นิยาย Lv1 Skeleton
Lv1 บทที่ 74
“ในที่สุดก็พบแล้ว”
ผมบังเอิญเจอก็อบลินกินกระต่ายเขายาว 10 เมตรลึกเข้าไปในป่าเดียวกับที่ผมเคยไปเมื่อวันก่อน
“ผมฉายเดี่ยวได้ไหม”
ผมจับกริชของผมและลอบเข้าไปใกล้มันจากด้านหลังขณะที่มันกินอาหารโดยไม่สนใจ
“อิ่มอร่อยกับอาหารมื้อสุดท้าย! ยัยเป๊!”
ปักเอ้กก
[+11 คะแนนประสบการณ์
[ได้รับความรู้เกี่ยวกับก็อบลิน]
มันส่งเสียงดังเหมือนหมูในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต
“ดูเหมือนผมจะไม่ได้รับโบนัสทักษะใด ๆ เมื่อฆ่ามอนสเตอร์ใหม่”
ดูเหมือนจะเป็นจุดอ่อนอีกประการหนึ่งของการเป็นมนุษย์
“เดาว่าผมสามารถเรียนรู้ทักษะได้ยากขึ้นมาก”
“ด้านซ้ายห่างออกไป 30 เมตรศัตรูสองคนเข้ามา”
ขณะที่ผมยืนอยู่เหนือร่างก็อบลินที่ตายแล้วผมก็ได้ยินเสียงที่มาจากหลังคอของผมอีกครั้ง
“อะไร? เสียงนี้ “ผมจําเสียงนั้นได้ว่าเป็นของลีนา”ลีนา? “ไม่มีคําตอบดังนั้นผมจึงซ่อนตัวเองไม่ให้ก๊อบลินทั้งสองเข้ามาใกล้
พวกเขามาจากเผ่าเดียวกับก็อบลินที่ตายแล้วแต่พวกเขาไม่สนใจศพของเขาโดยสิ้นเชิงและเริ่มกัดกระต่ายที่มีเขา
มาดูกันว่าเจ้าพวกนี้แข็งแกร่งแค่ไหน
ผมเปิดหน้าสถานะของพวกเขาอย่างเงียบ ๆ ด้วยการตวัดนิ้ว
สถานะ: ปกติ
ประเภท: ก็อบลิน
อันดับ: H
ระดับ: 2/10
เลือด: 10/10
มานา: 1/1
โจมตี: 2 (+2)
พลังป้องกัน: 1
ความคล่องตัว: 6
ความฉลาด: 1
ทักษะเฉพาะ
[การระเบิด]
“อืม … ผมสามารถจัดการด้วยกริชของผมได้แน่นอนแต่สองตัว? ไม่แน่ถ้าผมจะเสี่ยงขนาดนี้ผมต้องมั่นใจว่าจะได้รับประสบการณ์โบนัสจากการฆ่าสองครั้ง
ผมจับกริชของผมและรอโอกาสงานเลี้ยงของก็อบลินเสื่อมถอยไปสู่การทะเลาะวิวาทขณะที่พวกเขาต่อสู้กันว่าใครจะกินชิ้นใหญ่กว่า
“ตอนนี้!
ในขณะที่พวกเขาพัวพันและพยายามจะกัดกันผมก็กระโดดออกไป
ยัยเป้ !!
พุดด
เอ๊กกก, อีกกก
[+11 คะแนนประสบการณ์]
T+22 คะแนนประสบการณ์
[ระดับ 6 > 7]
ผมใช้การโจมตีครั้งเดียวที่เจาะคอทั้งสอง” ความสําเร็จตอนนี้กําลังดีมาก คูค
“ผมเช็ดเลือดออกจากกริชของผมโดยใช้ศพก็อบลิน
“แล้วเสียงนั้นก่อนหน้านี้มันคือลีนาใช่มั้ย?”
ผมแตะที่หลังคอ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแตกต่างอะไร
ถ้าผมฟังไม่ผิดแล้วลีนาตามผมมาที่โลกนี้หรือเปล่า?” ลีนา?“ผมเรียกหาเธอแต่ไม่มีคําตอบ
“มันเป็นเพียงภาพลวงตาหรือผมมีเงื่อนไขบางอย่างที่ผมต้องทําก่อน? ”
ผมลองทําหลายอย่าง แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรกระตุ้นเธอ
“ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ผมทําได้อีกแล้วมันจะดีมากแม้ว่าเธอจะอยู่ที่นี่ เธอก็จะเป็น พันธมิตรที่ทรงพลัง
ในโลกแฟนตาซีเช่นนี้ที่มี AI จะเป็นข้อได้เปรียบอย่างมากบางทีอาจจะ มากกว่าการมีเวทมนตร์ผมจึงตั้งเป้าหมายว่าจะเรียนรู้ว่าเงื่อนไขใดบ้างที่จนเป็นในการเปิดใช้งานและสื่อสารกับลีนาง
จากนั้นผมก็กลับไปที่กิลด์นักผจญภัย เพื่อส่งภารกิจของผม”เจ้าทําภารกิจสํา เร็จแล้ว! นี่คือรางวัลสามเงินสิ่งของที่เจ้านํามาในครั้งนี้เป็นขยะไร้ค่าโดยปกติเราจะไม่ซื้อมันแต่ข้าจะให้เงินพิเศษ แก่เจ้าเพียงครั้งเดียวเพื่อเป็นค่าบริการโอ้ขอบคุณมากโชว” ภารกิจใหม่ปรา กฏขึ้นแล้ว ดังนั้นโปรดตรวจสอบประกาศเพื่อดูว่าเจ้าสนใจหรือไม่ ผมยืนอยู่ หน้ากระดานพร้อมกับเงิน 4 เหรียญในมือ” ผมเดาว่าผมจะยึดติดกับสิ่งเดิม ๆ เนื่องจากมันทําซ้ําได้ผมจึงสามารถส ร้างผลรวมที่เหมาะสมได้ถ้าผมมุ่งเน้นไปที่ก็อบลินเพียงอย่างเดียว “นับเหรียญใน มือของผมก่อนที่จะนําออกไปผมเดิ นขึ้นไปที่โชวและยอมรับภารกิจ” อืม…อาหารที่ประกอบด้วยขนมปังและนมราคา 13 เหรียญทองแดงแม้ว่าผมจะ ซื้ออาหารสําหรับวันพรุ่งนี้ผมก็ยังได้ 3 เหรียญเงิน!“ผมหมอบอยู่กลางตรอกมืด และนับเหรียญของผมผมรู้สึกภาคภูมิใจมากที่ผมสามารถซื้ออาหารของตัวเองและไม่ต้องเป็นขอทานอีกต่อไป” นี่เจ้า!เจ้าขโมยแบบนั้นมาจากไหน“นักเลงบางคนมาหาผมหลังจากเห็นผมนับเหรียญทั้งหมดนั้นผมเคยเห็นพวกเขาในพื้นที่สองสามครั้งก่อนหน้านี้
“ครั้งนี้ผมประมาท
ผมมองไปข้างหลัง แต่ก็รู้ว่าผมอยู่ใน ทางตันไม่มีทางหนีจากขอทานทั้งสามได้
“เดาว่าผมต้องสู้” ข้าเฝ้ามองเจ้ามาส องสามวันแล้ว เจ้าขโมยทองแดงจากที่ไหนสักแห่งแล้วขายจนกลายเป็นนัก ผจญภัย” ใช่ ข้าก็เห็นเช่นนั้นเจ้าต้องเป็นคนที่น่าสงสัย” การขโมยเงินที่ขโมยมาไม่ใช่เรื่องผิดดังนั้นจงส่งมอบมันมา!“เขายื่นมือออกไปคาดหวังว่าผมจะมอบเงินให้เขาเพราะตรรกะที่บิดเบี้ยวของเขา
“ผมฆ่าพวกมันไม่ได้ใช่ไหม
ผมถือกริชไว้ข้างหลังรอ” เจ้าควรถอย ออกไปดีที่สุด ข้าเป็นนักรบ” ฟะแล้วไง? เจ้าอยู่คนเดียวและมีพวกเราสาม คน!” ฮ่า! 3 กับ 1 เจ้าคิดว่าจะชนะกรีนฮอร์นในการต่อสู้ครั้งนี้ได้ไหม”เสียงหัวเราะของพวกเขาน่าขยะแขยงเมื่อเห็นฟันหายไปหลายซี่
อ้วกอ้วก! ผับบัค! อ่า
ผมเคาะสองคนลงไปที่พื้นและคว้าคน สุดท้ายที่คอ ตอนนี้ท่าทางโอหังของเขาถูกแทนที่ด้วยความกลัว
โดยปกติแล้วนักรบระดับ 7 จะมีความ แข็งแกร่งมากกว่าพลเรือนทั่วไปประมาณ 3 เท่า คนปกติไม่เคยเต็มใจที่ จะต่อสู้ เพราะเราอยู่ใน เมืองการ์ทมาร์ซึ่งเป็นสถานที่ที่คนส่วนใหญ่ยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับนักผจญภัย”ถ้าข้าเจอเจ้าอีกครั้งข้าจะไม่ปล่อยไปแบบนี้“ปัก
ผมตะคอกขอทานเป็นครั้งสุดท้ายก่ อนจะเดินออกจากซอย” ผมเจ๋งใช่มั้ย?แต่ผมออกกําลังกายมากเกินไปและตอนนี้ผมก็หิว“ผมเข้าไปในร้านชื่อ ‘ขนมของดาร์ริล ซึ่งผมเคยกินขนมปังเห ลือตอนเป็นขอทาน” เฮ้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าเริ่มดูเหมือนนักผจญภัย แล้ว!“ผมเป็นลูกค้าประจําของร้านเบเกอรี่แห่งนี้เพราะผมกินขนมปังโดยเฉพาะเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาดังนั้นเจ้าของจึงเป็นมิตร” ดาร์ริลหลังจากกินขนมปังชิ้นเดียวกันเป็นเวลานานมันก็ค่อนข้างจะจืด
ชืด ทําไมเจ้าไม่ลองผสมผสานสิ่งต่างๆ เข้าด้วยกันหรือพัฒนารสใหม่ ๆ ” นี่เจ้าบ่นเรื่องขนมปังของข้าหรือ? ถ้าไม่ใช่เพราะข้าเจ้าคงอดอยากมานานแล้วใช่ข้าเห็นด้วยแต่ดูเหมือนเจ้าจะไม่มีความ มันใจที่จะทําขนมปังชนิดใหม่ ๆนั้นเป็นเหตุผลว่าทําไมเจ้าถึงเลี่ยงคําถามของข้า? นี่คือ 20 ทองแดงนั่นคือราคาสําหรับขนมปัง 3 ชิ้นใช่ไหม” มาพรุ่งนี้โจร่าเจ้าจุดไฟใต้ตัวข้าให้สร้างสรรค์มากขึ้น!“เขากระโดดไปทางด้านหลังของร้าน”อย่างน้อยข้าก็ต้องรอพรุ่งนี้ได้ใช่ ไหมผมรู้สึกไม่ดีและเบื่อที่จะกินขนมปังแบบเดิมๆอยู่เสมอดังนั้นผมจึงทําให้เขาหงุดหงิดโดยตั้งใจ
“มีร้านเบเกอรี่อื่น ๆ อีกมากมาย แต่ผม อยากจะสนับสนุนดาร์ริล
ผมพึมพํากับตัวเองขณะหยิบขนมปังและมุ่งหน้าไปที่ตลาด” นั่นเจ้าโจร่าหรือเปล่า” ขอทานพี่ใหญ่!“คือแอนน์คนขายนมที่มีเด็กหญิงตัวเล็กๆซ่อนตัวอยู่หลังกระโปรงชื่อลีนาแอนน์มีวัวตัวหนึ่งที่เธอดูแลนับตั้งแต่ที่เธอสูญเสียสามีการขายนมวัวเป็นหนทางเดียวที่จะสร้างรายได้แต่เธอก็ยังให้นมฟรีแก่ผมเมื่อผมขอทานดังนั้นตอนนี้ผมจะซื้อจากเธอโดยเฉพาะ” นี่คือเจ็ดทองแดงจะคืนขวดเปล่าในภายหลังได้ไหม”ขอบคุณโจร่า“อย่างไรก็ตามลื่นาตัวน้อยไม่ได้มีความประทับใจในตัวผมมากนักเนื่องจากหน้าตาของผมเหมือนขอทาน”เจ้าได้เงินมาจากไหน?เจ้าขโมยมาหรือเปล่า” ไม่ข้าเป็นนักผจญภัยในเมืองการ์ทมาร์ค่อนข้างหายากที่จะเป็นนักผจญภัยตามอาชีพคนส่วนใหญ่เป็นคนงานเหมืองหรือชาวนาดังนั้นเมื่อผมพูดว่าผมเป็นคนหนึ่งพวกเขาทั้งหมดจึงหยุดดูราวกับว่าผมเป็นคนบ้า”โกหกเจ้าได้รับนมฟรีจากแม่เมื่อไม่นานมานี้!ไม่เป็นความจริงลองดูที่นี่“ผมดึงโทเค็นกิลด์ออกมาเพื่อเป็นหลักฐาน” โอ้นั่นเป็นเรื่องจริงหรือเธอจบที่โทเค็นเพื่อตรวจสอบความถูกต้อง”อย่าทําลายมัน! ลีนาหยุด!ข้าขอโทษโจร่าข้าทําให้นางนิสัยเสียมากเกินไป“แอนน์ให้โทเค็นกลับและขอโทษ”ก็ไม่เป็นไรมันคงไม่เสียหาย“ผมพลิกโทเค็นเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีรอยบุบใดๆ” เด็กผู้หญิงแสนซน”อ้า !! “ลีนารู้สึกเจ็บปวดจากการที่แอนน์สะบัดไปที่หน้าผาก”ลีนาเจ้าไม่ควรเรียกเขาว่าพี่ชายขอทานได้ไหม”ไม่!เขาเป็นขอทานพี่ใหญ่ของข้า! “เธอหัวเราะอย่างซุกซนไม่มีทางเอาชนะตรรกะของเด็กได้”ขอทานจะจ่ายค่าอาหารได้อย่างไร” อิ่ม…งั้นก็นัก ผจญภัยขอทาน”ละเว้นคําว่าขอทาน!” ฮิฮิไม่! ฮี “ลีนาตะโกนออกมาก่อนที่จะซ่อนตัวอยู่ด้านหลังแอนน์อีกครั้ง”เด็ก ๆ …!“ผมกลับไปยังพื้นที่ที่ผมเคยพักเมื่อเร็ว ๆ นี้
ปักปัก
ตรอกแคบ ๆ ที่ผมอยู่นั้นมืดและลึกมากนั่นเป็นสาเหตุที่มักไม่มีใครผ่านไปมาแต่มีคนแปลกหน้าสองคนรุมทําร้ายเด็กจรจัดที่น่าสงสาร”เฮ้หยุดเถอะ!มันเป็นเวลานอนของข้า”
ผมมั่นใจในพลังของผมและผมต้องการที่จะไล่พวกเขาออกจากจุดนอนของผมมันไม่ได้เป็นความกล้าหาญใดๆในส่วนของผม
“สิ่งนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า แค่ให้คํานึงถึงธรูของเจ้าเอง”
คนแปลกหน้าคนหนึ่งมองผมอย่างรวดเร็วก่อนที่จะไม่สนใจผมอย่างสิ้นเชิงแต่ผมไม่สนใจคําเตือนของพวกเขาและเพียงแค่มองดูพวกเขาโดยกอดอก
พวกเขาไม่เคยคาดหวังให้ผมเป็นนักผจญภัยเพราะผมเป็นคนเดียวในเมือง
“นี่เจ้า! กล้าดียังไงที่จะวิ่งหนีเจ้ารู้ ไหมว่าพ่อของเจ้าเป็นหนี้เราเท่าไหร่ เพียงแค่เป็นเด็กดีและยอมให้ตัวเองถูกขายเป็นทาสเพื่อชําระหนี้” พอแล้วถ้า เราจัดการ นางจะราคาลดลง” บ้าชิบ! ดูที่แขนของข้า นางกัดข้าและตอนนี้ข้าเลือดออกจากสิ่งที่พวกเขาบอกว่าผมรวบรวมได้ว่าพวกเขาเอาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ของใครบางคนมาเป็นค่าตอบแทนและตอนนี้กําลังจะขายเธอที่ตลาดของโรง ฆ่าสัตว์
“อมไม่มีเหตุผลที่ผมจะช่วยเธอ ผมมี ธุระของตัวเอง
แม้ว่าผมกําลังพิจารณาให้ความช่วย เหลือ แต่ผมก็กังวลว่าการกระทําใด ๆ อาจส่งผลกระทบต่อการไหลเวียนของ ประวัติศาสตร์ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะ ทําหน้าที่ของผมต่อไปในฐานะผู้สังเก ตการณ์ธรรมดา ๆ
“กรุณาออกไปโดยเร็ว
พวกเขามัดมือเด็กและออกจากตรอกของผมในขณะที่พวกเขากําลังปล่อยให้ผมจ้องตากับเด็กคนนั้น
“บ้า ผมเห็นในสายตาของเขาว่าเขาตําหนิผม ผมไม่ได้ทําอะไรเลย!
ดวงตาของเธอมีประกายแวววาวมัน เป็นรูปลักษณ์ของการแก้แค้นที่สัญญาไว้เช่นเดียวกับที่ผมมอบให้มิคาเอลและ เมตาตรอนหรือโลริน่า
ฮี … ถ้าเธอแค้นผมมากขนาดนี้ผมก็ เปลี่ยนประวัติศาสตร์ไปแล้ว” เดี๋ย วก่อนรอสักครู่” มันคืออะไร เจ้าคิดว่าเจ้ากําลังมองหาใคร”พวกเขาดูน่ากลัวและแข็งแกร่ง”เด็กคนนั้นเป็นทาสห รือเปล่า” ยังไม่ แต่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะกังวล” แต่การที่ประชาชนในเมืองนี้เป็น เรื่องผิดไม่ใช่หรือ”โอ้เป็นเช่นนั้น ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากําลังกล่าวถึงอะไร หนึ่งในนั้น เข้ามาหาผมและคว้าคอผมไว้” เจ้าเพิ่งจับคอข้าหรือ? นี่คือการป้องกันตัว เอง!”การป้องกันตัวเอง?เจ้ากําลังก
ล่าวถึงเรื่องไร้สาระแบบไหนข้าจะเตะตูดของเจ้า!”
ปักคุง!
แม้จะมีความกล้าหาญ แต่เขาก็ถูกส่งไปด้วยหมัดเดียว
“เชี่ย! ไอ้เลว!”
ตุ๊กสุก
“เจ้ากล้าโจมตีตระกูลหมาป่าของเราได้อย่างไร!”
ตุบ
คนที่อุ้มเด็กวางเธอลงก็เหวี่ยงหมัดมาทางผม
ผมหลบอย่างสบายๆเพื่อหลบวงสวิงของเขาจากนั้นก็ชกตรงที่คาง
“อืม .. ตระกูลหมาป่าหรือ? แกเป็นแก๊งค์? ข้าได้ยินมาว่าพวกแกขโมยเงิน จากพ่อค้าในตลาดแม้กระทั่งคุกคามเจ้าของร้านค้า
“ฮ่าฮ่า แกรู้จักเราและยังทําสิ่งนี้อยู่?เตรียมงานศพของแกได้เลย!”
“อืม.. ใช่คนส่วนใหญ่ก็คิดเหมือนแก…นั่นคือจนกว่าพวกเขาจะได้ลิ้มรสกําปั้นของข้า!”
หึหึหึหึ!
ผมหลบหมัดของเขาได้อย่างง่ายดาย อีกครั้งและตีเขาเบา ๆที่กราม
ตัด ตุบ.
หลังจากใช้แรงเพียงเล็กน้อยในการชกครั้งสุดท้ายของผม ผมยังคงทุบเขาลงบนเข่าของเขาได้อย่างง่ายดายและฟัน ของเขาสองสามซีก็หลุดออกมา
“แก!! อย่าไปไหน!“หนึ่งในพวกอันธพาลที่ล้มลงก่อนหน้านี้ได้หลบหนีไปในขณะที่ผมจัดการกับเพื่อนของเขา”อ่า…. มันเริ่มน่ารําคาญ… สุดท้ายแล้วมันจะเป็นเรื่องดีหรือ“ดาร์ริลและแอนน์ เคยบ่นเรื่องอันธพาลในท้องถิ่นเหล่านี้ด้วยเพราะพวกเขาจะรีดไถรายได้ครึ่งหนึ่งเป็นเงินคุ้มครองพวกเขาไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่ามะเร็งในเมืองนี้ซึ่งต้องได้รับการรักษา”เจ้าสบายดีไหมผมดึงผ้าปิดปากออกจากปากของเธอ
“ขอบคุณ”
เธอดูประมาณ 7 ขวบยังคงเป็นเรื่องยากสําหรับผมที่จะบอกอายุของคนอื่นเพราะผมอ้างอิงไม่ดีผมอยู่ในร่างของเด็กชายอายุ 15 ปีแต่มีความคิดของผู้ใหญ่ซึ่งมีชีวิตอยู่หลายชีวิตและแต่งงานแล้ว” ข้าช่วยเจ้าไว้แล้วคราวนี้เจ้าควรจะจัดการตัวเองได้ใช่ไหมเธอส่ายหัว”อารอสักครู่ผมใช้เชือกมัดหนึ่งในสมาชิกของตระกูลหมาป่า
ผมได้ยินเสียงท้องร้องของหญิงสาว
“เจ้าหิว?”
เธอพยักหน้าตอบรับขนมปังและนมที่เพิ่งซื้อมาที่นี่วินาทีที่เธอวางมือลงบน นั้นอาหารก็หายไปราวกับเป็นเล่ห์กล
“อีกไม่นานสมาชิกของตระกูลหมาป่าจะมาแก้แค้นอย่างแน่นอน ผมดูแลผู้หญิงคนนี้ตลอดไปไม่ได้ผมต้องหาบ้านที่ปลอดภัยให้เธอ
ผมคิดจะมอบเธอให้กับแอนน์ แต่เธอ ก็มีชีวิตที่ยากลําบากพอสมควรเพราะพยายามเลี้ยงดูลนาด้วยตัวเอง” ข้าเดา ว่าข้าไม่มีทางเลือก“ผมตัดสินใจพาเธอไปที่ร้านเบเกอรี่ของดาร์ริลและหวังว่า พวกเขาจะพาเธอเข้าไปในขณะที่เราเดินไปในเมืองผู้คนจะทําให้เราดูแปลก ๆ หลังจากนั้นผมก็แต่งตัวเป็นขอทาน พร้อมกับเด็กสาวที่ฟกช้ําและมอมแมมดังนั้นในความเป็นธรรมเราจึงดูค่อนข้าง น่าสงสัย อย่างไรก็ตามผู้คนเคยชินกับสิ่งแปลก ๆ ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้และ หลังจากจ้องมองไปพอสมควรพวกเขาก็กลับไปทําธุระของตัวเอง”ดาร์ริลดาร์ริล!”ใครอีกล่ะ! ข้ามีแป้งที่ต้องทําโอ้โจร่า เจ้าไม่ได้ซื้อขนมปังมาก่อนหน้านี้หรือ”
ดาร์ริลปรากฏตัวผ่านประตูด้วยมือที่เต็มไปด้วยแป้งเมื่อเขาเห็นสภาพที่น่าสงสารของเด็กหญิงตัวเล็กๆเขาก็ดูกังวล
“เกิดอะไรขึ้นกับนาง ใครเป็นคนทํา? คือโจร่าหรือเปล่า”
เขารีบวิ่งไปหาเธอและอุ้มเธออย่างอ่อนโยนมองมาที่ผมด้วยสีหน้ารังเกียจ
