อุปสรรคในการซื้อยา
โดย
หมอแมว
หมอเคคาดคั้นจากรอนเมื่อเห็นคลิปดังกล่าว ด้วยสายตาของหมอทำให้เขานึกถึงโรคบางโรคที่ไม่น่าเชื่อขึ้นมา
“ผมได้มาจากเพื่อนอีกทีนึงครับ” รอนบอก “หมอพอจะรู้ไหมครับว่าเป็นโรคอะไร”
“จากอาการที่เธอพิมพ์มาว่ามีคนเป็นพร้อมกันจำนวนมาก มีคนตายด้วยลักษณะตามคลิป คอที่บวมโตและมีแผ่นหนาขึ้นที่ผนังคอและทอนซิล หมอคิดว่านี่คือคลิปของคนที่ป่วยด้วยโรคคอตีบ” หมอเคบอก “ถ้ามีการระบาดแบบนี้ก็เป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ หมอเลยอยากรู้ว่าเธอได้คลิปมาจากไหน”
“คอตีบ? โรคนี้อันตรายขนาดนี้เลยเหรอครับ” รอนถามอย่างงงๆ “ทำไมผมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าโรคนี้เป็นปัญหา”
จะว่าไปช่วงนี้เขาก็เห็นคนส่งข้อความหากันด้วยซ้ำไปว่าไม่ให้พาลูกไปฉีดวัคซีน เพราะโรคที่ว่านั้นความจริงมันไม่ได้อันตรายอะไร ไม่มีใครตายจากโรคพวกนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่รอนได้ยินว่ามันอันตรายขนาดเป็นโรคระบาดได้
“อันตรายสิ อัตราการตายอยู่ที่ 10%”
“10% ก็ไม่เยอะนี่ครับ?”
“ไม่เยอะกะผีสิ! ไข้เลือดออกที่ว่าตายกันเยอะๆน่ะ อัตราตายอยู่ที่ 0.1% นะ” หมอเคบอก “แล้ว 10% นั่นคืออัตราการตายในสมัยนี้ที่มียารักษานะ ถ้าเป็นสมัยโบราณนี่อัตราการป่วยตายอยู่ที่ 20-50% เลยด้วยซ้ำ”
“โอ้ แบบนี้มันมีทางรักษาป้องกันไหมครับ”
หมอเคเลยบอกเรื่องยาที่ใช้รักษาและเรื่องวัคซีนไป
“แต่ก็นั่นแหละ ไม่รู้ว่าเหตุเกิดขึ้นที่ไหน คงช่วยคนพวกนั้นไม่ได้ง่ายๆหรอก” หมอเคบอก “แต่จะว่าไป ที่ที่หมอกำลังจะเดินทางไปก็กำลังเจอกับอะไรคล้ายๆแบบนี้เหมือนกัน หวังว่าวัคซีนที่เตรียมไปคงได้ใช้ช่วยคนเหล่านั้น”
“หมอเคจะเดินทางไปที่ไหนครับ” รอนถาม
“เป็นประเทศในแถบเอเชียใต้น่ะ ยังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนบ้าง” หมอเคตอบ “อ้อ ผมขอเอาเบอร์โทรของรอนให้แพรวแฟนผมไว้ด้วยนะ ช่วงที่ผมเดินทางไปอาจจะติดต่อไม่ได้ตลอด เผื่อมีอะไรจะได้ส่งข่าวกันได้”
“ครับ รักษาตัวด้วยครับ”
“คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนัก รอบนี้เห็นว่าหน่วยงานมีการจ้างบอดี้การ์ดเอกชนไปด้วย 10 กว่าคนนอกเหนือจากตำรวจคุ้มกัน อีก 3 เดือนผมก็กลับมาแล้วล่ะ” หมอเคบอกอย่างอารมณ์ดี ขณะที่รอนกลับคิดอีกอย่าง
แปลกแฮะ ไปฉีดวัคซีนเฉยๆ ทำไมต้องมีตำรวจและบอดี้การ์ดด้วย
รอนวางสายจากหมอเคแล้วตัดสินใจโทรหาหลิวลี่จง
“ครับคุณรอน มีอะไรให้พวกเราจัดการครับ” เสียงของพี่ใหญ่หลิวออกมาจากโทรศัพท์
“ผมอยากให้คุณหลิวหายาให้ผมหน่อยครับ” เด็กหนุ่มบอก “ผมอยากจะได้ยาสักล็อต เอาแบบเดิมนะครับคือให้เป็นแพ็ครวมเกิน 1 เดือน”
“เอ่อ เรื่องนั้น” หลิวลี่จงมือเย็นเฉียบ เขาไม่คาดคิดว่ารอนจะขอให้เขาหายามาให้ “คือแก็งเราไม่เคยมีสายสัมพันธ์กับพ่อค้ายาครับ”
“…” รอน
“…” หลิว
“คุณหลิวครับ ผมหมายถึงยารักษาโรคครับ” รอนเอามือตบหน้าผาก “เดี๋ยวผมส่งชื่อยาไปให้ครับ”
เด็กหนุ่มส่งชื่อยาไปให้ หลิวลี่จงรับคำว่าจะหาให้พร้อมถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ต้องทำเรื่องที่ขัดต่อมโนธรรมประจำใจ ขณะที่รอนเองก็ได้แต่ส่ายหัว
ตั้งแต่รู้จักกันมา หลิวลี่จงมีจินตนาการสูงส่ง ชอบแปลความหมายของคำพูดของเขาไปเรื่องใหญ่ตลอด
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง พี่ใหญ่หลิวโทรกลับมา
“คุณรอนครับ ยาที่ให้ไปหา ผมหาได้ไม่ครบครับ” หลิวลี่จงบอก “เจ้าวัคซีน DTP น่ะ ผมได้ซัพพลายเออร์เจ้านึงที่เก็บเอาไว้ในตู้แช่ 2 เดือน 2000 ขวด อันนี้มากที่สุดแล้วครับ ปกติเป็นสินค้าที่ไม่ค่อยเก็บไว้นานกันเลยหายาก ส่วนเจ้า Antitoxin ที่ว่า หาที่ไหนก็ไม่มีจริงๆครับ”
“โอเคครับ เอาเท่าที่ได้แล้วกัน” รอนบอก “ส่งมาที่ร้านอาม่าเลยแล้วกันครับ ส่วนเรื่องค่าใช้จ่าย”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมออกไปก่อนแล้ว วัคซีน2000ขวดนี่ราคาแค่ 1หมื่น เท่านั้น” หลิวลี่จงบอก
รอนวางสายแล้วก็ออกจากบ้าน ได้วัคซีนแล้ว ต่อไปก็คือยาปฏิชีวนะฆ่าเชื้อ หมอเคบอกว่าในการรักษาต้องให้ Antitoxin และยาฆ่าเชื้อไปพร้อมๆกัน เด็กหนุ่มเดินเข้าร้านขายยา
“สวัสดีครับ ผมอยากจะซื้อยาอิริโธมัยซินหน่อยครับ” รอนบอกเภสัชกร
“อาการเป็นยังไงมาเหรอครับ” เภสัชกรถาม
“เอ่อ ….”รอนอึ้งไปก่อนที่จะบอกไป “คือผมต้องการซื้อยานี้จำนวนมากส่งไปให้เพื่อนครับ”
“หืม?”
“ผมอยากจะเหมาทั้งหมดที่ร้านมีครับ” เด็กหนุ่มบอกไป
“คงไม่ได้หรอกครับ ยานี้เป็นยาปฏิชีวนะ ถ้าใช้อย่างไม่ถูกต้องจะทำให้เกิดผลเสียได้”
“แต่เพื่อนผมอยู่ในสถานที่ที่ไม่มียาครับ เค้าหายาไม่ได้ เอ่อ แล้วก็ มีคนป่วยทั้งหมู่บ้านเลย” รอนบอก
“ไม่ได้จริงๆครับ”เภสัชกรปฏิเสธ
“ถ้าอย่างนั้น” รอนยกมือถือขึ้นมา กดแอพจ่ายเงิน หันไปทางQR Codeของร้าน
กิ๊ง!
เภสัชกรเจ้าของร้านก้มลงมองโทรศัพท์มือถือ มองดูตัวเลขที่เข้ามาแล้วสะดุ้งโหยง
ห้าแสน!
“ผมอยากให้คุณเภสัชช่วยผมหน่อยครับ ผมอยากจะได้ยานี้จริงๆ การที่ผมส่งเงินให้ก่อนแบบนี้ยืนยันได้ว่าผมไม่ใช่พวกล่อซื้อของกระทรวงแน่ๆ” รอนบอก “ขอร้องล่ะครับ ผมขอยานี้พอสำหรับคน2000คน5วัน”
เภสัชกรกลืนน้ำลายเอื้อก ถ้าเขาขายยานี้ให้รอนในจำนวนดังกล่าว เขาจะได้กำไรร่วม 4 แสน
และจริงอย่างที่รอนบอก การล่อซื้อยาแบบนี้มันทำไม่ได้ ,แถมยาที่ขายก็เป็นยาปฏิชีวนะ ไม่ใช่ยาเสพติด
มโนธรรมและกิเลสต่อสู้กันภายในใจ การต่อสู้ดำเนินไป 5 วินาที แล้วเลือดเขียวมะกอกของเภสัชกรก็ถูกปลุกขึ้น
ไม่ได้!
เขาจะเห็นแก่เงินไม่ได้!
ถ้าเขาปล่อยให้คนใช้ยาปฏิชีวนะอย่างพร่ำเพรื่อ เชื้อดื้อยาจะเกิดขึ้น เขาอาจจะได้เงิน แต่ประชาชนคนทั่วไปจะลำบาก
“ไม่ได้จริงๆครับ” เภสัชกรดึงโทรศัพท์ของรอนมา จากนั้นเขาก็กดส่งเงิน 5 แสนนั้นกลับคืนไปทางเบอร์ของรอน “ยานี้ถูกเอาไปใช้ผิดๆเยอะ มีคนเอาไปผสมน้ำเลี้ยงปลา เอาไปเลี้ยงสัตว์ ก่อเกิดเชื้อดื้อยาได้”
“งั้นเหรอครับ” รอนถอนหายใจ เขาเดินออกจากร้านไป
จริงสิ ตะกี้เภสัชกรบอกว่าเลี้ยงปลา!
รอนหันซ้ายหันขวา นั่นไง! ร้านขายปลา!
“เฮียครับ มียาสำหรับปลาไหมครับ”
“ยาอะไรเรอะ”
“ยานี้น่ะครับ” รอนยื่นชื่อยาอิริโทรมัยซินให้ดู เจ้าของร้านปลาทำหน้าอย่างมีเลศนัย
“เอาแค่ไหนล่ะ”
“เอาเยอะเลยครับ”
“งั้นตามมาหลังร้าน”
เจ้าของร้านเดินไปที่ถังกระดาษสำหรับใส่ยาที่ตั้งอยู่ รอนมองดูถังที่วางเรียงราย
“เอาเท่าไหร่ดี” เจ้าของร้านคิดว่ารอนอาจจะซื้อสัก1-2กิโลสำหรับบ่อปลาเล็กๆ แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อได้รับคำตอบ
“เอาหมดนี่ครับ”
เภสัชกรเดินออกมายืนหน้าร้าน …ไม่มีคนมาซื้อยาเลยแบบนี้ค่าเช่าเดือนนี้น่าจะลำบากแหงๆ
เสียดายเงินที่จะได้เมื่อกี้ แต่ก็นะ เพื่อประโยชน์ส่วนรวม เขายอมได้อยู่แล้ว
แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“ขอบคุณคร้าบ เดี๋ยวอีก2วันผมมาเอาเพิ่มนะครับ” รอนร้องบอก
“ได้เลย เดี๋ยวเฮียสั่งให้”
รอนอุ้มถังยา 25 กิโลกรัม 4 ถังเดินผ่านหน้าร้านไป เภสัชกรถลึงตามองชื่อยากับสูตรโครงสร้างเคมีบนแผ่นปะถังแล้วก็ทรุดตัวลงอย่างพ่ายแพ้
