“ เดี๋ยวก่อน ข้าได้กลิ่นกำมะถัน” กวินพูด ผมไม่สามารถตรวจจับกลิ่นใด ๆ ได้ แต่ผมสงสัยว่ามีกำมะถันจำนวนมาก ควันในอากาศมีสีที่ชัดเจนมีเห็ดและมอสเติบโตไปพร้อมกัน ซึ่งเดิมเป็นสีเขียวอ่อนเปลี่ยนเป็นสีเหลือง หลังจากที่เดินมาสองชั่วโมงไปตามทาง ผมยังไม่ได้เจอสิ่งมีชีวิตซักตัว
“ฮะ? ข้าได้ยินเสียงน้ำ!” กวินตะโกนอย่างตื่นเต้น
เสียงน้ำไหลลงมาจากน้ำตก สามารถได้ยินได้ในระยะไกล
“ ชอมปี้! เร็วเข้า!”
เป็นเวลานานแล้วที่ผมได้ยินเสียงบางอย่าง ดังนั้นผมจึงวิ่งออกไปอย่างตื่นเต้น
หลังจากนั้นประมาณสิบนาทีหรือมากกว่านั้น ในที่สุดเราก็มาถึงปลายอุโมงค์มีหลุมขนาดใหญ่สูงประมาณ 40 ถึง 50 เมตรมีเมฆในอากาศและแสงแดดส่องลงมาจากด้านบน มันดูเหมือนสวนขนาดใหญ่กว้างประมาณ 500 ~ 600 เมตร ผมได้ยินเสียงนกร้องเจี๊ยว ๆ และมีน้ำตกไหลลงมาตามกำแพงถ้ำในที่สุดก็กลายเป็นทะเลสาบอยู่ตรงกลาง
ปากอุโมงค์ที่ผมยืนอยู่นั้นอยู่ห่างจากพื้นประมาณ 15 เมตรมันต้องเป็นทางที่มังกรใช้เดินทางไปมา
ป่าฝนที่เขียวชอุ่มและมีชีวิตชีวาอยู่ที่นี่และได้ยินเสียงของสัตว์ต่าง ๆ
“ไม่มีทาง! มันเยี่ยมมาก ~! ว้าวววว! ข้าไม่อยากจะเชื่อว่ามีป่าที่นี่ ข้าจะได้พบญาติของข้าบ้างไหม? ดีจริง!”
ช่วงเวลาที่ผมก้าวออกจากถ้ำ กระดูกของผมถูกแสงแดดที่แผดเผา
[คุณได้เรียนรู้ ต้านทานแสง ระดับ1]
แม้ว่าผมจะไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่ก็มีความไม่พอใจบางอย่าง ผมปกปิดกระดูกทั้งหมดของผมด้วยเสื้อคลุมและก้าวเข้าไปในความสว่าง โชคดีที่ผมรู้ว่าถ้าไม่มีการสัมผัสกับแสงแดดโดยตรงผมก็สบายดี
กวินรีบออกจากภายในหัวผมและรีบไปที่ป่า
“ อ๊ะฮว้า!”
กวินวิ่งกลับอย่างรวดเร็วเกือบสามเท่าในทันที เธอถูกไล่ล่าโดยมดตัวผู้สีขาวเผือกขนาดใหญ่ 3 ตัว ซึ่งมีขนาดเท่ากับเด็ก พวกมันดูคล้ายกับอาหารที่ผมพบในท้องของมังกร
ขณะที่พวกมันเข้าใกล้ ผมใช้ทักษะการแยกแยะใหม่อย่างรวดเร็วเพื่อดูหน้าสถานะของพวกมัน
★
สถานะ: ปกติ
ประเภท: มดยักษ์
อันดับ: G +
ระดับ: 19/30
เลือด: 322/322
มานา: 10/10
การโจมตี: 50
การป้องกัน: 30
ความว่องไว: 15
ปัญญา: 5
ทักษะเฉพาะ
[ป้องกันเวทย์ ระดับ2]
★
“ต้านทานเวทย์…คงลำบากซะแล้ว”
ผมไม่คาดหวังว่ามอนสเตอร์ที่ดูเหมือนมดยักษ์จะต้านทานเวทย์มนตร์ระดับ2
“สโลว์! สโลว์! สโลว์!”
ผมร่ายสโลว์ สำหรับแต่ละตัวอย่างรวดเร็ว แต่ที่น่าประหลาดใจคือความสามารถต้านทานผลกระทบของมัน ผมร่ายเวทย์อีกครั้งเพื่อส่งพวกมัน และกลับไปที่อุโมงค์ที่เพิ่งออกมา
“ไฟบอล!”
ไฟบอล เป็นทั้งเวทย์โจมตีพลังสูงและเวทย์พื้นที่ ดังนั้นมันจึงเหมาะสำหรับสถานการณ์คู่ต่อสู้หลายคน แต่มันจะใช้มานาของผมมาก
‘อืม น่ารำคาญมาก!’
เนื่องจากการต้านเวทย์มนตร์ของมด ลูกไฟของผมทำดาเมจเพียง 30 จุดและ มานาของผมสามารถร่ายได้ 10 ลูก
“ไฟบอล!”
[ไฟบอล level 6 ➢ 7]
เมื่อมันอยู่ที่ระดับ 7 ความเสียหายของลูกไฟ แต่ละลูกทำได้ตอนนี้ก็ 35 จุดแล้วบางที เลเวลที่มากขึ้นมันจะชดเชยความต้านทานเวทย์มนตร์ได้
ผมร่ายสโลว์ และหยุดพักเพื่อให้ มานา ของผมเพิ่มขึ้นมาใหม่ แม้ว่าผมจะช้าลงนิดหน่อยตอนนี้ แต่ผมก็ยังสามารถกำจัดมดเหล่านี้ได้ เมื่อมานาของผมกลับมาประมาณครึ่งผมก็เริ่มร่ายอีกครั้ง
[+144 คะแนนประสบการณ์]
[+288 คะแนนประสบการณ์]
[+576 คะแนนประสบการณ์]
[ระดับเพิ่มขึ้น 8 ➢ 12]
[ความรู้ที่ได้มาจากมดยักษ์]
[การเลือกคาถาใหม่]
[ได้รับ ｟ฉายา: ผู้กำจัดแมลง ระดับ1｠]
ผมไม่ชอบเสียงของฉายาใหม่ แต่ผมได้รับคะแนนประสบการณ์มากมายจากการสังหารครั้งนี้
ผมได้ยินว่ามดอยู่รอบๆและทำเครื่องหมายเส้นทางด้วยฟีโรโมนของพวกมัน ซึ่งอธิบายว่าทำไมพวกมันนับไม่ถ้วนกำลังพุ่งเข้าหาตำแหน่งของผม กวินที่กำลังบินอยู่ในอากาศแจ้งเตือนผมถึงปัญหาที่จะเกิดขึ้น
“ชอมปี้! มีมดเพิ่มขึ้นมามากขึ้นเรื่อย ๆ ”
อย่างที่คาดไว้พวกมันรวมตัวกัน แต่พวกมันไม่ค่อยได้อยู่ใน ระยะของไฟบอล ดังนั้นผมจึงทำให้พวกที่อยู่ข้างหน้าช้าลงเพื่อจัดกลุ่มพวกมันเข้าด้วยกัน
“เจ้ากำลังจะทำอะไร? มีอย่างน้อย 20 ตัว”
ผมร่ายเวทย์และกัดฟันของผม
“ไฟบอล”
ด้วยเวทย์สโลว์ ผมดีใจที่เห็นว่าพวกมันบรรลุผลที่ต้องการ มดกำลังมาอย่างเนืองแน่นและเป็นรูปแบบของพวกมัน ขณะที่พวกมันกำลังรีบ
‘เยี่ยม พวกมันทุกตัว วิ่งด้วยความเร็วเท่ากัน ได้เวลาที่จะไปสู่ช่วงที่สอง!’
ผมหมุนไปรอบ ๆ และวิ่งไปตามอุโมงค์จนมาถึงบริเวณที่มีควันสีเหลืองแปลก ๆ มองย้อนกลับไปอีกครั้ง ผมสามารถยืนยันได้ว่าพวกมันยังคงไล่ล่าผมอยู่
‘สมบูรณ์แบบพวกมันยังอยู่ข้างหลังผม’
ผมหยิบขวดออกมาจากกระเป๋าแล้วชี้ไปที่กวิน
“ เจ้าต้องการให้ข้าเข้าไปข้างใน?”
ผมพยักหน้าและกวินก็เข้ามา เราได้พัฒนาความเชื่อใจ ในการผจญภัยครั้งสุดล่าสุด ดังนั้นเธอจึงไม่สงสัยในความตั้งใจของผม
ซิก! ซิก!
ขากรรไกรล่างของพวกเขาดูเหมือนจะพูดพร่ำ
ผมมองย้อนกลับไปอีกครั้งเพื่อยืนยันว่าพวกมันยังคงติดตามผมอยู่ ก่อนพบมุมเล็ก ๆ ที่ควันไม่ถึง เมื่อมดเข้ามาในพื้นที่ที่กำหนดผมก็ไม่ลังเลและร่ายเวทย์ทันที
“ไฟบอล!”
“ไฟบอล!”
“ไฟบอล!”
“ไฟบอล!”
[ไฟบอล level 7 ➢ 8]
บูม!
ควันสีเหลืองติดไฟทันทีเมื่อสัมผัสกับไฟบอลของผม ทำให้เกิดการระเบิด เปลวไฟล้อมรอบมดเหล่านั้น
กวินกลิ้งไปมาในขวดเห็นได้ชัดว่าหน้ามืด แต่ไม่เป็นอันตราย
[+144 คะแนนประสบการณ์]
[+288 คะแนนประสบการณ์]
[+576 คะแนนประสบการณ์]
[+1152 คะแนนประสบการณ์]
. . .
[+147,456 คะแนนประสบการณ์]
[ระดับเพิ่มขึ้น 12 ➢ 50]
[ระดับสูงสุดถึง]
[วิวัฒนาการเป็นไปได้]
[ตอนนี้คุณสามารถเรียนรู้เวทมนตร์ใหม่]
[｟ฉายา: ผู้กำจัดแมลง｠ 1 ➢ 2]
[｟ฉายา: อำมหิต｠ 1 ➢ 2]
มีข้อความหลายสิบข้อความปรากฏต่อหน้าผม
สุดยอด! นี่คือสิ่งที่ผมตั้งเป้าหมายไว้การฆ่ามอนสเตอร์หลายตัวในเวลาเดียวกันนั้นช่างคุ้มค่า! ‘
ผมเปิดหน้าต่างสถานะอย่างรวดเร็วเพื่อดื่มด่ำกับสถิติที่สวยงาม
★
ชื่อ: ชอมปี้
เพศ: N / A
สถานะ: ปกติ
ประเภท: โครงกระดูก / ผีดิบ
ชั้น: นักเคลือบโครงกระดูก
อันดับ: H +
ระดับ: 50/50
เลือด: 312/312
มานา: 844/844
การโจมตี: 24 (+9)
การป้องกัน: 12 (+2)
ความว่องไว: 32
ปัญญา: 74
ทักษะเฉพาะ
[ฟื้นคืนชีพ ระดับ 1] [มองกลางคืน ระดับ1] [ความต้านทานการตก ระดับ1] [การร่ายเวทย์ เต็ม] [ไฟช็อค เต็ม] [สโลว์ เต็ม] [ไฟบอล ระดับ8] [ต้านทานกรด ระดับ1]
[การแยกแยะ ระดับ1] [ภูมิปัญญาของปราชญ์ ระดับ1] [การเคลือบอาวุธ ระดับ3] [การเคลือบเกราะ ระดับ3] [ต้านทานแสง ระดับ1]
✧ฉายา
[นักดักหนู] [ตีหัวเข้าบ้าน] [ผู้กอบกู้ ระดับ2] [อำมหิตระดับ2] [นักล่ามังกร ระดับ1]
[ผู้กำจัดแมลง ระดับ2]
การเลือกทักษะ (2)
[อินโฟโน่ ระดับ1] [สโลว์ระดับกลาง ระดับ1] [พิษ ระดับ1] [ม่านน้ำ ระดับ1]
[เนโครแมนซี่ ระดับ1] [ลำแสงฉับพลัน]
เลือกการวิวัฒนาการ
[ลิซ] [หมอผีโครงกระดูก] [นักฝึกสัตว์โครงกระดูก]
★
‘ด้วยรางวัลมากมายผมจะอยู่ที่นี่’
เมื่อตัดสินใจแล้วผมก็ตัดสินใจเลือกสองทักษะ อินโฟโน่และม่านน้ำ สิ่งหลังคือเพื่อให้แน่ใจว่าลูกมังกรของผมจะไม่ตายเพราะขาดน้ำ หากผมไม่สามารถหาแหล่งน้ำได้และ อินโฟโน่ นั้นเป็นเพียงเพื่อเพิ่มค่าดาเมจ การเลือกวิวัฒนาการของผมแน่นอน ลิซผมเดินไปตามเส้นทางของนักเวทย์แล้วจึงรู้สึกเหมือนเป็นก้าวต่อไปตามธรรมชาติ เมื่อผมยืนยันการเลือกของผมกระดูกของผมเปลี่ยนจากสีแดงก่อนหน้าเป็นสีดำเข้ม
[คุณได้เรียนรู้ เนโครแมนซี่ ระดับ1]
[คุณได้เรียนรู้ (Passive) ดูดพลังชีวิต ระดับ1]
[คุณได้เรียนรู้ (Passive) ฟื้นฟูมานา ระดับ1]
[คุณได้เรียนรู้ ป้องกันกายภาพ ระดับ2]
มันเป็นสิ่งที่ดีที่ผมไม่ได้เลือก เนโครแมนซี่มาก่อนหรือผมจะพลาดทักษะพิเศษ โชคไม่ดีที่มีผลข้างเคียงที่ไม่คาดคิดจากวิวัฒนาการของผม
‘โอ้ใช่ …. ผมลืมว่าลิซหมายถึงอะไร ’
ด้วยสกิลติดตัวเช่นดูดพลังชีวิต ผมจะดูดพลังชีวิตจากสิ่งมีชีวิตภายในรัศมีที่กำหนดอย่างต่อเนื่อง ดูเหมือนว่าถึงเวลาแล้วที่กวินและผมจะแยกกัน
แม้จะถูกไฟไหม้ ผมก็แยกเนื้อแมลงออกจากเปลือกและเก็บไว้ในกระเป๋าของผม จากนั้นผมก็คว้าขวดที่ถือกวินและมุ่งหน้ากลับไปที่ป่าเล็ก ๆ และผมยังคงอุ้มไข่บนหลัง กวินถามว่าทำไมผมถึงไม่ปล่อยเธอตอนนี้ แต่ผมสังเกตได้แล้วว่าแสงจ้าที่เธอเปล่งออกมานั้นมืดลง มันทำให้หัวใจของผมเจ็บปวดเพราะรู้ว่าผมจะสูญเสียเพื่อนไป แต่เราต้องแยกกัน
ผมมองไปรอบ ๆ เพื่อหาสัญญาณของมอนสเตอร์ ในที่สุดก็เลือกส่วนที่ปลอดภัยกว่าของป่า มีลำธารเล็ก ๆ และสายน้ำไหลใสราวกับดอกไม้สีสันสดใสในบริเวณใกล้เคียงกำลังเบ่งบาน สร้างกลิ่นอายอันสวยงาม
คลิก!
ผมเปิดขวดให้กวินออกมา
“ชอมปี้! เจ้ากำลังทำอะไร? เจ้าตั้งใจจะทิ้งข้าไว้ที่นี่?”
ผมพยักหน้าอย่างหนัก
“ทำไม? ทำไมเราต้องแยกจากกัน”
ผมชี้ไปที่ตัวเองและกวิน ขณะที่ยกนิ้วโป้งที่คอ
“ ข้าจะตายเพราะเจ้า”
ผมพยักหน้าอีกครั้ง
“ ข้าไม่ตาย!”
ผมส่ายหัวของผม แม้ว่าพิกซี่จะเป็นวิญญาณที่สนุกกับชีวิตที่ยืนยาว แต่มันก็ยังตาย ถ้าสัมผัสกับดูดชีวิตของลิซ ในระยะเวลานานผมรู้สึกได้ว่าพลังชีวิตของกวิน หมดไปและต้นไม้รอบตัวผมก็เริ่มเหี่ยวเฉา เธอดูเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์และมองใบหน้าของเธอ ผมเอาไข่ไปกับผม ผมเดินไปไม่มองย้อนกลับไป
“ชอมปี้! ข้าจะรอที่นี่! เมื่อเจ้ามีโอกาสก็มานะ! ข้าจะรอพบเจ้าเสมอ!”
เสียงของกวินเริ่มจางหายไปในระยะไกล ผมสูญเสียเพื่อนที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งอยู่ในหัวกะโหลกของผมตลอดไป
หลังจากเดินไม่กี่ชั่วโมง ผมก็กลับมาที่รังของมังกร ผมนำไข่ไปยังที่ที่เหมาะสม ผมไม่มีทางเลือกมากนัก เพราะผมกังวลว่ามันจะตายเนื่องจากการดูดชีวิต
‘มาเลย ออกมา!’
‘หืม มันตื่น?’
แม้ว่าผมจะต้องทิ้งมันไว้ข้างหลัง แต่ผมก็มีความปรารถนาเห็นแก่ตัวที่ต้องการเห็นมันเกิด
แกร้ก
เจ้าตัวเล็กกำลังดิ้นรนเพื่อออกมาและสูดอากาศบริสุทธิ์ให้เต็มปอด มันมีขนาดใหญ่พอ ๆ กับสุนัขขนาดกลางที่สูง 40 เซ็นติเมตร มันออกมาและมองไปรอบ ๆ ก่อนที่มันจะจ้องมองผม
‘อย่าเข้ามาใกล้ผม!’
ผมพยายามโบกมือมัน แต่มันก็ใกล้เข้ามาอย่างกระตือรือร้น
ในขณะที่วิ่งหลบ ผมพยายามตรวจสอบสถานะของมัน
‘ดีจัง เขามีสกิลอย่างนั้น!’
[ต้านทานดูดพลังชีวิต ระดับ1]
หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ มันได้พัฒนาความต้านทานตามธรรมชาติให้กับสกิลติดตัวของผม ผมไม่สามารถหยุดความสุขของผมได้ ผมกอดมันอย่างหนัก
โฮกกก!
ในขณะที่กอดมันทำให้ผมรู้สึกหนักใจ ดูเหมือนว่าผมจำพ่อแม่ของมันได้ ผมเศร้าตั้งแต่แยกจากกวิน แต่ผมโชคดีที่พบเพื่อนที่ผมสามารถเข้าใกล้ได้อย่างรวดเร็ว
ผมเริ่มนึกถึงนักเวทย์ที่อ่อนแอคนเดียวที่นอนอยู่ในถ้ำ เธออาจมีโอกาสรอดชีวิตที่ดีกว่ามากในป่าอันเขียวชอุ่ม ผมถือเจ้าตัวเล็ก ๆ ไว้ที่หลังของผม เพราะมันดูหิวผมจึงโยนเนื้อแมลงที่ถูกไฟไหม้ออกจากกระเป๋าของผม มันฉีกเนื้อด้วยความเอร็ดอร่อยเช่นนี้ อาจเชื่อได้ว่ามันรสชาติดีจริงๆ มันน่ารักที่ได้ยินเสียงกรนเพราะมันนอนลงทันทีที่พอใจกับอาหาร
ผมกลับไปที่สุสานเพื่อตรวจสอบสภาพของนักเวทย์ เกือบ 4 วันแล้วและเธอดูเหมือนจะหายดีในช่วงเวลานั้น
“ ขอบคุณสำหรับเนื้อที่เจ้าทิ้งไว้”
บางทีเนื้อมังกรนั้น มีคุณสมบัติพิเศษที่ช่วยให้เธอรักษาได้อย่างรวดเร็ว เธอพยายามเข้าหาผมเพื่อแสดงความขอบคุณ แต่ผมก็ยื่นมือออกไปส่งสัญญาณให้เธอออกห่าง
ผมได้พิจารณาแล้วว่าดูดพลังชีวิตของผม มันมีรัศมีประมาณ 5 เมตร ดังนั้นหากเธอเข้ามาใกล้ เธออาจตกอยู่ในอันตราย ผมเริ่มเดินในทางเดียวกับที่ผมกลับมาหันหลังกลับและส่งสัญญาณให้เธอตามมา
เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาอย่างรวดเร็วและอย่างน้อยเธอก็ฉลาดพอที่จะรักษาระยะห่าง เมื่อเรามาถึงป่าเล็ก ๆ หลายชั่วโมงต่อมา เธอไม่สามารถหยุดความสุขของเธอได้
“ว้าว! นี่มันช่างเหลือเชื่อจริงๆ! ข้าไม่เคยเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามขนาดนี้มาก่อน!”
เห็นได้ชัดว่าเธอไม่สามารถรับรู้ถึงอันตรายที่เกิดขึ้น ถ้าเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าสถานที่แห่งนี้อันตรายแค่ไหน เธอก็จะไม่ดูมีความสุข ผมชี้ให้เห็นจุดที่ค่อนข้างปลอดภัย โดยชี้ให้เธอไปและรอที่นั่น
‘นี่เป็นจุดที่ดี?’
โฮกกกก!
ในที่สุดลูกมังกรที่อยู่บนหลังของผมก็ตื่นขึ้นมาและยืดตัวออกมาอย่างไร้เดียงสาไม่สนใจสิ่งรอบตัว ผมวางเขาลงเบา ๆ แล้วยื่นมือออกเพื่อคว้าต้นอ่อนที่อยู่ใกล้เคียง
