Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ – ตอนที่ 19 นิสัยป่าเถื่อนกำเริบ

บทที่19 นิสัยป่าเถื่อนกำเริบ
อย่างไรก็ตามสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนแต่เกินความคาดหมายของเจียงหยุนเอ๋อทั้งนั้น
แม้ว่าตัวเองจะปิดตาแน่นอยู่ตลอด แต่ลี่จุนถิงไม่แม้แต่จะคิดขยับออกไป ตรงกันข้ามอยู่ในตำแหน่งนั้นโดยไม่มีเคลื่อนไหวใดๆ
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าเวลานั้นดูเหมือนจะเดินช้าลง ตอนแรกเธอคิดว่าเธอไม่ตอบสนอง ลี่จุนถิงก็ควรนอนหลับอย่างอยู่ยิ่งๆ คิดไม่ถึงว่าลี่จุนถิงดูเหมือนจะขัดแย้งกับเธอ ไม่ออกไปสักที
รอเป็นเวลานาน จนกระทั่งเจียงหยุนเอ๋ออยากเปิดเพื่อดูว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร แต่ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะชนะทำให้ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้
ลี่จุนถิงหรี่ตาลงเล็กน้อย มองผู้หญิงที่ถูกตัวเองทับอยู่ข้างล่างอย่างละเอียด เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้แกล้งทำเป็นหลับอยู่
เธอกลัวว่าเขาจะทำอะไรเธอขนาดนั้นเชียวหรือ? การรับรู้ดังกล่าวทำให้อารมณ์ของ ลี่จุนถิงแย่มาก เขาขมวดคิ้ว หัวเราะอย่างเย็นชาในใจ
แม้ว่าเจียงหยุนเอ๋อจะแกล้งทำเป็นหลับ เขามีวิธีมากมายที่จะทำเธอลืมตา!
ลมหายใจอุ่นกระทบอยู่บนใบหน้าของตัวเอง เจียงหยุนเอ๋อรู้ทันทีว่าอันตรายกำลังเข้าใกล้ ไม่รอให้ความคิดของเธอตอบสนองเต็มที่ ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างติดอยู่ที่ริมฝีปาก
เจียงหยุนเอ๋อเบิกตากว้างทันที แล้วเห็นคู่ดวงตาของลี่จุนถิงจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา ทำให้เธอหวั่นไหวอยู่ครู่หนึ่ง อาศัยช่วงว่างที่เธอไม่ได้สติ ลี่จุนถิงแง้มฟันของเธอ ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในปาก คว้าเธอด้วยลมหายใจหิวกระหาย
“อื้อ……” เจียงหยุนเอ๋อยกมือขึ้นยันที่หน้าอกของ ลี่จุนถิงไม่สามารถยอมรับจูบที่แรงและฉับพลันของเขาได้
ทำไมเรื่องกลับกลายเป็นแบบนี้? เรื่องนี้ใช่ว่าไม่ตกลงกันไว้ก่อน……
การขัดขืนของ เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้อยู่ในสายตาลี่จุนถิงเลย เขายืนมือไปถึงด้านหลังของเจียงหยุนเอ๋อ และกดทับเธอลงต่อหน้าตัวเองอีกครั้ง ร่างกายของทั้งสองประกบกันพอดี ภายในห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศคลุมเครือ
ลี่จุนถิงดูเหมือนจะยังไม่พอใจ มือสอดเข้าไปในเสื้อผ้าของเจียงหยุนเอ๋อแล้ว ตกใจกับสัมผัสที่แปลกนั้น เจียงหยุนเอ๋อรีบเอื้อมมือไปกดมือของลี่จุนถิง
ลี่จุนถิงขมวดคิ้ว ในที่สุดก็ถอยห่างออกห่างเล็กน้อย สิ้นสุดการจูบที่ยาวนานนี้ และคลายให้เจียงหยุนเอ๋อเป็นอิสระ
เจียงหยุนเอ๋อหายใจหอบหืดสักพัก น้ำตาคลอตาแดงเล็กน้อย ในใจทั้งกังวลและโกรธ: “ลี่จุนถิง นี่คุณหมายความว่ายังไง?”
ตอนแรกคิดว่าตอนนี้ลี่จุนถิงน่าจะสร่างเมาแล้วบ้าง และควรหยุดพฤติกรรมบ้าบอคอแตกทั้งหมด คิดไม่ถึงว่าลี่จุนถิงจะถอดเสื้อผ้าตัวเองออก จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปที่ เจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อตะลึง ลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว ดึงผ้าห่มและปิดกั้นด้านหน้าของตัวเอง พูดเสียงจริงจังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน: “ลี่จุนถิง ก่อนหน้านี้เราตกลงกันไว้แล้ว เป็นเพียงการแสดง!”
ประโยคนี้มันเป็นน้ำเย็นสำหรับ ลี่จุนถิงอย่างไม่ต้องสงสัย สีหน้าของเขาแย่ลงทันที จ้องใบหน้าเจียงหยุนเอ๋อไม่พูดอะไร
เจียงหยุนเอ๋อพิงกำแพง คิดถ้าหากลี่จุนถิงไม่ฟังตัวเองแล้วนิสัยป่าเถื่อนกำเริบอีกตัวเองควรทำอย่างไร กลืนน้ำลายอย่างประหม่า
ขณะนี้ ลี่จุนถิงยืนขึ้นอย่างกะทันหัน และไม่มองเจียงหยุนเอ๋อหันเข้าไปห้องน้ำ
มองดูสถานการณ์ เจียงหยุนเอ๋อในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยังดีที่ลี่จุนถิงไม่ได้เลอะเทอะอีกต่อไป มิฉันนั้นแรงที่ตัวเองมีไม่สามารถเอาชนะเขาได้เลย！
ในห้องน้ำ ลี่จุนถิงเปิดฝักบัวด้วยอารมณ์ว่างเปล่า น้ำเย็นสาดบนใบหน้าของเขา ในหัวของเขายังว่างเปล่าอยู่พักหนึ่ง
ในหัวโผล่ภาพเมื่อครู่ขึ้นมาอีกครั้ง
ตั้งแต่แรก เขารู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อกำลังแสร้งทำเป็นหลับ ไฟลุกในใจอย่างไม่มีเหตุผล ที่ผ่านมาความสามารถในการควบคุมตัวเองที่แข็งแกร่ง หลายปีมานี้เผชิญหน้าควงผู้หญิงมานับไม่ถ้วนก็ไม่เคยสูญเสียการควบคุม ทำไมต้องเป็นเมื่อกี้นี้ มีปฏิกิริยาต่อผู้หญิงคนนั้นเหรอ?
ลี่จุนถิงเงยหน้าขึ้นมองไปบนเพดาน ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
สำหรับผู้หญิง แม้ว่าเขาไม่คิดที่จะเข้าหาก่อนแต่ก็เป็นสุภาพบุรุษเสมอมา เมื่อกี้เจียงหยุนเอ๋อปฏิเสธตัวเองอย่างชัดเจน เขายัง……ยังเลวทรามขืนใจเจียงหยุนเอ๋อหากไม่ใช่ท่าทีที่เด็ดขาดของเจียงหยุนเอ๋อ ไม่แน่ตัวเองอาจจะ……
เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมเขาถึงกลายเป็นคนไม่รอบคอบและใจร้อนแบบนี้?
หลังจากอาบน้ำเสร็จลี่จุนถิงก็สร่างเมาอย่างสิ้นเชิง คิดไปคิดมา ในที่สุดเขาก็แค่หาเหตุผลให้ตัวเอง——ไม่ก็อาจจะ เป็นเพราะดื่มเหล้าก็เลยอาการมึนเมา
เจียงหยุนเอ๋อนอนหันหลังให้เขาบนเตียง ตาปิดสนิท บนใบหน้าเผยถึงความกังวล
“หลับแล้วเหรอ?” ลี่จุนถิงถาม
ในห้องเงียบไปครู่หนึ่ง สักพัก จึงได้ยินเสียงอู้อี้ของ เจียงหยุนเอ๋อ: “ยัง”
“เรื่องเมื่อกี้ ผมผิดเอง ต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก” ลี่จุนถิงพูดขึ้น
“อืม……” เจียงหยุนเอ๋อตอบสั้นๆ และไม่พูดอีกต่อไป
วันรุ่งขึ้น เพราะผ่านเรื่องเมื่อคืนมา เจียงหยุนเอ๋อดูอึดอัดเล็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าลี่จุนถิง ลี่จุนถิงรู้ว่าตัวเองทำผิดไป ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพูดอะไรมาก
กลุ่มคนไปเข้าร่วมที่โครงการล่องแก่งในลำธารแห่งหนึ่งตามแผนเดิม ดูผู้คนกรีดร้อง ครอบครัวสมิทธ์แสดงถึงความกระตือรือร้นที่จะลอง
“จุนถิง อันนี้ดูน่าเสียวจริงๆ ！บ้านเกิดของฉันไม่เคยมีประสบการณ์อะไรแบบนี้มาก่อน！” สมิทธ์พูดอย่างตื่นเต้น
ระหว่างที่ทุกคนกำลังรอคอยอยู่ข้างๆ ถวนจื่อก็จูงมือเอลิซ่าไปเล่นน้ำ แต่ไม่นานเขาก็ถูกเจียงหยุนเอ๋อเรียกกลับมา
“ถวนจื่อ ตรงนั้นไม่ปลอดภัย รีบกลับมาพร้อมกับพี่ลิซ่า”
ถวนจื่อเดินกลับมาอย่างไม่เต็มใจพร้อมกับเอลิซ่า หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนสวมเสื้อชูชีพและขึ้นเรือล่องแก่ง
ทุกคนพูดคุยอย่างมีความสุขบนเรือ ในบางครั้งมีเสียงกรีดร้องหลายครั้ง แต่ทุกคนมีรอยยิ้มบนใบหน้า
ทันใดนั้น เรือล่องแก่งชนเข้าที่โขดหิน พลิกไปทางขวาเล็กน้อย เอลิซ่าที่นั่งตรงขอบเพื่อหลบน้ำที่กระเด็น ตอนนี้ไม่มีอะไรป้องกันร่างเอนไปข้างหลังและตกลงไปจากเรือ
“อ๊า!” แม้ว่าเอลิซ่าจะกรีดร้อง เธอถูกกระแสน้ำซัดไป มีเพียงมือเล็กคู่เดียวเท่านั้นที่กระพืออยู่ในน้ำ
“เอลิซ่า！ไต้น่าตะโกนอย่างกระวนกระวาย กำลังจะลุกขึ้นยืนก็ถูกเจียงหยุนเอ๋อลากไว้
“คุณหญิง คุณทำแบบนี้อันตรายมาก คุณอย่าเพิ่งกังวล ฉันว่ายน้ำเป็น ฉันลงไปช่วยเธอเอง”
พูดอยู่ เจียงหยุนเอ๋อใช้แรงกระโดด และว่ายไปทางเอลิซ่า
มองแม่น้ำที่กำลังไหลอย่างรวดเร็ว ประกายเย็นชาเกิดขึ้นในดวงตาของลี่จุนถิง ราวกับว่ากำลังโทษความวู่วามของเจียงหยุนเอ๋อแต่ก็กระโดดลงไปตามหลังเจียงหยุนเอ๋อ
หลายคนไล่ตามอยู่ในน้ำ ในไม่ช้ามันก็ดึงดูดความสนใจของคนจำนวนมาก พนักงานในจุดชมวิวก็สังเกตเห็นว่าเกิดอุบัติเหตุ จึงรีบส่งเจ้าหน้าที่กู้ภัยมาช่วยด้วย