54 – จัดการราบคาบ
ในฐานะศัลยแพทย์โจวเจ๋อสามารถตรวจสอบการเสียชีวิตที่ผิดปกติของศพได้อย่างง่ายดายเหมือนกับผู้เชี่ยวชาญของนิติเวช
ดังนั้นในมุมมองของโจวเจ๋อการสร้างอุบัติเหตุในครั้งนี้จึงเป็นความล้มเหลว
โจวเจ๋อไม่รู้ว่าคนเหล่ามีเบื้องหลังที่ดีจึงไม่เกรงกลัวกฎหมายหรือว่าเขาเป็นเพียง “มือใหม่” เท่านั้น?
แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ เพราะดูเหมือนคนพวกนี้จะกำลังเดินมาทางนี้แล้ว
“จับพวกมันแล้วรีบออกไปจากที่นี่”
คนขับรถเมล์มองดูเวลา
คนของเขาหลายคนรีบวิ่งเข้ามาทางนี้ด้วยสีหน้าดุดัน สำหรับพวกเขาชายร่างผอมและหญิงสาวสองคนย่อมไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้เลย
ไป๋อิ่งหันมามองที่โจวเจ๋อ เธอกำลังรอคำสั่งของเขา
หมอหลินยืนอยู่ที่นั่นและมีสีหน้าประหม่าแต่ไม่ได้กรีดร้องหรือตะโกนให้คนช่วย
คนส่วนใหญ่ที่ต้องเผชิญกับสถานการณ์นี้ แม้แต่คนที่อวดว่าตนกล้าหาญในยามปกติบางทีอาจสามารถคุกเข่าขอความเมตตา
“อย่าให้ใครตายล่ะ” โจวเจ๋อเตือน
“ฮ่า.” เจ้าของรถบัสหัวเราะเยาะคำพูดนั้น
ไป๋อิ่งตอบกลับด้วย “ยิ้มกว้าง” แล้วรีบวิ่งตรงไปหาชายฉกรรจ์ทั้ง 4
โจวเจ๋อถอยหลังหนึ่งก้าว จับมือของหมอหลินและกล่าวว่า
“ไม่เป็นไร ผมอยู่นี่”
ไป๋อิ่งที่กำลังวิ่งไปข้างหน้าเกือบสะดุดเท้าตัวเอง
มารดาคนนี้เป็นคนที่ลงมือทำทุกอย่างคุณไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ
“ฉันขอโทษ” หมอลินเม้มปาก
เธอเป็นคนที่หยุดรถจึงทำให้พวกเขาได้รับความลำบากในตอนนี้
“ไม่ต้องกังวลถ้าเป็นผมก็ทำเหมือนกัน” โจวเจ๋อพูดด้วยรอยยิ้ม
“ผิวของน้องเนียนนุ่มมาก มาให้พี่จับซะดีๆ”
ชายคนหนึ่งเอื้อมมือไปจับสาวมปลายที่อยู่ข้างหน้า
ลูกพี่พวกเขาไม่อนุญาตให้ฆ่าคนที่นี่ แต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็จะเอาเธอไปจัดการทีหลังอยู่ดี
อย่างไรก็ตามแขนซ้ายของเขาถูกจับโดยไป๋อิ่ง
“คาซัม…”
“คาซัม…”
“คาซัม…”
เมื่อหมอลินได้ยินร่างกายของเธอก็สั่นสะท้าน
กรุบกรอบ
ชายคนนั้นเปิดปากของตัวเองไว้ เขาไม่สามารถแม้แต่จะร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด ไป๋อิ่งก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งและเตะเข้าไปที่ท้องของชายคนนั้น
“อ๊ากกกก!.”
หลังจากนั้นเสียงร้องอีกสามเสียงก็ตามมาติดๆ
“อึ้ย
ชายคนนั้นขดตัวอยู่บนพื้น แขนข้างหนึ่งหักไปแล้ว ขาอีกข้างก็หักไปหแล้วเช่นกัน ร่างของเขาดิ้นอยู่ที่พื้นด้วยความเจ็บปวด
โจวเจ๋อไม่ได้แสดงความเห็นอกเห็นใจใดๆ เขาไม่อนุญาตให้ไป๋อิ่งฆ่าคนเพราะนี่คือโลกมนุษย์ซึ่งมีเพียงตำรวจเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้จัดการคนร้าย
“ปัง!”
“ปัง!”
“ป๊า!”
ชายอีกสองคนถูกวางราบโดยตรงไป๋อิ่ง กระดูกแขนขาของพวกเขาถูกหักจนหมดสิ้น
จากมุมมองที่เป็นมืออาชีพของโจวเจ๋อ คนสามคนที่ล้มลงบนพื้นจะกลายเป็นพิการตลอดชีวิตอย่างแน่นอน ต่อให้พวกเขาได้รับการรักษาจากโรงพยาบาลที่ดีที่สุดก็ตาม
มือถือของคนขับรถร่วงกระแทกพื้น
เขากลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว และรู้สึกว่าทุกสิ่งที่อยู่ข้างหน้าเขาไม่เป็นความจริง
เขาไม่ได้นำอาวุธติดตัวมาด้วยเพราะเขาวางแผนที่จะเผชิญกับการสอบสวนของตำรวจ ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเขาไม่สามารถนำของผิดกฎหมายติดตัวมา
ในความคิดของเขาต่อให้มีคนแบบโจวเจ๋ออีกสักสิบคนก็ไม่คณามือเขาอย่างแน่นอน
แม้ว่าจะมีตัวแปรบางอย่างจนภารกิจของพวกเขาขัดข้อง แต่เขาก็เชื่อว่าจะสามารถจัดการเองได้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าพวกเขาจะถูกจัดการด้วยเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียว
“ฉัน…” เจ้าของรถบัสตอนนี้เขาพูดไม่ได้ด้วยซ้ำ
“ปัง!”
ไป๋อิ่งเอื้อมมือออกไปและเหวี่ยงเจ้าของรถบัสลงไปที่พื้นโดยตรงพร้อมกับใช้เท้าเหยียบที่คอของเขาไว้
“หยุด.”
โจวเจ๋อร้องออกมา
ร่างของหญิงสาวหยุดนิ่งและไม่ถามว่าทำไม
โจวเจ๋อก้าวไปข้างหน้าและเอื้อมมือไปตบหน้าคนขับรถบัส
“ยังมีใครอีกไหม”
สิ่งที่โจวเจ๋อคิดในตอนนี้คือวิธีแก้ปัญหาที่อาจเกิดขึ้นในอนาคตให้หมด ตัวเขาเองไม่ได้กลัวอะไรแต่เขากลัวว่าอีกฝ่ายจะทำร้ายหมอหลิน?
ดังนั้นเขาจึงคิดจะจัดการในครั้งเดียว
ก่อนหน้านี้เด็กหญิงตัวน้อยกล่าวว่ามีคนที่คล้ายกันกับเขาใน หรงเฉิงซึ่งทำหน้ายมทูตและตัดสินความเป็นความตายของคนอื่นด้วยตัวเอง
แม้ว่าโจวเจ๋อจะรู้สึกทึ่งในตัวเขามาก แต่เขาก็รู้ว่านรกจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ดำเนินต่อไป
ไป๋อิ่งบิดแขนซ้ายของเจ้าของรถบัสจนหัก
“อ๊ากกก…”
“อ๊ะ!”!!!! ไม่ ไม่ เรามีเท่าที่คุณเห็นนี่แหละ พวกเรารวมตัวกันเพราะคำสั่งของนายจ้าง “
โจวเจ๋อพยักหน้าจากนั้นมองไปที่ไป๋อิ่งแล้วพูดว่า
“ฉันจะทำอย่างไรให้พวกมันจำไม่ได้”
โจวเจ๋อไม่อยากจะมีปัญหาหรือแม้แต่ปรากฏตัวขึ้นในข่าว
ไป๋อิ่งทำท่าปาดคอ
โจวเจ๋อส่ายหัว ฆ่าไม่ได้อย่างน้อยก็ฆ่าต่อหน้าคนอื่นไม่ได้
“ใช้เล็บของคุณแทงใส่หัวของพวกเขา”
“ลึกแค่ไหน” โจวเจ๋อถาม
“แทงลึกๆหน่อยเถอะ ไม่งั้นมันอาจไม่ได้ผลนอกจากนี้เมื่อกลับไปเจ้านายต้องเผากระดาษเงินกระดาษทองเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะตามมา
โจวเจ๋อมองดูหมอหลินในระยะไกล แล้วเดินเงียบๆไปหาอาชญากรแต่ละคนที่นอนอยู่บนพื้น เขาแทงเล็บเข้าใส่ศีรษะของคนพวกนั้นจนพวกเขาสลบไปทีละคน
หลังจากนั้นโจวเจ๋อก็หยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งของพวกเขาและเรียกตำรวจ จากนั้นจึงทิ้งโทรศัพท์มือถือไว้บนพื้น
แล้วพวกเขาทั้งสามก็เดินไปขึ้นรถของหมอหลิน
“ขับไปก่อนอย่าเพิ่งพูดอะไร” โจวเจ๋อหันมาบอกภรรยาของเขา
“ตกลง” หมอหลินสตาร์ทรถแล้วขับออกไป
“อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร”
โจวเจ๋อเตือนอีกรอบ
“ทำไม?” หมอหลินเห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจ
โจวเจ๋อชี้นิ้วไปด้านหลัง
“เธอเป็นผู้สืบทอดของสำนักมวยแปดทิศชื่อดัง ก่อนหน้านี้เธอได้ทำร้ายคนเกือบตายจึงหนีมาหลบซ่อนที่ร้านหนังสือของผม ถ้าเรื่องหลุดออกไปเธอจะถูกตำรวจจับ”
ไป๋อิ่งที่นั่งด้านหลังกรอกตามองบน
หมอหลินนิ่งเงียบและไม่รู้ว่าเธอเชื่อจริงหรือปล่าว เธอเอาแต่ขับรถเงียบๆ
รถยังคงวิ่งไปที่โรงพยาบาลประชาชน สำหรับหมอหลินแม้ว่าโจวเจ๋อไม่ได้บอกว่าจะไปที่นั่นตั้งแต่แรก แต่เธอก็ขับรถไปที่นั่นโดยไม่รู้ตัว
ท้ายที่สุดแล้วมันคือที่ทำงานของเธอซึ่งทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ที่นั่น
