Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ – ตอนที่ 247 ไม่ข่มเหงเขา

บทที่247 ไม่ข่มเหงเขา
ตอนดึก หลังจากที่คนจำนวนมากในทาวน์เฮาส์หลับกันไปแล้ว กัวชูนลี่แอบไปที่หน้าห้องเจียงหยุนเอ๋อ
คิดได้ว่าเรื่องที่ต่อไปตัวเองต้องทำ ในใจของกัวชูนลี่ก็กังวลหน่อยๆ ยังไง……นี่ฟังดูแล้วอาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดีขนาดนั้น
ไปที่หน้าห้อง กัวชูนลี่มองไปรอบๆ มั่นใจว่าไม่น่าจะมีคนสังเกตเห็นตัวเอง ก็ยกมือขึ้นเคาะเบาๆที่หน้าห้องของเจียงหยุนเอ๋อ
เวลานี้เอง เจียงหยุนเอ๋อกำลังเหม่อลอยอยู่ในห้องของตัวเอง
ไม่มีทางออกไปหาถวนจื่อ ทุกเวลาเธอแทบจะอยู่ท่ามกลางความกังวล วิตกกังวลทางข่าวลี่จุนซินมาก อีกอย่างก็ยังรอข่าวใดๆไม่ไหว
เจียงหยุนเอ๋อไม่มีทางสงบจิตใจตัวเองได้ เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองยังสามารถใจเย็นได้อีกไหม
ถ้าต้องไปจากลี่จุนถิง ถวนจื่อสำหรับเธอแล้วคือคนที่สำคัญที่สุด ถ้าเสียถวนจื่อไป เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่รู้จริงๆว่าจะต้องทำอย่างไร
ได้ยินว่ามีคนเคาะประตู เจียงหยุนเอ๋อก็ได้สติขึ้นมาจากความคิดของตัวเอง รีบนั่งขึ้นมาจากเตียง ไปเปิดประตู
พอเปิดประตูเสร็จ เธอก็เห็นสาวใช้คนหนึ่งยืนอยู่ข้างนอกประตู
หลังจากครั้งก่อนที่สาวใช้คนนั้นถูกไล่ออกไป ทางด้านลี่จุนซินก็หาสาวใช้อีกคนมาได้อย่างไร หลายวันมานี้ เจียงหยุนเอ๋อก็รู้จักกับกัวชูนลี่ คิดว่าตลอดว่าเธอเป็นคนดี ดังนั้นพอเห็นว่าคนที่มาคือเธอ ก็ถามไปอย่างมีมารยาท：“ไงจ๊ะ มีอะไรไหม？หรือว่าหาถวนจื่อเจอแล้ว？”
กัวชูนลี่ได้ยินเจียงหยุนเอ๋อพูดเสียงดัง ก็กลัวว่าจะรบกวนคนอื่นๆ รีบทำท่าจุปากให้เจียงหยุนเอ๋อ พูดเบาๆ：“คุณหนูเจียง ฉันมีเรื่องต้องคุยกับคุณ สะดวกให้ฉันเข้าไปไหม？”
ถึงแม้เจียงหยุนเอ๋อจะลังเลเล็กน้อย แต่ไม่ได้ระวังตัวใดๆ รีบถอยไปข้างๆเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าให้กัวชูนลี่เข้าไป
กัวชูนลี่เข้ามาในห้องเสร็จ ก็พูดกับเจียงหยุนเอ๋อ：“คุณหนูเจียง ที่จริงคุณชายน้อยหาเจอแล้ว แต่……คุณหนูลี่น่าจะไม่ยอมบอกคุณ”
“อะไรนะ？”เจียงหยุนเอ๋อตาโตอย่างตะลึง
แต่เธอคิดอย่างละเอียดรอบคอบ ก็คิดว่าลี่จุนซินก็น่าจะทำอย่างนั้นจริง ยังไง ตัวเองก็ไม่ใช่คนที่พวกเขาในตระกูลลี่ชอบนัก บางที พวกเขาเอาถวนจื่อไว้ในมือ ก็เพื่อที่จะจัดการตัวเองได้สะดวก
คิดถึงตรงนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็กัดฟันแน่นและกำหมัดขึ้น ในใจไม่พอใจนัก
“ขอบคุณที่คุณมาบอกฉัน ถึงรู้ตรงนี้แล้ว ฉันก็ไม่มีทางออกไปหาเขา”พอคิดตรงนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็จำต้องก้มหัวอย่างผิดหวัง
มองท่าทางของเจียงหยุนเอ๋อ ในใจของกัวชูนลี่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกต่อสู้กัน
ต้องทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ……ถึงไม่รู้ว่าส้งหวั่นหวั่นจะทำอะไร แต่ต้องไม่ใช่เรื่องดีต่อเจียงหยุนเอ๋อแน่
พูดตรงๆ กัวชูนลี่คิดว่าเจียงหยุนเอ๋อไม่ใช่คนเลวอะไร ถึงแม้ตัวเองจะเป็นแค่สาวใช้ แต่ในทาวน์เฮาส์นี้ ท่าทีที่เจียงหยุนเอ๋อปฏิบัติต่อตัวเองก็เคารพมาตลอด
แต่ ในเมื่อรับเงินนั้นมาแล้ว กัวชูนลี่รู้ ตอนนี้ตัวเองจะมาเสียใจภายหลังก็สายไปแล้ว
ดังนั้น กัวชูนลี่แอบตัดสินใจเอง เงยหน้าพูดกับเจียงหยุนเอ๋อ：“คุณหนูเจียง ที่จริง……เห็นว่าหลายวันมานี้คุณดูลำบากจริงๆ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ฉันสามารถช่วยคุณออกไปได้……”
ได้ยินเช่นนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็มองกัวชูนลี่อย่างแปลกใจ ไม่คิดว่าจะมีคนยอมช่วยตัวเอง เวลานั้นในใจก็เต็มไปด้วยความประทับใจ ไม่สงสัยใดๆ เธอไม่พูดอะไรก็ตอบรับไป
“แน่นอนว่าได้！ขอบคุณมากเลยจริงๆ！”
เห็นเจียงหยุนเอ๋อไม่สงสัยตัวเองเลยสักนิด ความรู้สึกผิดในใจของกัวชูนลี่ก็แย่ลงเรื่อยๆ แต่เรื่องมาถึงตรงนี้แล้ว เธอก็ได้แต่ฝืนพา เจียงหยุนเอ๋อออกไป
ไปถึงหน้าประตู แท็กซี่คันหนึ่งผ่านมาทางพวกเขาพอดี กัวชูนลี่รีบโบกรถคันนั้น พอพูดกับคนขับรถเสร็จ ก็หันไปมองที่เจียงหยุนเอ๋อ
“คุณหนูเจียง คันนี้จะไปส่งคุณที่ที่คุณชายน้อยอยู่ค่ะ”
“โอเค”เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของถวนจื่อ เจียงหยุนเอ๋อจึงรีบขึ้นรถ
ก็แค่ พอขึ้นรถไปเจียงหยุนเอ๋อก็เห็นบางอย่างผิดปกติ
เธอคิดจะลงรถ แต่แท็กซี่คันนี้กลับสตาร์ทรถ
“สวัสดีค่ะ ขอถามได้ไหม เราจะไปที่ไหนกันแน่？”เจียงหยุนเอ๋อถามอย่างระมัดระวัง
คนขับมองเธอจากกระจกรถมองหลัง ในสายตาดูเหมือนไม่มีอารมณ์ใดๆ：“ผู้หญิงคนนั้นเมื่อกี๊ให้ผมพาคุณไปที่ คฤหาสน์จี่เหมย”
ได้ยินเช่นนั้น เจียงหยุนเอ๋อก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดว่านี่ก็สมเหตุสมผลดี
ยังไง ถ้าลี่จุนซินหาถวนจื่อเจอจริงๆ ก็น่าจะไม่ข่มเหงอะไรเขา
ตลอดทาง อารมณ์ของเจียงหยุนเอ๋อกังวลเล็กน้อย ในใจกลับเริ่มไตร่ตรองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าคำพูดของกัวชูนลี่เชื่อได้หรือไม่
แต่ ตอนนี้ในเมื่อเธอนั่งรถคันนี้แล้ว ก็ได้แต่เชื่อคำพูดของกัวชูนลี่แล้ว
ถึงแม้เจียงหยุนเอ๋อจะปลอบตัวเองในใจแล้ว แต่เธอไม่คิดแน่ว่าต่อไปจะเกิดเรื่องไม่คาดไม่ถึงแบบนั้น
ตอนที่ผ่านเส้นทางหนึ่ง จู่ๆก็ชนเข้ารถคันหนึ่ง เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกแค่ว่าตัวเองได้รับการกระแทกอย่างแรง ได้สติก็จับท้องของตัวเอง จากนั้นก็หมดสติไป
ส่วนรถที่ชนมานั้น พอเห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็รีบออกไปจากที่เกิดเหตุ
ตอนที่ไป คนขับที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับก็หยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมา หาชื่ออ“คนรวย”จากสมุดรายชื่อ จากนั้นก็โทรหาคนนั้น
ปลายสายนั้นเสียงของส้งหวั่นหวั่นพูด：“ฮัลโหล จัดการเรียบร้อยไหม？”
“คุณหนูส้ง วางใจเถอะ เรียบร้อยแล้วครับ”คนขับพูดเสียงทุ้ม
ได้ยินดังนั้น หางตาของส้งหวั่นหวั่นก็มีรอยยิ้มปรากฏ พูดอย่างภูมิใจ：“คุณทำได้ไม่เลว ฉันจะโอนเงินที่เหลือเข้าบัญชีคุณ”
คนขับรีบพูดอย่างเบิกบานใจ：“ขอบคุณครับคุณหนูส้ง！”
……
ทางด้านลี่จุนถิง เพราะว่าสอบถามจนรู้ที่อยู่ที่เจียงหยุนเอ๋ออยู่ ดังนั้นจึงหาโอกาสไปเจอเจียงหยุนเอ๋อมาเสมอ
แค่เรื่องที่บริษัทวันนี้เยอะพอดี เพื่อที่ตบตาตระกูลลี่ เขาจึงได้แต่อยู่ในอารมณ์ร้อนรนแกล้งทำเป็นตั้งใจทำงาน
ไม่ง่ายเลยที่จะเลิกงานวันหนึ่งได้ ลี่จุนถิงมองนาฬิกาข้อมือ แล้วเอาเสื้อคลุมที่เก้าอี้มาเตรียมออกไป
มองสภาพลี่จุนถิงที่รีบร้อน พนักงานในบริษัทไม่น้อยต่างแปลกใจ
ยังไง bossใหญ่ของพวกเขาก็มีท่าทีนิ่งๆมาตลอด น้อยมากที่จะเลิกงานอย่างร้อนรนเช่นนี้