Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ – ตอนที่ 632 ตายไปพร้อมกัน

ได้ข้อมูลมากขนาดนี้ ลี่จุนถิงก็รู้สึกขอบคุณดิ๊กมากแล้ว แม้ว่าเขาจะอยากช่วยเจียงหยุนเอ๋อออกมาในทันที แต่เขาก็อยากจะเตรียมความพร้อมให้มากกว่านี้ หากช่วยเจียงหยุนเอ๋อออกมาได้อย่างไม่มีข้อผิดพลาดอะไร ก็หวังว่าเจียงหยุนเอ๋อจะยังคงเข้มแข็งและอดทนพอ
“คุณดิ๊ก รบกวนคุณแล้ว ในชีวิตนี้ของผม ไม่เคยก้มหัวให้ใคร แต่เพื่อภรรยาของผมแล้ว ผมวอนขอให้คุณช่วยเธอด้วย และผมขอขอบคุณ คุณไว้ ณ ที่นี้ด้วย”
พอลี่จุนถิงพูดจบ เขาก็โค้งคำนับเพื่อแสดงความขอบคุณให้กับดิ๊ก แต่เพราะเนื่องจากยังอยู่บนรถ ลี่จุนถิงจึงทำได้เพียงโค้งตัวลงเล็กน้อย
ดิ๊กรีบพยุงร่างของลี่จุนถิงขึ้น แล้วตบไปที่ไหล่ของชายหนุ่มเบาๆ “ประธานลี่ วางใจเถอะ ผมจะช่วยเหลือคุณให้ถึงที่สุด ”
หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อฟื้นขึ้นมา ผ่านการเจาะเลือดไปครั้งแรก และอีกหลายวัน เธอก็ถูกจับไปเจาะเลือดเวลาเดิมทุกวัน และทุกครั้งเจียงหยุนเอ๋อก็จะมีใบหน้าซีดเซียวทุกครั้ง จากนั้น เคซี่ย์ก็จะเอายามาให้เจียงหยุนเอ๋อกิน
แม้ว่าเคซี่ย์จะแสดงออกถึงความเป็นมิตรอยู่เสมอ ทุกครั้งที่มาก็มักจะแอบเอาขนมมาให้เธอด้วย แล้วก็อยู่คุยกับเธอสักสองสามคำ แต่เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับเขา เพราะยังไงเคซี่ย์ก็ช่วยคนชั่วทำเรื่องชั่วๆ
หลังจากที่ศาสตราจารย์คูลี่ส่งตัวเจียงหยุนเอ๋อกลับไป เขาก็ทุกข์ใจมาก ร่างกายของเจียงหยุนเอ๋ออ่อนแอลงทุกที แม้จะให้เธอกินยาอยู่ทุกครั้ง และในอาหารก็มียาบำรุงเลือด แต่เพราะเธอเองก็เป็นโรคโลหิตจางด้วย และอารมณ์ของเธอก็แปรปรวน ทำให้ร่างกายเธอสร้างเม็ดเลือดได้ช้าลง และร่างกายก็ฟื้นตัวช้าตามไปด้วยเช่นกัน
เขาจะไปเกลี้ยกล่อมเธอก็ไม่ได้ เพราะเขาเองก็รู้ดีว่าการเจาะเลือดสำหรับเธอนั้นมันไม่ใช่เรื่องดี แต่เพราะต้องรักษาชีวิตตัวเองจนต้องทำร้ายชีวิตเธอ ต่อให้เธอเข้าใจเขา ก็คงไม่เชื่อเขาเป็นแน่
ศาสตราจารย์คูลี่ก็จนใจ ตอนนี้สิ่งที่ทำได้คือดูแลรักษาชีวิตของทั้งสองฝ่าย และยื้อเวลาออกไปให้ได้มากที่สุด
หลังจากที่เขาเจาะเลือดออกมา ศึกษาวิเคราะห์เซลล์ในเม็ดเลือดของเจียงหยุนเอ๋อ คิดว่าสามารถลองเปลี่ยนถ่ายเลือดให้เบ็ตตี้ได้แล้ว
ศาสตราจารย์คูลี่ก็แจ้งไปยังผู้ช่วย ให้เตรียมห้องทดลองเอาไว้ แล้วพาตัวเบ็ตตี้มา เขาจะลองทดสอบดู
หลังจากที่อาเธอร์ได้ข่าว ก็รีบตามมาทันที เขายืนอยู่ข้างเตียงของเบ็ตตี้จับมือเธอเบาๆ แล้วจูบมัน “เบ็ตตี้ คุณวางใจนะ ยังไงผมก็จะต้องช่วยคุณให้ได้ ”
เบ็ตตี้ที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าซีดเซียว สวมใส่หน้ากากออกซิเจน และบนร่างกายมีสายยางเสียบอยู่เต็มไปหมด แต่เพราะแบบนี้ ก็ยังมองออกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง
อาเธอร์มองดูเบ็ตตี้ ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เขามองดูเบ็ตตี้แล้วราวกับเห็นภาพครอบครัวในอดีตที่หวานชื่น และเห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนกับแววตาที่ใสซื่อบริสุทธิ์ของเบ็ตตี้
ศาสตราจารย์คูลี่เดินเข้ามา เห็นท่าทีของอาเธอร์ก็ตกใจ ตั้งแต่ที่เขาถูกจับตัวมา ก็มีเพียงใบหน้าเย็นชาที่เขาเห็น แม้ว่าจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่รอยยิ้มนั้นก็ดูแปลกๆ และเขาไม่เคยเห็นอาเธอร์ที่อ่อนโยนอย่างนี้มาก่อน
“คุณอาเธอร์ เราจะเริ่มการทดลองแล้วรบกวนคุณรออยู่ตรงนี้”
จากนั้น ศาสตราจารย์คูลี่ก็ให้ผู้ช่วยเข็นเบ็ตตี้เข้าไปยังห้องทดลอง แล้วตัวเองก็ไปเปลี่ยนชุดผ่าตัด แล้วตามเข้าไป
อาเธอร์ยืนอยู่ด้านนอกห้องทดลอง เฝ้าดูการกระทำของศาสตราจารย์คูลี่ ทั้งหวาดกลัวและตั้งตารอ
ทั้งห้องวิจัยนี้ ไม่ได้หลับได้นอนไปหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืน ในที่สุดศาสตราจารย์คูลี่ก็เสร็จสิ้นการเปลี่ยนถ่ายยีน ในตอนที่เขาออกมานั้น ร่างกายของเขาก็เปียกชุ่มไปหมด
“คุณอาเธอร์ การเปลี่ยนยีนเสร็จสิ้นแล้ว ตอนนี้ก็ทำได้เพียงรอเท่านั้น”
อาเธอร์พยักหน้า แล้วโบกมือให้ศาสตราจารย์คูลี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ในตอนที่ศาสตราจารย์คูลี่กลับมานั้นอาเธอร์ก็ยังคงยืนอยู่หน้าห้องทดลองมองดูเบ็ตตี้ที่อยู่ด้านใน
ศาสตราจารย์คูลี่ถอนหายใจ แล้วเรียกอาเธอร์ให้มานั่งคุยกันที่โซฟาเพื่อรายงานความคืบหน้า ณ ตอนนี้ให้เขาทราบ
“ผมได้ถ่ายเลือดส่วนหนึ่งให้คุณเบ็ตตี้แล้ว ตอนนี้ไม่มีการต่อต้านอะไร และยังได้เปลี่ยนยีนและเซลล์บางส่วนของคุณเบ็ตตี้กับของหญิงสาวคนนั้นด้วย หากเซลล์ในเม็ดเลือดของคุณเบ็ตตี้สามารถดูดซึมยีนของหญิงสาวคนนั้นได้ เซลล์เม็ดเลือดของคุณเบ็ตตี้ก็จะฟื้นตัวขึ้นมา และสร้างเม็ดเลือดเอง จากนั้นจะถ่ายเลือดให้คุณเบ็ตตี้อีกบางส่วน แต่นี่ก็น่าจะเพียงพอแล้ว”
ผ่านไปสักครู่ ผู้ช่วยก็มารายงาน ยีนของเบ็ตตี้มีสัญญาณการฟื้นตัว และยีนในเซลล์เม็ดเลือดที่เปลี่ยนถ่ายไปก็เริ่มผลิตเม็ดเลือดเอง
อาเธอร์ดีใจมาก “ศาสตราจารย์คูลี่ ตอนนี้คุณใช้วิธีที่เร็วที่สุด ไปนำเลือดของผู้หญิงคนนั้น แล้วเปลี่ยนถ่ายทั้งเลือดทั้งยีนในเซลล์เม็ดเลือดให้กับเบ็ตตี้ในตอนนี้แทน ”
แต่ศาสตราจารย์คูลี่ปฏิเสธเขา “คุณอาเธอร์ เรื่องนี้เราจะใจร้อนไม่ได้ เลือดกับยีนมันต้องค่อยๆเปลี่ยน”
อาเธอร์กระชากคอเสื้อของศาสตราจารย์คูลี่อย่างแรง “คุณกำลังหาข้ออ้างอยู่หรือเปล่า ？”
“ไม่ใช่แน่นอน คุณอาเธอร์” ศาสตราจารย์คูลี่จะยอมรับไปได้ยังไง
“กระบวนการซ่อมแซมยีนของคุณเบ็ตตี้จะทำหน้าที่ภายในร่างกาย เราแค่ตัดเซลล์บางส่วนในDNA แล้วเปิดมันออก ใส่ลงไปในยีน จากนั้นก็เย็บปิด นี่มันเป็นการต่อสู้กับธรรมชาติ จะผิดพลาดไม่ได้เป็นอันขาด”
“ในขณะที่การรักษาด้วยยีนบำบัดนี้ ไม่ใช่การเปลี่ยนยีนของเซลล์ทั้งหมดในร่างกายมนุษย์ แต่เป็นการเปลี่ยนยีนจากภายนอกส่งต่อไปกับยีนโดยเทคโนโลยีการถ่ายโอนเข้าไปในเซลล์ร่างกายที่เหมาะสมให้คุณเบ็ตตี้ เพื่อให้เซลล์เม็ดเลือดที่ผลิตโดยยีนจากภายนอกสามารถผลิตเม็ดเลือดใหม่ แต่มันเป็นขั้นตอนที่ยุ่งยากและลำบากพอสมควร หากมีความไม่สอดคล้องกันเพียงเล็กน้อย ความพยายามก่อนหน้านั้นทั้งหมดก็จะสูญเปล่า ดังนั้น จะเร่งรีบไม่ได้”
“ที่ผมทั้งหมด เป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด”
อาเธอร์ปล่อยมือออกจากศาสตราจารย์คูลี่ แล้วผลักเขาลงไปที่โซฟา จ้องมองด้วยสายตาอาฆาต “ผมจะให้เวลาคุณอีกครึ่งเดือน ครึ่งเดือน หากคุณยังช่วยเบ็ตตี้ไม่ได้ พวกคุณก็ตายไปพร้อมกับเธอแล้วกัน ”
พูดจบ อาเธอร์ก็หันหลังเดินจากไป ศาสตราจารย์คูลี่ทรุดตัวลงบนโซฟา ผ่อนลมหายใจหนัก
…………
ลี่จุนถิงยังคงส่งคนออกไป สืบหาที่ตั้งสำนักงานใหญ่ขององค์กรจักรวรรดิอเมริกาใต้ แต่ก็ไม่มีวี่แวว
ตั้งแต่ที่เจียงหยุนเอ๋อถูกจับตัวไป นี่ก็ผ่านมาสิบวันแล้ว ลี่จุนถิงในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ แทบไม่เคยจะหลับตาลงได้เลย ใบหน้าชายหนุ่มซีดเซียว ราวกับคนที่จะล้มป่วยไปให้ได้ยังไงอย่างงั้น
ชิงโม่เห็นหน้าตาที่ซีดเซียวนี้ของลี่จุนถิง ก็บังคับให้ลี่จุนถิงขึ้นไปบนเตียง แล้วขอให้เขาหลับตานอน
“นี่คุณกำลังทำอะไร ต่อให้คุณจะกังวลใจมากแค่ไหน ก็ใช่ว่าจะเอาร่างกายตัวเองมาล้อเล่นแบบนี้ สารรูปคุณตอนนี้ หากเจอคุณนายแล้ว คุณจะไปช่วยเธอยังไง ？”
“อีกอย่าง คุณอยากให้คุณนายเห็นคุณในสภาพแบบนี้แล้วรู้สึกผิดและโทษตัวเองอย่างนั้นเหรอ”
“ไม่ใช่แน่นอน” ลี่จุนถิงโต้กลับ
“งั้นคุณก็ต้องนอนหลับพักผ่อน ส่วนที่เหลือยังมีพวกเราคอยจัดการ หากมีความคืบหน้าอะไรเราจะเรียกคุณทันทีแน่นอน”
ลี่จุนถิงพยักหน้า ถอดรองเท้าห่มผ้าแล้วหลับตา เตรียมตัวนอน