2 – สิ้นหวัง
รถเปลถูกเข็นไปข้างหน้ามันเงียบสงบและอุณหภูมิห้องค่อยๆลดลง
“เสี่ยวหยาอย่าเศร้าไปเลยถ้าหมอโจวรับรู้ได้เขาจะเสียใจเอานะพรุ่งนี้เราจะมีพิธีรำลึกให้หมอโจว”
“ พี่ฉินฉันไม่อยากจะเชื่อเลยคนดีๆอย่างหมอโจวจะจากไปอย่างนี้ เป็นไปไม่ได้ฉันต้องฝันไปแน่นอน?”
“มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นทุกวัน พวกเราควรทำใจให้ชิน”
หลังจากสนทนากันพยาบาลทั้งสองคนก็พากันเดินออกไป
รอบๆตัวเขาว่างเปล่า มันค่อนข้างชัดเจนว่าที่นี่คือที่ไหน
โจวเจ๋อยังคงดิ้นรนพยายามขัดขืนเขาอยากตื่นเขาพยายามส่งเสียงร้องเต็มที่
แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างไม่อยู่ในความควบคุมของเขาอีกต่อไป แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างหนักแต่ก็ไม่สามารถส่งเสียงร้องออกมาได้
หลังจากพยายามมานานในที่สุดเขาก็สิ้นหวัง เขาเหนื่อย เขาเหนื่อยเกินไป
เขารู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนในโรงพยาบาล
ห้องเก็บศพ
………………
เมื่อโจวเจ๋อตื่นขึ้นมาอีกครั้งเขารู้สึกถึงความเย็นเบาๆบนใบหน้าและความรู้สึกเสียวซ่าก็ชัดเจนมากเช่นกัน
“ คุณแต่งหน้าเสร็จหรือยัง?” มีคนถามอยู่ข้างๆ
“จะเร่งอะไรนักหนาคุณดูสิว่าเขาโดนมาขนาดไหน มันจะเสร็จง่ายๆได้อย่างไร”
“ พิธีศพของเขากำลังจะเริ่มขึ้นแล้วผู้อำนวยการเลยให้ผมมาเร่ง”
“ ใกล้จะเสร็จแล้ว”
สัปเหร่อดูเหมือนจะโกรธเล็กน้อย เมื่อพวกเขาแต่งหน้าพวกเขาจะมีความจริงจังเป็นอย่างมาก แน่นอนว่าลูกค้าที่พวกเขาเผชิญคือคนตาย
คนตายโดยธรรมชาติย่อมไม่รู้สึกเจ็บไม่ว่าพวกเขาจะลงมือรุนแรงมากแค่ไหนคนตายก็ไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้
โจวเจ๋อไม่มีเรี่ยวแรงที่จะดิ้นรน เขาแค่อยู่อย่างเงียบๆแบกรับความรู้สึกเสียวซ่าของปากกาแต่งหน้าที่กดลงบนใบหน้าของเขาอย่างต่อเนื่อง
ในที่สุดการแต่งหน้าก็จบลง
“ดี,
โจวเจ๋อรู้สึกว่าเขากำลังถูกผลักออกไป แพทย์ของโรงพยาบาลพาเขาไปยังพื้นที่นุ่มๆและคับแคบ
นี่ น่าจะเป็นโลงเย็น
จากนั้นเสียงรบกวนทั้งหมดที่อยู่รอบๆก็ถูกแยกออกในทันทีเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลน่าจะปิดฝาโลงแล้ว
เขย่า เขย่า กระแทก
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนในที่สุดโจวเจ๋อก็ได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง ฝาโลงเย็นน่าจะถูกเปิดออกมาอีกครั้ง
บรรยากาศรอบๆตัวของโจวเจ๋อทำให้เขารู้สึกเศร้าโศกไปด้วย
ผู้อำนวยการโรงพยาบาลกำลังกล่าวสุนทรพจน์เพื่อแสดงความชื่นชมต่อโจวเจ๋อรวมทั้งแสดงความอาลัยที่เขาได้จากไป
จากนั้นรองผู้อำนวยการและเพื่อนร่วมงานคนอื่นก็กล่าวอาลัยเขา
รอบๆบริเวณมีเสียงฝีเท้าเดินผ่านเป็นระยะๆ บางคนเพียงแค่เดินเงียบๆและมองดูตัวเขาเป็นครั้งสุดท้าย บางคนยังคงพยายามตะโกนสองสามครั้งพร้อมกับเสียงร้องไห้
นี่คือภาพที่ทุกคนเห็นเหรอ ซากศพของฉัน!
ฉันยังไม่ตาย ฉันยังไม่ตาย ฉันยังไม่ตาย! ฉันยังไม่ตาย!
โจวเจ๋อคร่ำครวญอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจเขาเริ่มที่จะลองอีกครั้ง
แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้มีเพียงได้ยินเสียงรอบๆเท่านั้น แต่เขาพูดออกมาไม่ได้ และเขาไม่สามารถลืมตาขึ้นมา
ทุกคนเชื่อว่าเขาตายไปแล้วแต่เขารู้ว่าเขายังไม่ตาย!
เด็กๆของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็มาร่วมงานและร้องไห้อยู่ข้างๆโลงศพของเขา
พวกเขาร้องไห้ด้วยความจริงใจเพราะโจวเจ๋อเองก็ยังเป็นเด็กที่ออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
ดังนั้นเงินเดือนส่วนใหญ่ของเขาจึงถูกบริจาคให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และอุบัติเหตุครั้งนี้เกิดจากการที่เขากำลังจะไปร่วมงานวันเด็กที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอีกด้วย
“เสี่ยวโจวคุณจากไปอย่างสบายใจเถอะนะ เงินชดเชยและเงินประกันชีวิตของคุณทางโรงพยาบาลได้มอบให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทั้งหมดแล้ว” รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างโลงศพของเขากล่าวเบาๆ
ต่อมาโจวเจ๋อรู้สึกว่าเขาถูกโดดเดี่ยวและฝาของโลงศพก็ถูกปิดลงอีกครั้ง
จากนั้นก็มีเสียงเขย่าในที่สุดมันก็หยุดลง ฝาโลงน้ำแข็งถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง รอบๆเต็มไปด้วยความเงียบบางครั้งก็ได้ยินเสียงคน แต่ไม่ดังมากนัก
มีสองคนคนหนึ่งจับไหล่ของเขาและอีกคนจับขาของเขาเพื่อยกขึ้น จากนั้นก็วางเขาไว้บนชั้นแผ่นเหล็กเย็นๆ
สองคนนี้ฝีมือดีมีฝีมือมาก มีเสียงร้องเบาๆอยู่รอบๆ
โจวเจ๋อไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนในตอนแรก
แต่ในเวลานี้จู่ๆเขาก็เข้าใจ คนพวกนี้กำลังส่งเขาไปที่เตาเผาศพ
!ฉันยังไม่ตาย ไอ้สารเลว! บรรพบุรุษของพวกแกสิตายไปแล้ว! ฉันยังไม่ตาย! ยังไม่ตาย!อย่าเผาฉัน อย่าเผาฉัน!
กูยังไม่ตาย !!!!!!!!!!!!!!
ไอ้พวกสารเลว!
ไอ้บัดซบ!!!!!
นี่เป็นช่วงเวลาที่บ้าคลั่งที่สุดของโจวเจ๋อ เขารู้ดีว่าเมื่อเผาศพแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะกลับสู่โลกของมนุษย์ได้!
นี่จะเป็นจุดจบตลอดกาลของเขา!
เขาไม่เต็มใจเขาไม่เต็มใจเขายังอายุไม่ถึงสามสิบเขายังไม่ได้แต่งงาน เขาไม่มีลูกเขายังมีชีวิต เขายังมีหนทางอีกยาวไกล!
โจวเจ๋อรู้สึกสิ้นหวังเพราะไม่ว่าเขาจะดิ้นรนอย่างไรก็ไม่มีใครสัมผัสได้ เขาถูกวางไว้บนสายพานลำเลียงเครื่องถูกสตาร์ทแล้ว เขารู้ว่ากำลังจะต้องเจอกับอะไรดังนั้นเขาจึงกลัวมาก!
ไม่ ไม่ ไม่!
ฉันยังไม่ตายฉันยังไม่ตาย!
อย่าเผาฉัน!
อย่าเผาฉัน!
ไม่มีใครได้ยินเสียงเรียกของ
ทุกคนเต็มไปด้วยความเศร้าโศกไม่มีใครสนใจว่าตัวเขายังไม่ตาย
หลังจากนั้นทุกคนก็กลับบ้านเพื่อทานอาหารค่ำและดำรงชีวิตในวันต่อไป
ในที่สุด
โจวเจ๋อรู้สึกว่าเขาเหมือนถูกผลักเข้าไปในที่แคบซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นของน้ำมัน จากนั้นของเหลวก็พ่นใส่เขาเขารู้ว่ามันคืออะไร มันคือน้ำมันเบนซิน
ร้อน! ร้อนมาก! ปวด ปวดแสบปวดร้อน!
ไฟ, ไฟ, ไฟ,
ไฟมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง
