บทที่56 กล้องวงจรปิด
ตอนนี้เองในหมู่บ้านของเจียงหยุนเอ๋อมีคนในรถออดี้สีดำสองสามคนกำลังพูดพึมพำกันเบาๆ
“ฟังดีๆนะ เจียงหยุนเอ๋ออยู่ที่ตึกEห้อง405 ฉันบอกทุกอย่างเคลียร์หมดแล้ว พวกแกทำให้เรียบร้อย ภายในครึ่งชั่วโมงต้องทำให้เสร็จ”เจียงหนิงเอ๋อพูดกับวัยรุ่นอันธพาลสองคนที่นั่งอยู่เบาะหลัง
หนึ่งในนั้นก็ตบอกอย่างมั่นใจแล้วพูด：“คุณเจียงวางใจเถอะ เรื่องแบบนี้เราทำกันมาเยอะแล้ว ถนัดมาก ไม่ต้องถึงครึ่งชั่วโมงหรอกคุณจะต้องพอใจแน่ๆ”
เจียงหนิงเอ๋อยกปากขึ้นนิดๆไม่ค่อยสนที่เขาพูด ได้แต่พูดไปว่า：“ขอให้จริงเถอะ ไป พวกแกอย่าเอาแต่โม้ รีบไปรีบกลับเถอะ”
ตอนนี้เองวัยรุ่นคนนึงก็ถูมือแล้วถามอย่างระมัดระวัง：“คุณเจียง งั้นค่าตอบแทน……”
เจียงหนิงเอ๋อเหลือบมองพวกเขาด้วยสายตาเหยียดหยามหน่อยๆ จริงๆเลย คนพวกนี้หน้าเงิน คนแบบเธอจะหลอกพวกมันหรือไง？
“แค่พวกแกทำให้ดีๆ ฉันจะเอาเปรียบหรือไง？เรื่องจบให้สามหมื่น ยังไม่พอใจอีก？”เจียงหนิงเอ๋อขมวดคิ้วพูด
“พอใจพอใจ พอใจอยู่แล้ว”ทั้งสองยิ้มออกมา ในหัวก็เริ่มจินตนาการถึงเงินสามหมื่นที่จะได้ว่าใช้ทำอะไรบ้าง
“แต่ว่า พวกแกทำอะไรอย่างโจ่งแจ้งนัก ถ้าโดนจับได้ฉันจะทำให้พวกแกลำบากแน่”เจียงหนิงเอ๋อพูดอย่างโหดๆ
ทั้งสองวัยรุ่นตอบไปว่า：“คุณเจียงวางใจเถอะ เราทำได้ดีแน่นอน”
จากนั้นพวกเขาก็รีบเอาอุปกรณ์ลงไป เดินทางตึกที่เจียงหยุนเอ๋อพัก
เจียงหนิงเอ๋อที่อยู่ในรถมองเขาสองคนที่ค่อยๆหายไปในตึก ใบหน้ามีรอยยิ้มลึกลับ
เธอต้องการสองคนนั้นมาให้พวกเขาแอบเข้าไปบ้านของเจียงหยุนเอ๋อ จากนั้นก็ติดกล้องวงจรปิด ต่อไปตัวเองก็จะได้คอยสังเกตการเคลื่อนไหวของเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหนิงเอ๋อหัวเราะอย่างเยือกเย็น แค่สองคนนั้นทำสำเร็จ ต่อไปทุกการเคลื่อนไหวของเจียงหยุนเอ๋อก็จะถูกตัวเองตามติดอย่างชัดเจน？
ถึงตอนนั้นเธอก็จะได้โอกาสทำให้เจียงหยุนเอ๋อตายจนหาที่ฝังศพไม่ได้
คิดถึงผู้ชายคนนั้นข้างๆเจียงหยุนเอ๋อ สายตาของเจียงหนิงเอ๋อก็ไม่พอใจ
“เรื่องอะไรที่แกจะได้คุณชายใหญ่ของตระกูลลี่？เหอะ คิดว่าตัวเองสูงส่งมากเหรอ เจียงหยุนเอ๋อ รอดูเถอะ ก่อนหน้านี้ฉันยังทำให้แกไปไม่เป็นมาแล้ว ตอนนี้ฉันยังมีเจ๋งพอที่จะทำให้แกแพ้อีกครั้งแล้วครั้งเล่า”เจียงหนิงเอ๋อพึมพำเบาๆ
สายตาของเธอหันไปมองชั้นของเจียงหยุนเอ๋อ พึมพำกับตัวเอง：“เจียงหยุนเอ๋อ แกก็ไม่ดูเลยว่าตัวเองเป็นใคร ทั้งตัวแกมีอะไรบ้างที่ลี่จุนถิงจะสนใจ？”
วัยรุ่นสองคนนั่นเจ๋งจริงๆและยังไม่ได้ให้เจียงหนิงเอ๋อรอนาน เจียงหนิงเอ๋อที่วางแผนเงียบๆในใจก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัวเองดังขึ้น
“ฮัลโหลคุณเจียง เราทำสำเร็จแล้วครับ！”น้ำเสียงของวัยรุ่นพูดออกมา
“โอเค งั้นพวกแกรีบเก็บของออกมา จำไว้ว่าอย่าทิ้งร่องรอยอะไร อย่าให้พวกนั้นจับได้เด็ดขาด”เจียงหนิงเอ๋อกำชับอีกครั้ง
วัยรุ่นรีบรับประกันเธอ：“วางใจเถอะคุณเจียง เราทำอะไรคุณวางใจได้！”
วางสายเสร็จเจียงหนิงเอ๋อก็เห็นสองคนนั้นออกมาจากด้านในแล้วขึ้นรถไป
“ทำได้ไม่เลวนี่”เจียงหนิงเอ๋อมองพวกเขาแวบนึง“ออกจากหมู่บ้านนี้ฉันจะเอาค่าตอบแทนให้”
“ขอบคุณครับคุณเจียง！”ใบหน้าทั้งสองดีใจพูดออกมาพร้อมกัน
แปปนึงรถก็ออกมาจากหมู่บ้าน หายจากไปในละแวกนั้น
อีกด้านนึงที่ดูแลซูม่านลีจนพักไป เจียงหยุนเอ๋อก็ออกมาจากห้องกับลี่จุนถิง
ระหว่างทางอารมณ์ของเจียงหยุนเอ๋อนั้นแย่ลงมาก ถึงสถานการณ์ตอนนี้ของซูม่านลีไม่ได้แย่มากเท่าไหร่แต่ไม่ดีอยู่แล้ว ทำให้เจียงหยุนเอ๋อวางใจไม่ลง
ขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกผิด ตอนที่ตัวเองไปต่างประเทศก็เกือบจะตัดขาดการติดต่อกับซูม่านลี ถ้าตอนนั้นตัวเองโทรมาและเข้าใจสถานการณ์ที่นี่ บางทีซูม่านลีก็คงไม่กลายเป็นแบบนี้……
เห็นหน้านิ่วๆของเจียงหยุนเอ๋อ ลี่จุนถิงก็ขมวดคิ้วออกมา เขารู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อกังวลเรื่องซูม่านลี คิดไปมาก็เลยพูด：“เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดคุณ อย่าโทษตัวเอง”
“อือ ฉันรู้”เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้าเบาๆแต่ท่าทียังมึนงงเล็กน้อย
เห็นการปลอบตัวเองช่วยอะไรไม่ได้ ลี่จุนถิงก็คิดว่าหมดหนทางแล้ว ปกติเขาก็ยากที่จะใส่ใจใครๆ แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยไปปลอบคนอื่น สถานการณ์แบบนี้ของเจียงหยุนเอ๋อทำให้เขานิ่งไปจริงๆ
“คุณยืนอยู่นี่อย่าไปไหน รอผม”จู่ๆลี่จุนถิงก็หยุดเดินแล้วพูดกับเจียงหยุนเอ๋อ
ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมแต่เจียงหยุนเอ๋อยังคงพยักหน้า จากนั้นก็เห็นลี่จุนถิงเดินไปอีกฝั่งไม่รู้โทรหาใคร
ช่างเถอะ……เกี่ยวอะไรกับตัวเองล่ะ……เจียงหยุนเอ๋อคิดอย่างขมขื่น
“ตอนนี้อารมณ์ของเจียงหยุนเอ๋อไม่ค่อยดี ผมควรทำไง？”ฟังเสียงของลี่จุนถิงแล้ว ซู่จี้งยี้รู้สึกเหลือเชื่อสุดๆ bossใหญ่ของเขาเริ่มกังวลเพราะผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？
ถึงจะคิดแบบนี้แต่ซู่จี้งยี้ก็พยายามแสดงความเห็นให้ลี่จุนถิง พูดออกไปลี่จุนถิงก็ยังไม่พอใจ
ซู่จี้งยี้พยายามคิดอยู่ทางนั้นจนในที่สุดก็พูด：“ไม่งั้นคุณพาคุณเจียงไปเที่ยวที่สวนสาธารณะดูสิครับ”
ลี่จุนถิงขมวดคิ้วคิดอยู่พักนึงก็ยังคิดวิธีอื่นไม่ออก พอวางสายก็เดินไปข้างๆเจียงหยุนเอ๋อแล้วพูด：“ไป เราไปสวนสาธารณะกัน”
“หา？”เจียงหยุนเอ๋องง“ไปสวนสาธารณะทำอะไร？ถวนจื่อก็ไม่อยู่”
ลี่จุนถิงมองเจียงหยุนเอ๋อพักนึง ในดวงตาก็เหมือนคิดอะไรออก：“วันนี้คุณก็ลองเป็นเด็กสิ”
พอโดนลี่จุนถิงใช้สายตาแบบนั้นจ้องเจียงหยุนเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะใจสั่น เธอละสายตาออกอย่างตระหนกและพูดอย่างอึดอัด：“ฉัน……ทำไมฉันต้องเป็นเด็กด้วย ฉันโตขนาดนี้แล้ว”
ลี่จุนถิงไม่สนใจท่าทีตอบสนองของเจียงหยุนเอ๋อ ขับรถไปที่สวนสาธารณะ เจียงหยุนเอ๋อก็ตกใจที่เห็นว่าสวนสาธารณะที่มีคนมาเรื่อยๆวันนี้กลับไม่มีสักคน
เธอทายออกว่าลี่จุนถิงต้องทำอะไรอีกแน่ๆ
“คุณเหมาสวนสาธารณะแล้วเหรอ？”เจียงหยุนเอ๋อถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ลี่จุนถิงพยักหน้า：“ใช่ไง คุณดูสิว่าคุณอยากจะเล่นอะไร？”
