บทที่52 ชดเชย
เพราะว่าตอนที่ออกมาก็ดึกแล้ว ดังนั้นลี่จุนถิงก็ไม่ได้เรียกคนขับรถมาก็เลยขับเอง
เจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อนั่งด้านหลัง มองลี่จุนถิงที่นั่งที่คนขับขับอย่างตั้งใจ ในใจของเจียงหยุนเอ๋อก็หวิวหน่อยๆ
ทำไมรู้สึกว่าตัวเอง……เหมือนว่าวันๆเอาแต่สร้างความลำบากให้ลี่จุนถิงเลยล่ะ？เจียงหยุนเอ๋อมองลี่จุนถิงอีกที จากนั้นก็ก้มลงเบาๆ
ลี่จุนถิงเห็นการจ้องมองของเจียงหยุนเอ๋อจากกระจกหลังตั้งนานแล้ว แต่ว่าเขาได้แต่ยกริมฝีปากขึ้นเบาๆไม่พูดอะไร
รถขับไปที่ใต้ตึกของบ้านเจียงหยุนเอ๋อ เจียงหยุนเอ๋อจูงถวนจื่อลงรถเตรียมบอกลาลี่จุนถิง：“ขอบคุณที่วันนี้คุณมาส่งพวกเรากลับบ้าน……และก็……ขอบคุณที่ไปช่วยฉัน”
ใบหน้าของลี่จุนถิงไม่แสดงอะไร พูดไปว่า：“ไม่เป็นไร ผมก็แค่ไม่อยากเห็นถวนจื่อกังวลขนาดนั้น”
แบบนี้เองเหรอ？ทั้งหมดก็เพราะถวนจื่อเองเหรอ？ได้ยินคำอธิบายของลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกดาวน์ลงหน่อยๆ
“งั้นก็ต้องขอบคุณคุณอยู่ดี”ไม่อยากให้ลี่จุนถิงเห็นท่าทางผิดปกติของตัวเองเลยรีบปรับอารมณ์แล้วพูดไปด้วยรอยยิ้ม
ตอนนี้เองจู่ๆถวนจื่อก็เริ่มพูด เขาส่ายหัวและตอบโต้ไปอย่างตรงๆ：“หยุนเอ๋อ ไม่ใช่แบบนี้ซะหน่อย！ตอนที่พ่อขับรถไปรีบร้อนมาก！ต้องห่วงแม่แน่ๆ”
เจียงหยุนเอ๋ออึ้งหน่อยๆพร้อมเงยหน้าไปมองลี่จุนถิง และเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของลี่จุนถิงพอดี
พอโดนถวนจื่อแฉแบบนี้ ลี่จุนถิงเหมือนจะไม่อยากปิดบังต่อไปก็พูดว่า：“คุณก่อเรื่องดึกขนาดนี้ ทำให้ผมนอนไม่หลับเลย คุณว่าจะชดเชยยังไง？”
“เอ่อ……”ลี่จุนถิงแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อไม่เคยเห็นมาก่อน ตอนนั้นเองก็อึ้ง ในหัวก็บื้อไปหมด ยืนนิ่งคิดตรงนั้นแล้วก็ค่อยๆพูดอย่างระมัดระวัง“ไม่งั้น……ถ้ามีเวลาว่างฉันเลี้ยงข้าวคุณมื้อนึง？”
ลี่จุนถิงขำกับประโยคนี้ของเจียงหยุนเอ๋อ เลยถามย้อน：“คุณคิดว่าผมดูเหมือนคนที่ไม่มีข้าวกินพวกนั้นเหรอ？”
เจียงหยุนเอ๋อส่ายหัวอย่างจริงจัง
“ดังนั้น คุณก็ต้องชดเชยอย่างอื่น”ลี่จุนถิงพูดอย่างไม่ลังเล
เจียงหยุนเอ๋อมองลี่จุนถิงอย่างลำบากใจ ทายความคิดเขาไม่ออกได้แต่ถาม：“งั้น……คุณอยากให้ฉันชดเชยยังไง？”
ลี่จุนถิงลูบคางตัวเองแล้วคิดแล้วตอบไปว่า：“แบบนี้ละกัน ยังไงผมก็นอนไม่หลับ งั้นคุณอยู่เป็นเพื่อนผม？หาเรื่องคุยไปเรื่อยๆก็พอแล้ว”
คำพูดของเขาทำให้เจียงหยุนเอ๋องงหน่อยๆ ถวนจื่อเลยพูดแทนเจียงหยุนเอ๋อไปว่า：“โอเคครับพ่อ ผมกับแม่จะอยู่เป็นเพื่อนพ่อเอง”
สุดท้ายเจียงหยุนเอ๋อก็ยังไม่ได้สติคืนมา ขึ้นไปข้างบนแบบอึนๆและหยิบกุญแจมาเปิดประตูบ้าน ลี่จุนถิงก็ไม่ได้ทำตัวแบบคนนอก ตามถวนจื่อเดินเข้าไป
“พ่อ ให้ผมพาไปเล่นเกมส์ไหม！”ถวนจื่อพูดอย่างดีใจ
เจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ข้างๆก็ขมวดคิ้ว มองนาฬิกาในห้องรับแขกแล้วก็ห้ามอย่างไว：“ถวนจื่อ ดึกขนาดนี้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยเล่น ตอนนี้ไปนอนก่อนดีไหม？”
ถวนจื่อบ่นอุบอิบอย่างไม่ค่อยพอใจ เห็นท่าทางแล้วลี่จุนถิงก็พูดโน้มน้าว：“ถวนจื่อ เชื่อฟังแม่นะ ต้องนอนไวๆ ดูสิ วันนี้ลูกตามไปด้วยต้องเหนื่อยมากแน่ๆ ครั้งหน้าเรามาเล่นด้วยกันโอเคไหม？พ่อจะรอลูกพาไป ไม่ผิดสัญญาแน่นอน”
“ก็ได้ครับ”ถวนจื่อพูดเบาๆ ตามเจียงหยุนเอ๋อเข้าไปที่ห้องนอน
จัดการถวนจื่อเสร็จ เจียงหยุนเอ๋อก็ออกมา มองชายหนุ่มที่นั่งในห้องรับแขกอย่างชิลๆเธอก็รู้สึกไม่สบายใจหน่อยๆเหมือนว่าตัวเองเป็นแขกเอง
“คุณจะยืนอยู่นั่นทำอะไร？”มองเห็นเจียงหยุนเอ๋อยืนอยู่ไม่ขยับลี่จุนถิงก็พูด
เจียงหยุนเอ๋อคิดแล้วพูด：“อ้อ ขอโทษที ลืมเอาน้ำให้คุณ จะเอาน้ำเปล่าหรือชา？”
ลี่จุนถิงขมวดคิ้วแล้วปฏิเสธออกไปว่า：“ไม่เอา”
“งั้น……”เจียงหยุนเอ๋อกลับคิดว่าไม่ให้ก็คงไม่ดี“ฉันไปเอาน้ำให้คุณดีกว่า คุณก็แค่ดื่มมัน”
“คุณ……”ลี่จุนถิงเตรียมจะพูดอะไรก็เห็นเจียงหยุนเอ๋อเข้าไปในครัวแล้วเลยไม่ได้พูดคำนั้นออกมา
ที่จริงดื่มไม่ดื่มน้ำไม่สำคัญอะไรกับเขา เขาก็แค่อยากให้เจียงหยุนเอ๋อมาอยู่กับเขาพักนึง
แปปนึงเจียงหยุนเอ๋อก็ถือน้ำแก้วนึงออกมาจากครัว เขาเอาแก้วส่งให้ลี่จุนถิง จากนั้นก็นั่งที่โซฟาเล็กๆอีกตัวข้างเขา
เห็นแบบนี้คิ้วของลี่จุนถิงก็ขมวดอีกครั้ง ผู้หญิงคนนี้ไม่อยากนั่งข้างตัวเองขนาดนี้เชียว？
“เมื่อกี้ใต้โซฟานั้นมีแมลงสาบไต่ออกมา”ลี่จุนถิงเหลือบมองเธอไปแวบนึงแล้วพูด
“ฮะ？”เจียงหยุนเอ๋อเกือบจะลุกขึ้นมาจากโซฟาในทันทีทันใด
ลี่จุนถิงเขยิบก้นอยากเงียบๆแล้วพูด：“ไม่งั้นคุณมานั่งนี่？”
“นั่งอะไรล่ะ？ฉันจะหาแมลงสาบนั่น”เจียงหยุนเอ๋อก้มลงใกล้ๆโซฟาแล้วมอง พร้อมกับบ่นพึมพำกับตัวเองไป“ไม่น่านะ บ้านสะอาดจะตาย ฉันไม่เคยเห็นแมลงสาบเลย”
ลี่จุนถิงไอเบาๆ：“แฮ่ม……งั้นผมน่าจะมองผิดเองแหละ”
“ใช่มะ？”เจียงหยุนเอ๋อหาอยู่พักนึงก็ยังไม่เห็นเงาของแมลงสาบ ในที่สุดก็ช่างมันจากนั้นก็นั่งข้างๆลี่จุนถิง
พอตระหนักได้เจียงหยุนเอ๋อก็คุยกับเขาแล้ว สายตาก็เห็นว่าทำไมทั้งสองคนถึงอยู่ห่างกันใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ เธอก็เริ่มอึดอัดขึ้นมา
ตอนนี้เองจู่ๆเจียงหยุนเอ๋อก็ลุกขึ้น ลี่จุนถิงมองเธออย่างงุนงงแล้วก็ได้ยินเธอพูด：“ดึกมากแล้ว ฉันก็หิวด้วย อยากไปทำอะไรกินสักหน่อย คุณจะกินด้วยไหม？”
“กิน เดี๋ยวกินเสร็จผมก็ไปแล้ว”ลี่จุนถิงตอบรับอย่างดีใจ
เจียงหยุนเอ๋อไปที่ครัวอีกครั้ง แปปนึงก็ถืออาหารออกมา
แม้ว่าจะเคยเห็นฝีมือของเจียงหยุนเอ๋อแล้ว แต่ลี่จุนถิงมองเห็นอาหารหลากหลายที่เธอเสิร์ฟออกมาก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น สายตาของเขาจ้องไปที่เจียงหยุนเอ๋ออย่างไม่อยากจะเชื่อพร้อมกับพูด：“คิดไม่ถึงว่าฝีมือคุณจะไม่เลว”
เจียงหยุนเอ๋อกับลี่จุนถิงเดินไปที่หน้าโต๊ะกินข้าว ทั้งสองนั่งตรงข้ามกินอย่างเงียบๆ
อยู่ต่อหน้าลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋อก็ดูซอฟท์ลงกว่าปกติไปมาก ข้าวก็กินไปไม่กี่คำ
กินข้าวเสร็จเธอก็เอาแต่จ้องลี่จุนถิง สุดท้ายลี่จุนถิงก็ทนไม่ไหวเงยหน้ามาถาม：“เอาแต่มองผมทำไม？”
