ลุงบัว ไปเลย!
โดย
หมอแมว
แพทกำปืนในมือไว้แน่น ตามองสลับไปมาระหว่างทางแยกทั้งสองด้านอย่างเคร่งเครียด เสียงสว่านกำลังดังอยู่ที่ทางเดินด้านนั้น ด้านห้องทำงานคุณพ่อที่เธอเพิ่งผ่านเข้ามา
เด็กสาวเฝ้ารอในความมืดมาพักใหญ่แล้ว เฝ้ารออะไรบางอย่างอยู่หลายสิบนาทีแล้ว
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าดังมาจากทางเดินอีกด้าน แพทจ้องมองผ่านความมืดเข้าไป
“ลุงบัว” เด็กสาวร้องขึ้น แม้จะมองไม่เห็นตัว แต่จุดสีเขียวในแผนที่จุดนี้คือลุงบัวไม่ผิดแน่
“คุณหนู!”
พ่อบ้านเปิดไฟฉายแล้วรีบเดินเข้ามา หางตาทั้งสองชื้นขึ้นอย่างอุ่นใจ
“คุณหนูปลอดภัยดีนะครับ”
“ค่ะ แพทไม่เป็นไร” เด็กสาวบอกพลางมองไปรอบๆตัวของลุงบัว มีรอยเลือดอยู่หลายรอย“แผลนั่น”
“อ๋อ นี่เหรอครับ แผลเล็กน้อยเท่านั้นไม่ต้องใส่ใจหรอก” ลุงบัวมองไปที่รูกระสุนที่สีข้างและแขน “นายผู้เฒ่าล่ะครับ”
“คุณตาคุณยายอยู่ห้องนิรภัยแล้วค่ะ”
ตูม!
เสียงระเบิดดังมาจากทางเดินที่ลุงบัวเพิ่งเดินผ่านมาพร้อมกับฝุ่นที่ร่วงกราวจากเพดานทางลับ
“ผมวางกับระเบิดไว้ในทางลับชั้นสองครับ ถ้ามีใครเข้ามาทางจะถล่มปิดลงมา” ลุงบัวบอกแล้วดันร่างของแพทให้กลับไป “รีบไปที่ห้องนิรภัยเถอะครับ”
ทั้งสองกลับไปที่ห้องนิรภัย ลุงบัวปิดประตูเหล็กกล้าอันหนาหนักลงแล้วหมุนวงล้อสลักเพื่อล็อคประตูจากด้านใน
“พวกมันเจาะประตูได้แค่ไหนแล้วครับ” ลุงบัวถามคุณตา
“พวกมันหยุดเจาะแล้ว เหมือนมันจะถอดใจแล้วล่ะ” คุณตาตอบ ตามองหน้าจอกล้องวงจรปิดที่วิทวัสซ่อนไว้ที่ในห้องทำงาน บรรดามือปืนของแก๊งค์เมษากำลังนั่งพักและเคลียร์อุปกรณ์อยู่ “ตอนนี้พวกเราน่าจะรอดแล้วล่ะ เครื่องเจาะของมันผ่านประตูนิรภัยของเราเข้ามาไม่ได้”
หากแต่ลุงบัวนั้นมีสีหน้าไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่
“พวกมันไม่น่าจะล้มเลิกอะไรง่ายๆแแบบนี้” ลุงบัวรำพึง แล้วในหน้าจอนั้นเขาก็เห็นว่าพวกมันสองคนหิ้วเอาลังไม้อะไรบางอย่างเข้ามา มือปืนในห้องนั้นช่วยกันหยิบแท่งดินน้ำมันสีเทาออกมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นนำเอาแท่งเหล่านั้นไปแปะไว้ที่ประตู ต่อสายไฟแล้ววิ่งออกไป
“ระเบิดซีโฟร์”
ตูม!
แรงสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นดังไปทั่ว ภาพจากกล้องวงจรปิดที่ห้องทำงานดับไป
“ไม่ได้การแล้ว มันมีระเบิด” ลุงบัวบอก “เราต้องหนีแล้วครับ”
ทุกคนมีสีหน้าที่กังวลขึ้นมาทันที เพราะนี่มันผิดแผนที่คิดกันไว้ตอนแรกไปมากมาย ตอนแรกทุกคนคิดแค่ว่าแก๊งค์เมษาคงจะแค่ส่งคนมาเฝ้าจับตาดูเฉยๆ ไหงกลายเป็นบุกถล่มกันแบบนี้ไปได้
แถมเลเซอร์ชี้เป้ากับการยิงเมื่อครั้งแรกแบบไม่ให้รู้ตัวเป็นตัวบอกว่านี่คือการมุ่งสังหารชีวิตชัดๆ
ลุงบัวและคุณตาช่วยกันค้นของที่พอจะใช้เป็นอาวุธได้เตรียมการเคลื่อนย้าย
“เรามีอาวุธอื่นอีกไหมคะ” แพทถาม ปืนพกในมือของเธอมันดูเล็กจ้อยมากเมื่อเทียบกับปืนของลุงบัว
“ไม่มีแล้วครับ ที่นี่มีแค่ปืนพก” ลุงบัวบอก
“อ้าว แล้วไรเฟิ่ลนั่น กับระเบิดเมื่อกี้…” แพทถามอย่างงงๆ
“ อ๋อ .577 ไนโตรนั่นเป็นของตาเอง ปืนล่าสัตว์เก่าตั้งแต่สมัยหนุ่มๆโน้นแล้ว” คุณตาบอก “ส่วนระเบิดนั่น ก็ระเบิดที่ตาเคยใช้สมัยออกป่าล่าสัตว์ อาวุธหนักที่สุดของบ้านเราก็มีแค่นี้แหละ กระสุนเหลือกี่นัดล่ะ”
“เหลือแค่สองนัดสุดท้ายครับ พวกเราไปกันเถอะครับ ออกจากประตูหลังนี่ไปจะไปทะลุออกท่อน้ำ ผมติดต่อคุณรอนแล้ว เขารับปากจะให้คนของแก็งค์รุ่งโรจน์มารอรับพวกเราที่ปลายทาง” ลุงบัวกวักมือเรียกทุกคนออกจากห้อง จัดการผูกโยงระเบิดที่เหลือเกือบทั้งหมดเข้ากับประตูและเพดานอุโมงค์ก่อนจะติดตั้งกับดักไว้
ลุงบัวไม่ระเบิดเพดานทิ้งทันที เพราะนอกจากไม่มีอะไรรับประกันว่าเพดานจะถล่มมาปิดทางแล้ว นั่นยังจะทำให้อีกฝ่ายสงสัยได้ว่าพวกเขามีทางหนีทางอื่น แถมการเจอกับดักระเบิดระหว่างทางจะสร้างความกลัวให้อีกฝ่ายได้มากกว่าการทำลายเพดานเปล่าๆ
“เอาล่ะ ทุกคนตามผมมา” ลุงบัวถือไฟฉายกดลงต่ำและเดินไปด้านหน้าอย่างระมัดระวัง ขณะที่เด็กสาวและตายายเดินตามอย่างช้าๆเสียงฝีเท้าเหยียบน้ำในท่อระบายน้ำดังแจ๊ะๆท่ามกลางความมืดมิด
“แพทไม่ยักรู้ว่าบ้านเรามีทางลับแบบนี้ด้วย” เด็กสาวบอก
“หึหึหึ มันเป็นทางลับที่ตาจัดการสร้างขึ้นตั้งแต่สมัยที่เริ่มทำร้านทองใหม่ๆน่ะ” ตาบอก
“แล้วไม่มีใครอื่นรู้ใช่ไหมคะว่าบ้านเรามีทางลับมาออกทางท่อระบายน้ำนี่ได้” แพทถามต่อ
“ไม่มีใครรู้หรอก เพราะตอนที่สร้างห้องลับ น่ะคนงานก็รู้แค่ว่าเป็นการทำห้องหลบภัย ส่วนประตูหลังที่ออกมาต่อกับท่อระบายน้ำ และการขุดเจาะที่เหลือทั้งหมดน่ะตาลงมือด้วยตัวเองคนเดียว” คุณตาบอก “แล้วก็ลับมากจนตำรวจก็คาดไม่ถึงด้วย”
“หืม ยังไงเหรอคะคุณตา”
“ก็เมื่อสัก 30-40 ปีก่อน แก๊งค์เมษาเคยบังคับให้ตาซ่อนตัวมือปืนคนนึงในบ้าน” ตาบอก “ตอนนั้นตาก็ใช้ทางลับนี่แหละพาตัวมือปืนนั่นหนีออกไปส่งที่ท่า…”
ลุงบัวและคุณตาหยุดเดินลงอย่างฉับพลัน ทั้งคู่มองหน้ากัน
“ไม่ได้การแล้ว เราต้องเร่งฝีเท้าแล้ว เร็วเข้าครับ” ลุงบัวร้องขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นคะ” แพทร้องถามอย่างไม่เข้าใจ
“เมื่อครู่ผมก็แปลกใจอยู่ว่าทำไมพวกมันถึงได้มุ่งตรงไปที่ห้องทำงานเหมือนกับรู้ว่าในบ้านมีห้องลับ แถมยังเตรียมระเบิดและที่เจาะมาพร้อม” ลุงบัวบอก “แบบนี้มีโอกาสที่พวกมันจะรู้ว่ามีทางออกอีกทาง”
“เราถอยกลับไปที่ห้องนิรภัยดีกว่าไหม อย่างน้อยก็…” ยายถามขึ้นมา
ตูม! เสียงระเบิดดังมาจากด้านหลังห่างๆพร้อมกับแรงสั่นสะเทือนในทางระบายน้ำ
“มันตามมาถึงแล้วเหรอ”
“ไม่ใช่ครับ เสียงไม่ชัดแบบนี้ น่าจะเป็นพวกมันใช้ระเบิดซีโฟร์กับห้องนิรภัย”ลุงบัวบอก “ห้องนั่นต้านแรงระเบิดขนาดนั้นไม่ได้แน่ เรากลับไปไม่ได้หรอกครับ มีแต่มุ่งหน้าไปและหวังว่าคนที่พวกเราเจอจะเป็นคนของแก๊งค์รุ่งโรจน์ ไม่ใช่แก๊งค์เมษา
แพทนึกขึ้นได้ จริงสินะ แผนที่รบไง
“”
หน้าจอแผนที่ปรากฎขึ้น เธอไล่ตำแหน่งดู สีเขียวสี่จุดที่อยู่ตรงนี้คือพวกเธอ ข้างหลังมีกลุ่มก้อนจุดสีแดงอยู่ในพื้นที่ห้องนิรภัยและถ้าเลยไปตามอุโมงค์ข้างหน้าจากหัวโค้งนั่นไป300เมตรก็จะเป็นทางออก และตรงกลางนั่น จุดสีแดงกลุ่มใหญ่กำลังเคลื่อนเข้ามา
“เลยโค้งนั่นไปเป็นทางออกแล้ว อ๊ะ ข้างหน้ามีคน” ลุงบัวร้องขึ้นขณะที่มีแสงไฟฉายส่องมาที่ร่าง
“ลุงบัว ถอยมา นั่นไม่ใช่พวกเรา!” แพทร้องตะโกนไป ลุงบัวชะงักและกระโดดหลบกลับเข้ามา
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงปืนนับไม่ถ้วนระดมยิงเข้ามา จุดที่ลุงบัวเคยยืนอยู่เต็มไปด้วยรอยกระสุนจำนวนมาก
“ระวังให้ดี จับเป็นเด็กผู้หญิง ที่เหลือฆ่าทิ้งให้หมด” เสียงร้องตะโกนที่ดังมายืนยันให้รู้ว่าอีกฝ่ายคือศัตรูแน่นอน “ดูให้ดีว่าเป็นใครก่อนยิง”
ปังง
“อ๊ากกก”
เสียงลำกล้องทั้งสองของไนโตร.577ดังสนั่นไปทั่วพร้อมกับร่างที่กระเด็นลอยออกไป ลุงบัวโยนปืนที่ปราศจากกระสุนแล้วทิ้งไปชักเอาปืนพกออกมา
“คุณหนู นายผู้เฒ่า ผมจะออกไปก่อน ถ้ามีจังหวะล่ะก็ให้ออกไปทันทีครับ” ลุงบัวบอกและเปิดเสื้อให้เห็นระเบิดที่เหลืออีก 1 ลูก
“ไม่ได้นะบัว ออกไปล่ะก็นายตายแน่ๆ” ตาห้าม
“จากที่มันพูดเมื่อกี้ ยังไงพวกมันก็ไม่เก็บเราไว้แน่ๆ ถ้าผมเข้าประชิดได้ก็ยังพอมีโอกาสครับ ฝากคุณหนูด้วยนะครับ” ลุงบัวบอกกับนายผู้เฒ่าทั้งสองอย่างหนักแน่น
“นายบัว!”
“เข้าใจแล้วนายบัว”
คุณตาคุณยายรับคำอย่างตื้นตัน
“เฮ้ย อย่ายิง นั่นเด็กผู้หญิงเป้าหมาย” เสียงร้องที่ดังก้องขึ้นทำให้ทั้งสามคนหันไปมอง …
“ยัยแพท!”
เด็กสาวยืนอยู่ที่ตรงหัวมุมนั้น แล้วก็ขว้างบางสิ่งบางอย่างไปในอากาศ ระเบิดเวทมนตร์สองลูกสุดท้ายกระเด้งไปตามพื้นท่อระบายน้ำ
ขณะที่พวกมือปืนนั้นมองหน้าลูกพี่อย่างขัดใจ ฉิบล่ะ บอกออกไปว่าจับเป็น แล้วทีนี้จะยิงสู้เด็กนี่ยังไงได้เล่า
“ยกโล่เร็วเข้า” พวกมันยกโล่กันกระสุนขึ้นอย่างพร้อมเพรียง แพทอาศัยจังหวะนี้ร่ายเวทออกมา ใช้พลังเวททั้งหมดที่เหลืออยู่ในตัวหวังพิชิตชัยในคราวเดียว
“”
ซูมมมมมม อ๊ากกกกก
เสาเพลิงพวยพุ่งขึ้นจากพื้น เผาไหม้พวกที่อยู่ด้านหน้ากลุ่มจนโล่ในมือหลุดลง ระเบิดเวทมนตร์ 2 ลูกกระเด้งเข้าไปใจกลางกลุ่มคนพอดี
บรึม!
“ตอนนี้แหละ ลุงบัว ไปเลย”
“ร๊อววววววววว”
สายลมพัดผ่านใบหน้าของแพทไป เงาร่างหนึ่งพุ่งดิ่งไปเบื้องหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมเสียงคำรามอันน่าสะพรึง
และตอนนั้นคือเวลา 23.55 น.
