กอเอี๊ยะวิเศษ
โดย
หมอแมว
ทีแรกเจนและแจนช่วยกันประคองเจนัสขึ้นบันไดไปอย่างช้าๆ โดยมีรอนเดินยกลังไม้ตามหลังไป แต่เมื่อเดินขึ้นไปได้อีก3ชั้นทั้งสามคนก็ต้องพักเหนื่อย สุดท้ายรอนก็ต้องวางลังเอาไว้ก่อนแล้วก็ช่วยพาเจนัสขึ้นไป
“ที่จริงเธอไม่ต้องอุ้มชั้นแบบนี้ก็ได้นะ” เจนัสบอกเบาๆ เพราะตอนนี้รอนอุ้มเธอในท่าเจ้าหญิง แขนหนึ่งโอบไว้ที่หลัง ส่วนอีกข้างสอดเข้าไปใต้เข่าทั้งสอง เดินขึ้นชั้นบนอย่างมั่นคง
“แต่สภาพแบบนี้จะให้แบกไว้ที่หลังก็ไม่เหมาะใช่ไหมล่ะ” เด็กหนุ่มบอก “เอาล่ะครับ ถึงชั้นบนแล้ว ค่อยๆลงช้าๆนะครับ”
รอนย่อตัวลงให้หญิงสาวตั้งตัวยืน จากนั้นก็วิ่งลงไปยกลังขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันที่เจนกับแจนจะช่วยกันประคบและพันข้อเท้าให้เจนัสเสร็จ รอนก็อุ้มลังนั้นขึ้นมาถึงชั้นบนเป็นที่เรียบร้อย
“ว่าแต่ที่คุณเจนัสไม่ให้ผมใช้ม้วนเวทนั่นรักษาข้อเท้านี่เพราะอะไรเหรอครับ” รอนถาม
“ก็อาม่าน่ะ ตั้งแต่พวกชั้นมาก็สังเกตกันแล้วว่าหลังของอาม่าน่ะไม่ค่อยดี ม้วนเวทนั่นใช้รักษาโรคปวดหลังได้ไหม” เจนัสเอ่ย
“น่าจะได้นะครับ ที่จริงผมเคยใช้ม้วนเวทกับอาม่ามารอบนึงแล้วตอนที่อาม่ามีเลือดออกในสมอง” รอนบอก
“อ๊ะ อย่าบอกนะว่าที่อาม่าหลงๆลืมๆน่ะเป็นเพราะใช้ของนี้เข้าไป” เจนบอก “ตายแล้ว ถ้างั้นที่พวกเราเคยเจอใช้ไปก็ความจำมิเสื่อมแย่เหรอ”
“เอ่อ … คุณพี่ครับ แต่ก่อนอาม่าหลงกว่านี้อีกครับ” รอนบอก “หลังจากใช้ไปครั้งนั้นอาม่าความจำดีขึ้นตั้งเยอะเลย”
“อ้าวเหรอ” เจนเขกหัวตัวเองเป๊กนึง
“อาม่าครับ อ้าว อาม่าเป็นอะไรไปครับ” รอนยกลังเดินตรงไปที่อาม่ากะว่าจะจ่ายเงิน แต่ต้องถามขึ้นเพราะเห็นอาม่านั่งที่เก้าอี้คลำหลังป้อยๆ
“เมื่อกี้อาซู่ฮัวมาซื้อผงซักฟอกน่ะ อาม่าก้มเยอะไปหน่อยเลยเจ็บหลัง”
“ซู่ฮัว?” รอนนึก ใครกัน
“ซู่ฮัว น้องอาซู่หลินร้านขายข้าว ที่อีเป็นตำรวจไง” อาม่าบอก
“อ๋อ น้องสาวเฮียประเสริฐ” รอนพยักหน้า บางครั้งอาม่าก็ชอบพูดชื่อคนแถวนี้เป็นชื่อจีนจนเขาก็งงๆ “อาม่านอนพักก่อนดีกว่าครับ อาม่าก็น่าจะให้คุณเจนแจนช่วยยกก็ได้ ไม่เห็นต้องก้มเองเลย”
“ก็อาม่าให้สองคนเดินลงไปตามดูแล้วเห็นหายกันไปหมด ก็เลยก้มหยิบเองน่ะ ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าเห็นลงไปตั้งนาน” อาม่าถาม
“หนูข้อเท้าพลิกน่ะค่ะอาม่า รอนก็เลยช่วยหนูยกของขึ้นมา” เจนัสบอก
“เป็นอะไรมากไหม” อาม่าถาม
“ไม่เป็นอะไรมากค่ะ ประคบเย็นสักหน่อยน่าจะหาย”หญิงสาวตอบและหันไปทางรอน “เห็นรอนบอกว่าเขามีของที่ช่วยให้อาม่าหายปวดหลังได้”
“อะไรเหรออารอน” อาม่าถามรอนที่กำลังหยิบม้วนเวทออกมา
“เอ่อ มันคือ” รอนนึก “กอเอี๊ยะครับอาม่า”
“อ้าว ไม่ใช้กับอาเจนัสก่อนเรอะอารอน” อาม่าถาม
“ของหนูไม่เป็นไรหรอกค่ะ พักเดี๋ยวนึงก็หาย” เจนัสบอก
อาม่าก็เลยยอมนอนลงโดยดี ถอดเสื้อพยุงออกและเปิดหลังให้รอน เด็กหนุ่มวางม้วนเวทลงหันซ้ายขวาดูให้แน่ใจว่าไม่มีคนอื่นเห็นแล้วจึงใช้แกนมอนสเตอร์กระตุ้น
แสงสว่างวาบขึ้น ม้วนเวทHigh healทำหน้าที่ของมันปล่อยพลังรักษาเข้าไปในร่างของอาม่า แสงสว่างค่อยๆจางหายไป แล้วรอนก็ยกแผ่นออก
“เรียบร้อยแล้วครับอาม่า”
“เอ๊ะอารอน ทำไมอาม่ารู้สึกว่าหลังหายปวดเป็นปลิดทิ้ง ข้อเข่าก็ด้วยข้อมือก็ด้วย” อาม่าขมวดคิ้ว “จะว่าไปเหมือนหัวอาม่าโล่งๆขึ้นด้วย”
ทั้งสี่คนอ้าปากค้าง อาม่าพูดเร็วขึ้นกว่าเดิม50%แถมยังท่าทางคล่องแคล่วขึ้นอีกเป็นกอง ดูเหมือนเมื่อกี้ม้วนเวทย์จะไม่ได้รักษาแค่อาการที่หลังแฮะ
“ตายล่ะ นึกออกแล้ว เมื่อกี้ทอนเงินให้อาซู่ฮัวเกินไป50บาท แย่ๆๆ ขาดทุนหมด” อาม่าบ่น จนทุกคนบื้อไปหมด ชัดเลย ตอนแรกหลงๆลืมๆจนทอนเงินผิด พอได้รักษาไปปั๊บจำได้แม้กระทั่งว่าเพิ่งทอนเงินผิดไป
กิ๊งๆ กิ๊งๆ เสียงกระดิ่งจักรยานดังจากด้านนอกร้านพร้อมเสียงร้องของหญิงสาว
“อาม่าๆ อาม่าทอนเงินให้หนูเกินไป50ค่ะ”
“อ้อ อาซู่ฮัวมาพอดี เข้ามาเลย เข้ามา” อาม่าขานรับ
“นี่ค่ะอาม่าเงินที่ทอนเกินไป แอร๊ยะ พวกเธอ!!!!” หญิงสาวอุทานขึ้นอย่างตกใจสุดขีดเมื่อเห็นรอน เจน แจน และเจนัสยืนอยู่กับอาม่า
“ผู้กองเฌอมาลย์!” เจนแจนเจนัสอุทานพร้อมๆกันส่วนรอนเอามือก่ายหน้าผากแล้วก็นึกขึ้นได้
ทำไมเขาคิดไม่ได้ก่อนหน้านี้นะ น้องสาวเฮียประเสริฐที่เป็นตำรวจ
ชื่อ ซู่ฮัว 树花 = ต้นดอกไม้ = เฌอมาลย์
อาม่ามองหน้าทุกคนไปมา ดูเหมือนทุกคนจะรู้จักกัน ดีแล้วจะได้ไม่ต้องแนะนำตัวอะไรกันอีก
ผู้กองเฌอมาลย์เรียกสามสาวไปคุยที่ด้านหน้าร้านขณะที่รอนลองตรวจร่างกายอาม่าดู
“อารอน แล้วทำไมกระดุมเสื้อของอาเจนัสขาดงั้นล่ะ”
“เมื่อกี้หกล้มไงอาม่า เสื้อมันเก่าแล้วก็เลยขาด”
“อืมมมมมมมมมม”
“อืมไรม่า” รอนตัดบท “งั้นเดี๋ยวผมฝากอาม่าช่วยซื้อชุดให้พวกเค้าหน่อยแล้วกันนะครับ นี่เงินครับ ซื้อพวกของใช้จำเป็นเสื้อผ้าชุดชั้นในให้ด้วยแล้วกัน ผมเป็นผู้ชายไม่สะดวกซื้อให้”
“ได้ๆ ว่าแต่อาม่าจะไปรู้ไซส์ของเค้าได้ไงกัน เอา
งี้ดีไหม เดี๋ยวอาม่าเอาเงินให้เค้าไปซื้อ” อาม่าบอก “แต่เอ ไม่ได้สิ จริงๆเมื่อเช้าอาม่าจะให้เงินไปซื้อชุดชั้นในเพิ่งพวกอียังไม่รับเลยบอกว่ามารบกวนมากแล้ว”
“งั้นเอางี้ครับ อาม่าก็ซื้อชุดให้ ไซส์เดียวกับชุดที่อาม่าเอาให้พวกเขาใส่ตอนนี้” รอนบอก “ส่วนของเจนัสที่ใส่ชุดแล้วคับเกินไป … อาม่าซื้อให้ตามนี้แล้วกันครับ แต่อย่าบอกนะครับว่าเป็นผมเขียนให้”
รอนเขียนขนาดไซส์ที่เขากะประมาณจากการสัมผัสเมื่อครู่ให้อาม่าอย่างเชี่ยวชาญ
ผู้กองเฌอมาลย์เดินกลับมาพร้อมกับสามสาวพอดี
“อาม่าคะ เดี๋ยวหนูกลับก่อนนะคะ” เฌอมาลย์บอก “สามคนนี้หนูเคยเจอหน้าตอนทำงานมาก่อน ยังไงฝากอาม่าชั่วคราว เดี๋ยวหนูจะช่วยหาที่พักหางานให้เขา พอขยับขยายได้แล้วก็ค่อยไปต่อ”
“ได้ๆ เดี๋ยวอาม่าดูให้” อาม่ารับคำแล้วนึกขึ้นได้ “รอน เจนัส เจน แจน มานี่เดี๋ยวซิ”
อาม่าเรียกทั้ง4คน
“อาม่าเห็นตั้งแต่แรกแล้ว อารอนเรียกแต่ชื่อสามคนนี้ไม่ถูกนา สามคนนี้เค้าอายุ20กว่าๆ ส่วนอารอนอายุ15-16 ต้องเรียกพี่ถึงจะถูก”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูไม่ถือเรื่องพวกนี้” เจนัสรีบบอก
“ไม่ได้ ไม่ได้ คนเราควรมีสัมมาคาราวะรู้จักรุ่นเด็กรุ่นผู้ใหญ่ ไหนอารอนว่าไง” อาม่าบอก
“ได้ครับ ไม่เป็นไรครับพี่เจน พี่แจน พี่เจนัส ยังไงอายุเราก็ห่างกันตั้งหลายปี”รอนบอก
“จ๊ะ…” เจนัสรับคำ
รอนอุ้มลังเดินออกไปพร้อมกับคุณเฌอมาลย์ ส่วนอาม่าจัดการขอตัวออกไปซื้อชุดและปล่อยให้สามสาวเฝ้าร้าน ชั่วโมงถัดมาก็เอาเสื้อผ้าเครื่องใช้ที่จำเป็นมาให้ แม้สามคนจะเกรงใจแต่ของก็มาแล้ว จึงขอบคุณและรับไว้อย่างยินดี
“ใส่ได้ไหมแจน” เจนัสถาม
“พอได้ค่ะ ยกทรงหลวมไปนิดนึงแต่ได้อยู่” แจนตอบ
“ของเจนก็ใส่ได้ค่ะไม่มีปัญหา ตรงเอวคับไปนิดนึงแต่ได้อยู่” เจนบอก
“ดูดีๆนะ ถ้าใส่ไม่ได้จริงๆจะได้เอาไปเปลี่ยน” เจนัสบอกขณะเช็คให้น้องๆ
“แต่ว่า ทำไมของพี่เจนัสดูพอดีตัวแบบนี้ล่ะ” เจนถามอย่างฉงนสงสัย
“จริงด้วย ชุดทั้งเสื้อกระโปรงพอดีตัว แถมยกทรงก็พอดี มีฟองน้ำเสริมตรงที่พี่เจนัสชอบใส่ด้วย” แจนบอก “แต่พี่เจนัสไม่ได้คุยกับอาม่าเลยนี่นา”
หญิงสาวยกถุงเสื้อผ้าขึ้น มีกระดาษหล่นลงมา
[38-26-34 สูง 174 หนัก ~55 เสริมฟองน้ำขนาดเล็กที่ด้านนอก]
“เอ๊ะ นี่มันสัดส่วนคล้ายๆของพี่เจนัสนี่นา ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง แล้วทำไมรู้ละเอียดแบบนี้ได้ รู้ขนาดตำแหน่งฟองน้ำ” เจนพูดก่อนจะมองหน้าแจนและเจนัส
แล้วทุกคนก็นึกได้ ตอนนั้นที่เจอรอนจับตัวไว้แล้วเจอค้นตัว รอนดึงเอาฟองน้ำสำหรับซ่อนอาวุธออกมาจากหน้าอกของพี่เจนัส
ขณะที่เจนัสเองนึกได้มากกว่านั้นถึงตอนที่ล้มลงไปเมื่อครู่ นี่หมอนั่นได้ข้อมูลขนาดนี้เชียวรึ
“อีตารอน คนผีทะเล!”
แล้วเจนัสก็ยกเสื้อผ้าขึ้นปิดหน้าแล้ววิ่งหลบน้องๆทั้งสองออกจากห้องไป
