Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ – ตอนที่ 543 ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขารัก

เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกได้ว่าลี่จุนถิงกอดตัวเองกลับ หัวใจของเธอจึงสงบลงทันที
หลังจากกอดอยู่สักพัก เจียงหยุนเอ๋อก็ยังคงจมอยู่ในความอบอุ่นของอ้อมกอดลี่จุนถิง ตอนที่ได้สติกลับมา เธอก็ถูกลี่จุนถิงอุ้มมานั่งลงในรถแล้ว
เจียงหยุนเอ๋อนั่งอยู่ในรถ แล้วมองลี่จุนถิงที่มองกลับมาที่เธออย่างอ่อนโยนเช่นกัน เธอยังคงรู้สึกมึนงงมาก
“จุนถิงคะ คุณหาพวกเราเจอได้ยังไงคะ”
“อันที่จริง ผมกับชิงโม่ตามหลังคุณตั้งแต่ที่คุณออกมาเจอโจรลักพาตัวเพียงลำพัง ต่อมาระหว่างทางกลับ ชิงโม่พบว่ารถที่คุณนั่งหายไปจากสายตา พวกเราถึงได้รู้ว่าคุณถูกจับไปอีกรอบ”
“โอ้โห คุณผู้หญิงครับ คุณไม่ได้เห็นหน้าท่านประธานตอนที่รู้ว่าคุณผู้หญิงหายตัวไปอีกรอบ สีหน้าของท่านประธานนะครับ
โห… มันน่ากลัวมากจริงๆครับ”
ชิงโม่หันกลับมาจากที่นั่งหน้าคนขับ แล้วพูดกับเจียงหยุนเอ๋อด้วยท่าทางสนุกสนาน
ลี่จุนถิงหันกลับไปถลึงตาใส่ชิงโม่ ทำให้ ชิงโม่เงียบลงทันที
พอลี่จุนถิงเห็นชิงโม่หุบปากแล้ว เขาจึงอธิบายให้ลี่จุนถิงฟังต่อ
“โชคดีที่ชิงโม่เรียกคนมาเสริมระหว่างทาง หนึ่งในทีมสังเกตเห็นว่าคุณถูกจับตัวไป พวกเขาจึงรีบแจ้งชิงโม่ พวกเราถึงได้รีบมาช่วยเหลือคุณไว้ได้”
ทันใดนั้น เจียงหยุนเอ๋อก็นึกอะไรออก จึงส่งเสียงอุทานออกมา
“จริงสิคะ เอกสาร พวกเขาเอาเอกสารการโอนหุ้นไปแล้วค่ะ”
ชิงโม่นั่งที่เบาะหน้าลูบริมฝีปากอย่างช่วยไม่ได้ “คุณผู้หญิงครับ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ คนกลุ่มนั้นถูกจับไว้ได้แล้ว และเอกสารโอนหุ้นก็ถูกนำกลับมาแล้วด้วย ดังนั้นการถือครองหุ้นจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรทั้งนั้นครับ “
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อได้ยินชิงโม่พูดแบบนี้ หัวใจที่เครียดเกร็งก็วางใจลงอีกครั้ง แล้วพยักหน้าด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ
ลี่จุนถิงมองไปที่เจียงหยุนเอ๋อที่ผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้า สีหน้าของเขาจึงดูเป็นห่วงมาก จนลดระดับเสียงลงโดยไม่รู้ตัว
“คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะเรียกคุณตื่นตอนที่ไปถึงโรงแรม ส่วนเรื่องอื่นๆกลับไปถึงโรงแรมแล้วค่อยมาคุยกันทีหลัง”
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้าให้ ก่อนจะเหลือบมองไปที่ถวนจื่อที่หลับอยู่ในอ้อมแขนของลี่จุนถิง แล้วหลับตาลงด้วยความโล่งอก หลังจากนั้นไม่นาน เจียงหยุนเอ๋อก็ผล็อยหลับไป แล้วเริ่มมีเสียงกรนเบาๆ
ลี่จุนถิงมองไปที่สีหน้าตอนนอนหลับที่ผ่อนคลายของเจียงหยุนเอ๋อ และยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาโดยไม่รู้ตัว
รอจนพวกเขามาถึงที่โรงแรม แพทย์ที่ชิงโม่ติดต่อได้มารออยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรมแล้ว เมื่อชิงโม่มองเห็น เขาพยักหน้าทักทายให้อีกฝ่าย หลังจากนั้นก็ส่งสัญญาณให้แพทย์ตามขึ้นไปข้างบน
หลังจากที่แพทย์ตรวจร่างกายของเจียงหยุนเอ๋อและถวนจื่อเสร็จ เขาบอกว่าพวกเธอมีแค่รอยฟกช้ำบนร่างกายเล็กๆน้อยๆ ไม่มีอะไรผิดปกติ และเด็กในท้องของเจียงหยุนเอ๋อก็ไม่เป็นอะไรด้วย
หลังจากที่หมอออกไปแล้ว ลี่จุนถิงก็ส่งสายตามองไปทางชิงโม่ ชิงโม่ก็เข้าใจในทันที
“ถ้าอย่างนั้น…คุณผู้หญิง ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมพาถวนจื่อออกไปก่อนนะครับ ท่านประธานกับคุณผู้หญิงจะได้คุยกัน”
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า
จากนั้นชิงโม่ก็พาถวนจื่อออกไปพร้อมกัน เพื่อให้เจียงหยุนเอ๋อและลี่จุนถิงมีเวลาได้คุยกัน
หลังจากเห็นพวกเขาออกไป ลี่จุนถิงก็กอุ้มเจียงหยุนเอ๋อขึ้นมา แล้ววางเธอลงบนเตียงเบา ๆ ก่อนจะนอนลงข้างเธอ
เจียงหยุนเอ๋อมองลี่จุนถิงที่ลงมานอนอยู่ข้างๆเธอ หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ แต่สายตาของเธอยังคงจ้องมองเขาอย่างไม่กะพริบ
เมื่อเห็นแววตาของเจียงหยุนเอ๋อ ลี่จุนถิงก็ยื่นมือไปวางที่ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อ และลูบมันเบาๆ จากนั้นยื่นมือออกไปและกุมมือของเจียงหยุนเอ๋อไว้ แล้วถูช้าๆ จากนั้นมือของเขาก็วางลงบนหน้าท้องของเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อหน้าแดงโดยไม่รู้ตัว ตอนที่เธอเห็นการกระทําของลี่จุนถิง
“หยุนเอ๋อ ขอโทษ ที่ผมไม่ได้ปกป้องคุณดีๆ ต่อไปนี้ ผมมีเรื่องบางอย่างอยากจะพูดกับคุณ คุณห้ามตกใจนะ” ลี่จุนถิงจ้องไปที่ดวงตาของเจียงหยุนเอ๋อ แล้วเอ่ยพูด
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า มองไปที่สายตาที่มั่นคงของลี่จุนถิง จึงมองอย่างให้กำลังใจอยู่เงียบ ๆ “ได้ค่ะ”
“หลังจากที่ผมไปที่นั่นกับซู่จี้งยี้เดิมทีทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดี แต่ระหว่างทางกลับโรงแรมก็เกิดอุบัติเหตุขึ้น พวกเราถูกซุ่มโจมตีและดูเหมือนว่าคนเหล่านั้นจะเป็นนักฆ่ามืออาชีพ จากนั้นผมก็ถูกยิง พอมาถึงครึ่งทางผมกับซู่จี้งยี้ก็พลัดหลงจากกัน จากนั้น ฉันก็หมดสติบนถนนเนื่องจากสูญเสียเลือดมากเกินไป”
ลี่จุนถิงนิ่งหยุด แล้วพูดต่อ
“ตอนที่ผมได้สติอีกครั้ง ผมก็พบว่าตัวเองอยู่ในที่แปลกหน้า แล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างเตียงของผม” เจียงหยุนเอ๋อได้ยินว่ามีผู้หญิงแปลก ๆ นั่งเฝ้าลี่จุนถิงที่ได้รับบาดเจ็บ เธอจึงรู้สึกเริ่มไม่ชอบใจ แต่ก็ไม่แสดงออกมาทางสีหน้า
“ตอนที่เธอเห็นผมฟื้น เธอดูดีใจมาก แล้วเธอก็บอกผม ว่าผมเป็นคู่หมั้นของเธอ ก่อนหน้านี้เกิดอุบัติเหตุจนได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะผม… สูญเสียความทรงจำไป ผมก็เลยเชื่อในสิ่งที่เธอพูดโดยไม่สงสัย”
“ความจำเสื่อมเหรอคะ” เจียงหยุนเอ๋ออุทานออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อเธอได้ยินแบบนี้ ปลอบเธอได้สักพัก ก่อนจะพูดต่อไป
“ต่อมาอีกสักช่วง ชิงโม่ตามหาผมเจอในหมู่บ้านจัดสรร หลังจากนั้นก็แอบตามผมมาเป็นเวลานาน ในที่สุดก็เจอโอกาส เขาจึงเล่าเรื่องทุกอย่างให้ผมฟัง แต่ผมยังไม่เชื่อที่เขาเล่าให้ฟัง หลังจากกลับมาที่บ้านพัก ผมก็ถามซูซานไปบางคำถาม หรือก็คือผู้หญิงที่ช่วยเหลือผมไว้ สิ่งที่เธอพูดออกมา ทำให้ผมนึกสงสัย ต่อมาผมก็ใช้ข้ออ้างว่าจะออกเดินทางกลับมาที่เมืองจิ่งเฉิงหลังจากกลับมา ผมกับชิงโม่ก็แอบตามคุณมาตลอด จนถึงตอนนี้”
หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อได้ยินคำบอกเล่าของลี่จุนถิง เธอก็ตกตะลึงไปทันที เธอคิดไม่ถึงเลยว่าลี่จุนถิงจะความจำเสื่อม
ลี่จุนถิงมองไปที่เจียงหยุนเอ๋อที่มีสีหน้าตกตะลึง ก่อนจะบีบมือเจียงหยุนเอ๋อแน่นโดยไม่รู้ตัว แล้วพูดอธิบายให้เจียงหยุนเอ๋อฟังอย่างร้อนใจ
“หยุนเอ๋อครับ ถึงแม้ผมจะลืมอะไรไปมากมาย แต่ว่า มีบางเรื่องที่ผมไม่มีทางลืมได้ ตอนที่ผมเพิ่งความทรงจำเสื่อม ผมจำได้เพียงว่ามีเงาของผู้หญิงคนหนึ่งคอยปรากฏในสมอง และแน่นอน เงานั้นก็คือคุณ . แล้วอีกอย่าง ตอนที่ผมกลับมาที่เมืองจิ่งเฉิงแล้วเห็นคุณครั้งแรก ผมก็รู้สึกว่าคุณเป็นคนของผม เมื่อฉันแอบตามคุณนานขึ้นเรื่อยๆ ผมก็ยิ่งเชื่อในสิ่งที่ชิงโม่พูดมากขึ้น คุณคือภรรยาของผม คุณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมจะรักไปตลอดชีวิต หยุนเอ๋อ คุณต้องเชื่อที่ผมพูดนะครับ”
เจียงหยุนเอ๋อไม่เคยเห็นลี่จุนถิงตื่นตระหนกและร้อนใจแบบนี้มาก่อน ภายในใจของเธอจึงรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที
“จุนถิงคะ ตอนที่คุณบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น แต่ฉันกลับไม่ได้อยู่เคียงข้างคุณ ตอนนี้ คุณกลับมาได้ก็ถือเป็นเรื่องที่โชคดีมากแล้วค่ะ ฉันเข้าใจ และเชื่อในสิ่งที่คุณพูดมาทั้งหมดค่ะ”
หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อพูดจบ เธอก็เอนตัวไปข้างหน้าเพื่อกอดลี่จุนถิงไว้ แล้วถูไถใบหน้าตรงหน้าอกของเขาสองสามครั้งราวกับเด็กน้อย ลี่จุนถิงชอบความรู้สึกนี้มาก และการกระทําที่เรียบง่ายของเจียงหยุนเอ๋อแค่เล็กน้อยกลับทำให้จิตใจที่ไม่ตื่นตระหนกและร้อนรนของเขาสงบลงได้
หลังจากนั้น มือของลี่จุนถิงก็วางลงบนหน้าท้องของเจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกว่าหน้าท้องของเจียงหยุนเอ๋อดิ้นเล็กน้อย เขาก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
เจียงหยุนเอ๋อเห็นเขามีท่าทางแบบนี้ก็ส่งเสียง“อุ๊บส์” ก่อนจะหัวเราะออกมา แล้วจับมือของเขามาวางไว้บนท้องของเธออีกครั้ง เด็กในท้องของเธอก็ยิ่งเตะอย่างอารมณ์ดีมากขึ้น
“จุนถิงคะ ดูสิคะ ลูกชอบให้คุณลูบเขามากเลย”