★
ชื่อ: ชอมปี้ (โจร่า)
เพศ: N / A
สถานะ: เฉลี่ย
เผ่าพันธุ์: ลิซทอง / อันเดธ
คลาส: ตัวช่วยสร้าง
อันดับ: E +
ระดับ: 50/50
เลือด: 4421/4421
มานา: 12024/16771
โจมตี: 3411 (+2499)
พลังป้องกัน: 2832 (+2)
ความคล่องตัว: 256
ความฉลาด: 3133
โชค: 10
ความสามารถพิเศษ: 9
✧ทักษะเฉพาะ
[คืนชีพ ระดับ 1] [มองกลางคืน ระดับ1] [ต้านทานการตก ระดับ1] [การร่ายเวทย์ เต็ม] [ไฟช็อค เต็ม] [สโลว์ เต็ม] [ไฟบอล เต็ม] [ต้านทานกรด ระดับ2] [การแยกแยะ ระดับ1] [ภูมิปัญญาของปราชญ์ ระดับ2] [การเคลือบอาวุธ ระดับ4][การเคลือบเกราะ ระดับ3] [ต้านทานแสง ระดับ1] [ป้องกันกายภาพ ระดับ2] [อินโฟโน่ ระดับ9] [ม่านน้ำ ระดับ4] [เนโครแมนซี่ ระดับ7] [ดูดพลังชีวิต ระดับ3] [ฟื้นฟูมานา ระดับ3] [ต้านทานสายฟ้า ระดับ1] [ระเบิดซาก ระดับ8] [การครอบครอง ระดับ1] [ต้านทานการมึนงง ระดับ2] [กระแสจิต ระดับ1] [การอ่านใจ ระดับ1] [การเชื่อมต่อทางวิญญาณ ระดับ1] [เดทสแตร ระดับ4] [ควบคุมแรงโน้มถ่วง ระดับ3] [ภูมิคุ้มกันกายภาพ ระดับ4] [การวิจัยเวทมนตร์ ระดับ3] [เมเทโอ ระดับ5] [ความชำนาญเปลวไฟ ระดับ3] [โซ่สายฟ้า ระดับ4]
✧ฉายา
[นักดักหนู] [ตีหัวเข้าบ้าน] [ผู้กอบกู้ ระดับ3] [อำมหิต ระดับ2] [นักล่ามังกร ระดับ1] [ผู้กำจัดมด ระดับ14] [ความหายนะแห่งแมงมุม ระดับ3] [ผู้ฆ่ายักษ์ ระดับ2] [พ่อมดแห่งหลุม] [ความเศร้าของประตูโมฆะ ระดับ5]
✧การเลือกทักษะ
[อวตาร ระดับ1] [แปลงร่าง ระดับ1] [สมาธิ ระดับ1]
✧ตัวเลือกวิวัฒนาการ
[เจ้าลิซทอง] [ราชาลิซทอง] [สไลม์ทอง]
★
‘ก่อนอื่นมาเลือกทักษะใหม่ที่ผมต้องการ อืม… แปลงร่าง และ สมาธิ ดูเหมือนจะออกมาอีกครั้ง แต่อวตาร คืออะไร? ผมต้องการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับทักษะนั้น ภูมิปัญญาของปราชญ์อธิบายทักษะอวตาร
‘ว้าว แค่ชีวิตเดียว … มันเหมือนกับตัวละครในเกมในโหมดฮาร์ดคอร์’
ผมมีประสบการณ์ชีวิตและความตายมากมายในโลกนี้ ดังนั้นทักษะอวตาร จึงน่าดึงดูดสำหรับผมมาก
‘อืม … แต่ถ้าผมใช้ทักษะแปลงร่างผมก็สามารถไปเยี่ยมหมู่บ้านของมนุษย์ได้อวตาร หรือ แปลงร่าง …จะเลือกยังไงดี! ‘
การเยี่ยมชมถิ่นฐานของมนุษย์ในโลกแฟนตาซีนั้น เกิดขึ้นพร้อมกับความฝันของผมที่จะเป็นนักขี่มังกร เมื่อผมกลับชาติมาเกิดครั้งแรกดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ แต่ตอนนี้แปลงร่างจะให้โอกาสผม ถ้าผมจะยอมแพ้มันก็ไม่ชัดเจนว่าผมจะได้รับโอกาสอีกครั้ง
ในทางกลับกันอวตาร เป็นเหมือนประกันขั้นสูงสุดทำให้ผมมีชีวิตที่เพิ่มขึ้นและเพิ่มความอยู่รอดของผม
ความโรแมนติกกับการเอาชีวิตรอดนี่คือภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก!
‘ฮึ ผมไม่รู้! ให้ตายเถอะเรามาลองเลือกวิวัฒนาการของผมก่อน ภูมิปัญญาของปราชญ์ อธิบาย[เจ้าลิซทอง] [ราชาลิซทอง] [สไลม์ทอง] ‘
หากเลือก ช่องชีวิต จ้าวลิซสามารถคืนชีพได้ภายในช่องชีวิต
‘อะไร ไม่รู้ทางเลือกสุดท้ายของสไลม์ทอง?’
‘เฮ้ อันสุดท้ายยังนับเป็นคำตอบได้ไหม’
‘ประณามภูมิปัญญาของปราชญ์โง่ ๆ ผมมีคำถามมากมายที่อยากจะถาม แต่ก็มีคำถามหนึ่งที่สูญเปล่า ‘
ความคิดของผมถูกกำหนด เพื่อเอาชนะโซเลสเต้ เส้นทางแห่งวิวัฒนาการของผมชัดเจน
‘ใช่ มันต้องเป็นแบบนี้’
[คุณได้พัฒนาเป็นจ้าวลิซทอง]
ร่างกายของผมก็อาบแสงสีทองทันที
“ นี่…นี่อะไร! อ๊ากกก!”
ตอนแรกผมมีความสุขอย่างเหลือเชื่อที่ได้เรียนรู้ว่าผมสามารถพูดได้ แต่สิ่งที่ตามมาคือ คลื่นอารมณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ผมปวดหัว ผมกุมหัว ขณะที่กลิ้งไปมาบนพื้นด้วยความเจ็บปวด
‘พระเจ้า!’
‘นายท่าน!’
มดดูเป็นห่วงผมมาก แต่ในขณะเดียวกันพวกมันก็กลัวการปรากฏตัวของผม ในระดับที่ลึกและเป็นพื้นฐานที่พวกเขาไม่สามารถเข้าใกล้ได้
“ออกไป! เดี๋ยวนี้!”
ผมตะโกนออกไปทำให้พวกเขาทุกคนหนีออกจากห้องด้วยความตื่นตระหนก อารมณ์ทั้งหมดของผมที่ถูกเก็บกดไว้ ตั้งแต่ผมตื่นขึ้นมาในโลกที่แปลกประหลาดใบนี้ก็พุ่งเข้ามาในความคิดในเวลาเดียวกัน ความปรารถนาของครอบครัว ความกลัวความตาย … อารมณ์ของมนุษย์ทั้งหมดของผมกลับคืนมา
“ ไอ้บ้า! ไอ้เหี้ย! ทำไมตอนนี้?”
ผมไม่เข้าใจชีวิตที่ผมเคยอยู่และคิดว่ามันค่อนข้างดีจู่ๆก็รู้สึกเยือกเย็นอย่างไม่น่าเชื่อ ผมรู้สึกเพียงความทุกข์ทรมานและการปฏิเสธต่อโลกใบนี้
หลังจากที่กลิ้งไปมาบนพื้นด้วยความเจ็บปวดและเศร้ามานาน ผมก็นั่งกอดเข่าจ้องไปที่รากของต้นไม้โลก
“ อารมณ์ของผมกลับมาหรือยัง”
ในที่สุดผมก็เข้าใจว่าทำไมผมถึงปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ได้ง่ายมาก และจะไม่กระพริบตามากนัก เมื่อต้องเผชิญกับความตายนับไม่ถ้วน ในฐานะที่เป็นอมนุษย์ความรู้สึกของผมถูกระงับโดยสิ้นเชิง แต่จ้าวลิซถือเป็น อันเดธระดับสูง ดังนั้นพวกเขาจะมีบุคลิกที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองเปิดประตูระบายอารมณ์ของผม
ผมมองไปที่มือของผมซึ่งมีแต่กระดูก
‘จิตใจของผมดูเหมือนจะไม่สามารถยอมรับได้ว่า ตอนนี้เป็นร่างกายของผม’
ความกลัวต่อสิ่งมีชีวิตใหม่ของผม ตลอดจนประสบการณ์ล่าสุดของผม ทำให้ความคิดของผมเต็ม นอกจากนี้การที่ผมนำกองทัพมดและเป็นเจ้าของอาณาเขตที่แปลกประหลาดนี้ไม่ใช่สิ่งที่จิตใจมนุษย์ของผมจะเข้าใจได้
“บ้าเอ้ย! ผมอยู่คนเดียว โดยไม่มีอารมณ์ ทำไมถึงต้องเกิดขึ้นตอนนี้”
ความกลัวทุกอย่างที่แปลกใหม่ทำให้ผมอ่อนแอและเปราะบาง
“ ถ้าผมเป็นมนุษย์ ผมจะร้องไห้ แต่ผมไม่มีน้ำตาให้หลั่ง”
ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว ก่อนที่ผมจะเลือกขยับ ผมตัดสินใจที่จะไปพบกวินและเอียน ดังนั้นผมจึงเดินออกจากรังมดและไปหากระโจม
“ อื้ม…ที่นี่สวยตลอดเลยเหรอ”
รู้สึกเหมือนได้เห็นภูมิทัศน์ของหลุมเป็นครั้งแรก ราวกับว่าผมดูโทรทัศน์ขาวดำมาทั้งชีวิตและทันใดนั้นมันก็ถูกอัปเกรดเป็นสี โลกสดใสและน่าอัศจรรย์ ซึ่งน่าเสียดายที่ตรงกันข้ามกับการดำรงอยู่ของผมยิ่งทำให้ผมมืดมน
“ เอียน…”
“ หือท่านโจร่า? ท่านสามารถพูดคุยตอนนี้?”
ผมพยักหน้า.
“ ยินดีด้วย!”
“ เจ้ายังมาไม่ได้ จำได้ไหม”
“ อืม… แต่…”
ผมถอยหลังเพื่อหลีกเลี่ยงเอียนที่กำลังพุ่งเข้ามาหาผม
ขี้วีก!
เมื่อมอลเล่เห็นผม เขาก็เริ่มกลิ้งมาทางผม วันนี้เขาได้รับทักษะการหมุนตัวใหม่และไม่เคยพลาดโอกาสที่จะแสดงมันออกมา
ปักก
ในที่สุดเขาก็มาถึงและชนผม
“ เฮ้ เจ้าตัวเล็ก!”
ผมจับมันที่หางและยกเขาขึ้น
‘ควีกกก? สลัมมม
ลิ้นของเขาเริ่มทำงานและเลียใบหน้าของผมอย่างดุเดือด ผมกอดเขาไว้แนบอกรู้สึกถึงความรักที่ผมมีต่อมันเป็นครั้งแรก เมื่อมองไปที่เอียนผมกล่าว
“ อืม…ผมจำได้หลายอย่าง”
“ ยินดีด้วย…โอ้?”
เอียนสังเกตว่าผมรู้สึกกังวล นั่นเป็นสาเหตุที่น้ำเสียงของเธอกลายเป็นคำถามในตอนท้าย
“ ก่อนหน้านี้ข้าไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง ข้าสูญเสียความทรงจำและอารมณ์ไปมากมาย”
“ ท่านรู้สึกโอเคไหม”
ผมส่ายหัว
“ ข้าสูญเสียความมั่นใจในตัวเองที่เคยมี”
เอียนและผมแบ่งปันการเชื่อมโยงจิตวิญญาณทำให้เธอสามารถมองเห็นอารมณ์ที่ซับซ้อนมากมายที่ผมกำลังเผชิญอยู่ การแสดงออกทางสีหน้าของเธอกลายเป็นเรื่องซับซ้อน
“ แต่ตั้งแต่ข้าได้คุยกับเจ้า ข้ารู้สึกดีขึ้นมาก”
ใบหน้าของเอียนมืดมน เธอกำลังทุกข์ทรมานจากการเชื่อมโยงของเรา
“ ขอโทษนะ ข้าเพิ่งจำบางอย่างที่ต้องทำได้”
“ ท่านโจร่า เดี๋ยวก่อน!”
แต่ผมไม่ตอบกลับ ผมจากไปโดยไม่หันกลับไปมองข้างหลัง ทิ้งเอียนไว้อย่างนั้น
‘ผมไม่สามารถสร้างภาระให้กับเอียนด้วยความรู้สึกมืดมนเหล่านี้ได้’
ทุกสิ่งที่ผมคิดทำให้ผมเจ็บปวดและมันไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากจะบังคับเธอ เพราะความผูกพันระหว่างเจ้านาย – ผู้ติดตาม
ผมเดินไปสักพักก่อนจะมาถึงลำธารของเธอ
“ เฮ้ ชอมปี้ มาแล้ว!”
กวินยังคงอารมณ์เสียอยู่บ้าง เธออยากอยู่ในกระโหลกศีรษะของผม แต่ผมปฏิเสธเธอไปแล้ว เพราะมันอันตรายนั่นคือสาเหตุที่เธอยังคงทำหน้ามุ่ย
“ อืม…กวิน .. ?”
“ โอ้โห ?? ชอมปี้! คุยได้แล้ว”
ผมพยักหน้า.
“ เชอะ! ดูเหมือนว่าข้าไม่เป็นที่ต้องการแล้ว นั่นคือสิ่งที่เจ้ามาบอกข้าหรือไม่”
“ ไม่ กวิน ข้าต้องการเจ้ามากกว่าเดิม”
“จริงๆ? เจ้าต้องการผมสวยไหม? จริงๆ? เอเฮเฮเฮ”
กวินบินไปรอบ ๆ ตัวผม โปรยฝุ่นพิกซี่สีทองของเธอ
“ ใช่ ข้ารู้สึกเหมือนกำลังตกลงไปในเหวลึกเพราะกวินไม่ได้อยู่ที่นั่น”
“ใช่ใช่ใช่! ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ! แต่…ข้ารู้สึกหดหู่ เมื่อเจ้าพยายามผลักไสข้าออกไป”
“ ไม่ ไม่ใช่ความตั้งใจของข้า ข้าแค่ต้องการปกป้องเจ้า”
“ ทำไมเจ้าถึงต้องการปกป้องข้า”
“ เพราะเจ้าคือกวิน”
“ จริงหรือ? อย่าไปเอาคำพูดของเจ้าเก็บไว้! ข้าชอบมากเมื่อเจ้าบอกว่าเจ้าจะปกป้องข้าเพราะข้าเอง! จากนี้ไปข้าจะไม่เสียใจแม้ว่าเจ้าจะดุข้าก็ตาม”
กวินที่วนอยู่ข้างบน เริ่มตะโกนเสียงดัง ขณะที่เธอรูดซิปเข้าไปในกะโหลกของผม
“ ชอมปี้ ได้รับการเลื่อนขั้นจากพาหนะของข้า เป็นผู้พิทักษ์ของข้าแล้ว! ฮิฮิ…ได้เวลางีบสักหน่อย”
เธอร้องไห้อย่างขี้เล่นแล้วก็นอนลงแกล้งหลับ
“ อืม…กวิน?”
แม้ว่ามันจะเริ่มเป็นเรื่องตลก แต่เธอก็หลับไป
‘หึ … เจ้าตัวนี้ ถึงกระนั้นผมก็ยังกังวลว่าเธอจะได้รับอิทธิพลจากอารมณ์ของผม เพราะเธอมีความสามารถในการอ่านใจ ‘
กวินต่างจากเอียน คือเหมือนแสงแดดที่ส่องประกายบวกอยู่เสมอ ซึ่งช่วยบรรเทาภาระบางอย่างในใจของผมได้ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อารมณ์ที่เพิ่งค้นพบ แต่การกระทำของเธอรู้สึกเกินจริงมากกว่าปกติราวกับว่าเธอพยายามทำให้ผมมีกำลังใจ
‘อาจจะไม่ จิตใจแบบเด็ก ๆ ก็ไม่สามารถสร้างความบันเทิงให้กับความคิดที่ซับซ้อนเช่นนี้ได้’
ไม่ว่าผมจะไม่เคยรู้สึกเรียบง่ายและจริงใจเท่าตอนที่ผมพูดกับกวิน
‘กวินโชคดีที่สุดของผมในโลกนี้ ที่ได้พบคุณ’
กวินเสมอที่ช่วยผมจากความมืดมิด ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ผมจะชื่นชมการมีอยู่ของเธอในใจ
‘งั้นเรามาตัดสินใจเลือกทักษะกันเถอะ’
