Long Live The Hokage Chapter 38 : หน้ากากในกาม
3 ปีต่อมา
“อาจารย์ หน้ากากลิงของหนูน่ารักไหมคะ?”
มาซาฮิโกะ มองไปที่หน้ากากลิงโดยไม่พูดอะไร
“อาจารย์” เมื่อ ยูริโกะ เห็นใบหน้าที่นิ่งเฉยของ มาซาฮิโกะเธอจึงพูดด้วยสีหน้าอ้อนวอนอีกครั้ง
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ตระกูลอุซึมากิ มีเสถียรภาพเป็นอย่างมาก ประชากรเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องทําให้มีเด็กเกิดมาทุกวัน ๆ อย่างไรก็ตามเด็ก ๆ ทุกคนใน ตระกูลอุซึมากิ ก็รักและชอบหน้ากากเหล่านี้มาก ดังนั้นวันนี้จึงได้ถูกกําหนดให้เป็นวันเทศกาลหน้ากาก ครั้งแรกของหมู่บ้าน
“โอ้ ดูดีมาก…แล้วอีก 2 คนไปไหนสะล่ะ?” มาซาฮิโกะตอบส่ง ๆ ไปและถาม ยูริโกะ กลับไป
“เคนิชิโร่ ยังฝึกซ้อมอยู่เลยค่ะ เขาบอกว่าเขาไม่อยากมาเดินงานนี้” ยูริโกะ ขมวดคิ้ว “ส่วน นานาโกะจัง ยังเลือกหน้ากากของเธออยู่ค่ะ…”
มาซาฮิโกะ พยักหน้า
ในช่วง 3 ปีที่ผ่านมา เคนชิโร่ เป็นลูกศิษย์ที่น่าพึงพอใจมากที่สุด ดูเหมือนว่าการฝึกแบบทําลายขีดจํากัดของตนเอง จะทําให้เขาได้รับประโยชน์เป็นอย่างมาก อาจเป็นเพราะความสามารถทางด้านกายภาพของเขานั้นสูงขึ้นก็เป็นได้ เพ ราะในขณะนี้เขาอายุ 11 ปีแล้ว และในแง่ของความแข็งแกร่งทางกายภาพเขาก็อยู่ในระดับเดียวกับนินจาระดับโจนินซึ่งเป็นเรื่องที่น่าซึ่งเป็นอย่างมาก!
มันน่าประหลาดใจที่ มาซาฮิโกะ เองก็เคยใช้แต้มการเข้าร่วมและฝึกฝนแบบทําลายขีดจํากัดของตนเองเช่นกัน แต่ในที่สุดเขาก็ต้องยอมแพ้มัน แน่นอนว่า เคนชิโร่ กําลังเดินอยู่บนเส้นทางที่ถูกต้องในการก้าวสู้ระดับเดียวกับ ไมโตะ ไกและร็อคสี
สําหรับ ยูริโกะ ซึ่งตอนนี้กลายเป็นเด็กหญิงอายุ 9 ขวบ มาซาฮิโกะ คิดว่านิสัยของเธอยังคงไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อยแม้ว่าเวลาจะผ่านไปก็ตาม เธอยังคงเป็นเด็กหญิงที่ขี้อายคนเดิมเหมือนก่อนหน้านี้ บางครั้งเธอก็ทําตัวเป็นเด็กน้อยทําให้เขารู้สึกว่าเขากําลังเลี้ยงลูกสาวของตัวเองอยู่ แต่อย่างไรก็ตามเธอก็มีความสามารถด้านการเรียนรู้ทั้ง วิชาสะกดและคาถานินจา ที่ยอมเยี่ยม เธอเรียนรู้ วิชาสะกด และ คาถานินจาได้เกือบทั้งหมดที่ มาซาฮิโกะ สอน และมาซาฮิโกะก็วางแผนที่จะสอน กระสุนวงจักร ให้กับเธอในภายหลังมันเป็นเรื่องของเวลาเท่านั้นที่เธอจะโตขึ้นและกลายเป็นสุดยอดนินจาตัวจริง
มาซาฮิโกะ สอนให้เธอเป็นอย่างดี
ส่วนลูกศิษย์คนสุดท้าย
“อาจารย์คะ หนูมาแล้วค่ะ ดูหน้ากากของหนูสิคะ สวยไหมคะ?” เมื่อ มาซาฮิโกะ นึกถึงเรื่องเธอ นานาโกะ ก็ปรากฏตัวออกมาจากระยะไกล และตะโกนคุยกับเขาด้วยเสียงที่ดัง
มาซาฮิโกะ มองเธอด้วยความเบื่อหน่าย
ตลอด 3 ปีที่ผ่านมาทําให้ นานาโกะ เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเธอออกมา หลังจากที่ มาซาฮิโกะ ได้คลุกคลีอยู่กับเธอเขาพบว่าเธอเป็นคนที่สุภาพ แต่บางครั้งเธอก็แสดงอารมณ์ที่รุนแรงออกมา มาซาฮิโกะ รู้สึกว่าบุคลิกของเธอนั้นคล้ายกับ ซากุระเป็นอย่ามาก
มาซาฮิโกะ นึกไม่ออกเลยว่าผู้หญิงธรรมดาแบบไหนที่จะมอง หน้ากากชนิกามิ (หน้ากากยมทูต) ว่าน่ารัก
เดี๋ยวนะ….อะไรนะ! หน้ากากชินิกามิ?!
ใบหน้าของ มาซาฮิโกะ เปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นหน้ากากของเธอ เขามองดูหน้ากากของเธออย่างละเอียดและพูดว่า “นานาโกะ หน้ากากอันนี้เท่มากเลย! ขอฉันดูหน่อยได้ไหม?”
“อาจารย์ไม่เห็นอยากดูหน้ากากของหนูมั่งเลย…” ยูริโกะพูดด้วยน้ําเสียงที่อิจฉาเล็กน้อย
มาซาฮิโกะ ไม่สนใจเธอแล้วเขาก็สวมหน้ากากที่ นานาโกะส่งให้เขา และหลังจากการตรวจสอบอย่างระมัดระวัง เขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
“แค่คล้ายกันเฉย ๆ เหรอเนี่ย? เฮ้อ” มาซาฮิโกะ พึมพํากับตัวเอง และเขาก็ไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของ ชินิกามิ ในหน้ากาก “แต่ทําไม?..มันเป็นคําใบ้อะไรรึเปล่า?”
มาซาฮิโกะ ยังคงค่อนข้างกังวลอยู่ เพราะความสามารถด้านวิชาสะกด ของ นานาโกะ นั้นเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วง 3 ปีที่ผ่านมา เขาจะไม่แปลกใจเลยถ้าในอนาคตเธอจะเป็นคนที่คิดค้น คาถาสะกด ปิดผนึกซากอสูร ขึ้นมา
“มันน่าจะมีอะไรมากกว่านี้” มาซาฮิโกะ กล่าวขณะส่งหน้ากากกลับไปให้ นานาโกะ จากนั้นก็หันไปหา ยูริโกะ ซึ่งยังคงเบะปากอยู่
กวาดริมฝีปากของเ
“ยูริโกะ ขอดูหน้ากากลิงของเธอมั่งได้ไหม?”
หลังจากนําหน้ากากลิงจาก ยูริโกะ มา มาซาฮิโกะ ก็มองดูอยู่ครู่หนึ่งแล้วลองสวมมันดู
เมื่อเห็นดังนั้น ยูริโกะ ก็พูดออกมาอย่างมีความสุขว่า “อาจารย์เหมือนลิงเลยค่ะ!”
ใบหน้าของ มาซาฮิโกะ เปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมาทันที เขารีบถอดมันออกแล้วส่งกลับให้เธออย่างรวดเร็ว
มาซาฮิโกะ พูดออกไปอย่างห้วน ๆ ว่า “ชาติก่อนฉันอาจะเป็นลิงก็ได้”
ไม่ว่าลูกศิษย์ทั้ง 2 ของเขาจะเข้าใจคําพูดประชดประชันของเขาหรือไม่ก็ตาม มาซาฮิโกะ ก็พูดต่อว่า “เอาล่ะ เข้าไปในงานเทศกาลด้วยกันเถอะ”
นานาโกะ และ ยูริโกะ พยักหน้าอย่างมีความสุข
หน้ากากสัตว์ต่าง ๆ , หน้ากากคนดัง , หน้ากากชินิกามิ…
มาซาฮิโกะ ไม่สนใจหน้ากากสัตว์ซึ่งมีไว้ให้เด็ก ๆ ใส แต่หน้ากากคนดัง
“บ้าเอ้ย ทําไมหน้าฉันถูกทําเป็นหน้ากากด้วยเนี่ย?! ไม่ตลกเลยนะ!” อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นใบหน้าของเจ้าของร้านขายหน้ากาก ใบหน้าของ มาซาฮิโกะ ก็ตกใจขึ้นมาทันที
“ท่านใช่ ผู้อาวุโสลําดับที่ 2 คนแรกของตระกูลหรือเปล่า? ท่านเกษียณไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทําไมท่านมาขายหน้ากากอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?” เจ้าของร้านไม่ใช่ใครนอกจาก อุซึมากิ มาซาโอะเขาคือผู้อาวุโสลําดับที่ 2 ของตระกูลอุซึมากิ ก่อนหน้าที่จะมาเป็นมาซาฮิโกะ
“มาซาฮิโกะ!” มาซาโอะ ยิ้มแล้วมองไปที่ มาซาฮิโกะ “ตั้งแต่ฉันเกษียณมา ฉันก็อยู่ว่าง ๆ มาตลอด ฉันเลยใช้เวลาว่างทําหน้ากากขึ้นมา แต่หลานชายของฉันไม่ชอบมันเอาสะเลยดังนั้นฉันเลยคิดว่าฉันน่าจะขายมันทิ้งดีกว่า”
“หลานของท่านอายุเท่าไรแล้วล่ะ? ทําไมเขาถึงไม่ชอบหน้ากากพวกนี้ ทั้ง ๆ ที่เด็ก ๆ ทั้งหมู่บ้านชอบมัน?”
“หลานชายฉันอายุ 11 ปีแล้ว แต่เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการฝึกฝนตลอดทั้งวัน” มาซาโอะ พูดด้วยรอยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
เมื่อได้ยินอย่างนี้ มาซาฮิโกะ ก็ตะลึงงันขึ้นมาทันที
“หลานของท่านชื่อ เคนชิโร่ ใช้ไหม?” มาซาฮิโกะถาม
มาซาโอะ พยักหน้า
“ท่านให้ฉันสอนหลานของท่าน ทั้ง ๆ ที่เราเคยขุ่นเคืองกันมาก่อนเนี่ยนะ?”
“เรื่องมันก็ผ่านไป 50 กว่าปีแล้ว ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนั้นแล้วล่ะ มันจบไปนานแล้ว และฉันก็คิดว่าท่านก็คงลืมไปแล้วเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่ฉันได้เห็นการต่อสู้ของท่านที่เหมืองแร่ด้วยสายตาของฉันเอง ฉันก็เชื่อว่าคงจะไม่มีใครเหมาะที่จะสอน เคนชิโร่ ไปมากกว่าท่านอีกแล้ว” มาซาโอะพูด
“จริงของท่าน ฉันลืมเรื่องเก่า ๆ พวกนั้นไปหมดแล้ว” มาซาฮิโกะ เหล่ตามองเขาแล้วพูดต่อ “แต่ตอนนี้มีเรื่องใหม่แล้ว!มันเรียกว่าการละเมิดลิขสิทธิ์ (Copyright infringement)!”
“coffee-right…กาแฟอะไรเหรอ?”
“Copyright. ละเมิดลิขสิทธิ์!” มาซาฮิโกะ ชี้ไปที่หน้ากากที่เป็นรูปใบหน้าของเขา จากนั้นโดยไม่พูดอะไรเลยเขาก็หันหลังกลับและกําลังจะเดินออกไปจากร้านไป
“อาจารย์คะ รอเดี๋ยวคะ!” นานาโกะ หยุดเขาไว้
หลังจากนั้น 10 นาที นานาโกะ ก็เดินออกจากร้านมาพร้อมกับสวมหน้ากากที่เป็นใบหน้าของ มาซาฮิโกะ
มาซาฮิโกะ ได้แต่มองไปที่เธออย่างช่วยไม่ได้
“หึ คนพวกนี้ยังรู้จักกฏหมายน้อยเกินไป รอให้ ฮาชิรามะก่อตั้งโคโนฮะ ขึ้นมาก่อนเถอะ ฉันจะจัดการให้หนักเลยทีเดียว!” มาซาฮิโกะ พึมพํากับตัวเองในขณะที่ส่ายหัว
นานาโกะ พูดขึ้นขณะที่พวกเขาเดินต่อไปในเทศกาล “อาจารย์คะ นี่คือร้านที่หนูซื้อหน้ากากอันนั้นมาค่ะ” คําพูดของนานาโกะ ขัดจังหวะความคิดของ มาซาฮิโกะ เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นหน้ากากที่แสดงถึงความตายมากมาย
ทันทีที่ มาซาฮิโกะ เดินเข้าไปใกล้ ๆ ร้าน เจ้าของร้านก็ทักทายเขาทันที “ยินดีต้อนรับครับ ท่านมาซาฮิโกะ! ถูกใจหน้ากากอันไหนบ้างไหมครับ?”
จากนั้นเจ้าของร้านก็สังเกตเห็น นานาโกะ ที่ยืนอยู่ด้านหลังมาซาฮิโกะ และพูดว่า “โอ้ เฮ้สาวน้อย! เธอมาดูหน้ากากอันอื่นเหรอ? รสนิยมดีจริง ๆ เลยนะเธอเนี่ย มันมีอยู่อันเดียวสะด้วย…”
เมื่อได้ยินคําชมนั้น นานาโกะ ก็ยิ้ม เธอต้องการเข้าใกล้แผงขายของ แต่ มาซาฮิโกะ ก็หยุดเธอเอาไว้ก่อน
“มีอันเดียว? จริงเหรอ? ทําไมคุณทํามาแค่อันเดียวล่ะ?”มาซาฮิโกะ ถามเจ้าของร้านด้วยความสับสน
“โอ้ มีอันเดียวจริง ๆ ครับ แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นคนทํามันขึ้นมาด้วย” เจ้าของร้านตอบ
“หน้ากากหลายอัน ฉันเป็นคนทําขึ้นมาก็จริง แต่ก็มีบางอันที่สืบทอดมาจากพ่อของฉัน มันยังอยู่ในสภาพที่ดี ฉันเลยคิดว่ามันน่าจะขายได้ ฉันไม่แน่ใจว่ามันเป็นของที่สืบทอดกันมาของตระกูลฉันหรือเปล่า แต่ฉันก็เป็นเจ้าของมัน และเป็นเจ้าของร้านนี้ ฉันเลย…”
“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว” มาซาฮิโกะ พูดขัดจังหวะขึ้นมาเพราะมาซาฮิโกะ คิดว่าเจ้าของร้านกําลังเริ่มที่จะเล่าเรื่องอะไรสักอย่างที่ยาว ๆ จากนั้นเขาก็พูดว่า “นานาโกะ ยูริโกะไปกันเถอะ”
ทั้ง 2 พยักหน้าทันที
“หน้ากากนี้มันเป็นของที่ถูกทิ้งไว้โดยนินจาที่ยิ่งใหญ่บางคนหรือเป็นแค่ขยะเก่า ๆ ธรรมดาๆกันแน่”
