39 – ฉันอยากจัดงานแต่งงานแบบโบราณ
“ ที่ไหน” โจวเจ๋อถาม
“ เขตซิงฟามีชายคนหนึ่งและลูกสาวของเขากำลังจอดมันอยู่ฉันจำได้” ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างหนักแน่นว่า
“ ผู้ชายคนนั้นทะเลาะกับฉันก่อนที่ฉันจะตายฉันจึงจำได้แม่น!”
โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อยเตือนว่า“ ถ้าคุณโกหกฉันหรืออยากเล่นตลกเพื่อยืมมีดฆ่าใครสักคนต่อให้คุณเป็นผีคุณก็ต้องตายอีกครั้ง”
“ น้องชายแม้ว่าฉันจะตายไปแล้วแต่ฉันก็ยังมีความสุขดีคุณอย่าทำให้ฉันกลัวได้ไหม ตอนฉันเป็นคนอยู่ฉันก็เป็นคนดีคุณไปถามใครก็ได้ในเขตซิงฟา”
โจวเจ๋อโบกมือบอกให้เธอเงียบ
หญิงสาวคนนั้นไม่รู้ว่าโจวเจ๋อกำลังคุยกับใคร แน่นอนว่าเสียงของโจวเจ๋อก็ต่ำมากเหมือนกระซิบ
“ ดูเหมือนว่าเพื่อนคนหนึ่งบอกผมบอกว่ามีครอบครัวหนึ่งในเขตซิงฟาที่เลี้ยงสุนัขแบบนี้อยู่คุณสามารถไปหามันได้ที่นั่น” โจวเจ๋อกล่าว
“จริงๆ? ฉันจะไปตอนนี้เลย”
หลังจากที่หญิงสาวพูดจบเธอก็หยิบกระเป๋าเงินออกมาและเตรียมจะมอบเงินให้เขา
“ ผมแค่อยากช่วยเท่านั้นผมจะไม่รับเงินของคุณ”
“ มันเป็นคำขอบคุณสำหรับข้อมูลอันมีค่า” หญิงสาวหยิบเงิน 500 หยวนออกมาและต้องการมอบมันให้กับโจวเจ๋อ
“ รอจนกว่าคุณจะพบมันค่อยเอามาให้ก็ไม่สาย” โจวเจ๋อปฏิเสธที่จะรับเงิน
“ ถ้าอย่างนั้นฉันต้องขอบคุณเถ้าแก่จริงๆ”
หญิงสาวเช็ดน้ำตาแล้วรีบออกจากร้านหนังสือ
“ ช่างเป็นผู้หญิงที่ดี บางทีฉันก็อยากให้เธอเป็นลูกสาวของฉันจริงๆ ” หญิงวัยกลางคนคนนั้นยังคงนั่งอยู่บนพื้นกระเบื้องของร้านหนังสือ
โจวเจ๋อนั่งหลังเคาน์เตอร์อีกครั้งและหยิบกรรไกรตัดเล็บออกมาตกแต่งเล็บของตัวเองต่อไป
“ น้องชายร้านหนังสือของคุณอยู่ที่นี่ดูเหมือนว่ากิจการจะไม่ดีเลย?” หญิงวัยกลางคนๆนั้นเริ่มชวนคุยต่อไป
จู่ๆโจวเจ๋อก็จำอะไรบางอย่างได้และถามว่า
“ อยากไปไหม ข้างล่าง”
ผู้หญิงคนนั้นตัวแข็งไปชั่วขณะและดูเหมือนจะไม่เข้าใจ
“ ที่ที่คุณควรไป” โจวเจ๋อจำได้ว่าตอนนี้เขาเป็นยมทูตแบบพาร์ทไทม์อยู่
“ ไม่ลงไปได้ไหม” ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกอายเล็กน้อย
“ ลูกชายของฉันสอบเข้ามหาลัยปีนี้ฉันอยากฟังผลการสอบของเขาก่อนค่อยไป”
ช่างเป็นแม่ที่น่าสงสาร
“ ถ้าลูกชายของคุณรู้ว่าแม่ไม่ไปไหนเพราะว่าเป็นห่วงเขาเขาคงไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือแน่ๆ” โจวเจ๋อกล่าว
การที่คนธรรมดาจะอาศัยอยู่กับผีเป็นระยะเวลานานๆมันจะทำให้คนคนนั้นเจ็บป่วยได้อย่างง่ายๆ
“ ถ้าอย่างนั้นก็ได้” เธอพูดออกมาด้วยความรู้สึกเสียใจ
“ ไปกันเถอะ” โจวเจ๋อโบกมือและขี้เกียจพูดอะไร
เด็กหญิงตัวน้อยบอกว่าเขามีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้ตามที่เขาต้องการตราบใดที่เขาทำตัวเป็นผู้ส่งดวงวิญญาณในบางครั้ง
อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้บอกเขาว่าภายใน 1 เดือนจะต้องส่งวิญญาณพวกนี้ไปที่เส้นทางหวงเฉียนมากเท่าไหร่
“ น้องชายคุณกลับมาเป็นมนุษย์ได้อย่างไร” ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยความสงสัย
โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อยสายตาของเขาดุดันขึ้น ร่างกายของผู้หญิงคนนั้นสั่นเทาสองสามครั้งและเธอไม่กล้าพูดอีกต่อไป
หลังจากนั้นประมาณ 15 นาทีผู้หญิงคนนั้นก็หายไปจากร้านอย่างไร้ร่องรอย
หลังจากที่เธอจากไปโจวเจ๋อก็เดินไปพลิกม้านั่งที่ฝั่งตรงข้ามของเคาน์เตอร์เพื่อนั่งลง
“ ในที่สุดก็ทำงานชิ้นแรกสำเร็จสักที”
โจวเจ๋อถอนหายใจเขารู้สึกว่าอารมณ์ของตัวเองตอนนี้กำลังดีขึ้นเรื่อยๆ และคาดหวังว่าการช่วยเหลือผู้หญิงคนนี้อาจทำให้มีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นกับเขาก็ได้
ยังไงซะตอนนี้เขาก็ถือได้ว่าเป็นพนักงานของสวรรค์โดยตรง แล้วมีเหรอที่สวรรค์จะปล่อยให้เขาทำงานแบบฟรีๆ?
หลังจากคิดได้แบบนี้โจวเจ๋อก็เดินออกจากร้านหนังสือและหยิบบุหรี่ออกมาสูบ ซูชิงหลางก็เดินออกมาสูบบุหรี่เช่นกันดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะทำความสะอาดร้านเสร็จ
เขาเดินออกมาในชุดผ้ากันเปื้อน เขามองไปที่โจวเจ๋อแล้วก็นั่งยองๆข้างๆโจวเจ๋อพร้อมกับสูบบุหรี่ไปด้วย
ชายสองคนนั่งอยู่อย่างเหงาๆในค่ำคืนที่ไร้ผู้คน
“ เด็กผู้หญิงคนนั้นแม่ของเธอมารับแล้วเหรอ?” ซูชิงหลางถาม
“ เธอกลับไปแล้ว ลงไปข้างล่าง” โจวเจ๋อตอบ
“ โอ้ลงไป!” ซูชิงหลางถอนหายใจอย่างโล่งอก “ หลังจากลงไปแล้วคงเป็นเรื่องยากมากที่จะกลับมาอีก”
“ ฉันไม่รู้” โจวเจ๋อส่ายหัว
ดังที่เด็กหญิงตัวน้อยกล่าว โจวเจ๋อเดินอยู่ในถนนหวงเฉวียนแค่แป๊บเดียวดังนั้นเขาจึงไม่รู้จักนรกดีพอ
“ มันหน้าตาเป็นยังไง?” ซูชิงหลางถามพร้อมกับสูบบุหรี่เข้าไปคำใหญ่
“ ผมก็ไม่รู้มากนัก ผมอยู่ที่นั่นไม่นาน”
ไม่มีอะไรจะให้คุยกัน แต่เมื่อทั้งคู่กลับไปที่ร้านก็รู้สึกน่าเบื่อมากขึ้น หลังจากนั้นทั้งสองก็เดินออกมาสูบบุหรี่มวนที่ 2
“ แล้วภรรยาของพี่ล่ะ” ซูชิงหลางถาม
“แยกกันอยู่” โจวเจ๋อหน้ามุ่ย
“ เฮ้อ”
จากนั้นก็เกิดความเงียบอีกครั้ง
หลังจากนั้นพวกเขาก็หยิบบุหรี่ตัวที่สามออกมา
“ ฉันจะกลับบ้านเกิดสักพักแล้วฉันจะทำน้ำบ๊วยเปรี้ยวมาให้พี่ด้วย”
“ ขอบคุณ คุณไม่ใช่คนท้องถิ่นเหรอ?”
“ ฉันอยู่แถบทะเลนู่น” ซูชิงหลางตอบพร้อมกับชี้ไปทิศใต้
เมิ่งไห่เป็นมณฑลที่อยู่ด้านใต้ของตงเฉิง
“ ญาติคนหนึ่งของฉันแต่งงานพูดตามตรงฉันก็ไม่อยากไปหรอกนะ แต่ฉันไม่ไปไม่ได้ไม่ว่าจะอย่างไรพวกเราก็โตขึ้นมาด้วยกัน”
“ เขาอยากให้คุณเป็นเพื่อนเจ้าสาวหรือเปล่า” โจวเจ๋อเย้ยหยัน
“ ใช่เพื่อนเจ้าสาว…” ซูชิงหลางตอบออกมาแบบไม่คิดหลังจากนั้นเมื่อนึกขึ้นได้เขาก็มองไปที่โจวเจ๋อด้วยสายตาดุดัน
“ ผมเป็นผู้ชาย”
“ ในชีวิตก่อนคุณเคยแต่งงานหรือเปล่า” จู่ๆซูชิงหลางก็ถามขึ้น
“ ไม่” โจวเจ๋อตอบ
“ เทียบกับตอนนี้ที่มีภรรยาคุณรู้สึกว่าอะไรดีกว่ากัน”
“ เธอกำลังหมางเมินฉันอยู่”
โจวเจ๋อหยุดชั่วคราวไม่ดำเนินบทสนทนาต่อ
“ฉันมีชีวิตอยู่เพื่อพ่อแม่มาโดยตลอด ตอนนี้ฉันอยากจะค้นหาชีวิตของตัวเองบ้าง บางทีฉันอาจจะต้องเริ่มคุยกับผู้หญิงสักคน”
“ ……..” โจวเจ๋อมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ
“ เฮ้ตอนนี้ฉันอายุยังน้อย สักวันหนึ่งฉันก็ต้องมีแฟนแล้วแต่งงานเหมือนคนอื่นๆ”
“ นายไม่ได้เป็นตุ๊ดเหรอ?” โจวเจ๋อถาม
“ เป็นตุ๊ดแล้วแต่งงานไม่ได้หรือไง? หุบปากไปเลยไม่งั้นพรุ่งนี้จะไม่มีอะไรกิน!”
โจวเจ๋อพยักหน้าและหุบปาก
“ ฉันกำลังวางแผนจัดงานแต่งงานแบบโบราณย้อนยุค ฉันไม่ต้องการรถหรูแต่จะเช่าเกี้ยวขนาดใหญ่เพื่อไปรับเจ้าสาวเหมือนกับในหนัง ส่วนฉันจะขี่ม้าอีกตัวนำหน้าขบวนในชุดฮั่นฝู บรรยากาศนั้นพี่เข้าใจใช่ไหม”
โจวเจ๋อยื่นมือและชี้ไปข้างหน้า
“ แบบนั้นหรือเปล่า”
ซูชิงหลางแข็งตัวชั่วขณะดวงตาของเขาหรี่ไปข้างหน้าและพูดว่า
“มันคืออะไร?”
“ คุณมองไม่เห็นเหรอ” โจวเจ๋อถาม
ใบหน้าของซูชิงหลางแข็งค้างและรีบวิ่งกลับเข้าไปในร้านทันที เขาล้วงบางสิ่งบางอย่างออกมาจากตู้พร้อมกับถูมันเข้าไปในตาของตัวเองก่อนจะวิ่งออกมาข้างนอก
ข้างหน้าของทั้งสองคนเป็นถนนร้างและมีเกี้ยวแปดเหลี่ยมสีแดงกำลังเดินมาทางนี้
มีชายคนหนึ่งถือเชือกสีแดงเดินนำหน้าเกี้ยวมงกุฎสีแดงที่มีลักษณะล้ำค่าสวมอยู่บนศีรษะของเขา คนแบกเกี้ยวทั้งแปดเคลื่อนไหวอย่างสม่ำเสมอ
เมื่อเดินไปข้างหน้าเก้าก้าวพวกเขาก็จะหยุดและเดินถอยหลังหนึ่งก้าวเสมอ
การเคลื่อนไหวของพวกเขาพร้อมเพียงและดูน่าสนุกสนาน
แต่การปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันในยามค่ำคืนอันเงียบสงบของพวกเขาก็เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนที่พบเห็นต่างรู้สึกหวาดกลัวไปถึงข้างใน
