ลุง!
โดย
หมอแมว
“นายได้ข่าวเรื่องเมื่อกลางวันหรือเปล่าวะ”
“ได้สิ ข่าวดังขนาดนั้น ว่าแต่มันจะลามมาถึงเราหรือเปล่า”
“ก็ไม่แน่นะ ขนาดเฮียโต้งยังเจอถล่ม พวกเราก็คงไม่รอดไปง่ายๆแน่ หรือว่าพวกเราจะยอมเจ้าพวกแก๊งค์รุ่งโรจน์(หรงเย่า)พวกนั้นดี”
“อืม ก็น่าคิดดีนะ ถ้ายังไงพรุ่งนี้เราประชุมพี่น้องของเรา อย่างน้อยพวกเราคุมบาร์ 30 กว่าแห่งในพื้นที่ แม้ไม่มีพวกหัวหน้าแต่ว่าเสียงต่อรองคงมีไม่น้อย”
นักเลงคุมบาร์ทั้ง 5 คนนั่งคุยกันอย่างเคร่งเครียดในห้องชั้นในที่สุด เวลาตีสามแบบนี้ที่พวกมันควรจะนั่งงีบหลับสบายๆ กลับกลายเป็นเวลาอันเคร่งเครียดเนื่องจากเฮียโต้งอันเป็นนายใหญ่สุดของมันในเขตนี้เพิ่งเจอถล่มลงไปด้วยฝีมือของแก๊งค์ชาวจีน
และให้เรื่องเลวร้ายลงไปอีก เฮียชัยที่เป็นหัวหน้าโดยตรงของพวกมันก็หายไปในเหตุการณ์เดียวกันนี้ด้วย
ก๊อกๆๆ
“ใครวะ”
“โทรศัพท์ค่ะ” เสียงของแคชเชียร์ประจำร้านดังมาจากหน้าประตู
นักเลงคนนึงเดินไปที่ประตูและเปิดออก “ใครโทรมาตอนนี้กัน อุ๊บบบบ”
พลั่ก! เสียงหมัดกระแทกใบหน้าดังอย่างถนัดถนี่ ร่างของนักเลงคนที่หน้าประตูลอยกลับไปที่เตียง
“แกเป็นใคร”
“อยากตายใช่ไหมมึง”
คนที่เหลืออีก 4 คนชักมีดและไม้เบสบอลออกมามองไปยังร่างของเด็กหนุ่มหน้ากากดำที่เดินเข้ามา แคชเชียร์สาววิ่งหลบไปอย่างตื่นกลัว
“ผมมาขอรับบาร์นี้ให้กับสมาคมรุ่งโรจน์” รอนพูดสั้นๆ จะตามผมออกมาดีๆ หรือจะเจ็บตัว
“แก๊งค์รุ่งโรจน์!” พวกมันที่เหลือ 4 คนมองหน้ากัน
“เอาไงดีวะ”
“ยอมแพ้ดิ มันไม่ได้มาคนเดียวอยู่แล้ว ข้างนอกต้องมีอีกแน่”
แล้วนักเลงคนที่เป็นเหมือนหัวหน้าก็เดินออกมา ยิ้มแก้มปริให้กับรอน
“แหะๆ พวกเราทั้งหมดยอมรับใช้แก๊งค์รุ่งโรจน์ของพี่ใหญ่หลิวครับ ขอเพียงพี่ชายคนนี้ยอมให้พวกเราคุมที่นี่ต่อไป เรายินดีจะแบ่งส่วนแบ่งรายได้ให้พี่ชาย”
มันคิดว่าถ้าเชลียร์สักนิด คนตรงหน้าคงไม่ปฏิเสธ การคุมบาร์ต้องมีเส้นสาย ต้องมีค่าใช้จ่าย ต้องมีบัญชีรายได้ของเจ้าของร้าน ถ้าหากได้นักเลงกลุ่มเดิมคุม ก็จะเป็นเรื่องง่ายกับแก๊งค์ มันจึงคิดว่าถ้าติดสินบนเด็กหนุ่มหน้ากากดำตรงหน้านี่คงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร
แต่รอนกวาดสายตาไปที่เตียงนอนที่มุมห้องแล้วเขาก็ส่ายหน้า
“ไม่ตกลง พวกนายทั้งหมดจะต้องไปที่สมาคมไปรวมกับพวกของโต้งมิวสิคและคนอื่นๆ”
ร่างของหญิงสาวที่เปลือยเปล่า ร่างเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยเลือดบนเตียงนั้นทำให้รอนไม่คิดเจรจา
สมาคมรุ่งโรจน์ไม่ต้อนรับเดนสังคมพวกนี้
“หนอย ไอ้หนู อย่าคิดว่ามีแก๊งค์รุ่งโรจน์หนุนหลังแล้วจะทำซ่าได้ มึง ตายยย”
“Tornado Slash”
ฉัวะๆๆๆๆๆ
“อ้ากกก มือกู”
ระหว่างที่คนแรกล้มลงรอนก็ถูกอีกคนหนึ่งฟาดไม้เบสบอลเข้าที่กลางหลัง ตัวเลข -3 ลอยขึ้นมา เด็กหนุ่มสวนด้วยหมัดกลับเข้าไปจนอีกฝ่ายกรามหัก
“เอาล่ะ เล่นแค่นี้พอแล้ว เข้ามาพร้อมกันเลย”
“ย้ากกกก” “ตายยย” “มึงงงง”
ผั่วะๆๆๆๆ
การต่อสู้จบลงอย่างรวดเร็ว ร่างของนักเลงทั้ง 5 คนนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น รอนกดที่หูฟังบลูทูธเรียกแพทและคุณหยางเทียนให้เข้ามา
หยางเทียนพาเด็กสาวเข้ามาในห้องแล้วก็สะอึกไปกับสภาพของหญิงสาวที่ถูกมัดอยู่บนเตียงจนแทบเบือนหน้าหนี แพทดูBattle map แล้วชี้ไปที่ฝ้าเพดานให้รอนขึ้นไป ขณะที่เธอตรงไปหาหญิงคนนั้นและร่ายเวทรักษา
บาดแผลบนร่างค่อยๆเลือนหายไปช้าๆ เลือดและรอยฟกช้ำค่อยๆจางไป แพทถอนหายใจตาม
ถึงบาดแผลบนร่างกายจะหายไป แต่บาดแผลในจิตใจคงต้องใช้เวลาอีกมากกว่าจะหายขาด เธอหยิบเสื้อผ้าของหญิงสาวคนนั้นที่ถูกถอดไว้ที่ข้างเตียงสวมกลับไปให้
“ได้ของแล้ว นี่ครับคุณหยางเทียน สมุดบัญชีรายรับจ่ายของบาร์” รอนโยนสมุดให้ หยางเทียนเปิดดูรายการและหันไปหาเจ้าของบาร์ตัวจริงที่ยืนตัวสั่นอยู่ด้านหลัง
“ไม่มีรายการเกี่ยวกับธุรกิจค้ามนุษย์กับยาเสพติดเลยเรอะ” หยางเทียนถาม
“ม ม ไม่มีครับ ร้านของผมประกอบอาชีพสุจริต ที่มีขายยากันในบาร์ก็เป็นฝีมือของ 5 คนนี้ทั้งนั้นครับ” เจ้าของบาร์บอก
“แล้วนี่ล่ะ” หยางเทียนชี้ไปที่ร่างของหญิงสาวที่นอนอยู่ที่เตียง
“น นี่ เป็นผู้หญิงที่พวกนั้นพาเข้ามาจากข้างนอกครับ พอมันเล่นงานจนพอใจแล้วก็จะไล่ผู้หญิงเหล่านี้ออกไปจากร้านในตอนเช้า”เจ้าของบาร์บอก “ผม ผมก็อยากจะทำอะไรบ้าง แต่ผมไม่กล้า”
“รู้แล้ว เอาล่ะ ทำงานทำการไปตามปกติ หลังจากนี้คนของเราจะติดต่อเข้ามา” หยางเทียนโบกมือ “และถ้ามีใครมาหาเรื่องก็ให้บอกไปว่าที่นี่คือที่ของสมาคมรุ่งโรจน์”
เจ้าของบาร์ตัวสั่นถอยไปเบื้องหลัง ขณะที่หยางเทียนพาแพทและรอนเดินออกจากห้องนั้นเดินกลับออกไป ส่วนคนของหยางเทียนก็เข้ามาในบาร์แล้วจัดการสำรวจความเรียบร้อยและพื้นที่กัน
“คุณรอน เรื่องการต่อสู้เมื่อครู่นี้ผลเป็นยังไงบ้างครับ”
“เรื่องRAGEนั่น ดูเหมือนว่าค่าของมันจะขึ้นตลอดการต่อสู้ครับ ไม่ว่าจะเป็นช่วงที่กำลังคุย ตอนที่กำลังสู้ หรือแม้แต่ตอนที่จัดการซัดอีกฝั่งได้” รอนบอก “แต่มันขึ้นมากที่สุดตอนที่โดนทำร้าย กับเห็นภาพที่น่าโมโหเข้า”
“แล้วมีตอนไหนที่ทำให้มันลดลงได้ไหม” แพทถาม
“มีนะ ดูเหมือนตอนที่ใช้ท่าออกไปมันจะลดลง” รอนมองไปที่หน้าจอของตนเอง “หรืออย่างตอนนี้มันก็ลดลงช้าๆ”
แพทลูบไปที่หลังของรอนตรงที่ถูกไม้เบสบอลตี
“ตรงนี้น่าจะเจ็บสินะ” เด็กสาวบอก “”
แสงสว่างสีขาวอันอบอุ่นโอบล้อมร่างของเด็กหนุ่ม ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้หายไปจนหมดสิ้น และพร้อมกันนั้นค่า RAGE ที่เหลืออยู่ครึ่งหลอดก็ลดฮวบจนเกือบหมดสิ้น
“เอาล่ะ นี่ก็ตีสามแล้ว พวกเธอสองคนกลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวที่เหลือพวกเราจะจัดการกันเอง” หยางเทียนบอกกับเด็กทั้งสอง
รถตู้พารอนและแพทกลับมาส่งที่ปากซอยบ้านแพท ทั้งสองลงจากรถและเดินเข้าไปในซอยอย่างเงียบๆ รอนยังคงสวมใส่หน้ากากและหมวกอยู่ ขณะที่จูงมือพาแพทไปข้างหน้า ทั้งสองเดินไปจนถึงกำแพงบ้านของเด็กสาว ยืนอยู่ใต้เงามืดของต้นไม้
“ถึงแล้ว แพทไปพักก่อนเถอะ อีก 3 ชั่วโมงก็ต้องตื่นไปโรงเรียนกันแล้ว”
“รอนก็รีบกลับบ้านด้วยนะ กลับไปแล้วหลับพักผ่อน เดี๋ยวตอนเช้าค่อยเจอกัน”
เด็กสาวบีบมือของเด็กหนุ่มเบาๆก่อนจะค่อยๆปล่อยมือ เธอร่ายเวทWind walk ให้กับตนเองก่อนจะกระโดดข้ามกำแพงขึ้นไปที่หน้าต่าง เมื่อเข้าไปแล้วเด็กสาวกดโทรศัพท์ในมือ เสียงสัญญาณดังเข้าที่หูฟังบลูทูธในหูของรอน
“รอน กลับบ้านเถอะ” แพทบอก “ฝันดีนะ”
“อื้อ เหมือนกัน” รอนตอบกลับ เขารอจนกระทั่งแพทปิดหน้าต่างและกลับเข้าไป ยืนรั้งรออยู่ใต้ต้นไม้นั้นมองดูบานหน้าต่างที่ปิดลงอีกครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจออกมา
ปี้ดๆๆๆ {Incoming}
รอนหันขวับ ยกแขนทั้งสองขึ้นป้องกันตามทิศทางสัญญาณเตือน จังหวะสุดท้ายที่เห็นก็คือท่อนขาที่พุ่งเข้าใส่ที่ระดับใบหน้า
ผัวะ!
-10
ลบสิบ! พลังอะไรขนาดนี้ นี่ขนาดเมื่อกี้เจอไม้เบสบอลฟาดเข้าจังๆยังแค่ -3 เท่านั้นเอง
{Incoming} {Incoming}
ผัวะ ผัวะ!
-5
-3
รอนใช้แขนป้องกัน ท่อนขาที่ถูกฟาดเหวี่ยงมาเป็นจังหวะกระแทกเข้ากับแขนของเขาจนชาไปหมด จังหวะการเตะของคนๆนี้รวดเร็วและไม่เปิดช่องว่างให้หลบหนี ถ้าหากเผลอไปล่ะก็อาจจะถูกเตะศีรษะเข้าก็ได้
รอนกระโดดถอยออกห่างอย่างรวดเร็ว อีกฝ่ายตกอยู่ใต้เงามืดของต้นไม้ขณะที่เขาถอยห่างออกมา นอกจากแถบพลังชีวิตเต็มหลอดของอีกฝ่ายแล้วรอนไม่เห็นอะไรเลยแม้แต่ใบหน้า
“ไหนดูซิว่าแกเป็นใคร Fighter Eye”
แล้วสิ่งที่ปรากฎขึ้นทำให้รอนต้องผงะ
ลุงบัว (Black Lotus) HP350/350
Combat Butler
Martial artist
Assasin
Combat Engineer
Veteran Soldier
Ex-Mercenary
Devoted Uncle
ชิท! ทำไมอาชีพเยอะขนาดนั้น
แล้วอาชีพล่างสุดนั่นมันอัลลัย!
“ไอ้หนุ่ม แกมาทำอะไรตรงนี้” ลุงบัวเดินออกมาจากเงามืด จ้องไปที่หน้าของรอนที่ใส่หมวกและหน้ากากอยู่ จังหวะนั้นรอนเผลอเหลือบมองไปที่หน้าต่างของห้องแพท
{คุณรับรู้ได้ถึงจิตสังหาร}
รอนหันขวับไปที่ลุงบัว แถบสีแดงโผล่มาอีกแถบนึงเต็มๆหลอด
ลุงบัว (Black Lotus) HP350/350
{Devoted Uncle:Activated (Duration 30 min)}
{Def -50% Str +200% Agi +100% Stamina +300%}
“ชิทๆๆๆๆๆๆ” รอนสบถออกมา นี่มันOPเกินไปไหมนั่น
“แก! แกตั้งใจจะทำอะไรคุณหนู!”
ผัวะ! ป้าบ ป้าบ ป้าบ
-10
-10
-8
-5
รอนกระเด็นไปตามแรงเตะ ลูกเตะสี่จังหวะของลุงบัวมันแรงสุดๆ
และต่อให้Defลุงบัวลดลง เขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะจะให้ทำร้ายลุงบัวเนี่ยนะ
“ช่วยไม่ได้แล้ว” รอนเอามือดึงไปที่สร้อยคอเครื่องรางที่ห้อยอยู่ แล้วกดลงไป “Activate”
แสงเรืองขึ้นที่ร่างของรอน ความรู้สึกตัวเบาหวิวโอบล้อมไปทั่วร่างจากเวทเพิ่มความเร็ว แล้วรอนก็หันหลับกลับแล้วโกยตีนหมาหนีออกไปอย่างสุดชีวิต โดยที่ลุงบัวมองตามอย่างงงๆ แสงไฟข้างถนนส่องลงไปที่หมวกและหน้ากากของรอนชัดๆแวบหนึ่งก่อนที่รอนจะวิ่งพ้นระยะไปจนลุงบัวผงะ
“หน้ากากเท็นท์สไควร์!” ลุงบัวมองกลับไปที่หน้าต่างห้องแพทและมองกลับไปอีกครั้ง ค่อยๆนึกถึงรูปร่างหน้าตาของเด็กหนุ่มภายใต้หน้ากากเมื่อครู่
“คุณรอน!”
