ปัจจัยภายนอกใดๆส่งผลกระทบต่อรสชาติของวัตถุดิบซึ่งมีผลต่อรสชาติของอาหารรวมทั้งสุขภาพของคนในครอบครัว
ชายชราที่เคยกินคนมามากมายเพื่อเสริมสภาพร่างกายให้ตัวเองรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พยักหน้าอีกครั้ง
เขารู้ว่าความแตกต่างของเพศ อายุ และรูปร่างของเหยื่อมักเป็นตัวกําหนดความแตกต่างของรสชาติอาหาร
ชายชราจินตนาการถึงหวังเค่อผู้มีเนื้อไม่ติดมันมากแม้ว่าเขาจะเป็นชายวัยกลางคนแต่ก็ยังมีสุขภาพที่ดี
นี่คือของขวัญจากธรรมชาติและชายชรารู้วิธีทําอาหารจานนี้อย่างชัดเจน นี่คือคนสุดท้ายที่เขาตั้งใจจะฆ่า ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะให้รางวัลตัวเองอย่างยิ่งใหญ่ที่สุด
ด้วยวิธีนี้ เขาเชื่อว่าเขาสามารถระงับความโกรธและความเศร้าที่เขาประสบก่อนตายได้ ซึ่งมันจะเป็นสิ่งที่เขาได้รับจากอาหารจานนี้
เปลวไฟสีเขียวในดวงตาของชายชราสั่นไหว และเขาหยิบมีด แต่นิ้วของเขามีไม่มากนัก เมื่อเขาหยิบมีดขึ้นมา ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยมั่นคงนัก แต่เขายังคงจับมีดในขณะที่นิ้วของเขาเหลือเพียง 2 นิ้วเท่านั้น
หวังเค่อกําลังตัวสั่น ชายชราสามารถตีหวังเค่อได้ด้วยสันมีดที่ด้านหลังศีรษะเพื่อทําให้เขาหมดสติโดยตรง มันเหมือนกับการใช้มีดทุบศีรษะของปลาเพื่อให้ปลาน็อค
แล้วมีดของชายชรากดลงมา!
“ปัง!”
ด้วยเสียงที่คมชัด
มีดในมือของชายชราร่วงหล่นและลิ้นยาวๆก็โผล่ออกมาจากที่ไหนสักแห่ง ราวกับแส้ฟาดเข้าใส่ร่างกายของชายชราพร้อมกัน
