163 – อาคันตุกะจากแดนไกล
ไม่ว่าอารมณ์ของคุณจะดีหรือไม่ดี มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปตามอารมณ์ของคน นั่นคือเวลา
วันหนึ่งผ่านไป และในตอนเย็นโจวเจ๋อนั่งบนโซฟาและควงปากกาอยู่ในมือเพื่อรอฟังข่าวจากเด็กหญิงตัวน้อย
โจวเจ๋อไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะดูไร้สาระ ท้ายที่สุดชีวิตและความตายของเธออยู่ในมือเขา หากเธอกล้าที่จะอวดอ้างและแสร้งทําเป็นค้นหาอย่างจริงจังแล้วย่องกลับไปนอนนั่นเป็นเพียงการรนหาที่ตายเท่านั้น
อันที่จริง เถ้ากระดูกของชาติที่แล้วมันไม่ได้มีความสําคัญอะไรเลย ต่อให้มันอยู่ในมือของเขา เขาก็คิดจะไปโปรยมันลงทะเลอยู่แล้ว
ตอนนี้เขาตัดใจจากอดีตของตัวเอง ปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นผงธุลี โจวเจ๋อไม่เหมือนตัวเอกในละครแห่งความขมขื่น เขาให้คุณค่ากับบางสิ่งมากกว่าชีวิตของเขาเอง
แต่ปัญหาคือของแบบนี้หากคุณคิดจะโยนทิ้งมันก็ไม่เป็นอะไร แต่กลับมีใครบางคนมาขโมยมันไป มันทําให้เขายอมรับไม่ได้ นี่ไม่ใช่เรื่องของผลประโยชน์แต่มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี
บาทหลวงชาวญี่ปุ่นคนนั้นโจวเจ๋อหวังว่าจะหาเขาพบโดยเร็วที่สุด หลังจากนั้นโจวเจ๋อตั้งใจจะใช้เล็บของตัวเองฉีกร่างกายของบาทหลวงคนนั้นให้แหลกเป็นชิ้นชิ้น
เขาไม่ได้ต้องการเถ้ากระดูกของตัวเองคืน เขาเพียงต้องการฆ่าคนที่หยามศักดิ์ศรีของเขา
ในเวลานี้เด็กหญิงตัวน้อยกําลังตามหาที่อยู่ของบาทหลวงคนนั้น และโจวเจ๋อรู้ดีว่าในฐานะผู้อาวุโสมาร รากฐานของเด็กหญิงตัวน้อยในเมืองนี้นั้นลึกล้ํากว่าเขามาก
แม้ว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น สิ่งเดียวที่โจวเจ๋อสามารถทําได้ในตอนนี้คือกิน นอน และเก็บพลังงานไว้ระหว่างรอ
เหล่าเฝ้เห็นว่าอารมณ์ของโจวเจ๋อในวันนี้ไม่ค่อยดีนัก เป็นไปไม่ได้ที่คนธรรมดาจะเพลิดเพลินไปกับเรื่องขี้เถ้ากระดูกของเขาถูกขโมย และเจ้านายก็ดูอารมณ์เสียสุดๆ
ในเวลานี้เหล่าเด็หยิบกาแฟมาดื่มและรู้สึกว่าควรพูดอะไรบางอย่างเพื่อบรรเทาความซึมเศร้าของเจ้านาย
“เจ้านาย คนญี่ปุ่นคนนั้นจะถูกต้องตัวในไม่ช้า โดยทั่วไปในภาพยนตร์และหนังทีวี พวกคนญี่ปูนจะเป็นเพียงตัวประกอบเล็กๆเท่านั้น”
โจวเจ๋อไม่ได้มองที่เหล่าเฝ้แต่จิบกาแฟของตัวเอง
เขาไม่อยากคุยกับเหล่าเต่ตอนที่อารมณ์ไม่ดี เพราะกลัวว่าจะอดเพิ่มรูให้กับเขา 2 3 รูไม่ได้บางที่เจ้านายคนสุดท้ายของเขาก็คงมีแรงกระตุ้นแบบนี้เช่นกัน?
ในเวลานี้ถังซื้อก็ลงมาจากชั้นบน วันนี้เธอสวมชุดสีดํา
เธอเป็นผู้หญิงที่เย็นชาและสง่างามมาก เธอมักจะแสวงหาเสื้อผ้าที่มีมาตรฐานสูงและประณีตซึ่งดูเหมือนจะเป็นโรคย้ําคิดย้ําทําของเธอ
โจวเจ๋อจําได้ว่าตอนที่เธอตื่นนอน เธอขอให้เหล่าเตออกไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เธอเปลี่ยนเธอไม่ชอบสวมเสื้อผ้าชุดเดิม
“ไปดื่มชา”
น้ําเสียงของถังซื้อนั้นเย็นชา
“ไม่ไป” โจวเจ๋อไม่ได้อยู่ในอารมณ์นั้น
แต่เมื่อโจวเจ๋อมองไปที่ถังซื้อเขาก็หยุดนิ่ง
เธอเป็นคนที่ไม่คิดจะขอความช่วยเหลือจากใคร เธอมีทัศนคติที่เย็นชาอยู่เสมอ ดังนั้นเมื่อเธอมองมาที่คุณมันจะทําให้คุณรู้สึกอึดอัดมาก
โจวเจ๋อเป็นคนใจดีและเป็นคนขี้เกรงใจ เขาทนต่อความคับข้องใจและความทุกข์ของผู้อื่นไม่ได้ และมักจะเอาตัวเองไปยุ่งกับเรื่องของคนอื่นอยู่เสมอ
แน่นอนว่า ปากกาในมือของโจวเจ๋อที่ดูเหมือนจะสั่นอยู่เล็กน้อยและมันพร้อมที่จะเสี ยการควบคุมแล้วแทงเข้าไปในหน้าอกของเขาตลอดเวลา
“ไปดื่มชากันเถอะ” โจวเจ๋อกล่าว
ถังซื้อลืมตาและผลักประตูร้านออกไป
“เจ้านาย ตอนกลางคืนอากาศจะหนาวนิดหน่อย เอาเสื้อกันหนาวหน่อยไหมครับ” เหล่าเต่ากล่าวอย่างตั้งใจ
โจวเจ๋อโบกมือเพื่อแสดงว่าเขาไม่ได้ใช้มัน
เนื่องจากถังสือยืนอยู่ข้างเสาไฟฟ้าไม่ขยับเขยื้อนเหมือนกําลังรอแท็กซี่ โจวเจ๋อทําได้เพียงยืน ข้างๆเธอเพื่อรอให้เธอพูดอะไรบางอย่าง
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ถังซื้อยังคงยืนอยู่ตรงนั้น นิ่งเฉย แม้แต่การแสดงออกบนใบหน้าของเธอก็ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆ โจวเจ๋อเริ่มหมดความอดทนเขานั่งยองๆบนพื้นแล้วหยิบบุหรี่ออกมาสูบ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
ถังซื้อยังคงนิ่งอยู่ ในขณะที่โจวเจ๋อนั่งลงกับฟุตบาทพร้อมกับสูบบุหรี่ไปเรื่อยๆ
เมื่อมองไปที่ประตูร้านหนังสือซึ่งอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงสองเมตร โจวเจ๋อก็อยากจะรู้จริงๆว่าหญิงสาวมีความคิดอะไรอยู่ในใจ ต่อให้เธอรอด้วยใจจดจ่อมากแค่ไหนก็ควรจะนั่งในร้านดีกว่า
คุณอยู่ห่างจากประตูร้านหนังสือเพียงแค่สองเมตรแต่คุณกลับออกมายืนหน้าร้าน?
ภายในร้านเหล่าเต้และไปยิ่งรวมทั้งซูชิงหลางเดินออกมาดูพวกเขาเป็นครั้งคราว เมื่อทุกคนเห็นว่าพวกเขาไม่มีทีท่าว่าจะกลับเข้าไปทุกคนจึงออกมานั่งข้างนอกด้วยกัน
โจวเจ๋อเงยศีรษะขึ้นเล็กน้อยแล้วก้มศีรษะลง ทันใดนั้นก็มีรถหรงเหว่ยสีขาวมาหยุดที่ประตูร้านหนังสือ
ถังซื้อขยับตัวทันที?
ชายคนหนึ่งเดินลงมาจากรถมีลักษณะท่าทางค่อนข้างเมา?
เนื่องจากโจวเจ๋อเห็นถังซื้อเดินไปข้างหน้าเขาจึงลุกจากที่นั่งด้วย
ชายคนนั้นมีขอบตาดําหนา ควบคู่ไปกับสภาวะตื่นเต้น ทําให้ง่ายต่อการเชื่อมโยงว่าสินค้าที่เขาขนมาด้วยครั้งนี้อาจจะเป็นยาเสพติดล็อตใหญ่
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”
ทันทีที่คนขับลงจากรถ เขาก็เอามือกุมท้องแล้วหัวเราะ
มีเสียงหัวเราะของเขาแหบแห้งเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย
โจวเจ๋อเดินเข้ามามองเขาให้ชัดด้วยความสงสัย
“ฮ่าฮ่าฮ่า ที่นี่ที่ไหน” คนขับถามในขณะที่ยังหัวเราะอยู่
” ตัวเมือง” โจวเจ๋อตอบกลับ
จากสําเนียงของอีกฝ่ายน่าจะเป็นคนเสฉวน
“ฮ่าฮ่าฮ่า เมืองนี้อยู่ที่ไหน”
“ในมณฑลเจียงซู” โจวเจ๋อตอบด้วยความรําคาญ
“ผมแค่จะฮ่าๆๆ แค่จะออกมาซื้อเสื้อผ้า แล้วผมมาที่เจียงซูได้ยังไง”
“คุณถามฉันแล้วฉันจะไปถามใคร”
โจวเจ๋อรู้สึกว่าสมองของคนขับมีบางอย่างผิดปกติ
“ฮ่าฮ่าฮ่า ผมเหนื่อยเหลือเกิน ผมง่วงแล้ว” คนขับยังคงหัวเราะ
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่รู้ว่าทําไมผมถึงมีความสุขนัก!”
“คุณปวยหรือเปล่า” โจวเจ๋อถาม
“ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่ ผมขับรถกว่า 2,000 กม.จากเฉิงตูมาที่นี่แล้วคุณคิดว่าผมเป็นคนปกติหรือเปล่า”
” มาทําอะไรที่นี่”
“ฮ่าฮ่าฮ่า มีคนอยู่ในรถของผม ผมคิดว่าเขาอาจจะเป็นพ่อหรือแม่ของผมนี่แหละ การที่ผมมาส่งเขาที่นี่มันทําให้ผมมีความสุขเหลือเกิน!”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า?”
โจวเจ๋อรู้สึกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างตลกจากนั้นเขามองเข้าไปในรถ
ถังซื้อยกมือขึ้นทันที
ทันใดนั้นรถทั้งคันก็สั่นสะเทือน เสียงดังเอี้ยดก่อนที่ท้ายรถจะเปิดออกโดยตรง
แม้ว่ารถหรงเหว่ยสีขาวจะเดินทางไกลกว่าสองพันกิโลเมตรทําให้ตัวรถค่อนข้างเสียหายไปบ้าง
แต่ถึงจะอย่างนั้นถังซื้อก็แทบจะบดขยี้รถให้กลายเป็นเศษเหล็กไปในการเคลื่อนไหวเดียว
ที่ท้ายรถมีผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่ในนั้น พูดตามความเป็นจริงคือมีผู้ชายกับแมวนอนอยู่ในรถ
มีผ้าพันแผลพันอยู่รอบดวงตาของชายคนนั้น เลือดสีแดงสดยังคงไหลออกมาไม่หยุด ในอ้อมแขนของเขาเป็นแมวตัวหนึ่ง
หนึ่งคนหนึ่งแมวนอนแน่นิ่งไม่ขยับ มีเพียงลมหายใจแผ่วเบาเท่านั้นที่แสดงออกว่าพวกเขายังคงมีชีวิตอยู่
ถังซื้อก้มลงหยิบแมวสีขาวและมองเข้าไปในร้านหนังสือ
”เหล่าเต่า”
“มีอะไรเหรอครับคุณถัง”
เหล่าเต่วิ่งเหยาะๆออกมาข้างนอก เมื่อเห็นชายตาบอดคนนั้นเขาก็ตะโกนออกมาสุดเสียง
“เจ้านาย คุณกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?
