Lv1 Skeleton – Lv1 บทที่ 63

Lv1 Skeleton Lv1 บทที่ 63

“ ใช่ ข้าไม่แน่ใจว่าเพลงคืนชีพของข้าจะเหมาะกับท่านหรือไม่มันค่อนข้างตลกที่ทักษะที่มีไว้เพื่อนําสิ่งมีชีวิตกลับมาใช้กับอมนุษย์ได้เช่นกัน! ไอไอ!”

นอร์เดรียน่ากําลังพนเลือดสีแดงสดออกมา แต่อุณหภูมิที่ต่ํามากทําให้เลือดแข็งตัวทันที ถัดจากผมคือชิ้นส่วนของเรือชีวิตของผมซึ่งผมคิดว่าถูกทําลาย ดูเหมือนว่าเทพได้ทําลายมันเป็นชิ้น ๆ หลังจากที่ฆ่าผมโดยคิดว่านี่คืองานที่ต้องทํา โชคดีที่ผมมี นอร์เดรียน่าที่กลับมาชุบชีวิตผม

“ เจ้าได้รับบาดแผลจากเทพหรือ”

“ เจ้านายของข้า ข้าจะไม่สามารถรักษาสัญญาของข้าได้อีกต่อไปเพราะเวลาของข้าจะหมดลงในไม่ช้า ข้าได้ใช้พลังที่เหลืออยู่ทั้งหมดในการพาท่านไปยังโลกใบนี้”

เธอไม่สามารถจบคําพูดสุดท้ายได้อย่างถูกต้อง มังกรอาวุโสที่มีชื่อเสียงซึ่งมีอายุหลายพันปีได้ตายไปแล้วเช่นเดียวกับอาวุโสอื่น ๆ

ตรวจสอบร่างกายของผม ผมพบว่าโครงร่างของผมได้รับการซ่อมแซมดังนั้นผมจึงดําเนินการตรวจสอบสถานะของผมต่อไป

ชื่อ: ชอมบี้ (โจร่า)

เพศ: N/A

สถานะ: ปกติ

เผ่าพันธุ์: โครงกระดูก / อันเด ธ

คลาส: พ่อมด

อันดับ: H +

ระดับ: 1/20

เลือด: 5/5

มานา: 5/5

การโจมตี: 1

พลังป้องกัน: 1

ความคล่องตัว: 2

ความฉลาด: 2

ทักษะเฉพาะ

[มองกลางคืน ระดับ1] [การร่ายเวท เต็ม] ไฟช็อคเต็ม] ไฟบอลเต็ม] [การแยกแยะ ระดับ1] [ม่านน้ํา ระดับ1] เฟื้นฟูมานา ระดับ6] [กระแสจิตระดับ1] [อ่านใจ ระดับ1] [การเชื่อมต่อจิตวิญญาณระดับ1] [สร้างเวทย์ ระดับ1] [เพลงคืนชีพ ระดับ1] [การ ฟื้นฟูโครงกระดูกระดับ1]

เอกลักษณ์ (3)

(อวตาร (นักรบ) ระดับ1]

ฉายา (ใช้งานอยู่)

[พ่อมดแห่งหลุม] [นายแห่งหอคอยแม็กม่า] [การปกป้องจากความมืด]

ฉายา (ไม่ใช้งาน)

[นักดักหนู] [ตีหัวเข้าบ้าน] ผู้กอบกู้ เต็ม] [อํามหิต ระดับ4] [นักล่ามังกร ระดับ1] [ผู้กําจัดแมลง ระดับ14] [ความหายนะแห่งแมงมุมระดับ3] [ผู้ฆ่ายักษ์ ระดับ2] [ความเศร้าของประตูโมฆะเต็ม] [นักฆ่าก็อบลินระดับ6] [สามีของวาเลนอร์]

“ ทะ ทําไม! พ่อมดโครงกระดูก? เจ้าทําอะไร นอร์เดรียน่า?เฮ้!กลับมาที่นี่และแก้ไขปัญหานี้! แค่ทําทุกอย่างที่เจ้าต้องการกับข้าไอ้นั่น!”

ผมไม่ใช่ เดมิ-ลิซ ที่ทรงพลังอีกต่อไป แต่เป็นพ่อมดโครงกระดูกระดับ1 ที่เรียบง่ายอีกครั้ง ผมยังคงตะโกนและสาปแช่งนอร์เดรียน่าแต่เธอเสียชีวิตไปนานแล้ว

“ บ้าน่า … มานา ของผมต่ํามาก ผมไม่สามารถใช้เพลงคืนชีพได้เลย”

ใช้ทักษะ

ผมเคยคิดที่จะใช้ทักษะในการคืนชีพมังกรอาวุโสแต่มันไม่มีประโยชน์

“ ผมอยู่ที่ไหน? เธอพูดถึงโลกอีกใบ?”

ผมมองไปรอบ ๆ แต่มันดูเหมือนร้างไปทุกทิศทางเท่าที่ผมเห็นผมไม่สามารถมองเห็นได้ดีขึ้นจากด้านบนเนื่องจากผมไม่มีทักษะการบินอีกต่อไป

“ ไอ้บ้า!”

“เอียน? เอียน?

ผมพยายามติดต่อเธอ แต่ไม่มีคําตอบใด ๆ ผมต้องอยู่ในสถานที่ที่กระแสจิตถูกปิดกั้นเพราะผมยังรู้สึกได้ว่าการเชื่อมต่อทางจิตวิญญาณของเราทํางานอยู่

“ ที่นี่คือที่ไหน”

ผมสํารวจไปเรื่อย ๆ แต่ทุกที่ที่มองไปก็ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากดินแดนร้างท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยเมฆดําที่น่ากลัวและการไม่มีดวงอาทิตย์หรือดวงจันทร์ใด ๆ ทําให้เสียเวลาไปกับการเดินทางได้ง่ายถ้าไม่ใช่สําหรับมองกลางคืน ของผมผมจะไม่สามารถมองเห็นอะไร

ได้เลย

“ผมอยู่ที่ไหน? นี่คือโลกใหม่จริงๆหรือ? แมร่งเอ้ย คุณต้องบอกผมว่าจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร นอร์เดรียน่า! ไอ้มังกรบ้า! ตื่น!”

ผมอยู่กับศพของเธอสองสามวัน แต่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

“ ผมไม่สามารถทําแบบนี้ต่อไปได้ผมจะสร้างเส้นทางของตัวเองผ่านการเพิ่มเลเวลและพัฒนาอย่างที่เคยเป็นมา ผมต้องแก้แค้นกับเหล่าเทพชั้นสูงที่ถูกสาปแช่ง”

เมื่อพบความมุ่งมั่นของผม ผมเริ่มรวบรวมเกล็ดและฟันของนอร์เดรียน่า

* ขอบคุณสําหรับสิ่งที่คุณทําให้ผมและผมไม่ได้ตั้งใจที่จะดูหมิ่นศพของคุณแต่ผมต้องจัดลําดับความสําคัญในการเอาชีวิตรอดของ

ผม”

ผมกล่าวคําอําลากับ นอร์เดรียน่า และเดินหน้าต่อไป

ผมเดินไปเรื่อย ๆ แต่ไม่มีที่สิ้นสุดในสายตาผม

หนึ่ง สอง สามวัน….ผมหลงทางและไม่รู้อีกต่อไปว่าผมเดินมานานแค่ไหนแล้ว ในฐานะที่เป็นอมนุษย์ผมไม่ต้องการอาหารหรือน้ําดังนั้นผมจึงสามารถสํารวจสถานที่ร้างแห่งนี้ได้โดยไม่ต้องเร่งรีบในการยังชีพ

ผมอยากจะกลับ ทุกอย่างที่ผมมีหลุมฝังศพของผม ผมไม่รู้ว่าจะเหลืออีกเท่าไหร่ แต่ผมต้องกลับไป ที่สําคัญผมต้องแก้แค้นทุกคนที่ทําให้ผมเกิดหายนะ

อย่างไรก็ตามดินแดนรกร้างแห่งนี้ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดและผมสามารถเดินได้เป็นเวลาหลายเดือน ผมยังไม่เห็นสิ่งมีชีวิตใด ๆ ไม่มีแม้แต่วัชพืชหรือแมลงแม้แต่ตัวเดียว

“ ทําไมผมถึงถูกพากลับไปยังดินแดนที่ไม่มีชีวิต? คุณชุบชีวิตผมนอร์เดรียน่า ที่ไหนในนรก”

ไม่มีความรู้สึกใด ๆ ในช่วงเวลาใดก็ตามที่ผมหลงทางไปอย่างไม่รู้จบเพื่อสิ่งที่รู้สึกเหมือนเป็นนิรันดร์ ผมเริ่มสงสัยด้วยซ้ําว่าโครงกระดูกมีความทนทานจริงอย่างที่คิดไว้หรือเปล่าและกังวลว่ากระดูกของผมจะสึกกร่อนที่ข้อต่อ

ผมเดินคนเดียวมานานจนการพูดคุยกับตัวเองกลายเป็นบรรทัดฐานใหม่

“ ให้ตายเถอะผมหวังว่ากระดูกของผมจะไม่กลายเป็นดิน”

ในขณะที่ผมกําลังเดินและบ่นกับตัวเองผมเห็นแสงจาง ๆ ในระยะไกลเป็นครั้งแรก

“ ผมเห็นอะไรหรือเปล่า”

แสงจํานวนเล็กน้อยหายไปอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่มันมา นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นแสงหรือการเคลื่อนไหวบางอย่างสําหรับเรื่องนั้นซึ่งอาจชี้ไปที่รูปแบบชีวิต

“ไปกันเถอะ!”

ผมเริ่มวิ่งไปในทิศทางที่ผมเห็นแสงสว่าง

ควอด!

ผมสะดุดอะไรบางอย่าง แต่ผมไม่ได้มองย้อนกลับไปเพื่อตรวจสอบสิ่งที่เท้าของผมกระแทกผมแค่มองไปที่จุดที่แสงมาจาก

ในที่สุดเมื่อผมมาถึงผมสังเกตเห็นโครงสร้าง ซึ่งเป็นสัญญาณแรกของชีวิต

“ นั่นไม่ใช่ท่อระบายน้ําหรือ”

ดูเหมือนจะเป็นฝาท่อระบายน้ําที่ทําจากเหล็กแข็ง เมื่อมองไปรอบ ๆ ผมก็รู้ว่าโครงสร้างโดยรอบก็ทําจากปูนซีเมนต์เช่นกันผมพยายามยกฝาขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่มันก็ไม่ขยับ

“ ฮ่า ๆ ผมจะไม่ยอมแพ้เร็วขนาดนี้! ไฟช็อค! ไฟช็อค!”

ผมยิงคาถาเดียวที่สามารถใช้ได้กับสระมานาปัจจุบันของผมถึงเวลาที่ต้องใช้ความพิเศษของผมแล้ว โครงกระดูกที่ไม่ตายผมแพ้การนับแต่ผมต้องปล่อยไฟช็อคอย่างน้อยระหว่าง 100,000 ถึง 200,000 ครั้งใช้เวลาค่อนข้างนานเพราะผมต้องรอให้ผมเติมมานาระหว่างคาถาและอากาศเย็นจะเย็นลงอย่างรวดเร็วและเสีย ความพยายามส่วนใหญ่ไป

ชีคคคคค

ส่วนเล็ก ๆ ของฝาเริ่มละลายและในที่สุดผมก็ได้รับรางวัลสําหรับความพยายามของผม เมื่อโฟกัสไปที่จุดนั้นผมสามารถเจาะรูผ่านโลหะที่มีขนาดใหญ่พอที่มือของผมจะสอดเข้าไปได้

“ ผมควรรอสักครู่ให้มันเย็นลงก่อน”

ในที่สุดผมก็เอามือทะลุฝาและค้นหาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าจนพบที่ล็อกอยู่ด้านข้าง

“ หวังว่านี่คือสิ่งที่ใช่”

คิก คิก

หลังจากหมุนล็อคแล้วผมสามารถยกฝาขึ้นและมองลงไปได้

ควอง!

ผมสามารถมองเห็นเพลาแนวตั้ง 10 เมตรพร้อมบันไดโลหะให้คนปืนขึ้นหรือลงได้

“ มันมีอะไรที่ทําให้ผมนึกถึงโลกก่อนหน้าของผมมากกว่าโลกแฟนตาซีที่มีสัตว์ประหลาดและเวทมนตร์”

ผมปีนลงบันไดจิตใจของผมเต็มไปด้วยคําถาม

ตาก

ผมอยู่ในถ้ําขนาดใหญ่กว้างประมาณ 4 เมตร มีการติดตั้งไฟสลัวทุก ๆ 10 เมตรตามพื้น

“เดี๋ยว? นั่นคือ LED ใช่ไหมที่นี่มีไฟฟ้า”

ผมนั่งยองๆและสํารวจแหล่งกําเนิดแสงที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ อย่าขยับไม่งั้นผมจะยิง! ค่อยๆวางมือลงบนหัว”

เป็นเสียงของมนุษย์ที่มองลงมาที่ผมจากระยะไกลในที่สุดผมก็ได้พบกับมนุษย์คนหนึ่งหลังจากผ่านไปหลายสิบปีในสถานที่ร้างแห่งนั้น

จุ๊บจุ๊บจุ๊บ

ผมค่อยๆวางมือลงบนกะโหลกศีรษะ ผมได้ยินเสียงบ่นเบาๆและคิดว่ามีคนอย่างน้อยสองคน

“อะไร! นั่นไม่ใช่โครงกระดูกหรือ”

“ไม่มีทาง! โครงกระดูกเคลื่อนที่ ? เราต้องกลับไปรายงานเรื่

องนี้”

“ เร็วเข้า!”

“ ฉันจะระวังหลังให้นาย!”

ป่า! ป่า! ปา!

หลังจากรู้ว่าผมเป็นอะไรพวกเขาก็ไม่ลังเลที่จะเปิดไฟก่อนจะวิ่งหนีไป

“ กีซ..ผมเพิ่งเสียซี่โครงไปกี่ซี่”

ผมโดนกระสุนของพวกเขาและส่งตัวกลับไป ผมค่อยๆลุกขึ้นยืนและเดินไปรอบ ๆ เพื่อหยิบชิ้นส่วนกระดูกของผมแล้วหักกลับเข้าที่พวกเขากลับเข้าที่ทันทีเมื่อมีการติดต่อ

“ โอ้ความเร็วในการรักษาโครงร่างของผมเร็วอย่างเหลือเชื่อไม่ใช่หรือ”

หลังจากเสร็จสิ้นการรวมร่างของผม ผมมองไปที่ทิศทางที่พวกเขาวิ่งเข้ามา

“ ผมควรไปตามพวกเขาไหม”

ผมเดินตามไปอย่างใจเย็นไล่ตามมนุษย์ทั้งสอง