18 – คนที่อยู่ในใจเธอ
ในคืนที่ฝนตกรถแท็กซี่วิ่งไปช้าๆ โจวเจ๋อและหมอหลินนั่งอยู่ด้วยกันที่เบาะหลัง
15 นาทีต่อมาโจวเจ๋อและหมอหลินก็ลงจากรถ คนขับสแกนรับเงินจากนั้นก็ขี่รถออกไป
ทั้งสองยืนอยู่หน้าบ้านแต่ว่าหมอหลินไม่ได้กลับเข้าบ้านในทันที
ฉากนี้เหมือนนักเรียนมัธยมต้นที่พาแฟนสาวกลับมาบ้านในตอนกลางคืน ตอนนี้ได้เวลาแยกจากกันแต่พวกเขาก็ยังยืนจ้องหน้ากันอยู่
แน่นอนว่าบรรยากาศของทั้งสองย่อมไม่เข้มข้นเหมือนกับเด็กมัธยมต้น เพราะว่าพวกเขาไม่ใช่คนรักของกันและกันจริงๆ
“ คุณจะไม่ขึ้นไปเหรอ?” หมอหลินถาม
“ ช่วงนี้ผมยุ่งๆถ้าจัดการธุระเสร็จผมจะกลับมาเอง”
หมอหลินเข้าใจความหมายของโจวเจ๋อเธอจึงกล่าวว่า
“ฉันขอโทษ”
โจวเจ๋อยิ้มแล้วเอื้อมมือออกไปเขาอยากจะตบบ่าหมอหลิน แต่ไม่รู้ว่าทำไมจิตใจของเขาถึงได้ฮึกเหิมขึ้นโดยไม่รู้ตัว ในที่สุดเขาก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด
หมอหลินตัวแข็งไปชั่วขณะ แต่ก็ไม่ขัดขืน
พวกเขาใกล้ชิดกันเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนิทสนมกันมากเกินไป หากพูดในเรื่องความสัมพันธ์พวกเขาก็มีความเกี่ยวข้องกันอยู่บ้าง
ตัวเธอหอมมากไม่รู้ว่าใช้ครีมอาบน้ำยี่ห้ออะไร มันทำให้โจวเจ๋อรู้สึกสดชื่นจริงๆ
“ เรื่องนี้รบกวนจิตใจผมมาโดยตลอด ผมอยากรู้ว่ามีใครบางคนอยู่ในใจของคุณหรือเปล่า?” โจวเจ๋อกล่าวเสริมอย่างรวดเร็วว่า
“คนที่อยู่ในใจคุณจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ได้ ผมแค่อยากรู้”
“ใช่.” หมอหลินตอบ
ด้วยสายตาอ้อนวอนของสามีที่อยู่ตรงหน้าทำให้เธออดไม่ได้ที่จะบอกเขาไปตรงๆ
ในปัจจุบันสามีของเธอดูเหมือนจะเป็นคนละคนซึ่งทำให้เธอไม่ได้มีความรู้สึกอึดอัดกับเขาเหมือนก่อน หากจะพูดกันตามตรงตอนนี้เธอถือว่าเขาเป็นเพื่อนคนนึง
“โอ้.” โจวเจ๋อตกใจถอยหลัง เขารีบเอื้อมมือมาจับหัวของตัวเองเพื่อดูว่ามี ‘*หมวกสีเขียว’ อยู่บนนั้นหรือไม่
สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะชอบเธอจริงๆ ในใจของเขาเริ่มหงุดหงิด ไม่สิ! มันเหมือนกับมีกองไฟขนาดใหญ่ถูกสุมอยู่ในหน้าอกของเขา
แม้ว่าจะเตรียมใจมาแล้วบ้างก็ตาม แต่ตราบใดที่เขาเป็นผู้ชายก็ไม่มีทางที่เขาจะสามารถยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างชื่นมื่น
“ฉันขอโทษ.” นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอขอโทษ
“มันไม่ใช่ความผิดของคุณ”
โจวเจ๋อโบกมือเบาๆพร้อมกับเดินถอยหลังด้วยสีหน้าที่ซีดเซียวเล็กน้อย
โจวเจ๋อนั่งลงที่ม้านั่งหน้าบ้าน ฝนยังคงตกลงมาไม่หยุด
“ ฉันจะให้เงินอีกก้อนหนึ่ง คุณสามารถเปิดร้านหนังสืออื่นได้” “ฉันขอโทษ” หมอหลินขอโทษอีกครั้ง
โจวเจ๋อกล่าวอยากจะโบกมือและพูดว่า “ฉันไม่ต้องการเงิน”
แต่เมื่อคิดถึงอนาคตของตัวเองและตู้แช่มันทำให้เขาไม่สามารถพูดออกไปได้ บางทีเธออาจจะไม่ได้คิดว่าการให้เงินเป็นการดูถูกเขา มันอาจจะเป็นเพียงการชดเชยความรู้สึกของเขาเท่านั้น?
“ค่อยคุยกันวันหลังเถอะ” โจวเจ๋อยักไหล่ “แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะเขาเป็นยังไง”
“เขาหล่อมากในความคิดของฉัน” หมอหลินตอบ
เป็นผู้ชายอย่างน้อยเขาก็พอจะยอมรับได้
โจวเจ๋อสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะถามว่า
“ ไม่มีโอกาสเลยเหรอ” โจวเจ๋อถามคำถามโง่ๆตอนนี้เขารู้สึกเสียใจจริงๆที่ถามออกไป แต่เขาก็ยังปลอบใจตัวเองว่าเขาถามมันด้วยความสงสารซูเล่อ
โจวเจ๋อครอบครองร่างของซูเล่อ ตอนนี้ภรรยาของซูเล่อยังไปชอบผู้ชายคนอื่น ดังนั้นเขาต้องถามให้ได้ความอย่างถึงที่สุด?
“ไม่” หมอหลินตอบตรงๆโดยไม่ให้ความหวังเขาอีก
ผู้หญิงคนนี้เป็นหมอผ่าตัดแม้ว่าคำพูดของเธอจะเรียบง่ายแต่มันก็เหมือนกับมีดของเธอที่ตัดเยื่อใยของพวกเขาโดยไม่อ้อมค้อม
เธอไม่ต้องการให้ผู้ป่วยทรมาน นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่คล้ายๆกัน
“ ช่างเถอะยังไงมันก็เปรียบเทียบกันไม่ได้ทุกคนก็ต้องดำเนินชีวิตไปตามวิถีของตัวเอง คุณก็กลับเข้าข้างในเถอะ” โจวเจ๋ออารมณ์เสีย
หมอหลินพยักหน้าและหันหลังเดินเข้าบ้าน
โจวเจ๋อยืนขึ้นและพยายามที่จะเรียกแท็กซี่กลับร้าน แต่ในเวลานี้มีโทรศัพท์แปลกๆดังเข้ามา:
“สวัสดี”
“รอสักครู่นะครับเดี๋ยวผมกำลังจะไปที่บ้านของคุณ”
“อะไร?” โจวเจ๋อไม่เข้าใจแต่เขาจำได้ว่านี่คือเสียงของคนขับรถแท็กซี่คันเมื่อกี้
“คุณลืมกระเป๋าไว้ที่เบาะหลังเดี๋ยวผมกำลังจะเอาไปคืน”
“โอ้ขอบคุณครับ”
หลังจากรอประมาณสองสามนาทีคนขับรถแท็กซี่คันเดิมก็กลับมาที่บ้านหมอหลินและส่งกระเป๋าให้กับเขา
“นี่ครับ”
“ขอบคุณครับ”
โจวเจ๋อเปิดดูกระเป๋าของหมอหลินเพื่อให้คนขับสามารถกลับไปได้อย่างสบายใจ ภายในมีโทรศัพท์มือถือกระเป๋าสตางค์สายชาร์จกระดาษเช็ดมือและของใช้จิปาถะของผู้หญิง
เมื่อเขาหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาโจวก็ตะลึงทันทีที่เปิดมัน
สายตาของเขาจับจ้องไปที่รูปถ่ายที่อยู่ด้านในกระเป๋า
หญิงสาวที่อยู่ในรูปถ่ายยังเด็กมากเธอสวมเสื้อคลุมสีขาวซึ่งไม่เข้ากับขนาดร่างกายของเธอ
ชายทางด้านขวาของเด็กหญิง โจวเจ๋อมีความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด
โจวเจ๋อใช้เวลานานกว่าจะยอมรับเรื่องนี้ได้
นี่คือภาพที่ถูกตัดออกมา มันควรจะเป็นรูปถ่ายหมู่แต่มันถูกตัดให้เหลือเพียงสองคน
“ มีอะไรหายหรือเปล่าครับ?” คนขับคะยั้นคะยอ
“ไม่มีอะไรครับขอบคุณสำหรับน้ำใจ”
คนขับขับรถออกไป
โจวเจ๋อยังคงมองไปที่กระเป๋าสตางค์ของหมอหลิน ความทรงจำบางอย่างแม้ไม่ได้มีค่าอะไรมากนัก แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะลืมมันไปทั้งหมด
เขายังคงจดจำมันได้อย่างคลุมเครือว่าเมื่อห้าหรือหกปีที่แล้วเขามีโอกาสได้ไปแนะแนวที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง มีเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อหลิน ภาพของเธอและหญิงสาวที่อยู่ในรูปซ้อนทับกัน
เด็กหญิงมัธยมปลายอายุ 18 ปี โจวเจ๋อยิ้มที่มุมปาก หมอหลินน่ารักมากในตอนนั้นเขาไม่ได้มีความใส่ใจมากพอจึงไม่คิดว่าเธอจะโตขึ้นมาเป็นสาวสวยขนาดนี้
ยิ่งไปกว่านั้นเขายังรู้สึกผิดที่ปล่อยให้หญิงสาวที่สวยขนาดนี้หลุดมือไป ทั้งที่เธออยู่รอบๆตัวเขาแท้ๆ
“เจ้าโง่เอ้ยไม่แปลกใจที่เอ็งเป็นโสดแม้ว่าจะอายุ 30 ไปแล้ว”
ครั้งนี้เขาไม่ได้ด่าซูเล่อแต่กำลังสาปแช่งความโง่ของตัวเอง
“ฉันนี่ตาบอดจริงๆ … “
โจวเจ๋อหัวเราะเบาๆ แท้ที่จริงแล้วเขาคือผู้ชายที่สวมหมวกเขียวให้กับตัวเอง
เขาเอื้อมมือมาตบหน้าอกอย่างเคร่งขรึม พร้อมกับกล่าวออกมาอย่างจริงจัง
“ซูเล่อคุณเป็นน้องชายที่ดีของผม! หลังจากนี้คุณไม่ต้องกังวลอีกต่อไปผมจะดูแลภรรยาของคุณให้ดีที่สุด”
* สวมหมวกเขียว 戴绿帽 Dàilǜmào หมายถึง ถูกสวมเขา เมียมีชู้
