19 – เรื่องน่ารำคาญ
ในอากาศยังคงมีกลิ่นควันของดอกไม้ไฟและประทัดหลงเหลืออยู่ นี่เป็นรสชาติของปีใหม่อย่างแท้จริง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับโจวเจ๋อในเวลานี้ชีวิตดูเหมือนจะสวยงามขึ้นเล็กน้อย มันเหมือนกับเด็กที่ไม่มีเงินติดกระเป๋าบนท้องถนนในเวลาปกติแล้วบังเอิญเก็บเงินสิบหยวนได้
เขาเดินทางผ่านนรกเปลี่ยนร่างใหม่มาจนถึงตอนนี้ มีปัญหามากมายที่ต้องพบและหาทางแก้มันทำให้บุคลิกภาพของเขาเริ่มเปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว
เมื่อโจวเจ๋อคิดถึงตัวเองในช่วงชีวิตที่แล้วเขาออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเมื่ออายุถึงเกณฑ์ หลังจากนั้นเขาก็ทำมานานหลายอย่างจนกระทั่งสามารถส่งเสียตัวเองจนเรียนจบหมอ
ในความเป็นจริงมันไม่ใช่แค่ว่าหมอหลินโง่หรือน่าเกลียดจึงทำให้เขาไม่สนใจเธอ ตอนนั้นเธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่แม้กระทั่งตัดรูปของเขาใส่ไว้ในกระเป๋าสตางค์
น่าเสียดายที่ตอนนั้นโจวเจ๋อซึ่งมัวแต่มุ่งมั่นอยู่กับการทำงานจนละเลยสิ่งที่อยู่รอบข้าง แต่แม้ว่าเขาจะคร่ำครวญมากแค่ไหนสายน้ำแห่งกาลเวลาก็ไม่มีวันไหลย้อนกลับ
แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามความรู้สึกที่ถูกใครบางคนแอบรักนั้นก็เป็นสิ่งที่ดีจริงๆ
เมื่อโจวเจ๋อเรียกหมอหลินก็ลงมาอีกครั้ง เธอรีบลงมาจากชั้นบนอย่างทุลักทุเลเล็กน้อยจากนั้นก็หยิบกระเป๋าถือออกจากมือของโจวเจ๋อและยิ้มให้เขา แต่ไม่ได้กล่าวขอบคุณ
ในความสัมพันธ์ปัจจุบันระหว่างทั้งสองการกล่าว “ขอบคุณ” และ “ขอโทษ” นั้นดูจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่
หลังจากนั้นโจวเจ๋อก็จากไปพร้อมกับรอยยิ้ม
หมอหลินรู้สึกว่าอารมณ์ของสามีเปลี่ยนไปเล็กน้อยเหมือนเขาโล่งอกที่ได้คุยกับเธอตรงๆ
บางทีเมื่อทั้งสองฝ่ายสามารถเปิดใจให้กันได้มันก็เป็นเรื่องที่ดี
แทนที่จะรักษาความสัมพันธ์อย่างยุ่งเหยิงไว้จะเป็นการดีกว่าที่จะแยกกันอยู่อย่างอิสระและเผชิญหน้ากับชีวิตของตัวเอง
กล่าวได้เพียงว่าสิ่งต่างๆนั้นไม่เที่ยงและตอนนี้หมอหลินก็นึกไม่ถึงว่าวิญญาณร้ายที่เข้าสิงซูเล่อจะเป็นนักศึกษาแพทย์คนนั้นที่เป็นรักแรกของเธอ
โจวเจ๋อเรียกแท็กซี่อีกครั้งจากนั้นนั่งยองๆที่ด้านหน้าของหมู่บ้านพร้อมกับสูบบุหรี่เพื่อฆ่าเวลา ในตอนนี้เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ไม่ได้บอกคนขับแท็กซี่คนนั้นรอก่อนแล้วเขาค่อยขึ้นรถกลับไปที่ร้านหนังสือ
นี่คือคืนวันส่งท้ายปีเก่าเป็นเรื่องยากที่จะมีแท็กซี่ผ่านมา
หลังจากรอประมาณสิบนาทีและสูบบุหรี่ไปสามมวนโจวเจ๋อรู้สึกเบื่อเล็กน้อยก่อนจะยืนขึ้นและเดินออกจากหมู่บ้านไป
แม้ว่าเขาจะไม่ได้หวาดกลัวความเย็น แต่ด้วยระยะทางที่ค่อนข้างไกลมันจะทำให้เขาเหน็ดเหนื่อยเป็นอย่างมาก
แต่แล้วก็มีรถสีดำขับออกมาจากถนนด้านหน้าของโจวเจ๋อและเมื่อขับผ่านโจวเจ๋อเขาก็ชะลอความเร็วลง
“ให้ผมไปส่งไหม?” คนขับชะโงกศีรษะออกจากหน้าต่างรถ มันเป็นใบหน้าของชายวัยสามสิบกว่าๆที่ดูมีความซื่อสัตย์เขาสวมเสื้อคลุมผ้าฝ้ายสีดำ
“ถ้าอย่างนั้นก็ขอรบกวนด้วยครับ” โจวเจ๋อไม่มีทางเลือกอื่น
“ ไม่ได้ฟรีนะครับแต่ผมจะไม่คิดเงินคุณมากเกินไป” คนขับยิ้มให้โจวเจ๋อ
โจวเจ๋อขึ้นรถและบอกตำแหน่งของร้านหนังสือ หลังจากต่อรองราคาเสร็จเจ้าของรถค่อยสตาร์ทรถออกไป
รถคันนี้น่าจะเป็นรถใหม่ เบาะนั่งยังมีกลิ่นของพลาสติกและหนังอีกทั้งภายในยังสะอาดมาก
โดยทั่วไปคนส่วนมากจะไม่ค่อยเต็มใจซื้อรถใหม่เพื่อมาขับรับส่งผู้โดยสาร
“ สูบไหม” คนขับรถยื่นบุหรี่ให้โจวเจ๋อและโจวเจ๋อก็รับมา
“แน่นอน”
“คุณอาศัยอยู่ที่ไหน?”
“ ผมนอนอยู่ที่ร้าน”
“ โอ้ธุรกิจในย่านนั้นมันไม่ค่อยทำเงินเลยไม่ใช่เหรอ” ถนนย่านการค้าได้ตายไปนานแล้วไม่ค่อยมีคนอาศัยอยู่ที่นั่น
“ คุณไม่ใช่คนท้องถิ่นเหรอ” โจวเจ๋อถาม
ภาษาถิ่นตงเฉิงแตกต่างจากภาษาถิ่นอื่นๆ แม้ว่ามันจะคล้ายกับภาษาจีนกลางแต่ก็สามารถฟังออกได้ง่ายๆ
“ ครอบครัวของผมอยู่ในหรงเฉิง ผมมาทำงานที่นี่” คนขับจุดบุหรี่ “สูบเลยไม่ต้องกังวล”
โจวเจ๋อจุดบุหรี่แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย กลิ่นของควันบุหรี่มันแปลกๆ
“ ไม่กลับบ้านช่วงปีใหม่เหรอ”
“ ภรรยาและลูกๆอยู่บ้านมันจะไม่มีปัญหาอะไรตราบใดที่ผมสามารถส่งเงินกลับไปอย่างสม่ำเสมอ” คนขับเอื้อมมือออกไปนอกหน้าต่างและเขย่าขี้เถ้าออกด้านนอก “ ผมมีลูกสี่คน”
“ทรงพลังมาก.” โจวเจ๋อรู้สึกทึ่ง
“มันเป็นเรื่องยาก.” คนขับกล่าวต่อ“ ภรรยาของผมอยากได้ลูกสาวแต่ลูกสองคนแรกกับเป็นเด็กผู้ชาย หลังจากที่เราพยายามอีกครั้งแต่ลูกคนที่สามก็ยังเป็นผู้ชายเช่นกัน โชคดีที่ไหนที่สุดภรรยาของผมก็ตั้งท้องลูกสาว”
“โชคดีจริงๆ.” โจวเจ๋อสูบบุหรี่อีกมวนแล้วโยนบุหรี่ออกไปนอกหน้าต่าง ควันเบามากจนเหมือนสูบกระดาษเปล่า
“ ผมไม่ใช่พวกคนแก่ที่จะชอบแต่เด็กผู้ชาย ผมชอบเด็กๆและอยากมีลูกมากกว่านี้” เมื่อพูดถึงลูกของตัวเองคนขับก็เริ่มขับรถเร็วมากขึ้น
“ แม้ว่าผมจะต้องเสียค่าปรับรวมทั้งค่าเล่าเรียนให้กับลูกแต่ผมก็รู้สึกพอใจ คุณทำธุรกิจอะไรอยู่ในย่านการค้า” คนขับหันมาถามโจวเจ๋อ
“ ร้านหนังสือ”
“ ธุรกิจเป็นอย่างไรบ้าง”
“ค่อนข้างแย่”
“ ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละ แม้แต่คนที่ไม่ค่อยมีความรู้อย่างผมก็ยังสามารถซื้อหนังสือออนไลน์ได้” คนขับหันมากล่าวด้วยรอยยิ้ม
……………….
เกิดอุบัติเหตุรถชนกันข้างหน้า มีการตั้งแผงกั้นจราจรโดยตำรวจ เดิมที่มีถนนสี่เลนแต่ตอนนี้ขับได้แค่เลนเดียว โชคดีที่ไม่มีรถบนท้องถนนมากนักในช่วงดึกของวันปีใหม่ดังนั้นมันจึงทำให้พวกเขาไม่ได้ล่าช้ากว่าเดิมมาก
โจวเจ๋อเอนหลังและเปลี่ยนเป็นท่านั่งที่สบายขึ้นแล้วถามว่า
“ รถของคุณสวยดีนะ”
“ ลูกชายของผมซื้อให้”
โจวเจ๋อยิ้ม “ คุณอายุเท่าไหร่ตอนนี้แล้วลูกชายของคุณอายุเท่าไหร่ ”
“ เฮ้” คนขับหรี่ตาลง “ อย่าสบประมาทลูกชายของผมเขาทำงานอย่างหนักกว่าจะซื้อรถคันนี้ได้ ไม่งั้นคุณจะมีปัญหากับผมแน่”
“ตกลง ที่คุณพูดก็มีเหตุผล.” โจวเจ๋อพยักหน้าเห็นด้วย
“ ปี๊บบบบบบบบ”
มีรถคันหนึ่งตามข้างหลังซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะรีบกลับบ้านจึงบีบแตรเพื่อเร่งรถคันข้างหน้า
“ ชั่งหัวมันปะไร”
คนขับรถไม่สนใจรถที่อยู่ข้างหลังเขายังคงขับไปเรื่อยๆ
แต่เสียงแตรของรถคันนั้นกลับดังถี่ขึ้นเห็นได้ชัดว่าคนขับกำลังอารมณ์ไม่ดี
“ เฮ้!”
คนขับรถจอดรถที่ข้างทางพร้อมกับเดินลงไปเตรียมจะเอาเรื่องรถที่อยู่ข้างหลัง
แต่ในขณะนี้ตำรวจจราจรที่อยู่ด้านหน้าก็เดินมาทางพวกเขาจึงทำให้คนขับไม่มีทางเลือกนอกจากกลับเข้ารถและขับออกไปอีกครั้ง
“ การทำธุรกิจในปัจจุบันไม่ใช่เรื่องง่าย” คนขับเริ่มกลับมาพูดมากอีกครั้ง “ บางทีผมอาจจะกลับไปอยู่กับภรรยาและลูกที่บ้านนอกเพื่อทำธุรกิจเล็กๆ”
“ผมเข้าใจ” โจวเจ๋อเออออไปกับคนขับเพราะว่าตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกรำคาญ โดยเฉพาะตอนนี้โจวเจ๋อนั่งแท็กซี่มาเป็นเวลานานแล้วเขาจึงอยากให้คนขับหยุดพูดสักที
“ ผมไม่กล้าพักผ่อน ค่าเล่าเรียนของลูกอีกทั้งค่าบ้านก็ต้องจ่ายทุกเดือน ผมต้องออกไปทำงานตอนกลางวันและมาขับรถตอนกลางคืนเพื่อให้มีเงินเพียงพอ ความสุขเล็กๆน้อยๆของผมจึงมีเพียงบุหรี่เท่านั้น “
‘คุณสูบบุหรี่…ดูเหมือนจะเป็นของปลอม’
โจวเจ๋อหยิบบุหรี่ของตัวเองออกมาหนึ่งอันแล้วเล่นอยู่บนมือ
โจวเจ๋อหลับตาลงเล็กน้อยเขานอนไม่หลับ แต่ในเวลานี้เขาไม่อยากพูดอะไร
แต่ถึงแม้จะไม่มีเสียงตอบรับและคำตอบจากโจวเจ๋อ แต่คนขับรถก็ยังคงพูดอยู่คนเดียวอย่างนั้น เขาจากบ้านมาทำงานในเมืองใหญ่คนเดียวแน่นอนว่าเขาคงจะเหงามากจึงพยายามหาเพื่อนคุยอยู่ตลอดเวลา
เขาพูดตั้งแต่เรื่องที่เขายังเป็นเด็กเรียนหนังสือที่ไหนประเพณีประจำหมู่บ้านมีอะไรบ้าง
:“ เถ้าแก่ขับรถให้เร็วๆหน่อย ”
คนขับขับรถช้าเกินไปเพียงแค่สามสิบไมล์ต่อชั่วโมงเท่านั้น
เขาไม่สนใจเลยแม้ว่านี่จะเป็นทางยกระดับ
โจวเจ๋อรู้สึกว่าอีกฝ่ายเหงาเกินไปจึงตั้งใจขับช้าเพื่อหาเพื่อนคุย แต่โจวเจ๋อไม่สนใจเรื่องนั้น เขาเพียงต้องการกลับไปนอนในตู้แช่เร็วๆ
“ รถนี้ยังใหม่เกินไปผมเลยไม่กล้าขับเร็ว” คนขับแตะพวงมาลัยอย่างอ่อนโยน
“ รถคันนี้ไม่ได้มีราคาอะไรมากมายแต่มันเป็นเงินเก็บของลูกชายผมผมจึงต้องทะนุถนอมมันให้มากที่สุด”
โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อยเขารู้สึกรำคาญ โดยไม่มีทางเลือกอื่นเขาจึงจุดบุหรี่ขึ้นและสูบมันอีกครั้ง
“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะแต่คุณช่วยขับรถให้เร็วกว่านี้หน่อยได้ไหม” โจวเจ๋อรู้สึกเหนื่อยแล้ว
“ ไม่ต้องกังวลน้องชายผมขับรถมานานคุณจะถึงบ้านอย่างปลอดภัยแน่นอน”
โจวเจ๋อรู้สึกรำคาญ เขาเขี่ยบุหรี่ไปทางหน้าต่างโดยลืมไปว่าหน้าต่างของรถไม่ได้เปิดอยู่ในตอนนี้
เขม่าตกลงที่ด้านในของประตู จากนั้นประตูรถก็เกิดไฟไหม้เล็กๆจนเกิดรูขนาดเท่าหัวแม่มือขึ้น
สำหรับบางคนการซื้อรถอาจเป็นเรื่องน่าปวดหัว พวกเขาจึงพยายามถามคนรู้จักให้มากที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงการซื้อรถที่ไม่มีคุณภาพ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต่อให้รถไม่มีคุณภาพมากแค่ไหนก็ไม่มีทางที่ประตูรถจะถูกไฟเผาได้อย่างแน่นอน
มีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้นถึงจะเกิดสิ่งนี้ได้
รถคันนี้คือรถกระดาษ!
*คนขับเป็นชายวัยสามสิบ ต่อให้เขาจะอายุน้อยกว่าหน้าตามากแค่ไหนอย่างมากลูกชายของเขาก็น่าจะเรียนอยู่ที่ชั้นประถมเท่านั้น
เมื่อคนขับรถบอกว่าลูกชายซื้อรถคันนี้ให้กับเขาจึงน่าจะเป็นเพราะว่าเขาตายไปแล้ว ลูกชายจึงซื้อรถกระดาษคันนี้และเผาส่งมาให้เขา
กฎหมายจีน กำหนดให้ชายจีนแต่งงานได้เมื่ออายุ 22 ปี และหญิงแต่งได้เมื่ออายุ 20 ปี หลังจากการแต่งงาน 3 ปีจึงจะอนุญาตให้มีบุตรนั่นก็หมายถึง ต้องอายุ 24 ปีขึ้นไป
กฎหมายนี้ถูกยกเลิกแล้วในปี 2015
