Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ – ตอนที่ 25 บังคับจูบ

บทที่25 บังคับจูบ
ได้เห็นภาพเหตุการณ์การต่อสู้กันอย่างนี้ เจียงหยุนเอ๋ออดไม่ได้ที่จะปิดปากตัวเอง ช่างเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด
ใบหน้าของกู้ลั่วจิ่นโดนลี่จุนถิงต่อย โดยไม่ได้ทันตั้งตัวอะไร เขาเดินโซเซไปด้านหลัง เกือบล้มลงกับพื้น
ลี่จุนถิงบังให้เจียงหยุนเอ๋ออยู่ด้านหลัง สายตาจ้องมองไปที่ตัวกู้ลั่วจิ่น แล้วพูดอย่างเย็นชา “ดูแล้ว ฉันประเมินความหน้าด้านของแกน้อยไป”
กู้ลั่วจิ่นมีสีหน้าที่ขาวซีด ใบหน้าที่โดนลี่จุนถิงต่อยเริ่มบวมแดง ดูแล้วตลกมาก
ดูลี่จุนถิงที่บังเจียงหยุนเอ๋อไว้ข้างหลัง สายตาของกู้ลั่วจิ่นเริ่มวอกแวก ลี่จุนถิงเป็นคนที่เขาไม่อาจแตะต้องได้ เขาเลยเบี่ยงสายตามาทางเจียงหยุนเอ๋อ
“หยุนเอ๋อ เธอกับผู้ชายคนนี้……กำลังเล่นละครตบตากันใช่ไหม?”
ถึงแม้ตอนแรกเจียงหยุนเอ๋อจะพูดได้ชัดเจนขนาดไหน แต่กู้ลั่วจิ่นก็ไม่ยอมรับความจริง ได้แต่ปลอบใจตัวเองตลอด แต่เมื่อเห็นท่าทางที่ลี่จุนถิงมีต่อเจียงหยุนเอ๋อ เขาก็คิดสองคนนี้อาจจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งจริง
แต่ว่า……หลังจากที่เขาได้ถอนหมั้นเจียงหยุนเอ๋อ เธอยังสามารถหาผู้ชายได้สมบูรณ์แบบขนาดนี้ ทำให้เขาไม่อยากยอมแพ้ ?
เมื่อกี้ตอนอยู่ห้องคนป่วย ลี่จุนถิงมีสีหน้าเหมือนกลัวคนอื่นมาแย่งเมียตัวเอง เขานึกไม่ถึงคนที่เขาเคยทอดทิ้งไปอย่างเจียงหยุนเอ๋อตอนนี้เธอมีคนที่สามารถพึ่งพิงได้แล้ว
เจียงหยุนเอ๋อได้ฟังคำถามของกู้ลั่วจิ่น ในใจอยากหัวเราะ ก็ไม่รู้ว่าเขาเอาความกล้าหาญมาจากไหน ยังมีหน้ามาถามและวุ่นวายเรื่องของเธอ
พอดี เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่อยากมีเรื่องพัวพันกับกู้ลั่วจิ่นอีก เลยเอามือไปเกี่ยวแขนของลี่จุนถิงไว้ แล้วพูดอย่างไม่เกรงใจ “ฉันจะต้องพูดกับนายอีกกี่ครั้งถึงจะเชื่อ? อีกอย่าง ฉันก็ไม่มีความจำเป็นต้องโกหกนาย”
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อเกาะแขนเขาไว้ ลี่จุนถิงรู้สึกว่าความโกรธได้หายไปครึ่งหนึ่ง แล้วยังรู้สึกมีความสุข ปากของเขาได้เผลอยิ้มออกมา ต่อมาก็ให้ความร่วมมือกอดเอวเจียงหยุนเอ๋อเอาไว้ เห็นสีหน้าของกู้ลั่วจิ่นเต็มไปด้วยท้าทาย “ขอเตือนนายก่อนอย่ามาคิดแผนอะไรกับผู้หญิงของฉัน ฉันเป็นใคร นายคงจะรู้ ถ้าหากให้ฉันเห็นเรื่องแบบนี้อีก ฉันให้นายเห็นดีแน่”
มือของผู้ชายที่กอดเอวเจียงหยุนเอ๋อไว้ สัมผัสอบอุ่นนั้นทำให้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกอยู่ไม่สุข อุณหภูมิบนใบหน้าก็เพิ่มขึ้นมา
จริงแล้วเธอไม่เคยชินกับการที่ต้องสัมผัสกับผู้ชาย แต่ว่า… เพื่อต้องการให้กู้ลั่วจิ่นเชื่อ เธอก็ไม่ได้ผลักมือลี่จุนถิงออก
เพราะกลัวว่ากู้ลั่วจิ่นจะจับผิดได้ เจียงหยุนเอ๋อรีบกอดแขนของลี่จุนถิง จากนั้นก็เอาหัวพิงไหล่เขาไว้ ทำท่าทางเหมือนรักใคร่กันมาก
“กู้ลั่วจิ่น ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีกต่อไป” เจียงหยุนเอ๋อ พูดด้วยความนิ่งเฉย
“มองพอหรือยัง? ยังไม่รีบไสหัวไป” ลี่จุนถิงรู้สึกพอใจกับการกระทำของเจียงหยุนเอ๋อมาก แต่ก็ยังไม่วายพูดแรงๆกับกู้ลั่วจิ่น
กู้ลั่วจิ่นใช้สายตามองคิดทบทวนเหตุการณ์ของทั้งสองคน สุดท้ายเดินจากไปอย่างไม่พอใจ
จนกู้ลั่วจิ่นได้เดินละสายตาไป เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมา ได้ปล่อยแขนออกจากลี่จุนถิง
ชั่วขณะ จิตใจของลี่จุนถิงรู้สึกว่างเปล่า แต่แล้วก็ไม่ยอมปล่อยแขนของเจียงหยุนเอ๋อ ยิ่งใช้แรงกอดแน่นเข้าไปอีก
โดนกอดเอวไว้แน่นขนาดนี้ สีหน้าของเจียงหยุนเอ๋อยิ่งอยู่ยิ่งแดง อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “กู้ลั่วจิ่นได้ออกไปแล้ว คุณชายลี่ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ ตอนนี้ปล่อยฉันได้แล้ว”
ลี่จุนถิงมองหน้าเธอสักพัก ก็ไม่มีท่าทีจะปล่อยออก ยิ่งดึงเจียงหยุนเอ๋อเข้าไปในอ้อมกอดเขาอีก
“อ่า!” เจียงหยุนเอ๋อทำอะไรไม่ถูกก็ร้องออกมาเบาเบา
เห็นผู้หญิงในอ้อมกอดช่างเบาะบาง ในสมองของลี่จุนถิงคิดอยู่อย่างเดียวคือ จูบเธอ
เขาไม่ได้คิดอย่างอื่น แค่ทำตามสัญชาตญาณของร่างกาย อยากทำก็ทำ
เจียงหยุนเอ๋อตกตะลึงมองใบหน้าที่ใกล้เข้ามาของเขา รู้สึกริมฝีปากของตัวเองมีอะไรมาอุดไว้ จากนั้นก็ได้ยินเสียงพูดไม่ค่อยชัดเจนของ ลี่จุนถิง“เป็นเด็กดีนะ”
ลี่จุนถิงใช้แรงจูบ ในสมอง เจียงหยุนเอ๋อเต็มไปด้วยความว่างเปล่า สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร ให้ลี่จุนถิง กวาดอยู่ข้างในทำได้ตามอำเภอใจ
จูบแรกจบไป ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อร้อนไปหมด หายใจก็รู้สึกติดขัด เธอกอดอกไว้ รู้สึกโกรธนิดหนึ่งมองหน้าลี่จุนถิง “นี่คุณ
กำลังทำอะไร?”
ดูลี่จุนถิงแล้วเหมือนอารมณ์ดีขึ้นเยอะ เห็นเจียงหยุนเอ๋อบ่นพึมพำ ใบหน้าของเขาก็ยังมีรอยยิ้ม อีกทั้งยังรู้สึกได้ใจอีก เขาเข้าไปเปิดประตูรถออก แล้วหมุนตัวกลับมาพูดว่า “ยังไม่รีบขึ้นรถอีก?เป็นผู้หญิงยังมีเด็กอีกคน กลางค่ำกลางคืนอย่างนี้กลับบ้านมันไม่ปลอดภัย?”
เจียงหยุนเอ๋อนิ่งไปสักพัก เมื่อกี้ในใจที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจตอนนี้มันหายไปไหนหมด ยังรู้สึกมีความหวานซึ้งขึ้นมา
ความร้อนบนใบหน้ายังไม่หาย เจียงหยุนเอ๋อมองหน้าลี่จุนถิง แล้วขึ้นรถด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
ถวนจื่อก็ได้ตามขึ้นรถ มองทางซ้ายคือเจียงหยุนเอ๋อ มองทางขวาคือลี่จุนถิง เริ่มมีความแปลกใจว่าเขาสองคนเป็นอะไรกันแน่
หยุนเอ๋อเมื่อกี้พวกคุณจูบปากกันเหรอ ? ถึงแม้ถวนจื่ออายุยังน้อย ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องความรักชายหญิง แต่เขาเคยดูละครที่มีเหตุการณ์คล้ายแบบนี้ เพราะฉะนั้นก็พอเข้าใจเลยถามออกมา
ได้ฟัง ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อแดงก่ำ รู้สึกเขินอายแล้วพูด “ถวนจื่อ อย่าพูดเรื่อยเปื่อย?”
ถวนจื่อรู้สึกเสียใจก็ทำปากหมู บ่นพึมพำว่า “ผมไม่ได้พูดอะไรผิด……”
เห็นท่าทางที่อายของเจียงหยุนเอ๋อ ในสายตาของลี่จุนถิงได้เปล่งประกายออกมา เขารู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อชอบขี้อาย ก็เลยช่วยแก้ต่างให้เจียงหยุนเอ๋อ
“ถวนจื่อ ก่อนหน้านี้บอกว่าจะพาอาเล่นเกมไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้มีเวลาเล่นได้พอดี?”
“ใช่แล้ว!” ถวนจื่อพอได้ฟังก็อารมณ์ดีขึ้นมา รีบเอาโทรศัพท์ออกมาด้วยความดีใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข “มามามา ขึ้นออนไลน์ผมช่วยคุณ รับรองพาคุณชนะแน่”
เจียงหยุนเอ๋อค้อนตาใส่ลี่จุนถิง มองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ในชั่วขณะเดาใจผู้ชายคนนี้ไม่ถูกเลย
เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ตอนแรกก็ใส่อารมณ์ให้เขาก่อน ตอนหลังก็มาช่วย แล้วยัง……บังคับจูบเธออีก?
ครั้งก่อนยังคิดว่าเขาดื่มมากไป แต่ครั้งนี้ลี่จุนถิงมีสติเต็มร้อย
ลี่จุนถิงคิดว่าเธอเป็นอะไรกันแน่? ร่วมมือกันแค่ครั้งเดียว คิดอยากทำอะไรก็ได้เลยเหรอ?
คิดอย่างนี้ เมื่อครู่ที่เริ่มมีความหวานซึ้งเข้ามาก็โดนความโมโหเข้ามาแทนที่
ผ่านไปสักพัก รถได้มาถึงที่พักของเจียงหยุนเอ๋อ ในเวลานี้สีหน้าของเธอปกติแล้ว
เห็นถวนจื่อที่กำลังมันกับการเล่นเกม เธอพูดขึ้นมาเบาเบา “ถวนจื่อ เตรียมลงรถได้แล้ว”
“ครับ” ถวนจื่อเก็บโทรศัพท์ แล้วพูดกับลี่จุนถิง “ คุณอา ครั้งหน้าผมค่อยพาคุณอาเล่นอีก”
เจียงหยุนเอ๋อลงรถแล้ว สายตาก็มองมาทางลี่จุนถิง เห็นสายตาของเจียงหยุนเอ๋อ ในใจของลี่จุนถิงเริ่มมีลางไม่ดี
“คุณชายลี่ ในการร่วมมือของเราได้สิ้นสุดลงแล้ว ก่อนหน้านี้ของและเสื้อผ้าที่คุณซื้อมา พรุ่งนี้ฉันจัดเก็บเรียบร้อยเดี๋ยวส่งคืนไปให้”
สีหน้าของลี่จุนถิงหมองขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้……รีบร้อนขนาดจะรีบตัดความสัมพันธ์ขนาดนั้นเลยเหรอ?