78 – กลับมาแล้ว
“ก็แปลกนะวันนี้ ไม่เห็นแท็กซี่สักคัน”
หลังจากโยนพัดอันนั้นทิ้งซูชิงหลางก็เก็บของของตัวเองและเตรียมจะกลับบ้านเพื่อประกอบคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่ที่เพิ่งซื้อมา
“โชคร้าย.”
โจวเจ๋อไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้ แต่เดินไปที่ประตูและจุดบุหรี่
แดดยามเช้าจะสบายมาก ไป๋อิ่งไม่ชอบนอนอาบแดด ซึ่งอาจเกี่ยวข้องกับตัวตนและธรรมชาติของเธอ แต่เธอไม่ชอบซอมบี้ในภาพยนตร์ฮ่องกงเรื่องเก่าที่พอเจอกับแสงแดดก็ต้องวิ่งหนี
ตามคำกล่าวของซูชิงหลางไป๋อิ่งไม่ใช่ผลิตภัณฑ์ทั่วไป เพราะเธอได้รับการหล่อเลี้ยงจากจิตวิญญาณของคุณหนูไป๋เป็นเวลา 200 ปี แม้ว่าจะไม่ได้น่ากลัวเท่ากับซอมบี้ที่ถูกใช้เป็นอาวุธสังหารในหนังเรื่องผีชีวะแต่ก็ไม่แตกต่างกันมากนัก
ในความเป็นจริงถ้าไป๋อิ่งเต็มใจ เธอสามารถไปอาศัยอยู่ในเมืองและคลุกคลีอยู่กับคนปกติได้
เพียงแต่ว่าวิญญาณและเลือดแก่นแท้ของเธออยู่ในมือของโจวเจ๋อ ดังนั้นเธอจึงหนีออกไปไม่ได้
นอกจากนี้ดูเหมือนเธอจะไม่เต็มใจที่จะจากไป บางทีวันหนึ่งเธออาจถูกฟ้าผ่าฆ่าตาย ท้ายที่สุดสถานะของเธอนั้นก็ถือเป็นสิ่งแปลกปลอมของทั้งโลกมนุษย์และโลกวิญญาณ
“สูบบุหรี่ให้น้อยลงหน่อย ตอนนี้เธอสูบบุหรี่จัดมาก”
น้องภรรยาของโจวเจ๋อเดินออกไปจากร้าน ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะไปที่ไหนสักแห่ง เพียงแต่ว่าโจวเจ๋อไม่สนใจ
ในความเป็นจริงโจวเจ๋อค่อนข้างอิจฉาเธอ เธอเติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่ดี แม้ว่าพ่อแม่ของเธอจะปฏิบัติต่อซูเล่อได้แย่ แต่ก็ต้องยอมรับว่านั่นเป็นครอบครัวที่ดีครอบครัวหนึ่ง
มันไม่เหมือนกับเขาที่เติบโตขึ้นมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าซึ่งเต็มไปด้วยความมั่นคง หากว่าใครต้องการความก้าวหน้าในชีวิตจะต้องพยายามเป็นอย่างมาก คล้ายกับตัวเขาและหวังเค่อ
หวังเค่อเขาเป็นคนหัวก้าวหน้า เขาทำงานทั้งกลางวันกลางคืน จนแทบจะไม่มีเวลาให้กับครอบครัวด้วยซ้ำ แต่พูดแล้วก็แปลกทันใดนั้นรถสีแดงคันหนึ่งก็มาจอดที่หน้าร้านของโจวเจ๋อ
เป็นคนรู้จัก ภรรยาของหวังเค่อและเด็กหญิงตัวน้อยเดินลงรถมา
“พี่สาวแสนดี ลุงที่แสนดี”
เด็กหญิงตัวน้อยเรียกทั้งสองคน
น้องภรรยาอดไม่ได้ที่จะนั่งยองๆและบีบหน้าเด็กหญิงตัวน้อยก่อนจะพูดว่า
“ตุ๊กตาตัวนี้น่ารักมาก”
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้โจวเจ๋อและพูดว่า
“ฉันจะไปทำผม ขอฝากเธอไว้ที่นี่ก่อนนะคะ”
“ไม่มีปัญหาครับ” โจวเจ๋อพยักหน้าตอบรับ
ผู้หญิงคนนั้นกล่าวขอบคุณจากนั้นก็หันหลังกลับไปที่รถและขับออกไป อาการของเธอดูรีบร้อนเหมือนกับว่าเธอรอไม่ไหวแล้ว
น้องภรรยาของเขาก็นั่งแท็กซี่และจากไปเช่นกัน ก่อนจากไปเธอยังกำชับให้โจวเจ๋อปิดปากเรื่องนี้ให้สนิท
ที่ประตูร้านเด็กหญิงตัวน้อยยืนอยู่ข้างโจวเจ๋อซึ่งนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่นั่น
“กลับมาหรือยัง” โจวเจ๋อพูดขึ้นทันที
“พี่ว่าไงนะ” เด็กหญิงตัวน้อยไม่แน่ใจ
“ฮ่าๆๆ”
โจวเจ๋อเอื้อมมือออกไปและลูบผมของเธอเบาๆ
“ไปอ่านหนังสือสิ”
โจวเจ๋อเลือกวรรณกรรมโบราณสำหรับเด็กและมอบให้เธอ
“เกรดโรงเรียนของเธอเป็นยังไงบ้าง”
“ฉันทำได้ดีมาก” เด็กหญิงตัวน้อยกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
“เธอชอบงานอดิเรกอะไร?” โจวเจ๋อถามอีกครั้ง
“บัลเล่ต์และเปียโน” เด็กหญิงตอบกลับ
“อยากดื่มอะไรหรือเปล่า”
“หนูอยากดื่มโค้ก” เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มและแลบลิ้นพร้อมกับพูดว่า “ปกติแม่ไม่ให้ดื่ม”
โจวเจ๋อพยักหน้าและบอกซูชิงหลางข้างๆให้ไปหยิบโค้กที่ร้านของเขามา
หลังจากจิบโค้ก เด็กหญิงตัวน้อยก็เริ่มพลิกหนังสือและตั้งใจอ่าน
“ก็กลับมาแล้วชัดๆแล้วจะแกล้งไปทำไม”
โจวเจ๋อบ่นออกมาเบาๆ
สีหน้าอ่อนหวานของเด็กหญิงเปลี่ยนไปทันที ตอนนี้ลักษณะของเธอเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมเหมือนผู้ใหญ่
“ก่อนที่ฉันจะรู้ตัวว่าไม่ควรอ่านหนังสือเล่มนี้มันก็สายไปแล้ว” เด็กหญิงตัวน้อยกำลังถือ “วรรณคดีโบราณ” ที่โจวเจ๋อมอบให้ มันเป็นหนังสือที่ไม่ได้ถูกเขียนขึ้นด้วยภาษาที่เด็กจะเข้าใจได้
“คุณต้องการให้ผมทำอะไร?” โจวเจ๋อถาม เรื่องในเฉิงตูได้รับการแก้ไขแล้ว? เธอกลับมาทำไม
“ฉันเพิ่งกลับมาจากนรกและคิดถึงคุณ ก็เลยมาหาแค่นั้น” เด็กหญิงตัวน้อยลุกขึ้นยืนและมองโจวเจ๋อโดยเอียงศีรษะเล็กน้อย
“ฉันพบว่าคุณขี้เกียจมาก”
“ผมไม่เข้าใจ” โจวเจ๋อถาม
“ใบบันทึกเวลาการทำงานแสดงให้เห็นว่าผลงานของฉันในช่วงเวลานี้อยู่ด้านล่างสุดของภูมิภาคนี้” เด็กหญิงเลียริมฝีปากของเธอ “ฉันบอกให้คุณช่วยดูแลแต่ไม่ได้บอกให้คุณขี้เกียจ”
“ใบบันทึกเวลา” เมื่อโจวเจ๋อได้ยินเช่นนี้หัวใจของเขาก็เต้นแรง
“ทำไม มีปัญหาอะไร? คุณคิดว่าการเป็นผีจะทำยังไงก็ได้เหรอพวกเรามีแบบประเมินผลงานอยู่เหมือนกัน?” เด็กหญิงตัวน้อยกรอกตา
“ขอดูหน่อยได้มั้ย” โจวเจ๋อรีบถามออกมา
เด็กหญิงตัวน้อยเดินเข้ามาใกล้โจวเจ๋อ เธอต้องการดูโจวเจ๋อให้ชัดๆแต่เธอเตี้ยเกินไป ในเรื่องนี้เธอกังวลเป็นอย่างมากเธอกลัวว่าโจวเจ๋อจะดูถูกเธอ
เด็กหญิงตัวน้อยโบกมือแล้วพูดว่า
“อุ้มฉันขึ้นไป”
โจวเจ๋อก้มลงและยกเด็กหญิงตัวน้อยขึ้นมาเพื่อให้ดวงตาของเธออยู่ในระดับเดียวกับเขา
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ความคิดของคุณ” เด็กหญิงตัวน้อยเอานิ้วเย็นๆมาลูบที่คางของโจวเจ๋อครู่หนึ่ง “หรือว่าไม่ใช่”
โจวเจ๋อพยักหน้าไม่มีอะไรต้องปฏิเสธ
“ฉันสามารถให้ความหวังกับคุณได้ ฉันจะไปเฉิงตูสักครู่เมื่อปัญหาได้รับการแก้ไขบางทีฉันอาจถูกส่งไปประจำการที่นั่น
ดังนั้นตำแหน่งนี้จะว่างลงฉันจะเสนอชื่อของคุณขึ้นแทน “
เด็กหญิงตัวน้อยพยายามให้ความหวังกับโจวเจ๋อ
โจวเจ๋อไม่ได้ตอบรับอะไร เขายิ้มแล้วพูดว่า
“บางทีผมอาจตั้งตารอความเป็นไปได้อย่างอื่น”
“ความเป็นไปได้แบบไหน”
“คุณตายในเฉิงตูแล้วตำแหน่งก็จะกลายเป็นของผมไปโดยปริยาย”
จากก้นบึ้งของหัวใจ โจวเจ๋อไม่ต้องการให้เธอประสบอุบัติเหตุที่นั่น อย่างไรก็ตามในความฝันครั้งสุดท้ายชายที่อยู่เฉิงตูก็ได้ช่วยเขาไว้เช่นกันดังนั้นเขาก็ไม่ต้องการให้ฝ่ายตรงข้ามเป็นอะไรเหมือนกัน
“ฮ่าฮ่า…”
เด็กหญิงตัวน้อยไม่โกรธ เธอกระโดดออกจากอ้อมแขนของโจวเจ๋อแล้วเอามือไปไขว้ไปข้างหลังพร้อมกับพูดว่า
“คุณยังคิดว่าเขาจะมีโอกาสดีๆหรือ คุณรู้หรือเปล่าว่าครั้งนี้เราจะนำเจ้าหน้าที่ไปมากเท่าไหร่”
“เท่าไหร่เหรอ” โจวเจ๋อจุดบุหรี่อีกครั้งและพ่นบุหรี่ออกมาก่อนจะพูดว่า “ดูเหมือนว่าคุณจะกลัวแล้ว”
“อย่าให้ราคากับเขานัก ยังไงเขาก็ไม่มีทางรอดไปได้” เด็กหญิงตัวน้อยหันกลับมาและจ้องที่โจวเจ๋อด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ “อาเล่อคุณเป็นหมอ? ทำไมคุณถึงคาดหวังให้ฉันตาย? “
“โอ้ ช่างเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ เธอเป็นลูกบ้านไหนเหรอ”
ไป๋อิ่งเพิ่งลงมาจากชั้นสองเมื่อเห็นเด็กหญิงตัวน้อยเธอก็รีบวิ่งเข้ามาอุ้มทันที
“คุณหญิงไป๋?”
เด็กหญิงตัวน้อยขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เอ่ะ…”
ไม่ว่าไป๋อิ่งจะงี่เง่าแค่ไหนแต่เธอก็รู้ดีว่านี่ไม่น่าจะใช่เด็กธรรมดาแล้ว
“โอ้ เพื่อนบ้านเก่าของฉันไปลงนรกแล้ว ดูเหมือนว่านี่จะเป็นร่างกายของเธอ” เด็กหญิงตัวน้อยจ้องไปที่โจวเจ๋อ “คุณเก็บเธอไว้ข้างกาย ไม่น่าแปลกใจเลยที่มีผีเข้ามาหาคุณน้อยลง!”
“คุณคือ?” ไป๋อิ่งถามอย่างอายๆ
“ฉันไม่มีเวลามาก ฉันแค่ต้องการเตือนคุณในครั้งนี้ ฉันไม่กลัวว่าคุณมีความคิดอื่น ใครบ้างที่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง”
เด็กหญิงตัวน้อยเดินไปที่ชั้นหนังสือแล้วเอาหนังสือเล่มนั้นเก็บไว้
“ฉันจะกลับมาในเดือนหน้า ไม่รู้ว่าคุณจะได้เลื่อนตำแหน่งไหม นั่นมันขึ้นอยู่กับผลงานของคุณ ถ้าคุณทำไม่ได้ฉันก็จะรอคุณอยู่ที่นรกก็แล้วกัน “
หลังจากพูดจบเด็กหญิงตัวน้อยก็ล้มลงกับพื้น วิญญาณหยินที่อยู่ในร่างของเธอก็มุดลงใต้ดินทันที
