อาม่าติดคำสาป?
โดย
หมอแมว
“พี่เจนัสน่ะเหรอ” รอนนึกคำอธิบาย จู่ๆใจก็เต้นขึ้นเพราะไพล่ไปนึกถึงเหตุการณ์ในห้องใต้ดินเข้า “เธอจำตอนนั้นได้ไหมที่เราเล่าเรื่องมือปืนจากแก๊งค์เมษาสามคนที่มาดักทำร้ายเราที่โกดัง”
“อ๋อ จำได้สิ” แพทรับ
“พี่เจน พี่แจน พี่เจนัส สามคนนี้ก็คือมือปืนในตอนนั้นแหละ หลังจากเราจับส่งตำรวจ ผู้กองเฌอมาย์ก็จับขังไว้ แล้วก็ปล่อยออกมาเพราะว่าทั้งสามคนไม่มีประวัติการฆ่าคน” รอนเล่า
“เป็นมือปืนแต่ไม่เคยฆ่าคน?”แพทถามทวนซ้ำ
“ใช่แล้ว แล้วทีนี้ ตอนที่เราจับตัวทั้งสามคนนี้ได้ เรายึดปืนเอาไว้แล้วเอาไปใช้ในวันที่ไปช่วยเธอที่บ้าน พวกแก๊งค์มันเห็นปืนก็เลยเข้าใจผิดนึกว่าพวกเดียวกัน” รอนบอก “เท่าที่ฟังผู้กองเฌอมาลย์เล่า เหมือนว่าทั้งสามคนไม่มีที่ไปแล้ว เพราะเราเอาปืนของสามคนนี้ไปใช้แล้วทำตกในที่เกิดเหตุ พวกแก๊งค์คงตามล่าทั้งสามคนเพราะคิดว่าทรยศแน่ๆ”
“อ๋อ ที่แท้ก็แบบนี้ แล้วไหงไปอยู่บ้านอาม่าได้ล่ะ”
“อาม่าว่าเจอสามคนนี้บังเอิญผ่านมา ถ้าให้เราเดานะ ตรงบ้านเราเป็นพื้นที่ที่อิทธิพลของแก๊งค์เมษาและแก๊งค์รุ่งโรจน์มีน้อยเป็นรอยต่อพอดี เลยทำให้สามคนนั่นตัดสินใจมาหลบแถวนั้น” รอนบอก
“แบบนี้ก็แย่เลยสินะ แล้วเธอคิดว่าจะช่วยผู้หญิงทั้งสามคนนี้ยังไงล่ะ” แพทถาม
“ที่เราคิดไว้นะ ตอนนี้เราให้คุณหลิวลี่จงตั้งบริษัทรักษาความปลอดภัย เราว่าคงจะให้ทั้งสามคนไปทำงานกับคุณหลิว” รอนตอบอย่างเป็นธรรมชาติ “ถ้าเป็นไปได้เราไม่อยากให้ทั้งสามคนอยู่ที่บ้านอาม่าเท่าไหร่ ไม่งั้นเกิดแก๊งค์มันตามมาเจออาม่าจะลำบากเอา”
“มันก็จริงนะ” แพทพยักหน้าเห็นด้วยหงึกๆ
“จะว่าไปเราก็งงว่าทำไมเธอเรียกพี่เจนัส นึกว่าใครที่ไหนทำไมเราไม่เคยได้ยินชื่อ”
“อ๋อ ก็อาม่าน่ะบอกให้เรียกว่าพี่ เพราะสามคนนั้นอายุน่าจะมากกว่าเราเกือบสิบปีได้มั้ง” รอนบอก
“ดีแล้วรอน ถ้าสามคนนั้นไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรก็ช่วยเขาหน่อย ที่รอนบอกมาก็ถูกเลย ถ้าอยู่บ้านอาม่านานๆอาจจะไม่ดี” แพทบอก “ยังเรื่องลูกๆอาม่าอีก ถ้ารู้ว่าอาม่ารับคนแปลกหน้ามาอยู่ด้วยคงไม่พอใจแน่ๆ”
“จริงด้วย เรื่องนี้เราไม่ได้นึกถึงเลย” รอนนึกถึงตอนนั้นที่เจอลูกๆขี้วีนของอาม่า
“แล้วพวกเรื่องเสื้อผ้าเครื่องใช้ส่วนตัวของทั้งสามคนนั่นจะทำยังไงล่ะ มากันแบบนี้น่าจะไม่ได้เตรียมตัวกันมาเลย” แพทถาม “เธอพอจะนึกออกไหมว่ารูปร่างหน้าตาความสูงของทั้งสามคนเป็นยังไง เผื่อจะได้หาเสื้อผ้าให้”
‘0.5วินาที 1 วินาที 1.5วินาที’ รอนนับในใจแล้วเอียงคอ
“น่าจะไม่ต้องมั้ง เห็นเมื่อวานผู้กองเฌอมาลย์แวะไปเห็นคุยๆกันแล้ว และสามคนนั้นใส่เสื้อผ้าเก่าๆลายเดียวกัน อาม่าน่าจะมีชุดเหลือๆให้แล้วแหละ” รอนบอกอย่างเป็นธรรมชาติ
“งั้นเหรอ งั้นก็คงไม่เป็นไรล่ะมั้ง” แพทพยักหน้าหงึกๆไม่คิดอะไร แม้ว่าสามคนนั้นจะเป็นผู้หญิง แต่ด้วยรอนบอกว่าเป็นมือปืนที่เคยดักเอาชีวิต แถมยังอายุมากกว่าเกือบเป็น10ปี ทำให้เธอไม่ได้คิดอะไร
‘เดี๋ยวสิ แล้วเราจะไปซักอะไรเค้าแบบนั้นเนี่ย เรายังไม่ได้เป็นอะไรกับนายรอนซะหน่อยนี่นา’ แพทนึกขึ้นได้ก่อนจะรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นไม่ให้รอนเห็น
ส่วนสำคัญที่สุดคือรอนเองก็ไม่มีพิรุธผิดสังเกต ไม่ได้อธิบายรูปร่างหน้าตาได้ชัดเจน ไม่แสดงท่าทีใส่ใจ แถมตอบไม่เร็วไปไม่ช้าไปกะจังหวะการตอบได้ดีเยี่ยม เลยไม่กระตุ้นความสงสัยอะไรของแพทขึ้นมา
เด็กหนุ่มถอนหายใจเบาๆ
เขานึกทบทวนดูก็รู้ว่าเมื่อครู่ตนเองพยายามปิดบังไม่เล่าเหตุการณ์ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการสอบสวนครั้งนั้น การสัมผัสล่วงเกินที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ หรือการสงสารและออกเงินซื้อเสื้อผ้าให้
เขาคิดว่าเรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องจำเป็นที่เขาจะต้องบอกแพท ในเมื่อเขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับสามสาวนั้น
แวบนั้นเองที่รอนสะดุดในใจขึ้นมาแวบนึง เขาได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กับตัวเอง
อย่าโลเล อย่าโลเล มันไม่ใช่ความรู้สึกแบบนั้น มันเป็นความรู้สึกสงสารเฉยๆ
รอนมองดูหน้าจอสเตตัสที่ขึ้นรัวๆอย่างไม่สบายใจ
[Poker face Lv 32 60/100]
[Poker face Lv 32 70/100]
[Poker face Lv 32 80/100]
[Poker face Lv 32 90/100]
-1 [Idiot] ฉลาดขึ้นบ้าง
ถ้าไม่มีอะไรปิดบัง ทำไมสกิลมันขึ้นรัวๆเลยล่ะ แล้วไอ้เจ้าฉลาดขึ้นบ้างนี่มันอัลลัย!
“อ้อ รอน แล้วอาม่าเป็นไงมั่งล่ะ ตั้งแต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้เจอแกอีกเลย สบายดีใช่ไหม”
“ก็สบายดีนะ อ้อ จริงสิ จะว่าไปหลังจากที่เราใช้ม้วนเวทรักษาเลือดออกในสมองให้อาม่าครั้งนั้น ดูเหมือนอาการหลงๆลืมๆของอาม่าจะดีขึ้นไปด้วยนะ” รอนบอก “แล้วก็เมื่อวานนี้ เราใช้ม้วนเวทรักษาอาการปวดหลังให้อาม่าไป หลังจากรักษาอาม่าดูพูดจาคล่องขึ้นเยอะเลย”
“หรือว่าที่อาม่าหลงๆลืมๆจะไม่ใช่ตามวัยรึเปล่า” แพทตั้งข้อสังเกต
“เราก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” รอนตอบ “เอางี้ดีไหม พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนเธอไปช่วยดูอาม่าหน่อยแล้วลองใช้เวทรักษาดู”
“เครๆ ได้” แพทรับคำ
รอนพยักหน้ารับ พลางมองหน้าจออย่างไม่เข้าใจตนเอง
[Poker face Lv 33 0/100]ทำไมกันนะ
วันถัดมาวันจันทร์ เด็กทั้งสองไปเรียนที่โรงเรียนตามปกติ ข่าวเรื่องแก๊งค์เมษาถูกทำลายกำลังอยู่ในกระแสพอๆกับข่าวเรื่องของสมาคมรุ่งโรจน์ที่ทำการก่อตั้งบริษัท ‘รุ่งโรจน์คุ้มภัยซีเคียวริตี้’
บรรดาพ่อค้าแม่ค้าที่อยู่ใกล้โรงเรียนต่างให้ความสนใจกับแผ่นพับที่คนของสมาคมรุ่งโรจน์ในชุดพนักงานรักษาความปลอดภัยนำมาแจก
รอนมองไปนอกกระจกรถมองดูแผ่นพับนั้นแบบผ่านๆ แนวทางปฏิบัติในใบนั้นเป็นข้อเสนอของเขาที่ให้คุณหลิวลี่จงเอาไปใช้ ดูเหมือนว่าคุณหลิวจะติดต่อหน่วยงานที่เกี่ยวข้องและลงมือทำได้จริงๆ
รถที่ลุงบัวขับ แล่นไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงซอยบ้านของรอน จากนั้นไปจอดรอที่ใต้ต้นไม้ แพทและรอนในชุดนักเรียนลงรถแล้วเดินไปทางปากซอยที่ร้านอาม่าตั้งอยู่
“อาม่าสวัสดีค่ะ” แพทยกมือไหว้อาม่า
“สวัสลีสวัสลี อารอน อาแพท” อาม่าตอบกลับ
“อาม่าจำหนูได้ด้วยเหรอคะ” แพทพูดอย่างแปลกใจ
“จำได้สิ ที่เจอกันที่โรงพยาบาลตอนนั้น” อาม่าตอบอย่างฉะฉาน
“อาม่าดูดีขึ้นนะครับ วันนี้ยังปวดหลังไหมครับ” รอนถาม
“ยังมีขัดๆบ้างนิดหน่อย แต่ก็ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะแล้วล่ะ” อาม่าบอกพลางขยับแขนขาให้ดู แพทมองดูแล้วกระซิบบอกเพื่อนหนุ่ม
“รอน ไหนลองใช้สกิลของเธอส่องดูอาม่าหน่อยสิ เผื่อว่าจะรู้ว่ามีบาดเจ็บที่ไหนอีกไหม”
“ได้ ”
…. ไม่มีอะไรเกิดขึ้น รอนส่ายหน้าเป็นเชิงว่าใช้ไม่ได้
“สกิลเรามันใช้กับนักสู้ สงสัยเพราะอาม่าไม่ใช่นักสู้เลยดูไม่ได้”
“อาม่าคะ อาม่ารำมวยจีนเป็นไหมคะ ตอนนี้ทำได้หรือเปล่า” แพทหันไปถามอาม่า
“ได้ ได้ เดี๋ยวลองดูก่อนนะ”
อาม่าตั้งท่าและค่อยๆยกขาขึ้น
ฟุบ ฟุบ ฟุบ ขวับๆๆ
เท้าเตะสะบัดไปเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว เตะสูงกลางต่ำสลับ ตามด้วยการต่อยรัวไปเบื้องหน้า รอนอ้าปากค้าง อาม่าไปกินสเตียรอยด์จากไหนมาทำไมรำมวยได้ขนาดนี้
“เร็วเข้ารอน” แพทหยิกสีข้างเตือน
“ได้ๆ ”
หวงหมิงเยี่ย (อาม่า) HP 42/45
[ผู้ช่วยนักรบมังกร]
[แม่ค้า]
[ผู้ดูแลโกดัง]
[ผู้ฝึกยุทธเพลงหมัดใต้]
{ถูกคำสาปทำให้เจ็บป่วย}
รอนไม่ได้แปลกใจกับสถานะแรกสุด คงเป็นเพราะเขามาซื้อของจากอาม่าบ่อยสุดๆล่ะมั้ง มันเลยขึ้นว่าอาม่าเป็นผู้ช่วยของเขาที่มีศิลานักปราชญ์ในตัว
“เอ๊ะ มันขึ้นว่าอาม่าเจอคำสาปทำให้เจ็บป่วย” รอนบอกแพทเบาๆ “พลังชีวิตก็ไม่เต็ม หรือว่าที่อาม่าป่วยๆอยู่นี่คือถูกคำสาป”
“เป็นไปได้นะ ไม่งั้นเธอใช้ม้วนเวทHigh Heal ไป อาม่าก็ควรจะหายดีแล้ว” แพทบอก “เอางี้ เราขอลองดูแล้วกัน อาม่าคะ อาม่า เดี๋ยวขอหนูดูหลังอาม่านิดนึงนะคะ”
อาม่าหยุดรำมวย แล้วมาหาแพท เด็กสาวทำเป็นเปิดหลังอาม่า จากนั้นใช้เวทที่หัดมาจากโลกโน้นร่ายออกไป
“”
เวทล้างคำสาปถูกปล่อยออกครอบคลุมร่างอาม่า หญิงชรากระพริบตาถี่ๆ ความรู้สึกฝ้ามัวเหมือนมีอะไรบดบังความคิด ค่อยๆจางหายไป ความทรงจำในอดีตหลายๆเรื่องที่นึกไม่ออกก็กลับผุดขึ้นมาช้าๆ
“อาม่าเป็นไงมั่งครับ” รอนถาม
“ดีนะ ดีกว่าที่เคยเป็นมา ขอบใจพวกเธอสองคนมาก” หญิงชราพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นมั่นใจกว่าที่เคย แววตาดูสดใสมากขึ้น
“งั้นก็ดีแล้ว อาม่าพักก่อนแล้วกันครับ” รอนบอก “แพท เดี๋ยวช่วยมานี่หน่อย”
เด็กหนุ่มไปด้านหลังบ้าน สามสาวกำลังทำกับข้าวและงานบ้านในครัวพอดี
“พี่เจนัส พี่เจน พี่แจน รบกวนแป๊บนึงครับ” รอนบอกและดึงมือเจนัสออกมา เขาพาหญิงสาวออกมาที่ด้านนอกแบบงงๆ “แพท นี่พี่เจนัส พี่เจนัสครับ นี่แพทเพื่อนผม”
“แพท เธอช่วยรักษาข้อเท้าให้หน่อยสิ เมื่อวานเค้าหกล้มข้อเท้าพลิก” รอนบอก
“เอ๊ะ” แพทร้องงงๆ เรื่องนี้มันควรจะเป็นความลับไม่ใช่เรอะ แต่รอนก็อธิบายต่อ
“พี่ๆสามคนเค้ารู้หมดเรื่องม้วนเวทกันอยู่แล้วแหละ แล้วเมื่อวานเราเอาไปรักษาอาม่า แล้วก็ไม่เหลืออีกแล้ว เลยว่าให้เธอรักษาให้แล้วกัน”
แล้วรอนก็เล่าสั้นๆเรื่องที่ตอนนั้นต่อสู้กันกับทั้งสามคนด้วยหอกจนบาดเจ็บก่อนที่จะใช้ม้วนเวทรักษาให้
“นายนี่จริงๆนะรอน กับผู้หญิงยังลงมือได้ขนาดนั้น” แพทบ่นก่อนจะดึงข้อเท้าของเจนัสมา “นิ่งๆแป๊บนึงนะคะ ”
แสงเรืองครอบคลุมข้อเท้า ก่อนที่อาการบวมช้ำจะค่อยๆหายไป เจนัสขยับข้อเท้าดู ไม่เหลืออาการบาดเจ็บแล้ว
“ขอบคุณค่ะคุณแพท” เจนัสตอบ
“ไม่เป็นไรค่ะ” เด็กสาวบอก ก่อนที่จะสังเกตชุดที่ทั้งสามคนใส่อยู่ “พวกพี่ใส่ชุดซ้ำแบบนี้ไม่ดีแน่ ให้แพทช่วยซื้อให้ไหมคะ”
“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราได้ชุดใหม่แล้ว” เจนบอก
“ใช่จ๊ะ ชุดนี้เพิ่งได้มาเมื่อวาน” แจนเสริม
“อุ้ย เห็นรอนบอกว่าไม่มีชุดใส่ มีแต่ชุดเก่าๆที่อาม่าเก็บไว้ พอเห็นพี่ใส่ชุดพอดีตัวแพทเลยเข้าใจผิดคิดว่าพวกพี่ใส่ชุดซ้ำ” แพทบอกอย่างไม่คิดอะไร
“อ๋อ เมื่อวานอาม่าออกไปซื้อให้น่ะ เห็นพวกอียังไม่ชินทางเลยออกไปซื้อให้เอง” อาม่าบอก
“ชุดสวยจัง”แพทพึมพัม “อาม่ามีสายวัดไหมคะ”
“ไม่มี” อาม่าตอบ
รอนเหงื่อแตก เดี๋ยวนะอาม่า มีทุกอย่างในร้านแต่ไม่มีสายวัดเนี่ยนะ
“อ้าว” แพทงง ไม่มีที่วัดแล้วทำไมซื้อชุดได้พอดี จะว่าไปซื้อเอง แต่ว่าตะกี้ก็บอกว่าอาม่าซื้อให้
“ก็กะๆเอาได้แหละ อาเจนัส 38-26-34 สูง 174 หนัก 55 อาเจน 33-26-32 สูง 168 อาแจน 32-28-35 สูง168 ถ้าอย่างอาแพทก็ต้อง….”
“ไม่ต้องก็ได้ค่ะอาม่า เดี๋ยวหนูไปลองที่ร้านเองค่ะ” แพทรีบตัดบท ที่แท้อาม่ากะได้ด้วยสายตาสินะ
“ใช่ๆ อาม่ากะๆเอาน่ะจ๊ะ ทีแรกพวกพี่บอกว่าไม่เอา อาม่าก็เลยไปซื้อโดยไม่บอก” เจนัสบอก
“ใช่แล้วล่ะ ตอนซื้อมาพวกเราลองใส่ก็เข้ากับตัวเลย” เจนเสริม
“ถูกต้องๆ โดยเฉพาะของพี่เจนัสที่พอดีแบบสุดๆเหมือนกับวัดด้วยมือเลย อุ๊ค…” แจนอุทานเนื่องจากเจอเจนัสเหยียบเท้า
คุณรับรู้ได้ว่ามีคนใช้ [Poker Face] x 4 คน
{คุณรับรู้ได้เพราะเลเวลของคุณสูงกว่าผู้ใช้คนอื่น}สเตตัสขึ้นรัวๆในหน้าจอของรอน
แพทไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น ขณะที่รอนเหงื่อแตกพลั่กๆ ขณะที่เจนัสออกอาการไม่ปกติแล้ว
“อาเจนัส อาเจน ไปดูในครัวซิว่าปิดวาล์วแก็สหรือยัง”อาม่าบอก “อาแจน เย็นแล้ว ขึ้นไปชั้นบนไปดูผ้าที่ตากไว้หน่อยว่าแห้งหรือยัง”
“ค่ะอาม่า” ทั้งสามคนขานรับแล้วแยกย้ายกันไปทันที
“จะว่าไปนี่ก็เย็นแล้ว เดี๋ยวหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ”แพทบอก “งั้นเราไปก่อนนะรอน ช่วงนี้พ่อไม่อยากให้ออกมาข้างนอกนานด้วย เดี๋ยวจะห่วงกัน”
เด็กสาวบอกลาอาม่าและรอน ก่อนจะไปขึ้นรถที่ลุงบัวขับมาจอดเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“งั้นผมก็ลานะครับอาม่า” เด็กหนุ่มหันกลับไปบอกลา
“รอน” อาม่าเรียก
“ครับอาม่า”
“จะทำอะไรก็ให้มันชัดเจน อย่าคลุมเครือ ไม่งั้นยิ่งทำก็จะยิ่งยุ่งเหยิง เข้าใจไหม”
“ค ครับ”
“แล้วก็ …ขอบใจนะ อาม่าหายปวดหลังไปเยอะเลย” อาม่ายิ้ม
“ครับ” รอนตอบ “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
รอนกลับไปแล้ว ส่วนอาม่าก็มองตามหลังของเขาไปสลับกับหันไปมองทางห้องครัว
“หนุ่มสาวสมัยนี้นี่จริงๆ”
