Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ – ตอนที่ 354 อยากให้จุ๊บหน่อย

บทที่354 อยากให้จุ๊บหน่อย
ลี่จุนถิงคิดว่าไม่ได้การแล้ว
ธุรกิจล้มไปลี่จุนถิงก็ยังหาเงินได้ แต่ถ้าเจียงหยุนเอ๋อเป็นอะไรขึ้นมา เขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลยทั้งชีวิต
ลี่จุนถิงหยิบเสื้อมาจากไม้แขวนเสื้อ ก่อนจะออกไป
ซู่จี้งยี้เองก็กำลังจะผลักประตูเข้ามาทันที เมื่อเห็นท่าทีของลี่จุนถิงที่กำลังจะไป ก็เปิดปากถาม： “คุณชายลี่ คุณกำลัง……”
“ฉันจะกลับบ้าน” ลี่จุนถิงพูดไม่กี่คำ ก็เผยความจริงในใจของเขาออกมาแล้ว
ซู่จี้งยี้มองดูตารางการเดินทาง ตอนนี้เขามาก็เพื่อเตือนลี่จุนถิงว่ามีงานต่อไป： “แต่ว่า คุณชายลี่จะมีการประชุมในอีกไม่นาน……”
“ยกเลิก” ลี่จุนถิงโบกมือไปมา ก่อนจะจ้องซู่จี้งยี้ “งานใหม่นั้นยกเลิกให้หมด เดี๋ยวฉันมีอารมณ์จะทำงานเมื่อไหร่ค่อยมาจัดการอีกทีหนึ่ง ตอนนี้ฉันจะกลับบ้าน！”
ซู่จี้งยี้อึ้งไป ก่อนจะรีบได้สติกลับมา จากนั้นเลยหลีกทางให้： “เข้าใจแล้ว”
ลี่จุนถิงพึมพำด้วยความอารมณ์ไม่ดี ก่อนจะรีบสาวเท้าก้าวออกไปจากห้องด้วยความรวดเร็ว
ซู่จี้งยี้มองลี่จุนถิงที่รีบเดินออกไป ก็ไม่เข้าใจ： “นี่มันเกิดอะไรขึ้นอีกกันแน่เนี่ย？”
ลี่จุนถิงรีบไปที่ลิฟต์เฉพาะทาง เพื่อลงไปที่ลานจอดรถ ก่อนจะขับรถประจำตำแหน่งเพื่อไปที่บริษัท
วันนี้ตอนเช้าเจียงหยุนเอ๋อเห็นลี่จุนถิงออกไปเลยกลับเข้าไปที่ห้อง
ช่วงนี้เกิดเรื่องต่างๆ มากมาย เธอเองก็อยากจะพักผ่อนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
เมื่อคิดว่าจะไปอ่านหนังสือเพื่อฆ่าเวลา เพื่อไม่ให้ตัวเองเอาแต่คิดถึงเรื่องที่ลี่จีถองฆ่าตัวตาย
เจียงหยุนเอ๋อหยิบนิทานเรื่องหนึ่งมา ก่อนจะตั้งใจอ่านมัน พลางตกอยู่ในห้วงของเนื้อเรื่องในหนังสือเล่มนั้น สำหรับเธอแล้วมันวิธีที่จะลืมเรื่องราวน่าหงุดหงิดใจไปได้ง่ายที่สุด ขนาดลี่จุนถิงเข้ามาในห้องเมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้เลย
ตอนที่ลี่จุนถิงเข้ามานั้น เจียงหยุนเอ๋อกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาอย่างสบายอารมณ์ พลางอ่านหนังสืออย่างเงียบๆ
ครั้งก่อนที่อยู่ในห้องทำงานนั้น เจียงหยุนเอ๋ออ่านหนังสืออย่างตั้งใจ แต่เมื่ออยู่ในบ้านกลับดูสบายอารมณ์กว่าเยอะเลย
ลี่จุนถิงรู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อไม่รู้ว่าตัวเองเข้ามา เลยเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ จากนั้นก็ปิดตาของเจียงหยุนเอ๋อจากด้านหลัง
เจียงหยุนเอ๋อตกใจเป็นอย่างมาก： “ใครน่ะ？”
ในใจกลับรู้สึกตึงเครียดเป็นอย่างมาก เพราะคิดว่ามีคนร้ายเข้ามา แต่ว่าคิดไปคิดมาก็รู้ว่าที่นี่คือตระกูลลี่ จะมีใครเข้ามาแบบนั้นได้อย่างไร เลยวางใจลงได้บ้าง
ลี่จุนถิงยิ้มอย่างร้ายกาจ แต่ไม่ได้ตอบอะไรเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะกลิ่นของคนด้านหลังนั้นคุ้นเคยดี มันทำให้เธอยิ้มด้วยความมั่นใจ： “ลี่จุนถิง หยุดเล่นได้แล้ว”
ลี่จุนถิงเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อเดาออกว่าเป็นตัวเอง เลยพึงพอใจมาก จากนั้นจึงปล่อยมือออกกลางจุ๊บที่ใบหน้าของเธอ
เจียงหยุนเอ๋อวางหนังสือลง จากนั้นก็หัน： “วันนี้คุณไม่ได้ไปทำงานเหรอ？ทำไมกลับมาอีกล่ะ？ลืมของเหรอ？”
ลี่จุนถิงพยักหน้า： “ฉันลืมของที่สำคัญที่สุดเอาไว้”
เจียงหยุนเอ๋อลังเลเล็กน้อย: “งั้นคุณบอกมาสิ ฉันจะไปเอามาให้คุณเอง”
เวลาของลี่จุนถิงนั้นมีค่าเป็นอย่างมาก ไปมาๆ แบบนี้มันเสียเวลา
“ฉันลืมคุณเอาไว้ คุณจะเอามาให้อย่างไร？” ลี่จุนถิงพูดเสียงอ่อนโยน เมื่อเสียงที่น่าฟังนั้นลอยเข้าหูของเจียงหยุนเอ๋อ ก็รู้สึกจั๊กจี้ไม่เบา
เจียงหยุนเอ๋อเขินเพราะตำพูดออดอ้อนของลี่จุนถิงแบบนี้ หน้าเลยแดงขึ้นมา： “กลางวันแสกๆ แบบนี้ มาพูดบ้าอะไรกัน”
ลี่จุนถิงขำพรวดออกมา ใบหน้าแดงๆ ของเจียงหยุนเอ๋อนั้นมันน่ารักมากเลย สีแดงก่ำ จนน่าจุ๊บเลยล่ะ
“โอเค” ลี่จุนถิงเข้าไปกอดเจียงหยุนเอ๋อ ก่อนจะเอาคางเกยหัวของเจียงหยุนเอ๋อ “ฉันก็กลับมาเพื่ออยู่กับคุณไงล่ะ”
เจียงหยุนเอ๋อไม่เข้าใจ： “ทำไมจู่ๆ ถึงมาอยู่กับฉันล่ะ？”
ลี่จุนถิงยื่นมือออกมาจิ้มจมูกของเจียงหยุนเอ๋อ： “ช่วงคุณอารมณ์ไม่ค่อยสงบเท่าไหร่ เอาแต่ฝันร้ายใช่ไหมล่ะ？ฉันเลบอยากจะพาคุณไปผ่อนคลายบ้าง”
เจียงหยุนเอ๋อได้ยินดังนั้นก็รู้สึกดี ลี่จุนถิงมักจะใส่ใจอารมณ์ของตัวเอง ผู้ชายที่ใส่ใจขนาดนั้นอาจจะหาได้ยาก ตอนแรกว่าจะปฏิเสธไป แต่ลี่จุนถิงไม่ยอมให้โอกาสเธอปฏิเสธเลย
“ฉันให้คนรับถวนจื่อกลับมาแล้ว และลาให้เขาด้วย เพื่อมาอยู่กับคุณ” ลี่จุนถิงอยากจะอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา จะได้สบายใจมากขึ้น
หรือพูดอีกอย่างก็คือลี่จุนถิงเองก็ไม่วางใจที่จะปล่อยถวนจื่อเอาไว้ เลยให้ทั้งครอบครัวได้ไปพักผ่อนพร้อมๆ กัน
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ก็ดีเหมือนกัน
ลี่จุนถิงกำชับผู้ดูแลบ้านเพื่อให้เก็บของให้ทั้งสามคน ส่วนที่เที่ยวนั้นลี่จุนถิงก็จัดการเอาไว้หมดแล้ว
ได้ยินมาว่าช่วงนี้ที่ไห่หนานมีเกาะเล็กๆ เป็นที่ท่องเที่ยวที่โด่งดัง พาเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อไปเที่ยวด้วยก็ดี
การทำงานของประธานลี่นั้นมีประสิทธิภาพเป็นอย่างมาก ภายในเวลาสั้นๆ นั้น ก็ไปถึงเกาะเล็กๆ นั้นแล้ว
เกาะนี้มันชื่อว่า “เกาะอู๋โหยว”
ลี่จุนถิงเองก็มาเจอเกาะนี้โดยบังเอิญ เลยเรียกด้วยชื่อนี้ คิดว่าอาจจะมีสถานที่ที่พิเศษ ที่จะทำให้เจียงหยุนเอ๋อลืมเรื่องราวน่าหงุดหงิดในช่วงนี้ไปได้บ้าง
หลังจากที่ถึงไห่หนานกันหมดแล้ว ก็นขึ้นเรือจากท่ามาที่เกาะอู๋โหยว
เกาะอู๋โหยวอยู่อีกที่หนึ่งของหมู่เกาะสแปรตลี เส้นทางเรือนี้ก็เพิ่งจะเปิดเดินเรือเหมือนกัน ดังนั้นเลยมีเรือเดินทางไปมามาก
ลี่จุนถิงเหมาเรือส่วนตัว ดังนั้นเส้นทางกับความเร็วเลยสามารถคุมได้อย่างง่ายดาย
เพื่อความสะดวก ลี่จุนถิงเลยพาคนใช้กับบอดี้การ์ดไปด้วยหลายคน
เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าการนั่งชมวิวอยู่บนเรือ แล้วดมกลิ่นอ่อนๆ ของทะเล มันทำให้อารมณ์ของเธอผ่อนคลายลงไม่น้อย
ลี่จุนถิงคิดว่าเจียงหยุนเอ๋อน่าจะชอบความรู้สึกนี้อยู่ไม่น้อย เลยขับช้าๆ หน่อย เพื่อให้พวกเขาได้ใช้เวลาอยู่ในทะเลนานขึ้น
แต่กลัวว่าเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อจะเบื่อ ลี่จุนถิงเลยเตรียมเบ็ดตกปลา เมื่อถึงเกาะที่วิวสวยๆ สักหน่อย ก็เลยหยุดเพื่อตกปลา
ตอนแรกเพียงวันเดียวก็ไปถึงเกาะอู๋โหยวได้แล้ว แต่พวกเรานั้นใช้เวลาถึงสามวัน
ถึงเกาะอู๋โหยวจะเป็นเกาะสำหรับท่องเที่ยวแล้ว แต่เพิ่งจะมาดังไม่นาน เลยมีอีกครึ่งเกาะที่ยังไม่ได้เปิดให้บริการ กำลังอยู่ระหว่างกายก่อสร้าง
แต่จุดที่สร้างเสร็จแล้ว การตกแต่งก็มีเอกลักษณ์ จนทำให้คนหลงใหลเลยล่ะ
ลี่จุนถิงขัดที่พักให้เจียงหยุนเอ๋อ
ที่พักแบบชาวบ้านนั้นมีข้อดีก็คือ ไม่ใช่แค่ตกแต่งอย่างงเรียบง่าย อีกอย่างที่สำคัญที่สุดคือไม่เหมือนโรงแรม ที่จะมีคนมาไปมาๆ และรบกวนตลอด
การพักอยู่ในที่พักชาวบ้านนั้น เหมือนเป็นครอบครัว ให้ความรู้สึกดีมากกว่า
ลี่จุนถิงให้บอดี้การ์ดพักอยู่ใกล้ๆ ส่วนคนใช้ก็ให้พักกับพวกเขา
เพราะว่าอยู่บนเรือล่องไปมาถึงสามวัน ร่างกายของเจียงหยุนเอ๋อเลยรู้สึกหนัก ดังนั้นวันแรกทุกคนเลยอยู่แต่ในบ้าน
พวกเขาอยู่บ้านของชาวบ้านแบบติดทะเล ห้องนั่งเล่นเองก็มีหน้าต่างบานใหญ่
ช่วงบ่าย เจียงหยุนเอ๋อไม่มีอะไรทำ เลยเอาเสื่อมา ก่อนจะนั่งพิงเก้าอี้ กลางมองทะเลที่สุดลูกหูลูกตา