158 – อภิปรายเชิงปรัชญาอีกครั้ง
เมื่อหลวงจีนเห็นสีหน้าของโจวเจ๋อเขาก็รู้ว่าชายคนนี้ยังไม่ถูกเขากล่อมเกลา เขารู้สึกเศร้าใจเล็กน้อยแต่ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ
ดังนั้นเขาจึงหยิบหนังสือพิมพ์เล่มหนึ่งขึ้นมาพร้อมกับเปิดไปหน้าสุดท้ายซึ่งเป็นข่าวเกี่ยวกับเป็นคดีฆาตกรรมที่เกิดในเขตอื่น
“อาตมาเก็บหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ไว้ คดีฆาตกรรมที่อยู่ในหนังสือพิมพ์นี้เกิดขึ้นไม่ไกลจากตงเฉิง
มีชายคนหนึ่งหายตัวไป ญาติแจ้งความกับตํารวจเพราะคิดว่าเขาถูกฆ่าแต่ไม่พบศพ ทุกคนต่างทําอะไรไม่ถูก
ในเวลาต่อมา ผู้หญิงคนหนึ่งในหมู่บ้านเดียวกันบอกกับตํารวจว่าแม่ผู้ล่วงลับของเธอมาเข้าฝันเมื่อคืน
แม่ของเธอบอกว่ามีใครบางคนถูกฝังอยู่ที่สวนหลังบ้านและพยายามจะแย่งชิงอาณาเขตของเธอ
ตอนแรกตํารวจคิดว่าเป็นแค่เรื่องตลก แต่พอส่งคนไปตรวจหลุมศพของแม่หญิงสาวคนนี้กลับเจอดินที่เพิ่งถูกขุด หลังจากที่ตํารวจขุดดินบริเวณนั้นก็พบศพของคนที่สูญหาย
ต่อมาตามหลักฐานที่หลงเหลืออยู่บนศพนั้นทําให้ตํารวจพบฆาตกรซึ่งเป็นชายที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน
หากจับฆาตกรได้ เหยื่อก็จะสามารถตายตาหลับ
ในเรื่องนี้วิญญาณของมารดาชราของหญิงคนนั้นได้ทําความดีโดยไม่ตั้งใจ
ต่อให้เราไม่นับเรื่องนี้ แต่หญิงชราคนนั้นก็เพียงอาศัยอยู่ที่บ้านกับลูก เธอไม่เคยทําร้ายผู้คนหนําซ้ำยังช่วยผู้คนอีกด้วย
ประสกคิดว่าฝ่ายหยินของพวกประสกสมควรจะส่งเธอลงนรกหรือเปล่า? เธออาจจะต้องการ เพียงเห็นลูกๆของตัวเองเติบโตขึ้นมาเท่านั้น”
โจวเจ๋อจิบชาสมุนไพรแล้วสายหัว
เห็นได้ชัดว่าโจวเจ๋อไม่เห็นด้วยกับคําพูดนี้
” คุณไม่สามารถเปลี่ยนทัศนคติของผมได้ ขอโทษด้วยที่ทําให้คุณเสียเวลา คุณสามารถไปที่อื่นในเมืองอื่นและค้นหาผู้พิทักษ์หยินคนอื่นๆ เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับอุดมคติของคุณได้แต่มันไม่ใช่ผม”
หลวงจีนยังคงยิ้ม เห็นได้ชัดว่าเขายังคงไม่ยอมแพ้ เขาเปิดกระเป๋าของตัวเองเพื่อหยิบหนังสือพิมพ์อีกเล่มออกมา
โจวเจ๋อเอื้อมมือออกไปและกดหนังสือพิมพ์ไม่ให้หลวงจีนเปิดออก
หลวงจีนมองใบหน้าของโจวเจ๋อด้วยความสับสน
“หลวงจีน มีภาษิตว่าอย่าวิ่งก่อนหัดเดิน คุณกําลังต่อสู้เพื่อสิทธิ์ของผี แต่คุณมีคุณสมบัติอะไรที่จะทําเรื่องนี้”
“…….” หลวงจีน
โจวเจ๋อยื่นมือชี้ไปที่ข่าวแรกแล้วพูดว่า
“หลวงจีนคุณเคยไปสถานที่ที่อยู่ในข่าวหรือเปล่า คุณเคยเจอผีแม่เฒ่าคนนั้นหรือเปล่า?”
หลวงจีนส่ายหัวและกล่าวว่า
“อาตมาโชคไม่ดีที่ไม่ได้พบกับเธอ หากอาตมาได้พบแม่เฒ่าคนนั้นอาตมาจะปฏิบัติต่อนางด้วยดี แม้ว่าแม่เฒ่าคนนั้นจะตายไปแล้วแต่เธอยังคงมีจิตใจเมตตาอยู่”
โจวเจ๋อยิ้มและพูดว่า
” ผมไม่เคยไปที่นั่นเหมือนกันแต่ผมขอเดิมพันด้วยเงินในลิ้นชักของผมทั้งหมดว่าไม่มีวิญญาณของแม่เฒ่าคนนั้นแน่นอน
หลังจากที่เธอตาย วิญญาณของเธอก็ไปนรกทันทีไม่ได้อยู่ตรงนั้นอย่างที่คุณคิด”
“เป็นไปได้อย่างไร ก็ในนี้ลงข่าวไว้ชัดๆ”
หลวงจีนคิดว่าโจวเจ๋อกําลังพูดเรื่องไร้สาระเพื่อไม่ต้องการสนทนาเรื่องนี้สืบต่อ
”เหยื่อที่หายสาบสูญไปอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน ฆาตกรที่ฆ่าเขารวมทั้งฝังศพก็อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน
แล้วผู้หญิงที่บอกว่าแม่เธอมาเข้าฝันก็อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน เรื่องนี้คุณยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ?”
โจวเจ๋อจุดบุหรี่อีกอันแล้วพูดว่า
“มีคํากล่าวในหนังสือพิมพ์ว่าตอนแรกตํารวจไม่เชื่อ แต่ต่อมาพบศพในสุสาน นี่เป็นทักษะการเขียนของนักข่าวเพื่อทําให้เรื่องดูน่าสนใจเท่านั้น
แต่ในความเป็นจริงตํารวจท้องที่นั้นเชื่อตั้งแต่แรก ผู้หญิงคนนั้นมาแจ้งความ เธอคงเห็นตอนที่ฆาตกรซ่อนศพไว้ด้วยตาของตัวเอง”
“แล้วทําไมเธอไม่พูดตรงๆกับตํารวจ?” หลวงจีนถามด้วยความสงสัย
“เพราะฆาตกรก็มาจากหมู่บ้านเช่นกัน คนร้ายอาจมีพ่อแม่ ลูก พี่น้อง ถ้าเธอไปแจ้งความโดยตรง มันก็ไม่ใช่ว่าญาติพี่น้องของฆาตกรจะติดคุกไปด้วยนี่นา?
ดังนั้นเธอจึงแกล้งทําเป็นมีผีมาเข้าฝัน หากว่าแม่ของเธอรักเธอจริงไม่มีทางที่แม่ของเธอจะบอกเรื่องนี้กับเธอเพราะมันอาจสร้างความอันตรายให้กับเธอได้
มันเหมือนกับคดีลักพาตัวในพื้นที่ห่างไกล คุณคิดว่าเพื่อนบ้านของพวกเขาจะไม่รู้หรือว่าบ้านหลังนี้ลักพาตัวใครบางคนมาไว้ที่บ้าน?
หรือคุณคิดว่าคนทั้งหมู่บ้านเป็นคนไม่ดี ไม่มีใครมีมโนธรรม ไม่มีใครมีเมตตาในใจ?
มันเป็นเพียงเพราะถ้าใครบางคนไปแจ้งความก็จะก่อให้เกิดความเคียดแค้นกับญาติพี่น้องของคนกระทําผิด
แม้ว่าทุกคนจะเห็นใจคนที่ถูกลักพาตัวแต่ทุกคนก็เพียงแค่ทําเป็นมองไม่เห็นเพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้ง
“มันจะเป็นแบบนั้นจริงๆเหรอ?” หลวงจีนรู้สึกมึนงงเล็กน้อย
“นี่คือธรรมชาติของมนุษย์ ท่านเป็นนักบวชไม่ได้คลุกคลีกับมนุษย์ธรรมดาเท่าไหร่ ดังนั้นเรื่องนี้ผมจึงมีความชํานาญมากกว่าท่านอย่างแน่นอน”
หลวงจีนอับจนปัญญาที่จะโต้เถียง เขาลุกขึ้นยืนจ่ายเงินแล้วออกจากร้านด้วยท่าทางเหม่อลอย
“เจ้าหมอนั่นเป็นประสาทหรือเปล่า” เหล่าเด็ถามอย่างโกรธเคือง จากนั้นเขายังคงบ่นต่อไป
“แค่ผมนั่งฟังผมก็ยังรู้สึกปวดหัวแล้ว เขากําลังแนะนําเจ้านายไม่ให้จับผีลงนรก ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะหาเงินกันยังไง”
หลังจากนั้นเหล่าเก็ปิดไฟในร้านทั้งหมด แม้จะเป็นเวลากลางวันแต่ผนังร้านทุกด้านล้วนทําขึ้นมาเป็นอย่างดีดังนั้นจึงทําให้ในร้านมืดครื้มเป็นอย่างมาก
“ถวายเครื่องบูชา!”
ลิงน้อยกระโดดขึ้นไปบนฟ้าพร้อมกับโรยผงสีเงินแวววาว ท่ามกลางความมืดมิดผงสีเงินพวกนั้นดูแวววาวเป็นพิเศษ
เหล่าเต๋กับลิงยืนเรียงกัน ลิงกับเหล่าเต๋กระทืบเท้าอย่างอย่างพร้อมเพียงและตะโกนออกมาว่า
“สโลแกนของเราคือ!”
” พยายาม! มุ่งมั่น! ทํางานหนัก!” (ปรบมือ)
“จิตวิญญาณของเราคือ!”
“ พยายาม! มุ่งมั่น! ทํางานหนัก!” (ปรบมือ)
“เป้าหมายของเราคือ!”
“เงิน! เงิน เงิน (ปรบมือสามครั้ง)
จากนั้นลิงน้อยก็กระโดดกลับไปนั่งบนบารทําเหมือนกับว่าไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้น
โจวเจ๋อไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องให้ดี
“เงินคือคุณธรรม เงินคือทุกสิ่ง” เจ้านายอย่าหลงกลเขาเด็ดขาด
มีรอยแผลเป็นบนหน้าอกของเหล่าเต๋ เขาบอกว่าในตอนที่เขาเป็นวัยรุ่นมีใครบางคนพยายามใช้มีดแทงหัวใจของเขา
โชคดีที่ในตอนนั้นเขาพกเงินอยู่กับตัวเป็นจํานวนมากและมีดเล่มนั้นก็แทงถูกปักเงินก่อน
แม้ว่ามันจะแทงเข้าไปในหน้าอกของเขาลึกพอสมควร แต่โชคดีที่เขายังไม่ตาย ดังนั้นเหล่าเต๋าจึงมีความหลงใหลในธนบัตรตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
