Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ – ตอนที่ 742 มีแต่จะทำร้ายคุณ

คุมิโกะคิดไม่ถึงเลยว่าครั้งนี้ลี่หุยจะฝีมือร้ายกาจถึงเพียงนี้ หลังเสร็จกิจคุมิโกะตั้งตัวไม่ได้อยู่นาน ดีที่ลี่หุยเป็นคนดูแลคนเก่ง
หลังเสร็จกิจ ลี่หุยอุ้มร่างของเธอเข้าไปในห้องน้ำ ในห้องน้ำลี่หุยคิดที่จะจัดอีกสักยก แต่เขาถูกคุมิโกะปฏิเสธเสียก่อน ได้เวลาดำเนินการตามแผนการแล้ว
“อย่าใจร้อนสิ พักสักหน่อย อีกสักพักเรามาเล่นอะไรที่น่าตื่นเต้นกันดีกว่า” คุมิโกะยักคิ้วให้กับลี่หุย ทำให้ลี่หุยตื่นเต้นมากกว่าเก่า
แต่คุมิโกะบอกว่าอีกสักพักจะเล่นอะไรที่น่าตื่นเต้นกับเขา เขาก็จะอดทนรอ รออีกเดี๋ยวค่อยจัดหนักกับเธอ
คุมิโกะเห็นว่าเขาอาบน้ำเสร็จแล้ว จึงให้เขาออกไปก่อน คุมิโกะเองก็ชำระล้างร่างกายของตนเองอย่างเรียบง่าย ก่อนที่จะสวมชุดคลุมอาบน้ำ พลันเดินออกไปที่ห้องโถงของโรงแรมเพื่อหยิบกระเป๋าและเสื้อผ้าของตนเอง หลังจากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้อง
เมื่อเธอกลับมายังห้อง ลี่หุยได้เตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว เขานอนตะแคงอยู่บนเตียง เผยทีท่าที่ตัวเขานั้นคิดว่าน่าดึงดูดมากที่สุด ส่วนที่สำคัญได้ใช้ผ้าห่มปกคลุมเอาไว้ ปกปิดอย่างน่าเย้ายวนกว่าเก่า
คุมิโกะเผยรอยยิ้มลึกลับให้กับลี่หุย หลังจากนั้นเธอชูกระเป๋าของตนขึ้น “ข้างในกระเป๋านี้มีแต่ของดีทั้งนั้นเลย”
ลี่หุยยื่นแขนออก คิดที่จะรับกระเป๋าที่อยู่ในมือของคุมิโกะเพื่อสำรวจ แต่การเคลื่อนไหวของคุมิโกะ ทำให้กระเป๋าเฉียดผ่านมือของลี่หุยไป
“ถ้าคุณเห็น มันก็ไม่ใช่ของดีแล้ว ฉันต้องทำให้รู้สึกลึกลับน่าค้นหาสิ” คุมิโกะกล่าวพร้อมกับส่งยิ้มพราวเสน่ห์ให้กับลี่หุย
ลี่หุยทำทีท่ารู้แก่ใจ “ก็ได้ เธออยากจะให้ฉันทำอะไร”
“คุณแค่ปิดตาก็พอแล้ว” คุมิโกะแสร้งทำทีท่าครุ่นคิดก่อนที่จะกล่าว
คุมิโกะสั่งให้เขาปิดตา ลี่หุยก็ปิดตาลงอย่างว่าง่าย เพื่อทดสอบว่าเขาปิดตาจริงหรือไม่ คุมิโกะตั้งใจจูบเขาไปหนึ่งที
“ห้ามลืมตานะ~เป็นเด็กดีนะ คุณจะได้รางวัลใหญ่เลยล่ะ”
ลี่หุยพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เข้ามาได้เลย ที่รัก!”
คุมิโกะมั่นใจว่าเขาไม่ได้โกหก เธอจึงหยิบเชือกและผ้าปิดตาออกมาจากกระเป๋า
เมื่อลี่หุยรู้สึกตัวว่าคุมิโกะกำลังปิดตาของตนเองอีก ถึงจะสงสัย แต่ก็ปล่อยให้เธอทำตามใจ “ทำไมฉันปิดตาแล้วยังไม่พออีกเหรอไง ยังต้องใช้ผ้าปิดตาฉันอีกเหรอ? ”
“ก็เพื่อเซอร์ไพรส์คุณไงล่ะ” คุมิโกะออดอ้อนด้วยน้ำเสียงหวาน
หลังจากที่คุมิโกะสวมใส่ผ้าปิดตาให้กับลี่หุย ก็สั่งให้ลี่หุยประสานมือกันให้แน่น ก่อนที่จะหยิบเชือกออกมามัดแขนของเขาเอาไว้
“อะไรกัน? คุมิโกะของฉันอยากจะเล่นอะไรที่น่าตื่นเต้นขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คิดเลยว่าเธอจะมีรสนิยมแบบนี้ด้วย”
“อยากจะเล่นอะไรที่น่าตื่นเต้น ก็ต้องเอาให้สุดสิ เล่นอะไรธรรมดาๆ มันน่าเบื่อออกจะตายไป”
หลังจากที่คุมิโกะมัดแขนของลี่หุย ก็เกรงว่าอีกสักครู่เขาจะใช้ความรุนแรงจึงหยิบเก้าอี้ทางด้านข้างมาหนึ่งตัว พลางประคองให้ลี่หุยนั่งลง แล้วหยิบเชือกออกมามัดเขาเอาไว้กับเก้าอี้
คราวนี้ ไม่ว่าลี่หุยจะขยับตัวอย่างไรก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้ ในใจเขาเกิดหวาดหวั่น แต่ก็ยังคงความนิ่งสงบเอาไว้
“คุมิโกะ เราไม่จำเป็นต้องเล่นอะไรที่น่าตื่นเต้นขนาดนี้หรอกใช่ไหม? ถ้าเธออยากเล่นสนุก เราไปเป็นขั้นเป็นตอนก็ได้ นี่เธอเล่นอะไรที่ตื่นเต้นขนาดนี้กะทันหัน ฉันหวั่นใจแล้วนะ”
คุมิโกะหยิบเข็มและขวดแก้วกระจกที่เอาไว้ใส่ของเหลวออกมาจากกระเป๋า เธอดูดของเหลวเข้าไปในขวด ก่อนจะเดินเข้าไปตรงหน้าของลี่หุย แล้วจูบเขาหนึ่งที พลางกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูของเขา
“อย่าใจร้อนไปสิ สิ่งที่ตื่นเต้นที่สุดกำลังจะเริ่มขึ้น”
ลี่หุยรู้สึกหวาดกลัว หัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความเร็วสูง “คุมิโกะ เราเลิกเล่นแบบนี้ได้ไหม ฉันกลัวแล้วนะ”
“อย่ากลัวสิ อีกเดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้ว”
ในเวลานี้ น้ำเสียงอันหวานแหววของคุมิโกะแล่นเข้ามายังใบหูของลี่หุย มันทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวจนขนลุกซู่ด้วยความเย็นวาบ
เมื่อคุมิโกะพูดจบ เข็มก็ถูกทิ่มแทงเข้าที่แขนของลี่หุย ก่อนจะฉีดของเหลวประหลาดเข้าสู่ร่างกายของลี่หุย
เมื่อลี่หุยรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากปลายเข็ม เขาขัดขืนสุดชีวิต ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าความหวาดผวาของเขามาจากไหน แต่เขาได้ถูกพันธนาการเอาไว้กับเก้าอี้เสียแล้ว เขาไม่สามารถขยับได้เลยแม้แต่น้อย
“คุมิโกะ คุมิโกะ เธอคิดจะทำอะไร?”
หลังจากที่คุมิโกะฉีดยาให้กับลี่หุยจนเสร็จสิ้น ก็พลันนั่งลงที่ปลายเตียงพลางจับจ้องลี่หุยที่พยายามขัดขืน ในใจก็นึกเสียดาย เพราะการที่จะได้พบกับคนที่เก่งกาจเรื่องบนเตียงแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
“ลี่หุย คุณเลิกขัดขืนเถอะ ผลจากการขัดขืนคือการทำร้ายตัวคุณเอง”
เมื่อลี่หุยได้ยินอย่างนั้น จึงด่ากราดคุมิโกะ แต่คุมิโกะไม่แยแสแม้แต่น้อย เพียงหัวเราะลั่นอย่างได้ใจ
สักพัก ลี่หุยก็หยุดการขัดขืน คำหยาบคายในปากของเขาเองก็ค่อยๆ หมดไป
เมื่อคุมิโกะมั่นใจว่าลี่หุยได้หมดสติลงแล้ว จึงติดต่อหาอาเธอร์
“นาย เรียบร้อยค่ะ ท่านสั่งคนให้มารับตัวเขาได้เลยตอนนี้”
หลังวางสาย คุมิโกะจึงค่อยๆ สวมเสื้อผ้าอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเติมหน้า กระทั่งเธอเก็บของทั้งหมดจนเรียบร้อย คนของอาเธอร์ก็มาถึงพอดี
เมื่อลี่หุยโดนจับกุมตัว หลังจากนั้นลี่เจี้ยนหวาก็ได้รับการติดต่อทันที
“ลี่เจี้ยนหวา ลี่หุยอยู่ในเงื้อมมือของผม หากต้องการรักษาชีวิตเขา ก็ตั้งใจฟังที่ผมพูดเอาไว้ให้ดี”
เมื่อลี่เจี้ยนหวาได้รับโทรศัพท์ ก็ตกใจจนเกือบเป็นลมล้มพับหมดสติไป ดีที่ข้างกายเขามีจ้าวเฟยเฟยที่ประคองเอาไว้ ไม่เช่นนั้นลี่เจี้ยนหวาคงได้เป็นลมล้มไปตรงนี้แน่
“คุณเป็นใคร? คิดที่จะทำอะไร? คุณต้องการเงินงั้นเหรอ? คุณอยากได้เท่าไหร่ก็ได้ ขอแค่คุณอย่าทำอะไรลี่หุยเลย”
ลี่เจี้ยนหวาดึงสติกลับคืนมา พลางมีสีหน้าเคร่งเครียด
ทีแรกจ้าวเฟยเฟยไม่รู้ว่าลี่เจี้ยนหวาได้รับการติดต่อจากที่ไหนกันแน่ แต่เมื่อได้ยินชื่อของลี่หุย ก็พลันนิ่งแข็งอยู่กับที่ไป แต่ตอนนี้ลี่เจี้ยนหวาก็ไม่มีเวลาสนใจเธอ ได้แต่ต่อรองเจรจากับปลายสาย
หลังจากที่จ้าวเฟยเฟยเรียกสติกลับคืนมาได้ ก็พลันจับแขนของลี่เจี้ยนหวาเอาไว้ “เจี้ยนหวาลี่หุยเป็นอะไรไป? เขาเป็นอะไร?”
ลี่เจี้ยนหวากำลังคุยโทรศัพท์ เสียงตะโกนของจ้าวเฟยเฟยทำให้เขาหัวเสียมากขึ้นไปอีก พลันสะบัดแขนสลัดจ้าวเฟยเฟยล้มลงกับโซฟา
“เราไม่ต้องการเงิน เราต้องการให้คุณช่วยเราทำอะไรบางอย่าง”
“เรื่องอะไร? ว่ามาเลย ขอเพียงแค่เรื่องที่ฉันทำได้ฉันจะช่วยคุณแน่นอน”
“คุณไม่ได้ช่วยฉัน คุณกำลังช่วยลี่หุยต่างหาก ส่วนเรื่องอะไรเดี๋ยวฉันจะบอกคุณเอง ฉันจะบอกคุณเองว่าคุณต้องทำอะไรบ้าง”
เมื่อพูดจบ ปลายสายตัดสายทิ้งทันที
ลี่เจี้ยนหวายังมีคำถามอีกมากมายที่ยังไม่ทันได้เอ่ยถาม เขาหันกลับไปจ้องมองจ้าวเฟยเฟยที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างหมดอาลัยตายอยาก เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ทำให้เขาร้อนรนมากยิ่งกว่าเก่า
“ทำอะไรของเธอ? จะมาแกล้งตายตรงนี้ให้ใครดู รีบลุกขึ้นช่วยฉันคิดหาวิธีสิ!”
ตอนนี้จ้าวเฟยเฟยไม่มีสติที่จะฟังอะไรทั้งนั้น เสมือนกับว่าวิญญาณได้หลุดออกจากร่าง เลยล้มพับลงกับโซฟา ด้วยแววตาว่างเปล่า
ลี่เจี้ยนหวาคิดที่จะดึกให้เธอลุกขึ้น โทรศัพท์ของเขากลับดังขึ้นเสียก่อน เมื่อเขาหยิบขึ้นมาดู ก็ได้พบว่าเป็นคลิปลี่หุยถูกจับมัดกับเก้าอี้
ในคลิปวิดีโอลี่หุยถูกปิดตา ถูกมัดไว้กับเก้าอี้ พลางตะโกนร้องไม่ขาดสาย “พ่อ! ช่วยผมด้วย!”